Αντώνης Ν. Βγόντζας

Οχι οι διαρροές. Αυτές είναι, κατά κανόνα, παραπλανητικές. Και έχουν, κατά βάση, έναν στόχο. Να κρύψουν, για ένα διάστημα, το ουσιαστικό αντικείμενο της διαπραγμάτευσης. Θα ήταν αναξιοπρεπές, κατά τους επικοινωνιολόγους της κυβέρνησης, να λάβουν χώρα οι συζητήσεις αυτές στα υπουργεία. Είναι φτωχά. Πολύ φτωχά. Σκοτεινοί οι διάδρομοί τους. Χαμηλοτάβανα, χωρίς φως και μικρά τα γραφεία. Και με σκονισμένες τις κουρτίνες. Παρά την ενεργό παρουσία των 600 περίπου καθαριστριών. 

Κι ούτε μας βοήθησε ο πρωθυπουργός με την πρόσφατη εμφάνισή του στη Βουλή. Στα λόγια ήταν επιθετικός. Και, περίπου, κάλυψε τον υπουργό που απέπεμψε μέσα σε λίγες ώρες μετά τη σαρωτική νίκη του «Οχι». Μέσα σε ελάχιστα λεπτά μεταμφίεσε ταχυδακτυλουργικά το «Οχι» σε «Ναι». Για να πει πάλι ψέματα. Ο τέως υπουργός του στην κρυφή (πλην μαγνητοφωνημένη από τρίτους) εξομολόγησή του ενώπιον των πιο σκληρών κερδοσκόπων της υφηλίου είχε αποκαλύψει ότι από τον περασμένο Δεκέμβριο είχε εντολή για τον σχεδιασμό και την επεξεργασία ενός Plan b.

Ξέραμε με σιγουριά από τότε ότι θα γίνουν εκλογές; Ξέραμε από τότε με βεβαιότητα ότι πρωθυπουργός θα ορκιζόταν ο Αλέξης Τσίπρας με τη βοήθεια των ΑΝ.ΕΛ.; Είχε ο Αλέξης Τσίπρας υποσχεθεί, από τότε, τη θέση του υπουργού Οικονομικών στον Γιάννη (με όσα ν θέλει) Βαρουφάκη; Και το σπουδαιότερο. Ξέραμε από τότε ότι θα κλείναμε τις τράπεζες ως αποτέλεσμα μιας ανύπαρκτης στρατηγικής και αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς; Σχεδίαζε από τότε ο Βαρουφάκης ένα «πραξικόπημα», όπως ευφυώς το χαρακτήρισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, έμπειρος δημοσιογράφος και στο τιμόνι της Αριστεράς για πολλές δεκαετίες; Ενα «πραξικόπημα» που σίγουρα οδηγεί στο Ειδικό Δικαστήριο; Τι φοβήθηκε ο πρωθυπουργός από τον Γιάννη Βαρουφάκη; Και τι φοβάται από τις τόσες συνιστώσες που τόσο υπολογίζει; 

Αυτές τις ώρες πολλοί συμπολίτες μας αναρωτιούνται. Τι είναι πιο πάνω στις εκτιμήσεις, στις επιλογές και στα οράματά μας; Τι προτάσσουμε; Στην πλάστιγγα τι βαραίνει πιο πολύ; Ο Λαός μας και η Χώρα μας ή το κόμμα; Η Ιστορία μας ως έθνους και Λαού ή τα καπρίτσια της καθημερινότητάς μας; 

Ο κανόνας είναι δυσάρεστος. Πολύ συχνά βαραίνει, πιο πολύ, το συμφέρον του κόμματος. Του όποιου κόμματος. Της συντεχνίας μας. Της όποιας από τις πολλές συντεχνίες μας. Της παρέας μας. Με πολλά «μπαίνω-βγαίνω». Και πολύ εξαιρετικά, σχεδόν σπάνια, βαραίνει περισσότερο το εθνικό συμφέρον. 

Αυτές τις μέρες παίζονται και διεξάγονται παράλληλα δύο διακριτές μάχες. Η μία αφορά τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές-εταίρους μας. Πολύ σκληρές. Και με μια μεγάλη απειλή. Που την προσυπέγραψε ο πρωθυπουργός στη γνωστή ομόφωνη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015: «Οι κίνδυνοι της μη ταχείας ολοκλήρωσης των διαπραγματεύσεων βαρύνουν πλήρως την Ελλάδα». Αφού προηγουμένως είχε συνομολογήσει εγγράφως ότι η Ελλάδα είναι... αναξιόπιστη! Μέσα σε 17 ώρες τα υπέγραψε όλα! Ολες τις ταπεινώσεις και όλους τους εξευτελισμούς. Στο όνομα ενός «έντιμου συμβιβασμού». Αν πιστέψουμε τα πιο προβεβλημένα ονόματα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε υποχωρήσαμε σε όλα.

Η άλλη μάχη διεξάγεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμετρώνται μεταξύ τους οι «σύντροφοι». Και μετράει ο καθένας πόσο «αριστερή» είναι η συνείδησή του. Και πόσο «δημοκρατικές» είναι οι λύσεις που συζητάνε. Εφτασαν στο σημείο να προτείνουν δημοψήφισμα μεταξύ των 30.000 μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Με προθεσμίες περισυλλογής πολύ πιο άνετες από εκείνες που παραχώρησαν στους υπόλοιπους Ελληνες. Και με αυτό να δεσμεύσουν, σε πρώτη φάση, τους 2.246.064 ψηφοφόρους τους. Και σε μια δεύτερη και τελική φάση, ολόκληρο τον ελληνικό λαό. 

Δυστυχώς ο πρωθυπουργός αφιερώνει γι’ αυτή τη δεύτερη μάχη πιο πολύ χρόνο. Και πιο πολύ πόνο. Εριξε στη δίνη των διαπραγματεύσεων ένα δημοψήφισμα από έλλειψη ειλικρινούς συνεργασίας με τον παράταιρο συνεταίρο του. Και επεχείρησε να εγκλωβίσει τη χώρα στα «οικογενειακά» του προβλήματα. Μετριέται για όλα αυτά. Και η Ιστορία θα παραμείνει πάντοτε πιο αυστηρή.