Βασίλης Στεφανακίδης

Ισως μία από τις πιο εύστοχες ατάκες του πρωθυπουργού, την οποία επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία τα στελέχη της κυβέρνησής του, είναι ότι «δεν είμαστε ίδιοι» συγκριτικά με όλους τους άλλους πολιτικούς αντιπάλους. Ναι, όντως, δεν είναι ίδιοι, γιατί απλά αυτοί είναι ό,τι χειρότερο πέρασε από το πολιτικό προσκήνιο από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν.

Κι αυτό το επιβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία από την πρώτη στιγμή που η μοίρα το ’φερε να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Χωρίς φραγμό, χωρίς έρμα, χωρίς ηθική και αξίες, έταξαν τα πάντα στους πάντες ενώ γνώριζαν ή έπρεπε να γνωρίζουν ότι αυτά ήταν ουτοπικά και ανέφικτα. Και ο λαός που δεν απαλλάσσεται ευθυνών, γιατί δεν έχει το ακαταλόγιστο, τους πίστεψε και τους ανέβασε στην εξουσία υπολογίζοντας υστερόβουλα ότι τα μισά έστω να κάνουν απ’ όσα λένε, πάλι κέρδος θα είναι. Κι όμως, στα σχεδόν 4 χρόνια που κυβερνούν όχι μόνο τα μισά από αυτά που υποσχέθηκαν δεν έκαναν, αλλά τουναντίον πρόσθεσαν πολλά περισσότερα βάρη στις ήδη υπερφορτωμένες πλάτες των πολιτών. Αύξησαν κατά σχεδόν 100 δισ. ευρώ το χρέος της χώρας με τους εγκληματικούς ερασιτεχνισμούς του 2015, κορόιδεψαν τον λαό με ένα δημοψήφισμα-παρωδία και στο τέλος υπέγραψαν το τρίτο, το πιο βαρύ και επώδυνο μνημόνιο, που, όπως πλέον ομολογούν απερίφραστα οι δανειστές, κυριολεκτικά ήταν αχρείαστο καθώς η χώρα ήταν σχεδόν έτοιμη να βγει οριστικά από τα προγράμματα. Ενα τσακ ήθελε και σήμερα θα ήμαστε εντελώς διαφορετικά.

Κι όμως, ετούτοι εδώ όχι μόνο δεν παραδέχονται τα λάθη τους, αλλά έχουν το θράσος να βγάζουν γλώσσα και προσπαθούν να μας πείσουν ότι μας έσωσαν και μας βγάζουν από τα μνημόνια, ενώ με τις ανοησίες και τις δεσμεύσεις τους μας φόρτωσαν και μας αλυσόδεσαν όχι μόνο για τα χρόνια της διακυβέρνησής τους αλλά και για τα πολλά επόμενα.

Η μόνη παραδοχή και αυτοκριτική που ψέλλισαν είναι ότι είχαν κάποιες αυταπάτες πως θα άλλαζαν εκτός από τη χώρα και όλη την Ευρώπη. Ολα τα άλλα, καλώς καμωμένα. Και οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και η άγρια φορολογία που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που καταδικάζουν για πάντα την ανάπτυξη και την ελπίδα ανάκαμψης της χώρας και του βιοτικού επιπέδου των πολιτών που απόμειναν εντός συνόρων. Ολα καλώς καμωμένα στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια του πολίτη, αλλά και στην εξωτερική πολιτική. Ωρες-ώρες αναρωτιέμαι αν τα λένε γιατί κάτι πρέπει να πουν ή τα πιστεύουν κιόλας. Γιατί, αν όντως τα πιστεύουν, τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και ξεφεύγει από τη λογική ερμηνεία των γεγονότων - εμπίπτει πλέον στη σφαίρα της επιστήμης που ασχολείται με τους κοινωνιοπαθείς. Ολα καλώς καμωμένα, λοιπόν, και πάνω απ’ όλα με αριστερό πρόσημο, και γι’ αυτό ετοιμάζονταν για χαρές και πανηγύρια με νταούλια και ζουρνάδες να ξαποστείλουν στον αγύριστο τα μνημόνια στις 22 Αυγούστου.

Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε από τους δανειστές που ευγενικά τους έριξαν πόρτα στην πρόσκληση να παραβρεθούν στις γιορτές της Αθήνας για το τέλος του τρίτου μνημονίου. Ξέρουμε ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές είναι ανάλγητοι, σκληροί, εκμεταλλευτές, υπερασπιστές των χρημάτων των φορολογουμένων τους, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι ανόητοι ώστε να έρθουν να ξεφτιλιστούν σε γιορτές εσωτερικής κατανάλωσης, πολλώ δε μάλλον όταν είναι αυτοί οι ίδιοι που σχεδίασαν και επέβαλαν τα μεταμνημονιακά μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόζει η χώρα για πολλά ακόμα χρόνια. Μετά από αυτά ήρθαν και οι πυρκαγιές στο Μάτι, με τους δεκάδες νεκρούς-θύματα του διαλυμένου κράτους που διοικείται από ανίκανους και άσχετους σε όλα τα επίπεδα και πλέον χάθηκε η μπάλα. Τι να πεις και τι να γιορτάσεις πάνω στα αποκαΐδια - και μάλιστα σε μια fake γιορτή;

Το μόνο που απομένει πλέον είναι η επικοινωνιακή δια­χείριση του θανάτου των αδικοχαμένων συμπολιτών μας. Πολιτική μέσα στις στάχτες από ανθρώπους που ήταν αλλιώς μαθημένοι, μέσα στις λάσπες. Και αντί να κάνουν το αυτονόητο και να πουν στον ελληνικό λαό «τόσο μπορέσαμε, αυτά καταφέραμε και τώρα είναι η σειρά σας να μας κρίνετε», αμόλησαν στα μικρόφωνα, στις κάμερες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το βαρύ τους πυροβολικό, με βλήματα τύπου Πολάκη, Αυλωνίτου και πολλούς άλλους ιδίου διαμετρήματος να παίζουν όχι μόνο με τη γαϊδουρινή μας υπομονή, αλλά και με την αισθητική, την κοινή λογική και κυρίως τα νεύρα μας.

Και όσο ο πρωθυπουργός δεν τους μαζεύει και ανέχεται να εκπροσωπούν την κυβέρνησή του αυτά τα φυράματα, σημαίνει ότι και ο ίδιος συμφωνεί μαζί τους και επικροτεί τέτοιες απόψεις.

Αν αυτή είναι η επιλογή του, πολύ φοβούμαι ότι τα χειρότερα δεν τα ’χουμε δει ακόμα.