Την περίοδο που ακολούθησε το τέλος του Πολέμου, Ευρωπαίοι ηγέτες με υψηλό πολιτικό ανάστημα και γνήσιο πατριωτισμό σχεδίασαν ένα μοντέλο οικονομικής και, προοπτικά, πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Ένα θεσμικό μοντέλο που θα οδηγούσε σε οριστικό τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων στην ήπειρό μας και θα υπερέβαινε τις συνέπειες του «Ψυχρού Πολέμου». Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 το όραμα για μια ενιαία Ευρώπη άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά, ιδίως με τη δημιουργία το έτος 1957 της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.). Επρόκειτο για μια ιδιότυπη μορφή συνεργασίας ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών, που απέβλεπε, πέραν της στενής οικονομικής συνεργασίας -με τη δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού χώρου- στην οικοδόμηση μιας πολιτικής ένωσης, μέσα από τη σταδιακή άμβλυνση των διαφορών των ευρωπαϊκών λαών και την υπέρβαση της εμμονικής προσκόλλησης των κρατών σε κοντόφθαλμα και, ως εκ τούτου, αντιπαραγωγικά «εθνικά συμφέροντα».
