Χρόνος vs. Χρόνου

Ας ξεκινήσω με μια παραδοχή. Το να βρίσκεσαι στις πρόβες ενός θεατρικού έργου είναι μια μαγική εμπειρία. Νιώθεις πως συμπάσχεις στην αγωνία του σκηνοθέτη, του ηθοποιού, του μουσικού και όλων των συντελεστών μιας παράστασης για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Τόσο απλά. Βρεθήκαμε σε μια από τις τελευταίες πρόβες του νέου και πρωτοπαρουσιαζόμενου έργου «Δώδεκα παρά δώδεκα» στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής. Εκεί που τα κείμενα του ποιητή των παραμυθιών Ευγένιου Τριβιζά ντύνονται με τους ήχους της μουσικής του Δημήτρη Παπαδημητρίου και τη σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού.

Η ιστορία απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους και ξετυλίγεται μια βραδιά Πρωτοχρονιάς, στο μυθικό προθάλαμο του χωρο-χρόνου όπου συναντιούνται ο Νέος Χρόνος, ο οποίος ανυπομονεί να πάρει στα χέρια του τις μοίρες του κόσμου, και ο Παλιός Χρόνος, ο οποίος αρνείται να παραδεχτεί ότι πρέπει να αποχωρήσει αποτυχημένος και αποφασίζει να δολοφονήσει τον διάδοχό του. Δώδεκα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα η κοσμική σύγκρουση μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος κορυφώνεται με συναρπαστικό τρόπο. Μια σύγκρουση δύο κόσμων, ένα μοτίβο δύο παράλληλων συμπάντων.


«Δεν πρόκειται για παραμύθι. Είναι ένα μουσικό θέατρο. Ενα μιούζικαλ με 140 παιδιά από το Αρσάκειο», σημειώνει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο οποίος έχει στη διάθεσή του 12 μουσικούς που παίζουν ζωντανά στη σκηνή του θεάτρου και δίνουν τον τόνο στην παράσταση. Οσον αφορά τη χορωδία, δεν βρίσκεται επί σκηνής απλά για να τραγουδήσει. Τα παιδιά της χορωδίας συμμετέχουν στη δράση και παίζουν ενεργό ρόλο στην εξέλιξη της. Ο κ. Παπαδημητρίου σχολιάζει για τη μουσική επένδυση: «Ανακάλυψα το κάθε πετραδάκι και την κάθε λεπτομέρεια των λέξεων του Ευγένιου Τριβιζά, ένιωσα λίγο σαν το φίδι που γνωρίζει την παραμικρή λεπτομέρεια του εδάφους στο οποίο κινείται», τονίζει.


Η διάσταση του χρόνου είναι κομβική μέσα στο έργο. Αυτή το καθορίζει. Η αιώνια διαπάλη μεταξύ του Νέου και του Παλιού Χρόνου. Ο Νέος Χρόνος είναι τρελός, παρορμητικός, αισιόδοξος. Επιδιώκει με κάθε τρόπο να έρθει στα «πράγματα». Και ποιος είναι καλύτερος για να υποδυθεί τον συγκεκριμένο ρόλο, από τον ηθοποιό-τραγουδιστή Πάνο Μουζουράκη; «Είναι η κρίσιμη εκείνη στιγμή που συναντιέται το παρελθόν με το μέλλον και παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας του χρόνου πάνω στη ζωή των ανθρώπων», σχολιάζει ο Πάνος για τη στιγμή που συγκρούονται οι δύο Χρόνοι.

Ο Παλιός Χρόνος είναι συγκρατημένος, πεπειραμένος και απαισιόδοξος. Ηταν και αυτός νέος και προσπαθεί να πείσει για όσα έκανε και ότι πρέπει να παραμείνει, επιχειρώντας να ανατρέψει τη χρονική σειρά. Η παρουσία και η φωνή του Γρηγόρη Βαλτινού ανταποκρίνεται με ακρίβεια στις απαιτήσεις του ρόλου. «Ηταν πάντα όνειρό μου να παίξω σε μία παράσταση για παιδιά. Τα μηνύματα αυτού του έργου είναι τόσα πολλά και τόσο πολυδιάστατα που θα οδηγήσουν αυτούς που θα το δουν σε αναζητήσεις και μετά την παράσταση», λέει ο κ. Βαλτινός.


Η αντιπαράθεσή τους στη σκηνή αποδίδει τέλεια την διαμάχη του σύμπαντος: το νέο που πασχίζει να γεννηθεί απέναντι στο παλιό που αρνείται να πεθάνει. Η παράσταση παίζεται 18-30 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τα έσοδα θα διατεθούν στα Αρσάκεια σχολεία για υποτροφίες παιδιών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.