Ο.. εύθραυστα γυάλινος κόσμος του Δημήτρη Καταλειφού

Μια απλή, ψυχρά φωτισμένη και σκονισμένη σκηνή, με κιβώτια και γυμνά καλώδια. Μοιάζει με αποθήκη αλλά είναι το σπίτι του Τομ, του ήρωα του έργου που υποδύεται ο Καταλειφός. Μητέρα του η Αμάντα, Θέμιδα Μπαζάκα και αδερφή του Λόρα από τη Στέλλα Βογιατζάκη  και φίλος  του Τζιμ, από τον Κωνσταντίνο Γώγουλο. Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη είναι απόλυτα ταιριαστό στην φτωχική -και πολύ προσωπική- ιστορία του Τενεσί Γουίλιαμς. 

Η κλασσική παράσταση του Γουίλιαμς, παίρνει μια διαφορετική διάσταση με την ματιά της Σκότη, καθώς ο Δημήτρης Καταλειφός στα εξήντα του χρόνια, παίζει ταυτόχρονα τον γέρο Τομ που διηγείται την ιστορία της οικογένειας του και τον νέο Τομ που συνδιαλέγεται με μητέρα και αδερφή. 

Είναι μια αργή παράσταση, που κάποιες φορές είναι τόσο φτιαχτά μοιρολατρική που καταντάει να γέρνει περισσότερο προς την κωμικοτραγική της διάσταση, παρά το ό,τι διανθίζεται με πολύπλοκη συναισθηματική φόρτιση. Τα πλούσια στοιχεία που μπορεί κανείς να αντλήσει από τους χαρακτήρες φαίνονται εδώ ανεκμετάλλευτα. Δυστυχώς το μέγεθος του Καταλειφού ως ηθοποιού εξανεμίζεται με αυτή τη σκηνοθετική ματιά και ενώ καταφέρνει να “μεταμορφώνεται” επί σκηνής από γέρο σε νέο Τομ -καταφέρνει δηλαδή να μεταφέρει στον θεατή την απόλυτη παράδοση, τις τύψεις και τον εγκλωβισμό του νεαρού άνδρα να υπάρξει ουσιαστικό στήριγμα για την οικογένεια του εις βάρος του εαυτού του και των ονείρων του αλλά και την επίκτητη αναισθησία του μεγάλου Τομ- φαίνεται να δίνει το μισό από αυτό που διαθέτει ως ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς του σήμερα.

Αντίθετα η Θέμιδα Μπαζάκα μοιάζει να χάνεται σε μια υπερπροσπάθεια γελοιοποίησης της Αμάντα, της κάποτε καλλονής από τον Αμερικανικό Νότο που αποτελεί υστερικό δυνάστη των δύο παιδιών της. Καταφέρνει περισσότερο να δώσει μια αυθεντικότητα και ένα βάρος στην Αμάντα, στην σχέση της με την Λώρα. 

Παρ' όλα αυτά εξαιρετική ήταν η Στέλλα Βογιατζάκη ωςεύθραυστη, άτολμη, άοσμη και άχρωμη Λώρα αλλά και ο Κωνσταντίνος Γώγουλος ως φιλάρεσκος και επιπόλαιος Τζιμ. 

Και ενώ η προσέγγιση της Σκότη δεν είναι εντελώς νέα -το έργο είναι έτσι γραμμένο ώστε να διηγείται ο Τομ τις αναμνήσεις του από την νεανική του ηλικία, είναι τόσο εύθραυστη η ισσοροπία του επιτηδευμένα σοβαρού και του κωμικοτραγικού που δεν μοιάζει να “ρέει” ελεύθερα 

Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης, σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη, σκηνικό: Εύα Μανιδάκη, κοστούμια: Μικαέλα Λιακατά, μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, βοηθός σκηνοθέτη: Λάμπρος Γραμματικός. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός, Θέμις Μπαζάκα, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Στέλλα Βογιατζάκη.