Αντώνης Ν. Βγόντζας

Εναντίον του λαού μας συνολικά. Δεν ασχολήθηκε με τα δικά του πεπραγμένα. Δεν ζήτησε μια ελάχιστη συγγνώμη. Για τα 100 δισ. και πάνω ευρώ που μας φόρτωσε αδικαιολόγητα. Εστω και ένα δάκρυ για τις εκατό ψυχές που χάθηκαν άδικα και φρικιαστικά στο Μάτι. Που κάποιοι, ανόητα και ανήθικα, προσπάθησαν να τις συμψηφίσουν με τα πανηγύρια που είχαν ετοιμάσει για τη δήθεν έξοδο. Ούτε προσδιόρισε με καθαρότητα τη μελλοντική πορεία της Ελλάδας. Αφησε κάτι υποσχέσεις για τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Προφανώς, όμως, θα έχουν τη φύση και τον χαρακτήρα μυθοπλασίας αντίστοιχης με εκείνη στη ΔΕΘ του 2014.

Από την προσεκτική μελέτη του κειμένου του λόγου του προδίδεται ο πυρήνας της πολιτικής του στρατηγικής τους επόμενους μήνες: μια προεκλογική περίοδος που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του διαγγέλματος. Δηλαδή, υβριστική και χυδαία. Θα συνεχίσει να ομιλεί και θα ομιλούν για τη δήθεν έξοδο από το μνημόνιο. Δίχως αναφορά στις υπερσυνταγματικές δεσμεύσεις για λιτότητα και παράδοση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές. Και δίχως να εξηγεί τι είδους έξοδος είναι αυτή, όταν ο ίδιος έχει δεσμεύσει τη χώρα ως προς τη λιτότητα αρχικά μέχρι το 2022, ακολούθως μέχρι το 2060 και τη δημόσια περιουσία υποθηκευμένη μέχρι το 2114.

Θα ισχυριστεί, επίσης, ότι μοιράζει χρήματα στους αδύναμους. Θα πρέπει, βέβαια, να ξέρει ότι για κάθε σχετική δαπάνη θα υπάρξει και μία ισοδύναμη επιβάρυνση. Ιδίως της μεσαίας τάξης. Και όχι αυτόν που έχουν και κατέχουν πολλά.

Για όλα αυτά υπάρχουν αποδείξεις. Τελευταίο ανδραγάθημα του Αλέξη Τσίπρα και της κλειστής παρέας του ήταν η υπόθεση της δήθεν αντιγραφής του γιου του Αντώνη Σαμαρά πριν από αρκετά χρόνια. Οταν ο γιος ήταν ανήλικο παιδί. Μια υπόθεση κλεισμένη δικαστικά. Που απέδειξε πως δεν υπήρξε αντιγραφή. Ούτε η καθηγήτρια του ανήλικου γιου του απολύθηκε εξαιτίας αυτής της «μεγάλης» αποκάλυψης. Ολα αυτά έχουν τη σφραγίδα αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων, που δικαίωσαν τον νεαρό γιο και άφησαν ακάλυπτη τη συμπεριφορά της καθηγήτριάς του. Αλλωστε, προσωπικά, δεν βλέπω να υπάρχει καμία δυνατότητα για επανάληψη της δίκης. Οταν η συγκεκριμένη καθηγήτρια έχει αποβιώσει, η απόφαση είναι αμετάκλητη και το υπουργείο Παιδείας αμαθώς και αναιδώς αναφέρθηκε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η μοιραία παρέα του θα εξακολουθήσουν να επιτίθενται κατά των αντιπάλων τους. Κατά των οικογενειών τους. Κατά των συζύγων τους. Ανασκαλεύοντας ως τυμβωρύχοι αναληθή γεγονότα και καταστάσεις, που είναι μακριά από την ουσία της πολιτικής.

Και το αυτονόητο ερώτημα. Και η Αντιπολίτευση τι κάνει; Παρασύρεται στην κραυγαλέα και καταγγελτική φορά, στην οποία επενδύει η κυβέρνηση; Αρχίζει κι εκείνη να ψάχνει τις οικογένειες του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του με την παράφορη ελπίδα να κατασκευάσει ή να επεκτείνει τη δική της αντεπίθεση; Θα περιοριστεί στην ανάδειξη των τερατωδών ψεμάτων με τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του; Θα αυτοεγκλωβιστεί στην καταγγελία της τερατώδους απάτης με την οποία ο Αλέξης κατέκτησε την εξουσία; Νομίζω ότι πρέπει να μπουν κάποιοι κανόνες.

Ο πρώτος: Η Αντιπολίτευση δεν πρέπει να παγιδευτεί στην οξύτητα του ολοφάνερα προεκλογικού λόγου του Αλέξη Τσίπρα. Αν το πράξει, τότε δεν πρέπει να προσδοκά μεγάλα οφέλη. Πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη του 2015 θα επιμείνουν στο ίδιο τραγικό λάθος. Οσο κι αν πιστεύουμε το αντίθετο, η εξωτερίκευση των εσωτερικών συναισθημάτων απογοήτευσης που νιώθουν για το έργο και τη συμπεριφορά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό δεν συνεπάγεται την εγκατάλειψη της παρέας που σήμερα μας κυβερνά. Ούτε μπορούμε να τους ενοχοποιήσουμε για το πώς συμπεριφέρθηκαν ως εκλογείς το 2015.

Ο δεύτερος κανόνας: Οι λαοί και ο λαός μας στις εθνικές εκλογές ψηφίζουν κατά κανόνα προτάσεις διακυβέρνησης. Συνήθως ελέγχουν και τις εγγυήσεις για την υλοποίηση αυτών των προτάσεων. Δεν αρκούν ούτε αφηρημένα γενικά προσκλητήρια ή πολιτικοί αφορισμοί και συνθήματα. Πάντως μέχρι σήμερα αυτά που κυρίως η Ν.Δ. έχει δημοσιοποιήσει με τίποτα δεν μπορούν να συνιστούν πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αλλωστε οι περισσότερες γνωστές προτάσεις θα εξαγγελθούν και θα επαναληφθούν ακόμα και από τον Αλέξη. Εστω και αν ο τελευταίος δεν πιστεύει σε τίποτα. Ούτε καν στην Αριστερά που επικαλείται κάθε φορά ψευδώς και προσχηματικά.

Ο τρίτος κανόνας: Πρέπει να διατυπώσει η αντιπολίτευση το πλαίσιο της διαχείρισης του πρόσφατου παρελθόντος. Αλλο η πολιτική διαχείριση. Αλλο η διοικητική διαχείριση. Και άλλο η δικαστική και ενδεχομένως ποινική αντιμετώπιση. Τίποτα δεν πρέπει να έχει τη φύση και τον χαρακτήρα της αντεκδίκησης. Δεν πρέπει να στήσουμε «απέναντι» ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Σε θέματα ατομικών ελευθεριών πρέπει να είμαστε άτεγκτοι. Να τα υπερασπιστούμε στο πρόσωπο των ενδεχομένως υποδίκων. Αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε ένα γενικό συγχωροχάρτι. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη να ξαναοικοδομήσουμε το Κράτος Δικαίου. Το κράτος που ο νόμος ισχύει για όλους. Και για τους πολιτικούς. Ολα φυσικά εξαρτώνται από το περιεχόμενο και το εύρος της λαϊκής εντολής.