Ένα χειροποίητο album από το Μεγαλόβρυσο Αγιάς

Γ.Κ.Καρατζάς 

Δεν είμαι ποτέ αντικειμενικός – τα κριτήρια μου είναι απολύτως προσωπικά με απεριόριστη δόση αυθαιρεσίας. Προκαταρκτική διευκρίνιση για να πω και να γράψω την άποψη μου για τον τελευταίο άκρως χειροποίητο και οικογενειακό album του Θανάση Παπακωνσταντίνου. 

Δικά του τα λόγια και η μουσική (εκτός από τα δάνεια από την «Καντάτα» του Τάσου Λειβαδίτη και το «Γυναίκες αγαπώ …» και την συνεισφορά της Ανδριανής Διαγουμά). Ο ίδιος είχε και την ευθύνη της διεύθυνσης παραγωγής αλλά και των ενορχηστρώσεων. Η ηχοληψία και η μίξη έγιναν στο studio «Αχός» στο Μεγαλόβρυσο της Αγιάς, ενώ ως παραγωγός του ablum φέρεται η συγγενική Αριστοτέλης και Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου Ο.Ε.

Αλλά, ας γυρίσουμε στα τραγούδια. Από τα 13 κομμάτια του album ξεχώρισα ένα: Το τραγούδι «Είχα τον Κήπο της Εδέμ», σε μουσική και λόγια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και με ερμηνευτή, τον συνοδοιπόρο του, Σωκράτη Μάλαμα. Τον τελευταίο πλαισιώνουν οι μουσικοί Λεωνίδας Κυρίδης (κοντραμπάσο), Βασίλης Μπαχαρίδης (νταούλι), Κυριάκος Ταπάκης ( λαούτο), Αποστόλης Γιάγκος (πιάνο), Φώτης Σιώτας ( βιολί), ενώ ο συνθέτης Θανάσης Παπακωνσταντίνου παίζει τζουρά. Στο κομμάτι ακούγονται οι φωνές της Ματούλας Ζαμάνη και του Γιάννη Λίταινα.  

Επέλεξα να φιλοξενήσω εδώ και τους στίχους του τραγουδιού – μια πολύ σύγχρονη, αυθεντική και πρωτότυπη προσέγγιση στη παράδοση.

Θέλετε, δέντρα, ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε.
Δε σας ποτίζω, δέντρα μου, και μη με αδικείτε.
Όσο νερό μ’ αναλογεί το ρίχνω σε μια γλάστρα
αχόρταγη, που με κοιτά μ’ αναίδεια στα μάτια.

«Ρίξε δροσιά, ρίξε νερό, το χώμα να νοτίσει,
ο σπόρος που ’χω μέσα μου να πιει και να ξυπνήσει.
Να βγάλει ρίζες, να γενεί μία περικοκλάδα,
ένα αγρίμι της ζωής, μια ξέφρενη μαινάδα.

Που θ’ απλωθεί σ’ όλη τη γη και, αφού τηνε σκεπάσει, 
να κάνει ντου στα σωθικά εκείνων που ‘χουν χάσει
φίλους, αδέρφια και παιδιά κι εκεί ανθούς να βγάλει,
γύρη να πέσει στις καρδιές, να τις γλυκάνει πάλι».

Τέτοια μου λέει η άτιμη η γλάστρα και λυγίζω.
Δάκρυ-νερό, δάκρυ-νερό, ο δόλιος, την ποτίζω.
Ανάθεμά σε, πήλινο, και συ, παλιοβοτάνι!
Είχα τον κήπο της Εδέμ και τώρα δε μου φτάνει.



Επιπλέον, ένα ακόμη κομμάτι με ερμηνευτή τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου πάνω στη στέρεα βάση ενός ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη – το ποίημα «Καντάτα»- ξέχειλο από σχήματα με αλληγορίες και συμβολισμούς μεταμορφώνεται σε μια ιστορία – σε μια ιστορία με αφηγητή τον Παπακωνσταντίνου να μένει πιστός στο μήνυμα του ποιητή.  

Το απόσπασμα του ποιήματος – πρώτη ύλη για το κομμάτι «Στα πόδια της»

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», 
πήρε μια γυναίκα, μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της.

Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα. 

Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
– ακούς εκεί διαστροφή
να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.

Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια. Και μόνο εκείνη η γυναίκα, 
θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα
μια νύχτα, που θα νοιώσει με τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, 
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.