Δημήτρης Δανίκας

Ολα αυτά ακούγονται θεωρητικά. Ομως εφαρμοζόμενα στην πράξη καθορίζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ψυχών. Τα παραδείγματα πολλά. Ενα εξ αυτών η περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη. Που στα λόγια αυτοπροσδιορίζεται αντισυστημικός. Δηλαδή αριστερός.

Κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Κόντρα στο σύστημα, τόσο το κυρίαρχο οικονομικό των «μεγάλων συμφερόντων» όσο και το πολιτικό κατεστημένο. Ποιος ο επαναστατικός μοχλός του Βαρουφάκη; Η «Δήμητρα». Τι εστί «Δήμητρα»; Παράλληλο νόμισμα. Τι σημαίνει αυτό; Μετάλλαξη του ευρώ σε κάτι άυλο. Δηλαδή; Για τη φτωχολογιά, ρε γαμώτο. Μόνο γι’ αυτήν!

Και τότε; Τότε οι τράπεζες θα βάλουν λουκέτο. Τότε οι καταθέσεις θα μετατραπούν σε «Δημητρούλες». Τότε με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαζύγιο οριστικό. Τότε από δάνεια γιοκ. Τότε οι αμοιβές με κουπόνια. Και τότε η μεταπρατική πλουτοκρατία θα μεταφέρει από το εξωτερικό μέρος της περιουσίας της σε δολάρια και ευρώ για να αγοράσει ό,τι γουστάρει έναντι πινακίου φακής.

Κάπως έτσι ο λύκος με προβιά προβάτου θα ορμήσει να κατασπαράξει ό,τι βρει μπροστά του. Κάπως έτσι η κυνική, ακραία μορφή Δεξιάς με ρητορική Αριστεράς θα θριαμβεύσει. Και στα δύο μέτωπα. Και στο οικονομικό λεηλατώντας το σύμπαν. Και στο ιδεολογικό με τον διασυρμό της αυθεντικής Αριστεράς.

Πάμε τώρα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. Εδώ, λοιπόν, έγινε γλέντι τρικούβερτο και προκλητικό. Τι έλεγε; Οτι με ένα άρθρο θα καταργήσει τα μνημόνια και θα μας απαλλάξει από τη θηλιά των δανειστών. Τι συνέβη; Αναγκάστηκε να ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο.

Τι άλλο έλεγε; Πως θα συνεργαστεί με κόμμα του προοδευτικού ριζοσπαστικού χώρου. Τι έγινε; Παντρεύτηκε τον Πάνο Καμμένο. Που, εκτός των άλλων, πάσχει από βαρύτατο εθνικισμό και ταυτοχρόνως, κάποια εποχή ήταν και αθεράπευτος νοσταλγός της οικογένειας των Γλύξμπουργκ. Περίφημα!

Τι άλλο έλεγε; Φυσικά υπέρ των φτωχών. Τι έγινε; Περίπου μάδησε φορολογικά τους μικρομεσαίους. Και περίπου άφησε ανενόχλητους όλους τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας. Ο πραγματικός χαρακτήρας αυτού του κόμματος θυμίζει γοητευτικές ηρωίδες αμερικανικών ταινιών. Αλλο λένε, άλλο κάνουν, άλλο θέλουν, άλλο σκέφτονται. Και εντός και εκτός και επί τα αυτά. Οπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι: «Ολα πρέπει να αλλάξουν ώστε να μην αλλάξει τίποτα».

Και κοντά σε όλα αυτά, ο αριστερός, σκληρός, φιλο-καστρικός και επαναστάτης Αλέξης Τσίπρας μπαινόβγαινε στα μεγάλα σαλόνια ως φιλοξενούμενος του πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ. Και ακόμα καλύτερα, υπό τις ευλογίες ΝΑΤΟ, Βερολίνου, Βρυξελλών και Ουάσινγκτον υπογράφει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Για την Αριστερά, ρε γαμώτο!

Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ και στη σοσιαλδημοκρατία. Ποιες οι μεγάλες διαφορές των προγραμμάτων; Ανάμεσα σ’ αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη; Ελάχιστες. Και μάλιστα διχοτομημένο το εσωτερικό «σκηνικό» του σημερινού Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Αφού είναι γνωστό ότι σε κάθε περίπτωση, είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με Νέα Δημοκρατία, οι μισοί περίπου από δω, οι άλλοι από κει.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά τα τάχα αριστερά και εντελώς θολά λαμβάνουν χώρα δύο περιστατικά. Το πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί ρόλο «πνευματικού» τέκνου του Ανδρέα Παπανδρέου, γεγονός που αμφισβητεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. Τουτέστιν, ο Τσίπρας μετακινείται προς τα δεξιά της αριστερής προέλευσής του.

Το δεύτερο, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μαζί με την εσωκομματική αντιπολίτευση των «53+» επανέρχεται με τη «θεωρητική» εναλλακτική πρόταση περί παράλληλου, τοπικού, νομίσματος.

Δηλαδή αριστερός Τσακαλώτος με την προβιά Βαρουφάκη. Δηλαδή δεξιός Βαρουφάκης με την προβιά του αντισυστημικού επαναστάτη. Δηλαδή Τσίπρας με την προβιά μετενσαρκωμένου Ανδρέα Παπανδρέου. Μύλος.

Και γι’ αυτό λέω και επιμένω. Δύο τα κόμματα με πεντακάθαρη γραμμή: της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και του ΚΚΕ του Δημήτρη Κουτσούμπα. Για να ξέρουμε πού πατάμε και πού πηγαίνουμε, ρε γαμώτο!