Δημήτρης Δανίκας

Πρωτοφανές το γεγονός ότι σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, λόγω πανδημίας COVID-19, η αξιωματική αντιπολίτευση να γκρεμίζεται και το κυβερνών κόμμα να σκαρφαλώνει σε ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά. Σαν ο Τσίπρας να είναι ακόμα πρωθυπουργός και ο Κυριάκος αρχηγός της αντιπολίτευσης.

Πρωτοφανές το γεγονός από την ομολογία του Νίκου Παππά, δηλαδή του πιο στενού συνεργάτη του Τσίπρα, ότι το κόμμα είναι «μαγαζί». Τουτέστιν επιχείρηση. Τουτέστιν συναλλαγές. Και τουτέστιν αδιαφάνεια, διαπλοκή και κέρδη κάτω από το τραπέζι.

Πρωτοφανές το γεγονός ότι αυτό το κόμμα πορευόταν με δύο πρόσωπα. Από τη μια η αριστερή ρητορεία και από την άλλη ένας ασυγκράτητος και αχαλίνωτος κυνισμός.

Πρωτοφανές το γεγονός ότι πορευόμαστε με ό,τι βρούμε μπροστά μας, αρκεί να εξασφαλίσουμε και να διατηρήσουμε την εξουσία μας. Ετσι εξηγείται η συμμαχία με την ακροδεξιά πτέρυγα του Πάνου Καμμένου. Ετσι εξηγείται η συμπόρευση με κάθε πρόθυμο παράγοντα του τόπου. Και έτσι εξηγούνται οι σκοτεινές εμπλοκές του Νίκου Παππά με διάφορους τυχοδιώκτες.

Πρωτοφανές το γεγονός ότι αυτή η ταχαριστερή «εναλλακτική» πολιτική συγχρονίστηκε και αξιοποίησε κάθε αθέμιτο μέσο και κάθε πρόσωπο του παρασκηνίου προκειμένου να πολεμήσει και να σπιλώσει τους αντιπάλους της.

Πρωτοφανές το γεγονός ότι αυτή η στενή, κλειστή ομάδα όχι μόνο αδιαφορούσε, περιφρονούσε και στην πράξη συκοφαντούσε κάθε ίχνος αριστερού και ριζοσπαστικού ηθικού πλεονεκτήματος, αλλά και από πάνω ενεργούσε με τον πιο ανάλγητο τρόπο. Ετσι εξηγείται η φράση «ακόμα και με τον διάβολο».

Πρωτοφανές το γεγονός ότι όλα αυτά που καταμαρτυρούσαν και απέδιδαν στους δεξιούς αντιπάλους τους και τα αντέγραψαν, και τα υιοθέτησαν, και τα εφάρμοσαν. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Πρωτοφανές το γεγονός της σκηνοθεσίας των πολλών συνιστωσών. Γιατί ναι μεν υπήρχαν και υπάρχουν, ωστόσο οι διαφορές και οι εσωκομματικές κόντρες λειτούργησαν ευεργετικά γι’ αυτή τη νοσηρή ισορροπία που είχε επιβληθεί από την ταχαριστερή πολιτική του Αλέξη Τσίπρα.

Ετσι εξηγείται η αιλουροειδής μετακίνηση του Τσίπρα από το σύνθημα «Αμερικάνοι, δολοφόνοι των λαών» στο «Αμερικάνοι, φίλοι των αριστερών». Ετσι εξηγείται η κρυφή γοητεία του Μαδούρο. Προφανώς λόγω σκοτεινών οικονομικών διαδρομών. Ετσι εξηγείται το άνοιγμα προς κάθε πρόθυμο πολιτικό, ανεξαρτήτως παρελθόντος και πρότερου έντιμου πολιτικού βίου.

Ετσι εξηγείται η ευκολία με την οποία ο Τσίπρας ξεμπέρδεψε με τους πρώην συντρόφους του. Με Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και πολλούς άλλους. Ετσι εξηγείται ο... βρουτοειδής «αποκεφαλισμός» του ευεργέτη του Αλέκου Αλαβάνου.

Εσείς από εκεί, εμείς από εδώ. Και έτσι εξηγείται η πορεία ενός κόμματος που μέσα σε τόσο σύντομο, σχετικά, διάστημα κατάφερε από τη μια να πείθει ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα τα λαϊκά και από την άλλη να υιοθετεί και να υπηρετεί κάθε ευρωπαϊκή εντολή. Και με τον λαό και με τα αφεντικά. Γίνεται; Οχι, φυσικά!

Με απλά λόγια. Αυτοσκοπός η εξουσία. Κενό, απέραντο κενό η ιδεολογία. Κανένα φρένο ηθικό. Και όλα για πούλημα. Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος.

Ο Χρήστος Καλογρίτσας, ο Σάμπυ Μιωνής, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, τα 3 εκατ. ευρώ σε φιλική εφημερίδα, οι τηλεοπτικές άδειες, η λάσπη στον ανεμιστήρα και όλα όσα θα αποκαλυφθούν, προσωπικά, δεν πρόκειται να με καταπλήξουν.

Η διπλή εικόνα, τα δύο πρόσωπα και οι αλλεπάλληλες κυβιστήσεις είναι και αυτά αποτελέσματα της αχαλίνωτης λατρείας για εξουσία. Τα επιδόματα όπως τα καθρεφτάκια των αποικιοκρατών προς όλες τις φυλές Ινδιάνων και όλων των ιθαγενών Αφρικής και Λατινικής Αμερικής.

Τους είδαμε, τους χειροκροτήσαμε, τους ψηφίσαμε, τους φορτωθήκαμε, αλλά στο τέλος τούς ξεφορτωθήκαμε. Για έναν λόγο: όχι επειδή έπραξαν όπως οι άλλοι. Αλλά, τηρουμένων των «αριστερών» αναλογιών, αποδείχθηκαν χειρότεροι από τους άλλους. Σύντροφοι, να το ομολογήσουμε. Ο ταχαριστερός διάβολος φοράει ΣΥΡΙΖΑ!