Αντώνης Ν. Βγόντζας

Την περασμένη Πέμπτη ο Αρτέμης Σώρρας οδηγήθηκε στις φυλακές. Παρά την ενθουσιώδη και ισχυρή συμπαράσταση οπαδών του. Που τον πιστεύουν ακόμη. Και πίσω από αυτούς μερικές, τουλάχιστον, χιλιάδες Ελληνες. Κάπου στον κόσμο έχει 600 δισ. ευρώ και τα έχει προσφέρει για την εξάλειψη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Εδωσε μάλιστα την ευκαιρία στους οπαδούς του να αποστείλουν εξώδικα προς τις φορολογικές αρχές προβάλλοντας την ένσταση συμψηφισμού για τα δικά τους προσωπικά χρέη προς το Δημόσιο.

Δεν γνωρίζω την κατηγορία. Δεν ξέρω καν αν είναι βάσιμη ή έστω προσχηματική. Δεν αμφισβητώ την ανακριτική διάταξη με την οποία έχει αποσταλεί στις φυλακές. Γνωρίζω, όμως, πολύ καλά ότι η ιστορία του διαβόητου ομολόγου του Αρτέμη Σώρρα κρατάει χρόνια. Γεννήθηκε μαζί με τη φρικώδη αυτή κρίση. Προκάλεσε έναν αχαλίνωτο ενθουσιασμό. Χιλιάδες και χιλιάδες τον ακολούθησαν. Γέμισε η Ελλάδα από παραρτήματα της «Ελλήνων Συνέλευσις». Αρχισαν να ορκίζονται σ’ αυτόν και στο μήνυμα σωτηρίας που εξέπεμπε.

Η ιστορία ήταν από την αρχή γελοία και χωρίς ελάχιστο πραγματικό έρεισμα. Που παρέσυρε όμως ακόμα και θεσμούς. Τη Δικαιοσύνη! Δικαστής στην Αθήνα έκρινε ότι τα 600 δισ. ευρώ μπορεί και να υπάρχουν. Μάλιστα προέβη και σε μία παραπάνω ενέργεια. Εστειλε στον εισαγγελέα για τα περαιτέρω εκείνον που αρχικά είχε καταγγείλει τον Αρτέμη Σώρρα. Αλλά αυτός δεν θεώρησε υποχρέωσή του να εμφανιστεί στο δικαστήριο. Προφανώς για ψευδή καταμήνυση του Σώρρα. Εισαγγελείς στη Βόρεια Ελλάδα διέταξαν προκαταρκτική εξέταση ή προανάκριση σε βάρος εκπροσώπων των ασφαλιστικών ταμείων που αρνήθηκαν να συμψηφίσουν και να διαγράψουν οφειλές των οπαδών του Σώρρα σε ασφαλιστικά ταμεία.

Πέρασαν χρόνια για να ασχοληθεί η Τράπεζα της Ελλάδος και το υπουργείο Οικονομικών με την υπόθεση Σώρρα. Κάποια στιγμή αναγκάστηκαν να ανακοινώσουν ότι δεν υπάρχει στα χέρια του Σώρρα έγκυρο ομόλογο 600 δισ. ευρώ και ότι όλη αυτή η ιστορία είναι περίπου γελοία και ανόητη. Και τότε κινήθηκε και το ανώτατο δικαστήριο της χώρας για να ακυρώσει την εξίσου ανόητη απόφαση του Πρωτοδικείου της Αθήνας. Στο μεταξύ είχαν θυματοποιηθεί δεκάδες χιλιάδες Ελληνες. Και μόνο από το γεγονός ότι τον είχαν πιστέψει. Και μόνο από το γεγονός ότι είχαν εμπιστευτεί μια παράλογη ιστορία συλλογικής, εθνικής και προσωπικής ανακούφισης και λύτρωσης. Μια αναπάντεχη, άκοπη και ανέξοδη σωτηρία μέσα στη βαθιά και επίμονη εθνική κρίση.

Δεν γνωρίζω αν ο Αρτέμης Σώρρας είναι ένας μεγάλος απατεώνας ή απλώς ένας δυστυχής συμπολίτης μας που έζησε τον προσωπικό του μύθο. Στην τελευταία περίπτωση σίγουρα δεν ανήκει στην αρμοδιότητα και δικαιοδοσία της Ποινικής Δικαιοσύνης. Υπάρχουν και άλλες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα. Η ιατρική επιστήμη επαυξάνει τις δυνατότητες επίδειξης ενδιαφέροντος για την περίπτωσή του. Σ’ αυτήν άλλωστε καταλήγουν διάφοροι (οι περισσότεροι) «σωτήρες» και «θεράποντες» σωμάτων και ψυχών ορισμένης κατηγορίας συμπολιτών μας.

Δυστυχώς, «σωτήρες» και «εθνοσωτήρες» ανθούν σε περιόδους εθνικής κρίσης και σε άλλους χώρους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της κρίσης. Οπου παύει να λειτουργεί το λογικό και επικρατεί το παράλογο. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που θέλησαν να στήσουν καριέρες σε υποθέσεις που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Που αρνούνται να αποδεχθούν δεδομένα της πραγματικότητας, τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε να επηρεαστούν από συλλογικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Για σκεφτείτε τι έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Ολα τα της κρίσης!

Πολιτικός αρχηγός, που αργότερα ανέβηκε και στο ανώτατο αξίωμα του πρωθυπουργού, υποσχέθηκε «σεισάχθεια» σε όλα τα ιδιωτικά χρέη προς τις τράπεζες. Να σβηστούν δηλαδή μέσα σε μια νύχτα. Και δεν σκέφτηκε ο θεομπαίχτης ότι το επόμενο πρωινό θα ξυπνούσαμε μέσα στον ζόφο της συντριπτικής κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος και του δημόσιου τομέα. Κάθε επιχείρησης και κάθε νοικοκυριού.

Για θυμηθείτε! Ο ίδιος και η κάποια παρέα του αρκετούς μήνες και χρόνια αργότερα υποσχέθηκαν τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, ή μεγάλου μέρους του, με έναν νόμο και με ένα άρθρο. Οι ίδιοι υποσχέθηκαν ένα πρόγραμμα-μαμούθ παροχών ύψους 12 δισ. ευρώ. Με άδεια τα δημόσια ταμεία. Ετσι κατάφεραν να καταλάβουν την πολιτική εξουσία και όχι μόνο την κυβέρνηση. Παρά τα δάκρυα της συντρόφου του πρώτου εξ αυτών, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν κατάφεραν. Ούτε καν ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους που είχαν δεσμευτικά υποσχεθεί οι δανειστές και οι εταίροι από τον Οκτώβριο του 2012. Προχθές Παρασκευή γέμισαν την πλατεία μπροστά στο μέγαρο του Ζαππείου για να γιορτάσουν μια ανύπαρκτη ιστορική ημέρα με ψεύδη προκλητικά, με παραπλανήσεις και με «αυταπάτες».

Προφανώς υπάρχει πρόβλημα πολιτικής παιδείας στη χώρα μας. Τόσο εύκολα απατάται και «αυταπατάται» μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας. Είμαστε έξυπνος λαός, αλλά μέσα από άτυπες και ενδεχομένως υπόγειες διαδικασίες υιοθετούμε άνετα «σωτήρες» και «εθνοσωτήρες», που με ψέματα, ταχυδακτυλουργικά κόλπα και απάτες μας οδηγούν στον όλεθρο και στη εθνική ασφυξία. Ανετα και εύκολα υπερασπιζόμαστε σενάρια σωτηρίας ή αντίστοιχου ολέθρου από τα καφενεία έως το βουλευτήριο των Ελλήνων. Χωρίς πραγματικά δεδομένα. Εύκολα ακολουθούμε «Αγιους» και «Αγίες» που ανταλλάσσουν τη σωτηρία της ψυχής μας με την παραχώρηση της περιουσίας και του ιδρώτα μας. Με περισσή και πρόχειρη γενναιοδωρία δημιουργούμε φίλους και φιλίες. Και αντίστοιχα κατασκευάζουμε εχθρούς και διχασμούς.

Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως, αυτή που καθοδήγησε το έθνος μας στις θριαμβευτικές και μεγάλες εθνικές εξορμήσεις, έχει τεράστια αποθέματα υπομονής και επιμονής. Αναζητά ηγέτες και όχι σωτήρες. Και πετάει στον ιστορικό κάλαθο των αχρήστων τα ψεύδη και τα παράλογα. Τις ύβρεις που προκαλούν εχθρότητα. Τους «σωτήρες» και τις «σωτηρίες» που θολώνουν τον εθνικό ορίζοντα.

Οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια μας για να αξιοποιήσουμε τους κόπους μας και να ικανοποιήσουμε τις εθνικές ρεαλιστικές φιλοδοξίες. Αυτή η πλειοψηφία αναζητά τους συμπολίτες μας που έχουν δώσει διαχρονικά όλες τις ενδείξεις ότι μπορούν να είναι μπροστάρηδες στους εθνικούς, κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες. Και αυτή η πλειοψηφία μπορεί να σπρώξει στο περιθώριο τον παραλογισμό, τις απάτες και τις αυταπάτες που λειτουργούν ως δηλητήριο ή ως όπιο στον εθνικό στοχασμό.
Ελπίζουμε χωρίς φαντασιώσεις. Και δεν παραλύουμε μπροστά στον φόβο.