Οκτώ παραστάσεις που αξίζει να δεις!

Τρεις μήνες συμπληρώνονται από την έναρξη της φετινής χειμερινής θεατρικής σεζόν και ένας πρώτος απολογισμός είναι μάλλον θετικός. Υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες θεατρικές δουλειές εκεί έξω που αξίζουν την προσοχή σας. Αυτό το άρθρο βέβαια δεν στοχεύει στο να σας αποκαλύψει ποιες είναι οι καλύτερες παραστάσεις της σεζόν. Για να το κάνει κάποιος αυτό θα πρέπει να έχει δει το σύνολο των παραστάσεων, κάτι που φαντάζει έως και αδύνατο.

Σε αυτό το άρθρο στέκομαι στις οκτώ παραστάσεις που έχω ξεχωρίσει από αυτές που έχω δει εγώ μέχρι τώρα. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες πολλές που αξίζουν και που δεν έχω προλάβει να τις δω. Αλλά γι’ αυτές τις οκτώ μπορώ να πω ότι εμένα προσωπικά μου άρεσαν πολύ! Και θα τις πρότεινα.

ΦΑΟΥΣΤ του Γκαίτε
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Το να αναμετρηθείς με ένα τέτοιο κείμενο–ογκόλιθο και να καταφέρεις να φτιάξεις μία παράσταση νεωτερική, αλλά όχι δήθεν, που κρατάει την ουσία του έργου είναι πραγματικός άθλος. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου τα κατάφερε! Τοποθετώντας στο κέντρο της σκηνοθεσίας της την ταύτιση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή δημιούργησε μια παράσταση με πολλές ευφάνταστες σκηνοθετικές ιδέες, άψογη εικαστικά (το λειτουργικό σκηνικό της Μανιδάκη φωτισμένο δεξιοτεχνικά από την Ντεκώ είναι ένα αριστούργημα!), με έντονα κινησιολογικά στοιχεία (η συμμετοχή των φοιτητών της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου είναι καθοριστική) και δυνατές ερμηνείες από τον Νίκο Κουρή και τον Αργύρη Πανταζάρα. Ειδικά ο τελευταίος φτιάχνει έναν Μεφιστοφελή που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Να το δείτε οπωσδήποτε!

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ της Γιασμινά Ρεζά
Θέατρο Αθηνών


Είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζεται «Ο Θεός της Σφαγής» στην Ελλάδα αλλά αυτή τη φορά πραγματικά ευτυχεί στα χέρια του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Αντιμετωπίζοντας σοφά το έργο όχι ως κωμωδία κατορθώνει να αναδείξει όλο το μαύρο χιούμορ του. Δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερις ενήλικες, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση. Στην αρχή… Γιατί μετά ξυπνάει το κτήνος μέσα τους! Είναι πραγματικά απόλαυση να παρακολουθείς αυτούς τους τέσσερις υπέροχους ηθοποιούς (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου) να παίζουν με τις λεπτομέρειες έχοντας τον απόλυτο έλεγχο όλων των εκφραστικών τους μέσων και να σκιαγραφούν δεξιοτεχνικά το πορτρέτο του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου που πίσω από την καλογυαλισμένη βιτρίνα του κρύβει ένα τέρας.

ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ ΓΙΑ ΔΥΟ
Θησείον – Ένα θέατρο για τις Τέχνες


Παίζεται για 3η χρονιά, όχι τυχαία φυσικά! Δέησα να το δω φέτος και ενθουσιάστηκα! Είναι ίσως η πιο ευφάνταστη, σπιρτόζικη και ξεχωριστή παράσταση Σαίξπηρ, που έχω δει. Σπάει εξαρχής την όποια σοβαροφάνεια, διαθέτει βιτριολικό χιούμορ χωρίς να χλευάζει το κείμενο, γλιστράει δεξιοτεχνικά από την κωμωδία στο δράμα, σε κάνει να γελάς με την ψυχή σου κι ύστερα σ’ αφήνει βουρκωμένο… Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Αθηνά Μουστάκα επιδίδονται σε ένα ξέφρενο παιχνίδι μεταμορφώσεων επί σκηνής υποδυόμενοι όλους τους ρόλους του έργου. Όχι, δεν διαθέτουν πανάκριβα κοστούμια και σκηνικά. Έχουν το σώμα τους, τη φωνή τους, τη φαντασία τους και το τεράστιο ταλέντο τους. Αλλάζουν φωνές, βλέμματα, διαθέσεις, προσωπεία. Διακόπτουν τη ροή του έργου, σχολιάζουν, τσακώνονται ή ερωτοτροπούν με τον Κώστα Γάκη, που παίζει μουσική. Είναι κυριολεκτικά χάρμα οφθαλμών.

