Δημήτρης Δανίκας

Ο καρκίνος. Φυσικά. Ο Covid-19! Και αυτό. Όμως η μεγαλύτερη, η βαθύτερη, η αξεπέραστη ήταν η ασυλία του. Τι σημαίνει αυτό; Οσο ανεβαίνει η δημοφιλία ενός τέτοιου καλλιτέχνη, τόσο και η ασυλία του. Οσο ανεβαίνει η ασυλία του τόσο πλησιάζει τους Ολύμπιους θεούς. Όπως κάθε ημίθεος.

Κάθε δημοφιλής καλλιτέχνης, κάθε star στο είδος του, πορεύεται με την ψευδή πεποίθηση του άφθαρτου, του αθάνατου, του εντελώς απελευθερωμένου από τα δεσμά κάθε άλλου «πληβείου», κάθε άλλου κανονικού, «ανώνυμου» πολίτη.

Εκατοντάδες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, κυρίως των πιο μαζικών καλλιτεχνικών επιδόσεων. Κυρίως στη μουσική και στον κινηματογράφο. Γι αυτό η ζωή τους είναι τόσο διαφορετική από τη δική μας. Γι αυτό με την διαφορετικότητά τους εκφράζουν τις δικές μας ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις. Γι αυτό το όνομά τους είναι ταυτισμένο με γεγονότα και πράξεις εντελώς «απαγορευμένες» από τον κώδικα κάθε άλλου απλού ανθρώπου.

Γι αυτό οι φωνητικές χορδές του Βασίλη Καρρά, φερ ειπείν, λειτουργούν ως ιμάντες μετάδοσης του καημού, της απώλειας, του ερωτικού πάθους, όλων αυτών των συναισθημάτων που κάθε οπαδός του βιώνει στη ζωή του αλλά που ο ίδιος δεν μπορεί να τα εκφράσει τόσο κρυστάλλινα και τόσο αληθινά όπως εκείνος.

Αυτό το χάρισμα. Αυτή η σπάνια αρετή. Αυτό το πλεονέκτημα. Αυτό ήταν το εφαλτήριο εκτόξευσης του Βασίλη Καρρά στον Πάνθεον των ημίθεων του σύγχρονου λαικού τραγουδιού.

Ο πολιτικός φθείρεται. Ο πολιτικός κρίνεται. Η προσωπική του ζωή μπαίνει στο μικροσκόπιο της αντιπολιτευόμενης «μικροβιολογίας». Σήμερα μεγάλος, τεράστιος, πρώτος σε δημοφιλία. Αύριο στον πάγκο της Β εθνικής. Η ρευστότητα το «σπίτι» του. Η κινούμενη άμμος το έδαφος που πατάει. Το μέλλον του σκοτεινό, απροσδιόριστο. Κάθε πολιτικός βιώνει στο πετσί του την γενναιοδωρία και την αχαριστία των οπαδών του. Ετσι πιστεύει. Ετσι είναι.

Αντιθέτως κάθε δημοφιλής star λαικής, ποπ, ροκ και κάθε είδους μαζικής μουσικής μαζί με τους αστέρες του κινηματογράφου, απολαμβάνουν να παρατηρούν τα πλήθη από την κορυφή του Ολύμπου. Η αθανασία είναι εμφυτευμένη στο μεδούλι των κυττάρων τους. Το ίδιο και η ασυλία. Γι αυτό είναι ικανοί για όλα. Δεν αναφέρομαι στην προσωπική ζωή του Βασίλη Καρρά γιατί δεν την ξέρω. Ούτε σκάλισα, ούτε πρόκειται να το κάνω.

Όμως όταν από κάτω τα πλήθη παραληρούν. Όταν τα τραγούδια τους προκαλούν ηλεκτρικές εκκενώσεις στα συναισθήματα των ακροατών τους. Όταν με την ανάρτηση των ονομάτων τους στις μαρκίζες των νυχτερινών κέντρων κεντρίζουν το ενδιαφέρον χιλιάδων θνητών, ε τότε η απόσταση ανάμεσα σ αυτούς και την αθανασία είναι τόσο μικρή όσο ένα βήμα. Και ούτε.

Και γι αυτό συμβαίνει να λέμε και να πιστεύουμε «ο τάδε γνωστός, καταξιωμένος καλλιτέχνης πέθανε, όμως τα τραγούδια του είναι αθάνατα».

Με απλά λόγια η ζωή, τα τραγούδια, οι επιτυχίες και τα βιώματα του Βασίλη Καρρά είναι τόσα όσα χρειάζονται να περάσουν αιώνες για να τα καλύψουν οι οπαδοί του. Εφυγε πληρέστατος. Εν ολίγοις η συγκίνηση και τα δάκρυα για την απώλεια του Βασίλη Καρρά δεν έχουν να κάνουν με τον ίδιο, αλλά με τη φωνή του και με τα τραγούδια του. Α ρε Βασίλη να ξέρεις. Οταν σε ακούνε να τραγουδάς «με έχεις κάνει αλήτη», παραληρούν τα τσακισμένα πλήθη!