Βασίλης Στεφανακίδης

Έχω μείνει έκπληκτος από τη συνεχιζόμενη πλειοδοσία αντιρατσισμού από παντοειδείς παράγοντες και δημοσιογραφούντες επ’ αφoρμή το  απερίσκεπτο tweet  της Βούλας Παπαχρήστου.

Παράγοντες που η ύπαρξη τους εξαρτάται ευθέως από τον ιδρώτα και το μόχθο αθλητών. Σχολιαστές που για να επιβεβαιώσουν τη χρησιμότητα τους στην κοινωνία δημιουργούν οι ίδιοι γεγονότα (που τσαλακώνουν ζωές και όνειρα) για να έχουν στη συνέχεια την ευχέρεια να τα κρίνουν μέσα από τη «διεισδυτική και προοδευτική» ματιά τους, επιδεικνύοντας ικανότητες υψηλής «Ραπτικής».

Δεν ξέρω και δεν με  ενδιαφέρει αν η κ. Παπαχρήστου  συμπαθεί τον Κασιδιάρη, τον ψωριάρη,τον ξεδοντιάρη ή τον μακελάρη Μπρέιβικ. Γιατί αν είναι να ποινικοποιήσουμε τις σκέψεις , τις σχέσεις και τα αισθήματα των ανθρώπων τότε περνάμε στο άλλο άκρο του απολυταρχισμού και της ισοπέδωσης της προσωπικότητας και της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων.

Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ απλά αν αφαιρέσουμε τις πολιτικές σκοπιμότητες που επέδειξαν για άλλη μια φορά τα λεγόμενα αριστερά κόμματα.

Μια κοπέλα 23 χρόνων, πρωταθλήτρια και πολλά υποσχόμενη για το άθλημα της, ενδεχομένως από αφέλεια και μη επίγνωση των συνεπειών της πράξης της, ποστάρισε ένα κρύο αστειάκι το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είναι και από τα πιο light σε σχέση με αυτά που λέμε και ακούμε όλοι μας , χρόνια τώρα.

Από τους Εβραίους με σαπούνια και φουρνάκια, Βέλγους, Πόντιους μέχρι  και τους μαύρους(συγγνώμη τους έγχρωμους).

Επομένως όλοι μας, με βάση τη λογική των ιεροεξεταστών της Παπαχρήστου, είμαστε αισχροί ρατσιστές και πρέπει να οδηγηθούμε στην πυρά.

Ας μη γελιόμαστε, η Παπαχρήστου τιμωρήθηκε σκληρά επειδή το απαίτησαν οι κυβερνητικοί εταίροι της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ και γιατί εθίγησαν οι ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια Ιφιγένεια για να φουσκώσουν τα πανιά του Ισίδωρου Κούβελου ώστε να φθάσει στον προορισμό του που είναι μια θέση στο κλάμπ των αθανάτων της ΔΟΕ.

Λένε υποκριτικά ότι οι αθλητές πρέπει να είναι το παράδειγμα και ο φάρος για τη νεολαία . Λίγο να σκεφτούμε τι έχουν δει τα μάτια μας και τι έχουν ακούσει τα αυτιά μας από Έλληνες αθλητές τα τελευταία χρόνια  και θα κοκκινίζαμε από ντροπή.

Τα κατάπιαμε όμως όλα αμάσητα δείχνοντας μια συλλογική ανοχή στα «παραστρατήματα» των παιδιών μας που σήκωσαν ψηλά το φρόνημα μας  με τις επιδόσεις τους  (άσχετα αν πολλά από αυτά τα μετάλλια  ήταν κίβδηλα).
Έρχονται λοιπόν, σχολιαστές σε διατεταγμένη υπηρεσία  μέσα από τα ηλεκτρονικά και μη  μέσα και μας σερβίρουν μπαγιάτικες και ετερόφωτες απόψεις περί δημοκρατικότητας, ολυμπιακών ιδεωδών και άλλα τέτοια φληναφήματα.
Ομιλούν για εκκολαπτόμενο αυγό του φιδιού επειδή ένα νέο κορίτσι αναπαρήγαγε το κρύο και άνοστο αστείο με το κουνούπι και τους Αφρικανούς.

Δεν είπε να πεθάνουν οι μαύροι ,οι κίτρινοι οι κόκκινοι και φυσικά είναι ακατανόητη αυτή η υστερία που έχει προκληθεί στους αριστερίζοντες  δημοσιολόγους που τώρα, θυμήθηκαν τον ρατσισμό και τις εφηβικές τους ευαισθησίες όταν όλη την προηγούμενη ζωή τους την πέρασαν ως αυλοκόλακες των ισχυρών με αντίτιμο ένα πιάτο φαί.

Είναι οι ίδιοι που κλείνουν τα μάτια στο διαρκές έγκλημα  εναντίον ενός ολόκληρου λαού από το σύστημα που υπηρέτησαν και υπηρετούν μέχρι σήμερα.

Και φυσικά  δεν υπάρχει η απαίτηση να σκεφτούν πως ένας λογαριασμός στο tweet με μόνο 8  followers  να πήρε τέτοιες διαστάσεις το περιεχόμενο του!