Βασ. Αναστασόπουλος

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της δια στόματος του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις 15 Ιανουαρίου, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από πολλές εκπροσώπους του «ασθενούς φύλου», κυρίως για τον «συμβολισμό» της. Ποιος είναι αυτός; Μα, ο προφανής: πρόκειται για γυναίκα. Την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ωραία, ως εδώ. Παρακάτω; Κάτι άλλο; Κάτι περισσότερο;

«Είναι ενωτική» απαντούσαν στο παραπάνω ερώτημα οι συνήθεις... κυβερνητικές πηγές, μετά την ανακοίνωση του ονόματος της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας για την προεδρία της χώρας. Θα συμφωνήσω. Ενωτική και συμβολική είναι η υποψηφιότητα κυρίας Σακελλαροπούλου. Ποιους «ενώνει», όμως, και τι ακριβώς «συμβολίζει»; Επιτρέψτε μου να σας πω, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη: την... κανονικότητα. Την πραγματικότητα. Τον ρεαλισμό. Την συνθηκολόγηση και, εν τέλει, την ήττα.

Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, είμαστε μια χώρα υπό μνημονιακή εποπτεία μέχρι το 2060 -κι ας λέμε ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια. Και στα Μνημόνια αυτά μας έβαλαν τρία κόμματα, τρία κόμματα τα υπέγραψαν, με χρονική σειρά: ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ. Τα τρία κόμματα, δηλαδή, που στηρίζουν με την ψήφο τους την επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για την Προεδρία.

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, μπορούμε να θυμηθούμε κι άλλα. Επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη συνέπεια, η κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έχει ψηφίσει:

- υπέρ των περικοπών του 1ου Μνημονίου (απόφαση 668/2012 ΟλομΣτΕ),

- υπέρ των περικοπών του 2ου Μνημονίου και του «νόμου Βρούτση» (ως μειοψηφία στην απόφαση 2287/2015 της Ολομέλεια του ΣτΕ, που δικαίωσε τους συνταξιούχους),

- υπέρ της συνταγματικότητας του PSI («κούρεμα»), που «ρήμαξε» τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων (απόφαση 1116/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ) και

- υπέρ της κατάργησης των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων (απόφαση 1307/2019 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας).

Δεν ξέρω τώρα αν τον βλέπετε κι εσείς καλύτερα τον «συμβολισμό» στο πρόσωπό της. Προσωπικά, ωστόσο, οφείλω να καταθέσω την άποψη ότι, εάν το θέμα μας είναι ο «συμβολισμός», σαφώς η Μάγδα Φύσσα, για παράδειγμα -και επειδή αναφέρθηκε το όνομά της- συμβολίζει πολλά περισσότερα από την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι η ίδια δεν ρωτήθηκε, προτού ο Γιάνης Βαρουφάκης προτείνει το όνομά της, για ψηφοθηρικούς καθαρά λόγους και για να την εμπλέξει σε πολιτικά παίγνια, στα οποία η μητέρα του δολοφονηθέντος από τους ναζί Παύλου Φύσσα δεν θέλησε ποτέ να εμπλακεί.

Όσο για τον ίδιο τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας με φληναφήματα και ωραιοποιήσεις. Μια «γλάστρα» πολυτελείας είναι. Εάν, λοιπόν, η σύγχρονη γυναίκα αντιλαμβάνεται τον ρόλο της ως «διακοσμητικό», ώστε να «πανηγυρίζει» για την υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου, μάλλον η κοινωνία μας δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα προόδου εδώ και δεκαετίες -και ας βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου...