Βασ. Αναστασόπουλος

Ένα αμερικανικό σχέδιο, το οποίο επιχείρησαν να φέρουν εις πέρας, αλλά δεν τα κατάφεραν, δύο ελληνικές κυβερνήσεις του παρελθόντος: αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1991 και εκείνη του Κώστα Σημίτη, 12 χρόνια αργότερα. Είναι, άραγε, στις προθέσεις της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια νέα απόπειρα;

Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, οι προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας έχουν ακριβώς αυτόν τον προσανατολισμό: τόσο με τις παράνομες δραστηριότητές της στην κυπριακή ΑΟΖ όσο και με την πρόσφατη συμφωνία με τη Λιβύη για τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών, η Άγκυρα «πιέζει» με κάθε δυνατό μέσο -πλην των διπλωματικών- προς αυτήν την κατεύθυνση, έχοντας ως... άσο στο μανίκι την απειλή των μεταναστευτικών ροών, τις οποίες δύναται να ελέγχει και να κατευθύνει, «ανοιγοκλείνοντας την κάνουλα» προς την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η Αθήνα είναι «αναγκασμένη» να βάλει στο τραπέζι και την ιδέα της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, δίχως ωστόσο να «τρομάξει» την ελληνική κοινή γνώμη και να «αφυπνίσει» -εις βάρος της, αυτή τη φορά- τα αγριότερα των ενστίκτων του ακραία δεξιού ακροατηρίου της, τα οποία δείχνουν να έχουν «καταλαγιάσει» μετά την... στροφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στον ρεαλισμό αναφορικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Τον... άχαρο ρόλο να «πλασάρει» το σενάριο της συνεκμετάλλευσης φαίνεται πως ανέλαβε προσφάτως ο κ. Θάνος Ντόκος, ακαδημαϊκός και αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για να σπεύσουν ακολούθως να τον «σιγοντάρουν» κάποιοι... γαλάζιων αισθημάτων μιντιάρχες και δημοσιογράφοι, επιδιώκοντας να «αποδαιμονοποιήσουν» την ιδέα της συνεκμετάλλευσης.

Την ώρα, ωστόσο, που φαίνεται να ανοίγει αυτή η συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας, η κυβέρνηση εμφανίζεται είτε διχασμένη είτε ακόμα και... δίγλωσση. Από τη μία επιχειρεί να πείσει ότι υλοποιεί και επιτυγχάνει την διπλωματική «απομόνωση» της Άγκυρας, από την άλλη σηκώνει 38 αεροσκάφη F-16 και Mirage πάνω από το Αιγαίο, ως «απάντηση» στις τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου. Να είναι άραγε... λεονταρισμοί, ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσδένεται έτι περαιτέρω στο αμερικανικό «άρμα»; Να είναι μια επίδειξη πυγμής, μολονότι ακόμα και ο απαξιωμένος ΟΗΕ «αδειάζει» την Αθήνα, αρνούμενος να πάρει θέση απέναντι στη συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη και η ΕΕ «κατσαδιάζει» μεν την κυβέρνηση Ερντογάν για την προκλητικότητά της, αλλά αναγνωρίζει ότι η Τουρκία αποτελεί μία «σημαντική χώρα», με την οποία θα πρέπει να εξετάσει τις μελλοντικές της σχέσεις;

Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ποια είναι η πολιτική της χώρας μας στα ελληνοτουρκικά. Μέχρι προσφάτως, άλλωστε, το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αδυνατούσαν να συνεννοηθούν ακόμη και για τα... βασικά, όπως ο διάλογος Αθήνας - Άγκυρας, στο πλαίσιο των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Πάλι καλά, δηλαδή, που υπάρχει και ο στρατηγός Χαφτάρ στη Λιβύη. Είναι κι αυτός μια κάποια λύσις...