Δημ. Μαρκόπουλος

Ήταν καθαρή και ποτέ δεν κρύφτηκε. Στόχος της η ποπουλιστική αποτύπωση των πραγμάτων. Η με κάθε τρόπο σύγκρουση αυτού που εννοούσε «λαϊκό» με ο,τιδήποτε άλλο στεκόταν απέναντι τις πολιτικές εξουσίες που η εφημερίδα υπηρετούσε. Ακόμα και με τζατζαρίσματα επί προσωπικού. Ακόμα και με επιθέσεις που σόκαραν. Ο Χατζιδάκης ήταν απέναντι στο ΠΑΣΟΚ; Ο Χατζιδάκις έπρεπε να εξουδετερωθεί. Όχι γιατί σώνει και ντε υπήρχε κάποιο συμβόλαιο όπως κάποιοι λανθασμένα υποστηρίζουν. Ο στόχος ήταν άλλος. Ήταν το να ανέβει ο «λαός» στην εξουσία. Όχι όμως όλος ο λαός. Μονάχα οι πρασινοφρουροί της τότε εποχής. Ούτε καν οι εκσυγχρονιστές του τότε ΠΑΣΟΚ δεν χωρούσαν σε αυτό το «όραμα».

Η ΑΥΓΗ με τη σειρά της με τη χθεσινή δημοσιοποίηση του ονόματος του μέλους του ΣτΕ που ελέγχεται για την προσωπική του ζωή και το οποίο όλως τυχαίως (;) στεκόταν απέναντι στις επιθυμίες της κυβέρνησης και του υπουργείου Δικαιοσύνης να κριθεί συνταγματικός ο νόμος Παππά, απέδειξε πως ούτε Αυριανή δεν μπορεί να γίνει. Κι αυτό διότι δεν τολμά να ακολουθήσει την «αλήθεια» της ιστορικής πλέον λαϊκιστικής εφημερίδας. Είναι μια «ντε μεκ» εφημερίδα. Δεν είναι αληθινή.

Το πρωί το παίζει «κυρία» με δήθεν βαθυστόχαστες αναλύσεις, με ενδιαφέρον για τα κοινωνικά κινήματα και βιβλιοκριτικές, με κείμενα για τον Γκράμσι ή τον Αλτουσέρ, για τον Πουλατζά και τον Καστοριάδη όμως έχει διπλή ζωή καθώς το …βράδυ αρέσκεται στις βόλτες στους υπονόμους. Σαν τον ματάκια που το πρωί είναι κύριος με την οικογένεια του, όμως τη νύχτα θα τον βρεις να παίρνει μάτι τα ζευγαράκια σε κάποιο απομονωμένο άλσος της πόλης. Γιατί η δημοσιοποίηση του ονόματος ενός επιφανούς όπως όλοι οι δικαστές αναφέρουν κι επιτυχημένου συναδέλφου τους για μια προσωπική του υπόθεση, για μια σχέση που έχει, αυτό είναι. Πρόκειται για δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας.
Όμως ας πάμε και παρακάτω.

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία ελέγχου των δανείων των ΜΜΕ οι περισσότεροι έσπευδαν να προετοιμάσουν το έδαφος για «τρανταχτές» αποκαλύψεις εις βάρος όλων των άλλων συστημικών Μέσων.  Να όμως που τελικά το μόνο που έμεινε από αυτή τη διαδικασία ήταν η σκοτεινή πορεία κυπριακών εταιρειών στο μετοχικό κεφάλαιο της ΑΥΓΗΣ που ποτέ δεν δικαιολογήθηκαν επαρκώς καθώς και η μεγάλη εύνοια απέναντι της στην κατανομή της διαφημιστικής πίτας. Σε αυτά προστέθηκαν και οι δημοσιογραφικές «εργολαβίες» κατά δικαστών, οι προσωπικού χαρακτήρα επιθέσεις ή αυτό που παλιότερα στα χρόνια της ΕΣΣΔ είχε αναφερθεί ως «δολοφονία χαρακτήρα» ενώ δεν λησμονούμε και τις ύποπτες σχέσεις μελών της εφημερίδας με τον γνωστό για τις ανθελληνικές θέσεις του Τζορτζ Σόρος. 

Πολύ θα ήθελα λοιπόν να ήξερα τι θα έλεγαν για αυτό το κατάντημα άνθρωποι με αγώνες στις πλάτες τους για την ποιοτική δημοσιογραφία όπως ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Βασίλης Ευφραιμίδης ή ο Μανώλης Γλέζος. Γιατί ο λαός – στο όνομα του οποίου και γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα – συνηθίζει να λέει: «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».