Το μοιρολόι που έγινε χορός

Για τον Δημήτρη, αυτό είναι το πρώτο του κομμάτι που χορογραφήθηκε. «Θα ήθελα να το ξανακάνω και να ξεκινήσω κιόλας αύριο!» απαντά ενθουσιασμένος με την εμπειρία, προσθέτοντας ότι αυτή είναι μόνο η αρχή: «Οταν γράφω μουσική, πάντα σκέφτομαι έναν συγχρονισμό ήχου και κίνησης, ίσως μιας αόρατης κίνησης, μιας σκιαγράφησης καταστάσεων και αισθήσεων. Αυτό σημαίνει πως το έργο μου παρουσιάζει δραματουργικά στοιχεία ούτως ή άλλως. Το να το βιώνω σε ένα μεταγενέστερο επίπεδο, όπου οι χορευτές το προσδιορίζουν με τον δικό τους τρόπο, είναι για μένα μια εμπειρία σχεδόν εξωπραγματική. Ηταν, λοιπόν, το πρώτο μου χορογραφημένο έργο, γνωρίζοντας ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή».

Το “Grief gestures” δεν είναι το μόνο μοιρολόι που έχει συνθέσει ο ίδιος. Πριν από λίγους μήνες παρουσιάστηκε και το “Earth minus” στην Αγγλία. Θα μπορούσε να ακολουθήσει και αυτό τον δρόμο του πρώτου; «Το “Earth minus” παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με το “Grief gestures”. Και τα δύο είναι παιδιά μου. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να χορογραφηθεί, ιδιαίτερα εάν γινόταν ζωντανά. Είμαι σίγουρος πως και η Ουρανία Γκάσιου, η οποία έκανε την πρεμιέρα του έργου στο Αββαείο του Ουέστμινστερ, θα ενδιαφερόταν πολύ να ακολουθούν την ερμηνεία της καταπληκτικοί χορευτές».

Η κίνηση των 40 χορευτών του “lacrimal” παρέπεμπε σε σκηνές μαζικών πληθυσμιακών μετακινήσεων. Ως εκ τούτου, οι παραλληλισμοί με τη σύγχρονη πραγματικότητα είναι εύλογες. Ρωτάω τον Δημήτρη εάν υπήρχε κάποιο βαθύτερο μήνυμα σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα. «Από την πλευρά της μουσικής, καθώς [το “Grief gestures”] έχει γραφτεί μερικά χρόνια πριν, δεν υπήρχε πολιτική πρόθεση. Παρατηρώντας τη χορογραφία, μπορεί κανείς να δει στιγμές και παλμούς που θα μπορούσαν να συντονιστούν με άσχημες καταστάσεις του παρόντος. Η τέχνη μας δεν παρουσιάστηκε για να επιβάλει, αλλά για να δώσει ερεθίσματα σκέψης και εσωτερικού διαλόγου. Θα με χαροποιούσε εάν κάποιοι ακροατές είδαν μέσα από το “lacrimal” δυσάρεστες καταστάσεις της παρούσας κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης. Αυτό όμως θα ήθελα να είναι το μόνο προσδιοριστικό σημείο του έργου μας. Ως δημιουργός, στοχεύω σε κάτι άχρονο και παράλληλα πάντα διαχρονικό», απαντά.

Επόμενος σταθμός για τον Δημήτρη είναι το θέατρο Πόρτα και η συμμετοχή του στις «Τρίτες Παράλληλες» με τη δική του ιδέα. «Στις 19 Απριλίου θα παρουσιάσω το “Περί ύψους”. Είναι κατά βάση μια μουσική συναυλία με τη συμμετοχή νέων κειμένων από εξαιρετικούς συγγραφείς και την παρουσία δύο ηθοποιών. Το ζητούμενο εκεί ήταν να δημιουργήσω μια άλλη μου ανάγκη: μια όμορφη και δυνατή οικογένεια καλλιτεχνών, όπου ο καθένας με τις δικές του εμπειρίες και οπτικές, θα συμβάλει σε αυτή τη μικρή στιγμή». Και εάν κρίνουμε από το ταλέντο του Δημήτρη, έχουμε μπροστά μας άλλη μία πολλά υποσχόμενη συναυλία.