Δημήτρης Δανίκας

Που πάει να πει Αυστραλία (Australia), Ηνωμένο Βασίλειο (United Kingdom), Ηνωμένες Πολιτείες (United States). Και είναι κορυφαίο και καταλυτικό για τους εξής λόγους:

Ένα λοιπόν. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται η πλήρης, η ολοσχερής και ολοκληρωτική ασυμμετρία σε όλα και για όλα. Σήμερα μ αυτόν, αύριο με τον άλλον, μεθαύριο εναντίον και των δύο και πάει λέγοντας

Δύο λοιπόν. Τίποτα και πουθενά δεν είναι σίγουρο, βέβαιο, σταθερό, ακλόνητο και μόνιμο. Όλα αλλάζουν. Διαρκώς. Το βάρος των χτεσινών συμμαχιών μετατίθεται προς το κενό, νέες συμμαχίες συγκροτούνται, καινούργια εδάφη διεκδικούνται

Τρία λοιπόν. Σε τροχιά παρακμής το ΝΑΤΟ. To Αφγανιστάν παραδόθηκε στους Ταλιμπάν. Και η Ευρωπαική Ενωση με περιορισμένο γεωπολιτικό ρόλο. Όλα αυτά και πολλά άλλα δευτερεύοντα

Τέσσερα λοιπόν. Ο ανασχεδιασμός των ζωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Από τις Αραβικές χώρες προς τις κίτρινες ασιατικές περιοχές. Κυρίως εναντίον Κίνας και φυσικά πάντα εναντίον Βορείου Κορέας

Πέντε λοιπόν. Μ αυτόν τον ανασχεδιασμό η Ουάσινγκτον προτάσσει ως κυρίαρχο και βασικό εχθρό την Κίνα και δευτερευόντως την Ρωσία. Ετσι αναβαθμίζεται ο ρόλος της Κίνας. Ετσι πιστοποιείται και ομολογείται από τον Λευκό Οίκο ότι η Κίνα είναι το έτερον ήμισυ στην σκακιέρα του διπολισμού. Ετσι λειτουργεί και διογκώνεται ο ρόλος των πολεμικών εξοπλισμών. Ετσι η αναμέτρηση μετακινείται προς εκείνη την περιοχή του πλανήτη. Χτες η Αραβική Ανοιξη που κατέληξε σε φιάσκο, σήμερα η «κινεζική επιθετικότητα», αύριο ποιος ξέρει, ίσως μια θερμή αναμέτρηση για τον «εκδημοκρατισμό» της Βόρειας Κορέας

Έξι λοιπόν. Η Αυστραλία έχει τους λόγους της. Είναι κοντά σ αυτή την περιοχή. Ευελπιστεί να αποσπάσει κάτι από κάποιο ενδεχόμενο «πλιάτσικο», από το μοίρασμα των Αγορών. Η Αγγλία αν και απομακρυσμένη παρόλα αυτά ακολουθεί. Και ακολουθεί γιατί μονίμως πίσω από την Αμερική. Με τα πρωτοξάδελφα. Από τη μια τους σνομπάρουν ως ξεπεσμένους αριστοκράτες. Από την άλλη μονίμως υποδύονται τον ρόλο του κολαούζου των Αμερικανών. Οι Αγγλοι πάντα με τις ΗΠΑ και πάντα καχύποπτοι με την Ευρώπη

Εφτά λοιπόν. Η εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον παραμένει η ίδια. Όπως με τον Τραμπ τώρα με τον Μπάιντεν. Αλλωστε είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι οι Δημοκρατικοί, στην εξωτερική πολιτική είναι πιο σκληροί και φανατικοί από τους Ρεπουμπλικάνους. Απόδειξη ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Απόδειξη ο Τζον Κένεντι. Απόδειξη η κλιμάκωση του πολέμου επί προεδρίας Λίντον Τζόνσον. Απόδειξη το αντιρωσικό παραλήρημα της Χίλαρι Κλίντον

Οκτώ λοιπόν. Προφανής στόχος των ΗΠΑ ο περιορισμός της ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας. Προφανής στόχος η ανάδειξη στην Κίνα σκληροπυρηνικών κομμουνιστών. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το ίδιο πρόσωπο. Προφανής στόχος ο ακόμα πιο ακραίος περιορισμός των ατομικών ελευθεριών στην Κίνα. Προφανής στόχος η διευκόλυνση ανάπτυξης ενός ισχυρού αντιπολιτευτικού μετώπου μέσα στην Κίνα. Και τελικός προορισμός η συρρίκνωση της «κίτρινης τίγρεως»

Εννέα λοιπόν. Η πλάγια ομολογία με την συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS. Ότι η Κίνα βαδίζει ταχύτατα προς κατάληψη της πρώτης θέσης στον παγκόσμιο χάρτη. Επομένως η τώρα η ποτέ. Εκείνοι με την παραγωγή και τα εργοστάσια, εμείς με τα πυρηνικά και τα όπλα. Ελα όμως που και η Κίνα διαθέτει τέτοια. Τότε; Απλό, πρόκειται περί κλασικού και διαχρονικά διαπιστωμένου τυχοδιωκτισμού των ιμπεριαλιστών. Αφού πρώτα ξεκάνανε μισό εκατομμύριο αθώους Ιρακινούς. Αφού στη συνέχεια μετατρέψαμε το Αφγανιστάν σε κρανίου τόπου. Και αφού στο τέλος κάμαμε μια τρύπα στο νερό, τώρα όρμα κατά Κίνα μεριά

Δέκα λοιπόν. Και η Ευρώπη; Και η Ελλάδα; Ολες αυτές οι εξελίξεις οδηγούν προς μία κατεύθυνση: σε εξοπλισμούς και στρατούς. Το είπε ο Μακρόν, το ψιθυρίζουν παντού. Η Ευρώπη με δικό της στρατό. Αν συμβεί, που θα συμβεί, τότε η παροιμιώδης Ευρωπαική Δημοκρατία θα μείνει χωρίς φύλλο συκής!