Ευγενής, ετοιμόλογος και καταιγιστικός στον λόγο του, ο Λάκης Γαβαλάς αρνείται να υποκύψει στη μιζέρια που μοιάζει να είναι η νέα «μόδα» στην Αθήνα της κρίσης και είναι αποφασισμένος να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του.
Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την αποχώρησή του από το «Dancing with the stars», κάνουμε τη συζήτησή μας από το τηλέφωνο, ενώ βρίσκεται ήδη στον δρόμο για το Ξυλόκαστρο, όπου πάει με μοναδικό σκοπό τον ύπνο και την ξεκούραση. «Δεν είναι μόνο η συσσωρευμένη κούραση από το σόου», λέει με τον χαρακτηριστικό ήρεμο τόνο του που τον κάνει να ακούγεται σχεδόν πάντα χαμογελαστός, και συνεχίζει: «Πρέπει να μαζέψω δυνάμεις. Με περιμένει πολλή δουλειά. Εδώ και τρεις εβδομάδες έχω ανοίξει ένα κλαμπ. Αντί να κάνω τα πάρτι μου παραδοσιακά όπως τα έκανα στο σπίτι μου, τώρα θα τα κάνω στο κλαμπ. Λέγεται “L’ Arc” (Πανεπιστημίου 10, στη στοά Ζολώτα) και λειτουργεί καθημερινά, εκτός από Κυριακή και Δευτέρα, από τις 10 το βράδυ. Εχει την έννοια του privè, χωρίς φυσικά να είναι privè. Θέλω απλό κόσμο. Δεν με ενδιαφέρουν οι χλιδές - ειδικά τώρα που η Ελλάδα περνάει αυτό που περνάει. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω έναν χώρο για νωρίς το βράδυ. Οσο για τα πάρτι, θα έχουν πάντα συγκεκριμένο concept. Για το πρώτο είχα φέρει έναν μουσικό που παίζει φλάουτο και έναν που παίζει σαξόφωνο. Ετσι, αντλώντας έμπνευση από το φλάουτο και το σαξόφωνο, των οποίων η φόρμα θυμίζει την πίπα του τσιγάρου και την πίπα του καπνού αντίστοιχα, έδωσα τον τίτλο “Πίπες και τσιμπούκια”. Φυσικά, όσοι από τους θαμώνες ήθελαν μπορούσαν να κρατάνε και πίπες τσιγάρου ή καπνού για περισσότερο fun. Είχε φοβερή επιτυχία και συνεχίσαμε με το επόμενο, το “Κορόνες και μίτρες”. Θα ακολουθήσει “Το πιάνο και το βάζο”, αφού έχουμε έναν σπόνσορα που πουλάει πιάνα και έναν άλλο που πουλάει βάζα!» εξηγεί, ενώ ταυτόχρονα με επιπλήττει που γελάω, λέγοντάς μου ότι έχω πολύ πονηρό μυαλό. «Το φαγητό που έχουμε στο μαγαζί», συνεχίζει, «έχει κι αυτό συγκεκριμένο concept: τα πάντα είναι κόκκινα. Κόκκινες σαλάτες, κόκκινες σάλτσες, κόκκινο ριζότο, κόκκινο κρέας, κόκκινο γλυκό και κόκκινα ποτά. Δική μου ιδέα ήταν! Επειδή ο χώρος είναι μαύρος με γκρι, σκέφτηκα ότι το κόκκινο του πάει πολύ. Επίσης, σερβίρουμε το φαγητό σε ειδικά σκεύη, όχι στα κλασικά πιάτα και ποτήρια όπως τα ξέρουμε. Το ότι είναι ιδιαίτερα βεβαίως δεν σημαίνει ότι είναι και πιο ακριβά. Εμένα πάντα μου άρεσε το luxury, αλλά μου άρεσε και η απλότητα που έχει luxury αέρα. Ο luxury αέρας είναι πιο σπουδαίος και απαραίτητος από αυτό καθαυτό το luxury», διευκρινίζει. «Θυμάμαι πήγαινα σε πάρτι και πάντα ξεσήκωνα τον κόσμο να χορέψει. Τώρα θα το κάνω στον δικό μου χώρο. Παράλληλα, έχω ανακαινίσει και το κατάστημά μου στη Βουκουρεστίου και ήδη ξεκινήσαμε με ρούχα και αξεσουάρ .LAK. Θα αρχίσουμε του χρόνου να πουλάμε και χονδρική, μόλις μαζέψουμε λίγα λεφτά, γιατί όπως όλοι γνωρίζουν οικονομικά είμαι κατεστραμμένος! Καμιά φορά αναρωτιέμαι κι εγώ πού τη βρίσκω τόση αντοχή και αισιοδοξία. Εχω όμως ένα background και μια προίκα 32 ετών και όλα αυτά δεν γίνεται να πάνε χαμένα. Καμιά φορά αναπολώ τις ωραίες στιγμές του παρελθόντος, αλλά βρίσκω διάφορα ενδιαφέροντα για να ζω το παρόν», καταλήγει. Τον ρωτάω πώς κατάφερε να χρηματοδοτήσει αυτό το νέο ξεκίνημα, μετά την περιπέτειά του με τη Δικαιοσύνη που είχε καταλήξει στην προφυλάκισή του για σχεδόν δύο χρόνια και η φωνή του αποκτά πιο σοβαρή χροιά: «Ευτυχώς βοήθησαν και κάποιοι φίλοι. Προχωράμε σιγά-σιγά, πουλάμε προϊόντα και πληρώνουμε υποχρεώσεις - πουλάμε και πληρώνουμε. Βεβαίως, αυτοί οι φίλοι δεν είναι αυτοί που περίμενα! Καμία σχέση. Οι παλιοί φίλοι δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως. Κι ενώ αρκετοί βγήκαν και είπαν ότι έκαναν πράγματα για μένα, τίποτα δεν ισχύει, είναι όλα ψέματα. Πρόκειται για καινούριους φίλους. Εχω στην αγορά ένα όνομα και μια παράδοση. Είμαι ένα δυνατό brand name το οποίο δεν μπορείς να το αγνοήσεις στην αγορά. Ετσι, οι καινούριοι φίλοι είναι άτομα μέσα από τη δουλειά. Ενας άνθρωπος, ο οποίος είναι και αυτός χονδρέμπορος και μας έχει δώσει πράγματα να βάλουμε στο μαγαζί, εκτός από τα .LAK, μας βοηθάει αρκετά. Και κερδίζουμε και οι δύο», αποκαλύπτει.
