Δημήτρης Δανίκας

Τα αυτονόητα δηλαδή. Και ποια κυβέρνηση, οποιουδήποτε κόμματος και παράταξης δεν καμαρώνει για τα δικά της, τα όποια δικά της, επιτεύγματα; Υπάρχει τέτοια; Και σε ποια χώρα, με ποιο καθεστώς και με ποια ιδεολογική κατεύθυνση;

Ποτέ και πουθενά. Μα είναι τόσο αυτονόητο. Ολες οι κυβερνήσεις, από «αρχαιοτάτων» χρόνων, καμαρώνουν και θα καμαρώνουν για τα καλά που έκαναν και ταυτοχρόνως αποσιωπούν όλα όσα «παρέλειψαν», γκρέμισαν η έκλεψαν

Τι να θυμηθώ; Μπας και η έξοδος από το Μνημόνιο δεν κατέληξε μέγιστο επιχείρημα στην προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ; Και μάλιστα για ένα Μνημόνιο που έφερε την δική του υπογραφή; Είτε ο Τσίπρας εκλαμβάνει τους οπαδούς του ως χαιβάνια είτε ο ίδιος μ αυτή την τοποθέτησή του, είναι σα να παραδέχεται το δικό του απόλυτο κενό

Γιατί ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα; Η κομματική διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας η η θωράκιση της αμυντικής ικανότητας της χώρας; Και είναι η δεν είναι μια ακόμα καλύτερη και πιο σύγχρονη αυτή η ιπτάμενη «ασπίδα» προστασίας; Είναι η δεν είναι αυτά τα ιπτάμενα «τέρατα» τα πιο εξελιγμένα και τα πιο «αόρατα» από τα ραντάρ των εχθρών; Είναι η δεν είναι καλοδεχούμενα από κάθε πολίτη αυτής της έρμης χώρας, ανεξάρτητα από κομματικές και άλλες πεποιθήσεις

Πραγματικά μου είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, να καταλάβω το σκεπτικό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπας και δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι είναι ηγέτης του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος; Μπας και ακόμα εξακολουθεί να πορεύεται ως εκφραστής μιας μειοψηφίας του τρία, τέσσερα, άντε έξι τοις εκατό; Μπας και πάσχει από το σύνδρομο της σέχτας, της φράξιας, της ομαδούλας, της παρέας;

Φυσικά ο Κυριάκος και κάθε Κυριάκος, να καμαρώνει για τα έξι Rafale. Στοιχειώδες, Φυσικά να διατυμπανίζει ότι επί των ημερών του η πολεμική αεροπορία απέκτησε μεγαλύτερη αποτρεπτική ικανότητα. Μα τι έπρεπε να κάνει; Να το προσπεράσει; Να σφυρίζει αδιάφορα;

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με την αντιπολιτευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα. Η γκρίνια ήταν των «παλιών καλών ημερών». Το ίδιο και η μιζέρια. Το ίδιο και το «Όχι»., Το διαρκές, το επίμονο, το μονότονο «όχι σε όλα». Ακόμα να το καταλάβει. Είναι εξωφρενικό το γεγονός πως ένας τόσο νέος άνθρωπος εξακολουθεί να πορεύεται και να αναφέρεται στο παρελθόν. Να αλληθωρίζει προς τη δεκαετία του ογδόντα και του ενενήντα

Είναι εξωφρενικό που ένας τόσο νέος άνθρωπος αρνείται να προσεγγίσει και να κατανοήσει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Γιατί το ζητούμενο, το πρώτο και καλύτερο δεν είναι η κριτική, αλλά η δράση, δηλαδή οι προτάσεις, το πρακτικό αποτέλεσμα, το «δια ταύτα»

Τόσο απλό. Ο κόσμος βαρέθηκε, κουράστηκε από το πολιτικό μπλα μπλα. Εχεις προτάσεις; Είναι υλοποιήσιμες; Μπορείς; Απόδειξη!