Δημήτρης Δανίκας

Ποιος φταίει; Ο Κυριάκος φταίει. Με το πρώτο άκουσμα «ναι μεν αλλά» έπρεπε να είχε κλείσει το τηλέφωνο ευγενικά: «Ναύαρχέ μου, μια άλλη φορά». Πάμε παρακάτω.

Ποιο το «παρακάτω»; Με πέντε λέξεις: «Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν». Γιατί; Οι λόγοι πολλοί. Ο ναύαρχος αποδείχτηκε τοσοδούλης. Οι βαθιές και ίσως οι σαρωτικές αλλαγές κατέληξαν σε τρία ονόματα. Ο Θανάσης Πλεύρης που βρέθηκε στο νευραλγικό υπουργείο της Υγείας. Και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μαζί με τον Χάρη Θεοχάρη που βρέθηκαν εκτός κυβερνητικού σχήματος. Πάμε παρακάτω.

Ποιο το «παρακάτω»; Με τρεις λέξεις: «άλλα αντί άλλων». Γιατί; Αν ο Βασίλης Κικίλιας ως υπουργός Υγείας θεωρήθηκε και βαθμολογήθηκε «ακατάλληλος», τότε γιατί ως «ακατάλληλος» βρέθηκε στο υπουργείο Τουρισμού; Μπας και το υπουργείο Τουρισμού «ακατάλληλο» κι αυτό;

Αν ο Νίκος Χαρδαλιάς, ως αφεντικό της Πολιτικής Προστασίας, θεωρήθηκε κι αυτός «ακατάλληλος», τότε γιατί αναβαθμίστηκε σε ρόλο υφυπουργού Αμυνας; Και αν πράγματι επιβραβεύτηκε για το έργο του στην κατάσβεση του πύρινου εφιάλτη, τότε γιατί στην ίδια θέση δεν παρέμεινε; Οι μεγάλες φυσικές και εθνικές καταστροφές δεν είναι ισοδύναμης αξίας με τις αμυντικές; Πάμε παρακάτω.

Ποιο το παρακάτω; Με τρεις λέξεις «αδυνατώ να καταλάβω». Γιατί; Επειδή ο ανασχηματισμός ήταν μικρός, ασήμαντος και εσωτερικών αναδιατάξεων. Επειδή ο Κυριάκος παγιδεύτηκε από τον ναύαρχο. Επειδή από το υπουργείο Υγείας έφυγε ο γιατρός και ήρθε ένας δικηγόρος. Επειδή όλος αυτός ο γίγας του ανασχηματισμού αποδείχθηκε νάνος του συρμού. Πάμε παρακάτω.

Ποιο το παρακάτω; Με τρεις λέξεις «συναίνεση και διχασμός». Γιατί; Για πολλούς λόγους. Πλην δύο στιγμιαίων εξαιρέσεων, ουδέποτε υπήρξε συνεννόηση και συναίνεση μεταξύ των κομμάτων. Αμφότερες του 1989 και του 1990 στιγμιαίες, προσωρινές, που οδήγησαν τη χώρα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις

Ο δεύτερος λόγος εκ του πρόσφατου παρελθόντος. Οταν, λόγω Μνημονίου, ο Γιώργος Παπανδρέου junior εναγωνίως επιδίωκε συνεργασία με Αντώνη Σαμαρά, αποφασισμένος να εγκαταλείψει τον πρωθυπουργικό θώκο, αλλά ο αντίπαλός του σφύριζε κλέφτικα με επιχείρημα Ζάππειο 1 και 2. Προφανώς για να τον αδειάσει και να κερδίσει τις εκλογές.

Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας, στη συνέχεια προτίμησε συνεργασία με τον λαϊκιστή και εθνικιστή Πάνο Καμμένο παρά με τα συγγενικά προς αυτόν κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.

Ο τρίτος λόγος «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Από το 1821 μέχρι σήμερα. Προτιμούσαν τους εχθρούς παρά τους συντοπίτες τους. Ο διχασμός είναι βολικός. Ο διχασμός είναι πελατειακός. Ο διχασμός είναι το μαντρί των αμνών. Σάμπως η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα να υπονόμευσε το σύστημα και να εγκαθίδρυσε τον σοσιαλισμό. Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Οχι μόνο το υπηρέτησε αλλά και το ξεσκόνισε!

Ο «διχασμός» ως όπλο επικοινωνιακό. Ο «διχασμός» ως επιχείρημα παραταξιακό. Ο «διχασμός» ως εργαλείο και εφαλτήριο προπαγανδιστικό. Και το εξηγώ. Ποιες οι διαφορές σε βασικά, κυρίαρχα, ουσιώδη ζητήματα οικονομίας, άμυνας, συμμαχιών και εξωτερικής πολιτικής; Σχεδόν καμία. Μονόδρομος το ευρώ, μονόδρομος η Ευρωπαϊκή Ενωση, μονόδρομος οι αμερικανικές βάσεις, μονόδρομος το Ισραήλ, μονόδρομος ο Λευκός Οίκος, μονόδρομος οι Βρυξέλλες, μονόδρομος το Βερολίνο, μονόδρομος τα μνημόνια, μονόδρομος το καπιταλιστικό σύστημα, μονόδρομος όλα. Τότε;

Τότε ο «διχασμός» με δύο αποδέκτες. Ο πρώτος ο εκβιαστικός, εσωκομματικός του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτσε καλά, όποιος τολμήσει θα βρεθεί εκτός τρένου και Ιστορίας. Και ο δεύτερος τα χαϊβάνια τα «κουκιά». Εμείς οι αριστεροί από εδώ, εκείνοι οι δεξιοί από εκεί. Κάτι σαν Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Επομένως όποιος εκλαμβάνει την τρέχουσα πολιτική με όρους ποδοσφαίρου έχει μπάλα αντί για κεφάλι. Πώς το λένε αυτό; Τα κλωτσοσκούφια του διχασμού!