Ο Αντώνης Γκρίτσης μέσα από 15 +1 λέξεις

Φέτος εμφανίστηκε στην παράσταση «Ο γείτονάς μου Ναπολέων Λαπαθιώτης» που βασίστηκε σε πεζά κείμενα του Γιώργου Ιωάννου και πεζοτράγουδα του “καταραμένου” ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στα “Queer Theatre Awards” ενώ τελευταία συμμετείχε στην παράσταση «Θερμά Θαλάσσια Λουτρά», που βασίστηκε στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου και παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο νεαρός ηθοποιός Αντώνης Γκρίτσης σπούδασε κλασική φιλολογία στην Κρήτη και υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης. Έχει συνεργαστεί με τους: Μ. Κάλμπαρη, Αθ. Καραγιαννοπούλου, Απ. Παπαδαμάκη, Δ. Δεγαΐτη, Β. Μυριανθόπουλο, Δ. Φραγκιόγλου, Δ. Αδάμη, Κ. Σπανού, Α. Μπρούσκου, Γ. Αγγελόπουλο, Δ. Βέργαδο, Ε. Γεωργοπούλου, Β. Νούλα, Δ. Γιαννουλάτου, Θ. Γλυνάτση, Ηλ. Ελληνικιώτη, Γ. Σκουρλέτη. Έχει παίξει σε ταινίες μικρού μήκους καθώς και στις τηλεοπτικές σειρές Εφτά ζωές (σκην. Μ. Τσάπα), Κόκκινο δωμάτιο (σκην. Αλ. Ρήγας) Η γενιά των 592 ευρώ (σκην. Γ. Λαπατάς) 



Ταξίδια: Δεν μου αρέσει η διαδικασία του ταξιδιού. Μακάρι να μπορούσαμε να διακτινιζόμαστε στο χρόνο και το χώρο.

Αγάπη: Πρόκειται νομίζω για ένα δευτερογενές συναίσθημα της ανθρώπινης κατάστασης. Ποτέ δε συμβαίνει την ώρα που συμβαίνει. Πάντα την αποτιμάς εκ των υστέρων, όταν όλα έχουν συντελεστεί. Νιώθω αγάπη για ανθρώπους που δε γνώρισα ποτέ είτε χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Τον πατέρα μου, τη γιαγιά μου, τον πρώτο μου γάτο.

Σχέσεις: Είμαι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, δεν έχω πολλή εμπιστοσύνη, ψυχραιμία και υπομονή. Στο θέατρο κάνω ομοιοπαθητική. Στη ζωή είμαι τυχερός, έχω βρει έναν άνθρωπο και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον κρατήσω.

Όρια: Είμαι πολύ άτολμος και φυγόπονος άνθρωπος. Στη θάλασσα δεν πάω βαθύτερα από εκεί που πατώνω. Με το που λαχανιάζω όταν κάνω γυμναστική, σταματάω. Δεν κάνω ποτέ εξτριμ σπορτς, με το ζόρι εκφράζω τη δυσαρέσκειά μου και δεν αντέχω τους καυγάδες. Δεν φλερτάρω. Δεν ξέρω τι σημαίνει όριο.

Σήμερα: Είναι πολύ καταναγκαστική η αίσθηση του χρόνου. Ειδικά στην πύκνωσή της. Πολλές φορές η παρόρμηση δεν σημαίνει ελευθερία.

Μετανάστευση: Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, είναι κατάλοιπα ενός περασμένου αιώνα και δομές που αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν, πρέπει να εξελιχθούν. Δεν μας ανήκει τίποτα, δεν ανήκουμε πουθενά και σε κανένα, είμαστε τραγικά μόνοι για να ταμπουρωνόμαστε και να μην είμαστε ανοιχτοί απέναντι σε άλλους ανθρώπους. 

Οικονομική κρίση: Ωχ, πρέπει τώρα κι εγώ να μιλήσω για την κρίση; Δεν είμαι στρατευμένος καλλιτέχνης, με την τέχνη μου δε θέλω να πω κάτι για τη σημερινή κατάσταση και την εποχή μου, ούτε αντιλαμβάνομαι τη ζωή με μικρο - πολιτικούς και οικονομικούς όρους. Η "κρίση" είναι ένας όρος μιας νεο - διπλωματίας. Έχει ενεργοποιήσει μια μάχη που στοχεύει στην εκμετάλλευση και το κέρδος των εντυπώσεων, είναι σα να κρατάμε δυο κουτιά γάλα Νουνού και με το μισοάδειο παλεύουμε να γεμίσουμε το μισογεμάτο. 



Τέχνη: Ο κήπος με τις αυταπάτες.

Θέατρο: Το στόμα του λύκου.

Ηθοποιός: Ο Αδάμ μέσα στον κήπο με τις αυταπάτες.

Άποψη: Όλα αυτά που κάθομαι και λέω και που μάλλον δεν τα θεωρώ αηδίες.

Κριτική: Ώρες ώρες κάτι πιο ματαιόδοξο και από την υπο - κριτική.

Νέοι άνθρωποι: Τι να σας πω, δεν ξέρω. Από τα 24 άρχισα να γερνάω. Με φέρνουν σε αμηχανία οι νέοι άνθρωποι, μπορεί και να τους ζηλεύω, άλλοτε τους συμπαθώ, άλλοτε με κάνουν να μην ελπίζω καν. Ίσως γι' αυτό δεν θέλησα να γίνω καθηγητής. Πέρα από την ευθύνη απέναντι στη νεότητα, αναγνωρίζω και μια πτυχή άσκησης εξουσίας στη διδασκαλία.

Κοινωνική δικτύωση: Πολύ κακό στ' αλήθεια για το παραμικρό τίποτα. Είναι διασκεδαστικό πάντως.

Παρελθόν: Μια ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα ήταν ή μπορεί και να πάνε καλύτερα.

Καλοκαίρι: Λατρεύω το καλοκαίρι. Γεννήθηκα στην καρδιά του. Είναι η ιδανική εποχή. Σου επιτρέπει να μην κάνεις τίποτα, κάθεσαι εκεί, ρεμβάζεις και στοχάζεσαι περιμένοντας το θάνατο ή έστω μια αποκάλυψη. Σου επιτρέπει να ζητάς τα πάντα αλλά να δέχεσαι και το τίποτα, όπως λέει η Άλμα στο “Καλοκαίρι και Καταχνιά”. Δε χρειάζεται να έχεις λεφτά για πετρέλαιο. Μπορείς να κοιμηθείς σε ένα παγκάκι, κάτω από ένα δέντρο. Στη ζέστη μοιάζει να είμαστε όλοι κάπως ίσοι. Αυτή η ισότητα μ' αρέσει στο καλοκαίρι.