Σχολιάζοντας την επικαιρότητα, αναφέρεται το όνομα του Χριστόδουλου Ξηρού και η είδηση της απόδρασής του. «Ο Χριστόδουλος ήταν πολλά χρόνια εκεί μέσα και τις δικαιούταν τις άδειες», σπεύδει να εξηγήσει. «Τον είχα δει δυο-τρεις φορές. Ηταν ένας ήρεμος κρατούμενος και είχε δείξει πολύ καλή διαγωγή: με την εκκλησία του, με τα πάντα του. Δεν ξέρω πώς το έκανε αυτό το πράγμα. Εννοείται πως πρέπει να τιμωρηθείς για όσα έχεις κάνει, αλλά όταν είσαι τόσα χρόνια μέσα και βγαίνεις με άδεια, πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πώς μπορείς να επιστρέψεις εκεί μέσα. Από την άλλη, άμα δεν δίνεις άδειες δεν μπορείς να ξέρεις αν κάποιος σωφρονίστηκε ή όχι. Για μένα η επιστροφή σημαίνει σωφρονισμό, που με τη σειρά του οδηγεί σε μείωση της ποινής. Η καλή διαγωγή μέσα στη φυλακή παίζει ρόλο. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω άδεια γιατί ήμουν προφυλακισμένος! Για σχεδόν δύο χρόνια. Αλλά, τι να κάνουμε, είχαμε και διευθύντρια γυναίκα κι έπρεπε να βλέπει κάποιον άνθρωπο στυλάτο για να εμπνέεται και να ντύνεται ανάλογα. Εν τω μεταξύ, επειδή είχα την επιμέλεια του κήπου και αυτός άνθιζε συνέχεια, σιγά μη με άφηναν να φύγω», λέει χαριτολογώντας με μια μικρή πικρία ίσα να διακρίνεται ανάμεσα στις λέξεις. Τον ρωτάω ευθέως αν του έχει αφήσει «ουλές» αυτή η παρένθεση στον χωροχρόνο του που χάθηκε στο προαύλιο του Κορυδαλλού. «Ενας λόγος που δέχτηκα την πρόταση για το “Dancing” και ξεκίνησα ταυτόχρονα το κλαμπ και το μαγαζί είναι για να κρατάω συνεχώς το μυαλό μου απασχολημένο», απαντά χωρίς περιστροφές. «Υπήρχαν στιγμές που αφηνόμουν και σκεφτόμουν και η θλίψη ήταν προδιαγεγραμμένη. Η θλίψη για την αδικία. Το κακό είναι ότι μέχρι σήμερα δεν κάνουν τίποτα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Τα κόμματα έχουν φαλιρίσει, χρωστάνε χρήματα παντού και κανείς δεν τα ζητάει. Γιατί δεν γινόμαστε εμείς δικαστές να γίνουν αυτοί οι ένοχοι να τους κλείσουμε μέσα να τελειώνουμε; Γιατί διεκδικούν ακόμα ψήφους και μακιγιάρονται και βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα; Πρέπει να μπουν όλοι μέσα! Τι έχουν κάνει αυτοί για την Ελλάδα; Εγώ δεν υποσχέθηκα κάτι που δεν έκανα! Ηταν η δική τους αναξιοπιστία που με κατέστρεψε. Ξαφνικά εγώ βρέθηκα στη φυλακή. Ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ την Ελλάδα, γιατί δεν είμαι ελληνιστής αλλά Ελληνας. Αυτοί όμως δεν πρέπει να λέγονται Ελληνες». Κάνει μια παύση και λίγο πριν κλείσουμε προσθέτει: «Το όνειρό μου είναι να ανακτήσω αυτά που έχασα, με κυριότερο την αυτοπεποίθησή μου και την ηρεμία μου». Βρίσκεται ήδη στον δρόμο...
