Δημήτρης Δανίκας

Μα είναι χιλιάδες, τι να κάνει το κράτος να πληρώνει το ψώνιο τους;

Απάντηση: Και για πες μου εσύ σε ποιο τομέα και σε ποια δραστηριότητα δεν υπάρχουν χιλιάδες υποψήφιοι επαγγελματίες; Μα δεν υπάρχουν χιλιάδες ανεπάγγελτοι εκπαιδευτικοί; Δικηγόροι; Γιατροί; Και πάει λέγοντας

Μα τι να κάνουμε λοιπόν; Αφού έτσι αποφάσισαν τότε να υποστούν και να λουστούν τις συνέπειες των επιλογών τους

Απάντηση: Εκ πρώτης όψεως αυτή η απάντηση είναι σωστή. Στον στίβο του ανταγωνισμού θα κριθούν η ικανότητα, το μεράκι, το πάθος και η αντοχή κάθε νέου καλλιτέχνη. Όμως δεν πρέπει η κεντρική διοίκηση να βάλει κάποια τάξη; Δεν πρέπει να ελεγχθούν όλες αυτές οι ιδιωτικές καλλιτεχνικές σχολές; Δεν πρέπει αυτά τα παιδιά να προφυλαχθούν από τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες τόσων και τόσων επιχειρηματιών; Ξέφραγο αμπέλι η εκπαίδευση η καλλιτεχνική;

Μα, σου λένε, σ αυτούς τους καλλιτεχνικούς χώρους κυκλοφορεί μαύρο χρήμα. Με αποτέλεσμα οι επιχειρηματίες σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους καλλιτέχνες, να μην ακολουθούν κανένα πρωτόκολλο και να μην πληρώνουν ένσημα και ασφαλιστικά ταμεία

Απάντηση: Μπας και αυτό το αλισβερίσι συμβαίνει μόνο στους χώρους των καλλιτεχνών; Υπάρχει έστω και μία επαγγελματική δραστηριότητα εντελώς προφυλαγμένη από μαύρο χρήμα; Καμία

Μα σου λένε οι αμοιβές των καλλιτεχνών είναι αλμυρές και ουδεμία σχέση έχουν αυτές με τις αντίστοιχες των άλλων επαγγελμάτων

Απάντηση: Πλάνη τεράστια και ασυγχώρητη. Είναι λάθος να ταυτίζουμε ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους, μουσικούς-οργανοπαίκτες, χορευτές, τεχνικούς και άλλους, με τον Αντώνη Ρέμο, την Νατάσα Θεοδωρίδου και άλλους γνωστούς αστέρες.

Πλάνη. Μιλάμε για τους καλλιτέχνες «πληβείους». Τους απλούς εργαζόμενους. Που οι αμοιβές τους δεν ξεπερνάνε τα εφτακόσια ευρώ. Όταν έχουν δουλειά. Όταν οι παραστάσεις η οι συναυλίες δεν ματαιώνονται για διάφορες αιτίες. Μιλάμε για τους μεροκαματιάρηδες. Ούτε καν για περιπτώσεις όπως εκείνη του Χρήστου Λούλη. Που ως πρωταγωνιστής σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου λαμβάνει 1.200 ευρώ μηνιαίως

Μα σου λένε ποιος τους ξέρει και πως μπορεί κάποια υπηρεσία να τους ανακαλύψει. Πρόκειται για χάος

Απάντηση: Κι όμως είναι εύκολο να εντοπιστούν τα ίχνη, τα ονόματα και οι περιπτώσεις. Αρκεί κανείς να αναζητήσει τις λίστες των θιάσων. Αρκεί να αναζητήσει τις προγραμματισμένες παραστάσεις που ματαιώθηκαν λόγω καραντίνας. Αρκεί να αναζητήσει προγραμματισμένες συναυλίες, χορευτικές παραστάσεις και άλλες τέτοιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις

Με απλά λόγια όλοι αυτοί οι απροστάτευτοι, οι «παρακατιανοί», οι εργάτες της τέχνης, όλων των κλάδων, πρέπει να ενισχυθούν. Λόγω των εξαιρετικών, των κρίσιμων, των ακραίων καταστάσεων με την έφοδο του Covid 19

Και κάτι ακόμα. Η ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη εντελώς διαφορετική απ όλους τους άλλους. Ο υποκειμενισμός τους μοναδικός και ανεξάντλητος. Το πάθος τους ασυγκράτητο. Η εγωπάθειά τους πρωτοφανής και αχαλίνωτη. Και η αντιπαλότητά τους με έννοιες όπως συλλογικότητα, συνδικαλισμός, οργάνωση, είναι μνημειώδης, διαχρονική και αθεράπευτη

Όλα αυτά τα μειονεκτήματα λειτουργούν ως πλεονεκτήματα πάνω στη σκηνή, πάνω στη συγγραφή, πάνω σε κάθε δημιουργική τους δραστηριότητα. Τι να κάνουμε; Να τους πετάξουμε; Ετσι είναι. Αυτοί είναι. Αλλά χωρίς καλλιτέχνες κάθε κοινωνία είναι νεκρή!