ΤΟ ΓΗΡΑΣ – ΕΝΑ ΧΟΡΙΚΟ της Γεωργίας Μαυραγάνη
Εθνικό Θέατρο – Πειραματική Σκηνή


Έξι νέοι ηθοποιοί συναντούν στη σκηνή έξι ηλικιωμένους, συνταξιούχους ηθοποιούς σε μία παράσταση–ντοκουμέντο, που μιλάει με τρόπο γλυκόπικρο για το πέρασμα του χρόνου και το αποτύπωμα που αφήνει πάνω στους ανθρώπους. Μέσα από προσωπικές μαρτυρίες και αφηγήσεις, καθώς και αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα, η Γεωργία Μαυραγάνη δημιουργεί μία σκηνική σύνθεση που συγκινεί χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή μελό και σε αφήνει με μία αίσθηση αισιοδοξίας που δεν απαιτεί κανενός είδους happy end. Μία παράσταση, που στον πυρήνα της κρύβει μια αλήθεια που δεν μπορεί παρά να σε αιχμαλωτίσει.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ του Μαξίμ Γκόρκι
Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο)


Με μία σύγχρονη σκηνοθετική ματιά, που αποφεύγει ωστόσο τους επιτηδευμένους μεταμοντερνισμούς, ο Νίκος Μαστοράκης παρουσιάζει ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Γκόρκι γραμμένο στην προεπαναστατική Ρωσία του 1905. Η καθημερινότητα και οι συναντήσεις μιας παρέας αστών της εποχής στο σπίτι ενός επιστήμονα. Ένας μικρόκοσμος αποκομμένος πλήρως από την υπόλοιπη κοινωνία. Άνθρωποι που ερωτοτροπούν, φλυαρούν, απορούν, απογοητεύονται αδυνατώντας να δουν αυτό που συμβαίνει έξω από το δικό τους συμπάν σε μία Ρωσία βυθισμένη στη φτώχεια και την ανέχεια. Ένα κείμενο διασκευασμένο καίρια από τον Μαστοράκη που μιλάει κατευθείαν στο σήμερα και απογειώνεται χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες των επτά πρωταγωνιστών του (Μάκης Παπαδημητρίου, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χάρης Φραγκούλης, Ιωάννα Μαυρέα, Γιάννης Κότσιφας, Μαρία Καλλιμάνη).

ΣΙΧΤΙΡ ΕΥΡΩ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜ ΔΡΑΧΜΗ ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ του Βασίλη Παπαβασιλείου
Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου)


Ένα one man show με την υπογραφή του σπουδαίου Βασίλη Παπαβασιλείου. Ο Φωκίων Καπνίδης είναι τρόφιμος του Άσυλου Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως. Φέτος του ανατίθεται να κάνει την καθιερωμένη ομιλία ως τρόφιμος της χρονιάς και ο Φωκίων θα μιλήσει με τον δικό του τρόπο γι’ αυτόν τον τόπο, για τον Έλληνα και τη φύση του, για το χθες και το σήμερα. Ο Φωκίων είναι ολίγον τρελός. Αλλά προς τι αυτή η βεβαιότητα ότι εμείς είμαστε στα καλά μας; Ένας απολαυστικός μονόλογος από έναν βαθιά φιλοσοφημένο θεατράνθρωπο, που επιστρατεύει τις αριστοφανικές του ρίζες αποφεύγοντας την όποια σοβαροφάνεια.

ΓΚΑΜΠΥ
Νέο Θέατρο Βασιλάκου


Μια παράσταση της νεαρής ταλαντούχας σκηνοθετίδας Κίρκης Καραλή, που ζωντανεύει με έναν ευφάνταστο τρόπο στη σκηνή τη ζωή της Γαβριέλας Ουσάκοβα, της περίφημης πόρνης των Αθηνών που έφτασε να τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την αντιστασιακή της δράση. Η παράστασή της αφήνει χώρο στο συναίσθημα. Ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ποίηση. Αφήνει να τρυπώσει από το παράθυρο μια μουσική αλλοτινών εποχών. Σε παίρνει και σε στροβιλίζει στη νοσταλγία της. Στάζει έρωτα, πίκρα, χαρά, αγωνία, στέρηση, όνειρα και εφιάλτες… Και μέσα σ’ όλα αυτά φωλιάζει ένα χιούμορ πηγαίο, απενοχοποιημένο, λυτρωτικό. Σε όλα αυτά προσθέστε και έναν υπέροχο θίασο. Από τη μοναδική περσόνα του Άγγελου Παπαδημητρίου μέχρι τη μπλαζέ γοητεία της Γωγώς Μπρέμπου κι από τη νεανική ορμή της ταλαντούχας Λίλας Μπακλέση μέχρι το ακαταμάχητο κουιντέτο των πρωτοεμφανιζόμενων αγοριών που δίνουν ρέστα!

ΣΚΑΣΕ Ή Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΦΛΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΡΕΛΗ της Χριστίνας Σαμπανίκου
Vault Theatre


Μια σκεπτόμενη κωμωδία που μας αφορά. Ο Μανώλης Καρέλης έχασε τη δουλειά του, έχασε τον ύπνο του, έχασε τη γυναίκα της ζωής του, έχασε την αισιοδοξία του μέχρι που κλείστηκε στο σπίτι και βούλιαξε στην πολυθρόνα του. Αποβλακωμένος μπροστά στην τηλεόρασή του. «Εγώ δεν ήμουν έτσι», κλαψουρίζει ενίοτε, αλλά δεν κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Άλλωστε και μόνο το να σηκωθεί από την πολυθρόνα μοιάζει με πραγματικό άθλο. Επιστρατεύοντας ένα χιούμορ άγριο και βιτριολικό η Χριστίνα Σαμπανίκου σκιαγραφεί δεξιοτεχνικά τον χτυπημένο από την κρίση και την κατάθλιψη μέσο Έλληνα, αφήνοντας ένα φως αναμμένο στην άκρη του τούνελ… Ο εξαιρετικός Στέφανος Κοσμίδης αποφεύγει σοφά να φτιάξει έναν ήρωα-καρικατούρα και πατώντας γερά στον ρεαλισμό μας φέρνει αντιμέτωπους με τον καθρέφτη μας.