Ο Δημήτρης Τσακάλας είναι ένα από εκείνα τα πρόσωπα που μεγάλωσαν μέσα από τις τηλεοπτικές δουλειές. Ξεκινώντας την καριέρα του στα 18 του χρόνια ως Billy στο «Καφέ της Χαράς», έφτασε σήμερα -συμμετέχοντας σε μία σειρά από σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης- να γίνει ένα πρόσωπο αγαπητό και αναγνωρίσιμο. Συνεσταλμένος, ευγενικός και πάντα χαμογελαστός, ο Δημήτρης βλέπει με αισιοδοξία τη ζωή και αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο.
Βρεθήκαμε με τον Δημήτρη σε ένα συνοικιακό καφέ της Αθήνας, και μιλήσαμε για τα παιδικά του χρόνια, τους αγαπημένους του καλοκαιρινούς προορισμούς, τη φιλία και φυσικά για τη μεγάλη του αγάπη, την υποκριτική.
Αυτή την περίοδο ο Δημήτρης δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Κύπρο, όπου και ολοκληρώνονται τα γυρίσματα της σειράς «Χωρίς εσένα», που προβάλλεται παράλληλα στον ΑΝΤ1 Κύπρου και Ελλάδας. Οι αλλαγές πάντως δεν τον τρομάζουν. «Θα τσαλάκωνα τον εαυτό μου για έναν ρόλο», λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Κάποτε ξύρισα τα μαλλιά μου για μία σειρά, αλλά τελικά ακυρώθηκε η παραγωγή την τελευταία στιγμή. Αυτό, όμως, είναι το ωραίο στον ηθοποιό, να σου δίνει ο σκηνοθέτης την ευκαιρία να αλλάζεις, γιατί μετά από ένα σημείο βαριέσαι αν κάνεις τα ίδια πράγματα». Η αγάπη του Δημήτρη, μάλιστα, μοιράζεται ισομερώς σε όλα τα μέσα της δουλειάς του, και δεν ξεχωρίζει την τηλεόραση από το θέατρο, ενώ θα ήθελε να δοκιμαστεί και στον κινηματογράφο. Για εκείνον, «οι συνεργάτες και το κείμενο είναι αυτά που κάνουν μια δουλειά ξεχωριστή».
Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αναπολώντας τα παιδικά του χρόνια, μου εκμυστηρεύεται ότι το Καβούρι είναι ένα από τα αγαπημένα του μέρη στην Αττική. Εκεί τον πήγαινε η μητέρα του για μπάνιο τις Κυριακές, όταν ήταν μικρός. Πλέον, συχνάζει στο Χαλάνδρι, αλλά γενικά πηγαίνει όπου κυκλοφορούν οι παρέες του. Στην εφηβεία έκανε και μερικές αταξίες. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «πήγαινα σε δραματική σχολή κρυφά από τους γονείς μου και παράλληλα δούλευα για τα δίδακτρα. Βέβαια, όταν το ανακοίνωσα στους δικούς μου, το αποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο και τότε κατάλαβα ότι όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου». Είχε το νου του συνέχεια στο παιχνίδι, στα εικαστικά, και έδειχνε ενδιαφέρον για όσα πράγματα σχετίζονται με το αντικείμενό του, όπως τα αρχαία και η έκθεση. Γενικά όμως ήταν ήσυχο παιδί.
Πηγαίνοντας την κουβέντα σε πιο προσωπικούς τόνους, μου επισημαίνει ότι απεχθάνεται το ψέμα και εκτιμά αφάνταστα την ειλικρίνεια, φτάνοντας σε σημείο να συγχωρήσει ακόμη και κάτι σοβαρό, αρκεί όμως η σχέση του να μιλάει λόγια αληθινά. «Είμαι άτομο της σχέσης και της συνήθειας», μου αποκαλύπτει ο ίδιος. Αλλάζοντας θέμα, ο Δημήτρης μου μιλά για τη σχέση του με το νησί της Αφροδίτης. «Η Κύπρος τα τελευταία χρόνια έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου», τονίζει, λόγω της εκεί επαγγελματικής του δραστηριοποίησης και συνεχίζει λέγοντας πως «έχοντας αποκτήσει πολλούς φίλους εκεί, είναι ένας λόγος που με έχει δέσει ακόμη περισσότερο με το νησί». Αν δεν ασχολούνταν με την υποκριτική, ο νεαρός ηθοποιός θα έβλεπε τον εαυτό του να δραστηριοποιείται στον τομέα της γραφιστικής ή στο 3D Animation, καθώς του αρέσει πολύ να σχεδιάζει, και να ζωγραφίζει, κάτι με το οποίο καταπιάνεται στον ελεύθερο χρόνο του. Του αρέσει ακόμη η γυμναστική, με την οποία και ασχολείται συστηματικά.
Η αγάπη του Δημήτρη για την πόλη στην οποία γεννήθηκε είναι τόσο μεγάλη, που σχεδόν παραβλέπει τις αρνητικές πτυχές της εδώ καθημερινότητας. «Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην Αθήνα», δηλώνει ο ίδιος, «αυτό θα ήταν η κίνηση και οι χώροι στάθμευσης», πράγματα δηλαδή που απασχολούν όλους τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Οταν, λοιπόν, επιστρέφει στην Αθήνα, παίρνει το αυτοκίνητό του και πηγαίνει να δει θεατρικές παραστάσεις στο Κέντρο. Μιλώντας με σεβασμό και αγάπη για όλους τους συναδέλφους του, μου αναφέρει τρία πρόσωπα που κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και την εκτίμησή του. Η Νένα Μεντή, η Μαρία Καβογιάννη και η Ντίνα Κώνστα είναι μερικές από τις ηθοποιούς που ξεχωρίζει και κατά τον ίδιο, «κάθε δουλειά τους είναι μάθημα υποκριτικής».
Το καλοκαίρι πλησιάζει και ο Δημήτρης μου αποκαλύπτει ότι προτιμά να πηγαίνει για διακοπές σε κάποιο ήσυχο μέρος, με όμορφες παραλίες. «Ενα από τα αγαπημένα μου νησιά είναι η Μήλος, ενώ μου αρέσει και το Ιόνιο και ειδικά οι παραλίες της Λευκάδας», μου λέει ο ίδιος. Το χαμόγελο είναι η άμυνά του, και με αυτό προτιμά να αντιμετωπίζει τις περισσότερες καταστάσεις. Οι φίλοι του είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που τον κάνουν χαρούμενο, και σύμφωνα με τα λεγόμενά του «είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό». Πριν βάλουμε τελεία στη συζήτησή μας, ο Δημήτρης Τσακάλας φέρνει στο μυαλό του μια φράση που του έλεγαν συνεχώς οι γονείς του όταν ήταν μικρός: «”Να βλέπεις πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, και όχι μισοάδειο”. Και η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι με αυτά που έχουμε και να μην επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Δεν αξίζει άλλωστε να στεναχωριόμαστε για κάποια πράγματα. Αν έχουμε υγεία, όλα τα άλλα είναι στο χέρι μας να γίνουν».
