Δημ. Μαρκόπουλος

Έκλαιγε η μεταπολιτευτική νεολαία βλέποντας τους φτωχούς αριστερούς ηθοποιούς του «Θιάσου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου να βαδίζουν σε slow motion στα κακοτράχαλα βουνά της ελληνικής υπαίθρου.

Σπάρασσε το εγχώριο «Μαρξιστάν» από τα δεινά της εργατικής τάξης.

Συγκλονιζόταν η εργατιά με συνθήματα του τύπου «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και ύψωνε τη γροθιά με τα λαϊκά άσματα για τη φτωχολογιά του Θωμά Μπακαλάκου. Έλιωνε ζευγάρια παπουτσιών σε πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να έλθει ο κ. Παπαδημητρίου να το «παίξει» εν έτει 2016 υπουργός Οικονομίας της Αριστεράς έχοντας καταθέσεις 3 εκατ. ευρώ, η σύντροφος του στη ζωή και τον αγώνα Ράνια Αντωνοπούλου να δηλώνει ετήσιο εισόδημα 337 χιλ. ευρώ, ο Γιώργος Κατρούγκαλος να έχει καταθέσεις άνω των 200 χιλ. ευρώ, να έχει κάπου χαθεί στη διαδρομή κανένα εκατομμυριάκι από τον Γιώργο Σταθάκη, η …κομμουνίστρια Όλγα Γεροβασίλη να έχει εισόδημα 223 χιλ. ευρώ

 κι ενώ η κρίση θέριζε τη χώρα και με τη διαπραγμάτευση του χάσαμε 86 δις ευρώ, ο Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης να αγοράζει από το 2010 δύο καινούργια αυτοκίνητα και δύο νέες μηχανές μεγάλου κυβισμού.

Θέλετε λοιπόν να το πείτε «λαϊκή κυβέρνηση»; Θέλετε να τους αποκαλέσετε «αριστερούς»; Εγώ θα το ονοματίσω όπως εύστοχα το προσδιόρισαν οι Γάλλοι ως «Gauche caviar». Ως την αριστερά του χαβιαριού δηλαδή. Ή όπως το βάπτισαν οι Βρετανοί. «Champagne socialist. Ή όπως το γράφουν οι Αμερικάνοι ως « ή limousine liberal».

Όμως είπαμε. Στην Ελλάδα ζούμε ακόμα τον …Μύθο. Να βαπτίζουμε δηλαδή τους εργολάβους – μαρξιστές, τους dealers δημοσίων έργων – μαχητές του λενινισμού και τον κάθε τυχαίο ως «λαϊκό αγωνιστή».

Ο δεύτερος μύθος που ακόμα ζει, είναι αυτός της εθνικά υπερήφανης κι ανεξάρτητης κυβέρνησης. Σου λέει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας «ο Σόιμπλε είναι η μάστιγα του …Θεού επί της γης. Ο πιονέρος του νεοφιλελευθερισμού». Κι ενώ σε έχει πορώσει, σε έχει φτιάξει ο άνθρωπος και είσαι έτοιμος για αγώνα εθνικοαπελευθερωτικό μέχρις εσχάτων ρε παιδί μου, έρχεται η επιστολή της κυβέρνησης.

Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος (άλλος ένας …billionaire της σοσιαλιστικής κυβέρνησης) σε λογικό «θα είμαι καλό παιδί, άριστος μαθητής» ζήτησε συγγνώμη, ανέκραξε τρεις «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και με 50 μετάνοιες υπέγραψε κανονική δήλωση μετάνοιας. Έγινε δηλαδή «για το καλό μας», για εμάς, χωρίς εμάς ένας ακόμα «δηλωσίας» της αριστεράς. Τέρμα τα νταούλια, τέρμα η αντίσταση, τέρμα τα πατριωτικά και τα άλλα χαριτωμένα. Όλα θυσιάστηκαν στο βωμό της παραμονής στην εξουσία.

Γι’ αυτό σας λέω. Ποιος Δίας και ποιος Κρόνος; Ποια Ήρα και ποιος Ηρακλής; Οι καλύτεροι μύθοι είναι αυτοί που ακόμα δεν γράφτηκαν στη χώρα. Οι μύθοι του σήμερα και αυτοί του αύριο.