Βασ. Αναστασόπουλος

Είχαμε σχεδόν ξεχάσει την καθυστερημένη αντίδραση της Πολιτείας στα πρώτα κρούσματα του ιού, το ετεροχρονισμένο κατά σχεδόν δύο εβδομάδες κλείσιμο των σχολείων, που λίγο ήθελε να αποβεί μοιραίο. Τις «κορώνες» των αρμόδιων αρχών περί «υγειονομικής θωράκισης» της χώρας, την ώρα που οι γιατροί έδιναν τη μάχη με τον κορωνοϊό, καταγγέλλοντας σοβαρότατες ελλείψεις σε διαγνωστικά τεστ, μάσκες, γάντια και αντισηπτικά.

Είχαμε περιορίσει αυστηρά τις μετακινήσεις μας, είχαμε υπακούσει στα μέτρα, είχαμε κρατηθεί να μην «σπάσουμε» την καραντίνα. Συνεπικουρούμενοι από τους κάθε λογής «life coaches» των social media, μπήκαμε στο «τριπάκι» της δήθεν... επανεφεύρεσης του εαυτού μας, της εκ νέου ανακάλυψης μιας ευτυχίας που πηγάζει από «μέσα μας», της θεώρησης της πανδημίας ως ευκαιρίας για ενδοσκόπηση και «στροφή» στις πραγματικές αξίες της ζωής...

Κι όσο τα κάναμε αυτά, ηθελημένα ή αθέλητα, κλείναμε μάτια και αυτιά σ' εκείνες τις -ελάχιστες αρχικά, μα όλο και περισσότερες στη συνέχεια- φωνές, που αμφισβητούσαν τα αυστηρά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας και τα «fake news» περί... «εικόνας Δεκαπενταύγουστου» και... συνωστισμού στα διόδια και τις παραλίες, που συνόδεψαν τη λήψη των μέτρων. Που αποκάλυπταν σκάνδαλα όπως αυτό της τηλε-κατάρτισης των επιστημόνων ή της ανάθεσης επικερδών έργων σε «γαλάζια παιδιά», εν μέσω πανδημίας. Που διάβαζαν πίσω από τις λέξεις και έθεταν ερωτήματα στους σχεδόν... ημίθεους, για μεγάλη μερίδα των media, Σωτήρη Τσιόδρα και Νίκο Χαρδαλιά, όταν εκείνοι επέλεγαν να ενημερώνουν με κενά, «θολά» σημεία και ασάφειες.

Που απορούσαν πώς η χρήση μάσκας ήταν αρχικά επικίνδυνη για τον γενικό πληθυσμό, μετά έγινε υποχρεωτική και με επιβολή προστίμου κι έπειτα κατέληγε να είναι σχεδόν... προαιρετική. Που επέμεναν ότι η σκληρή, αυστηρή καραντίνα ήταν ουσιαστικά επιβεβλημένη, όχι τόσο για να περιοριστεί η διασπορά του κορωνοϊού, αλλά κυρίως για να μην καταρρεύσει το ήδη ετοιμόρροπο σύστημα Υγείας και για να προετοιμαστεί η επικοινωνιακή διαχείριση, το «αφήγημα» της επόμενης μέρας... Μιας επόμενης μέρας με σκληρή, ιστορικά υψηλή ύφεση, με νέα άνοδο της ανεργίας, με εργαζομένους-«πειραματόζωα» των επιδομάτων και της τηλεργασίας, που θα ανοίγουν τον δρόμο για την σχεδόν ολοκληρωτική κατάργηση-κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, με δραματική φτωχοποίηση του λαού.

Τα είχαμε παραβλέψει όλα αυτά. Είχαμε εστιάσει στο... ηγετικό προφίλ του πρωθυπουργού και στην αναντίρρητη επιστημοσύνη της ομάδας που ηγήθηκε στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. Μια επιστημοσύνη, που άρχισε κάπως να αμφισβητείται πιο έντονα, όταν οι γονείς πληροφορήθηκαν ότι θα έπρεπε να ξαναστείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία, δίχως ουσιαστικά να υπάρχει ικανοποιητικό, επαρκές σχέδιο για το πώς και γιατί θα γίνει αυτό... Αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν, δα, κανένα «αγκάθι». Κι αυτό θα το προσπερνούσαμε, πεπεισμένοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, ότι είμαστε «υγειονομικά θωρακισμένοι»... Εάν διδαχθήκαμε, άλλωστε, κάτι, είναι πως ο ιός δεν κολλάει στις εκκλησίες, στα σχολεία, στα σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες και στους χώρους εργασίας, αλλά στις πλατείες, στις παραλίες και στις διαδηλώσεις...

Ήμασταν σίγουροι ότι όλα πήγαν καλά. Ότι τον νικήσαμε, τον κατατροπώσαμε τον κορωνοϊό. Του την κάναμε την καμπύλη... λεωφόρο. Κι έπειτα από τόσο κόπο, ήρθε η 3η Μαΐου. Και κυκλοφόρησε το υπουργείο Υγείας ένα νέο σποτάκι για τον κορωνοϊό, με την Βίκυ Σταυροπούλου να πρωταγωνιστεί στην καμπάνια, «παίρνοντας την σκυτάλη» από τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Και τι μάθαμε από το σποτάκι αυτό, τι μας έδειξε η -συμπαθέστατη, κατά τα άλλα- πρωταγωνίστρια της τηλεόρασης και του θεάτρου; Πώς να φτιάχνουμε μάσκα από βαμβακερή φανέλα, στερεωμένη με δύο λαστιχάκια...

Άντε μετά να πιστέψει κανείς το αφήγημα της «υγειονομικά θωρακισμένης χώρας». Με το χέρι στην καρδιά, πόση εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις στο σύστημα Υγείας της χώρας σου, στην ικανότητά του να αντιμετωπίσει την πανδημία, όταν οι ίδιοι οι επικεφαλής του σε παροτρύνουν να ράψεις, μόνος σου, μάσκες από... σωβρακοφανέλα στο σπίτι;