Δεν υιοθετεί η Αυστρία πως ο Ναζί «Χασάπης της Θεσσαλονίκης» έχει πεθάνει

«Ενόσω δεν είναι σίγουρο ότι ο Άλοϊς Μπρούνερ είναι νεκρός, θα παραμένει στον κατάλογο των επικηρυγμένων ναζιστών εγκληματιών πολέμου», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το αυστριακό υπουργείο Δικαιοσύνης, αντιδρώντας σε προχθεσινές δηλώσεις του Εφρέμ Ζούροφ, διευθυντή του «Κέντρου Σίμον Βίζενταλ», πως ο διαβόητος «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης» και υπεύθυνος για την εξόντωση 130.000 Εβραίων έχει αποβιώσει ήδη από το 2010 στη Συρία, όπου ζούσε εδώ και δεκαετίες.

Σύμφωνα με τον Εφρέμ Ζούροφ – επικεφαλής του Κέντρου που φέρει το όνομα του αποθανόντα το 2005 στη Βιέννη «κυνηγού των ναζί» Σίμον Βίζενταλ – ο Άλοϊς Μπρούνερ, ένας από τους πλέον καταζητούμενους ναζιστές εγκληματίες πολέμου, είναι «κατά 99% νεκρός» και «παρόλο που δεν μπορούμε να το αποδείξουμε, είμαστε σίγουροι ότι αυτό ισχύει».

Ο αυστριακής καταγωγής Άλοϊς Μπρούνερ, μαζί με τον επίσης Αυστριακό αρχιεγκληματία πολέμου και γνωστό ως «Δόκτωρ θάνατος» Άριμπερτ Χάιμ, είχαν επικηρυχθεί τον Ιούλιο του 2007 από το αυστριακό υπουργείο Δικαιοσύνης με το ποσό των €50.000 έκαστος.

Ο γνωστός ως «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης», Άλοϊς Μπρούνερ, γεννημένος το 1912 στο σημερινό Ρόρμπρουν στο αυστριακό ομόσπονδο κρατίδιο Μπούργκενλαντ, κατηγορείτο για τη μεταγωγή σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και την θανάτωση εκεί δεκάδων χιλιάδων Εβραίων από την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία.

Ο Μπρούνερ υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του ναζιστή αρχιεγκληματία πολέμου Άντολφ Άιχμαν στην αποκαλούμενη «Κεντρική υπηρεσία για την εβραϊκή μετανάστευση» στη Βιέννη, της οποίας υπήρξε και ο ίδιος διευθυντής για αρκετό χρόνο και ήταν υπεύθυνος για τη μεταγωγή σε ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης –μεταξύ άλλων– 44.000 Εβραίων από την Ελλάδα, 47.000 από την Αυστρία, 23.500 από τη Γαλλία και 14.000 από τη Σλοβακία.

Αν και δεν προσήχθη ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης, ο Άλοϊς Μπρούνερ δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο ερήμην το 1954 στη Γαλλία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ γλίτωσε από δύο απόπειρες κατά της ζωής του με παγιδευμένες επιστολές, χάνοντας ένα μάτι και τέσσερα από τα δάκτυλα του αριστερού του χεριού.

Σε σχέση με τον δεύτερο επικηρυγμένο, έπειτα από συντονισμένες γερμανο-αμερικανικές έρευνες είχε ανακοινωθεί το Φεβρουάριο του 2009 ότι ο Άριμπερτ Χάιμ δεν βρισκόταν στη ζωή ήδη από το 1992 έχοντας αποβιώσει από καρκίνο του εντέρου στο Κάιρο, όπου φερόταν να ζούσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως γιατρός με ψεύτικη ταυτότητα και να είχε προσχωρήσει στο Ισλάμ.

Σύμφωνα με την επικήρυξη του από το αυστριακό υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Χάιμ, γεννημένος το 1914 στο Μπαντ Ράντκερσμπουργκ της Νότιας Αυστρίας, κατηγορείτο για τη δολοφονία με ειδεχθή βαρβαρότητα, χιλιάδων κρατουμένων στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν όπου ο ίδιος υπηρετούσε ως γιατρός από το 1941 μέχρι το τέλος του πολέμου και όπου 3.700 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους στα κρεματόρια.

Το Κέντρο Σίμον Βίζενταλ είχε ξεκινήσει ήδη το 2003 μια εκστρατεία για την ανακάλυψη των τελευταίων ναζιστών εγκληματιών πολέμου που βρίσκονταν ακόμη στη ζωή και κατοικούσαν στην Αυστρία, με καταχώριση σε εφημερίδες κειμένου με τίτλο «Οι δολοφόνοι βρίσκονται ανάμεσά μας».

Με εκείνο το κείμενο εκαλείτο ο πληθυσμός να βοηθήσει στην ανακάλυψη και προσαγωγή σε δίκη ναζιστών εγκληματιών πολέμου που δεν είχαν ακόμη λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη, ωστόσο οι πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί τα επόμενα χρόνια στο πλαίσιο εκείνης της εκστρατείας με το όνομα "Επιχείρηση τελευταία ευκαιρία" υπήρξαν πενιχρές και χωρίς αξία.

Στην Αυστρία και στα πρώτα δέκα μεταπολεμικά χρόνια είχε ασκηθεί δίωξη κατά ναζιστών εγκληματιών πολέμου στο πλαίσιο των τότε «Λαϊκών δικαστηρίων», και στη βάση του σχετικού νόμου είχαν καταδικαστεί τότε 13.000 πρόσωπα, σε 43 από αυτά είχε επιβληθεί η θανατική ποινή που σε 30 περιπτώσεις εκτελέστηκε.

Μετά το 1955 και την αποχώρηση από την Αυστρία των στρατευμάτων των τεσσάρων συμμαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία και Βρετανία) την απονομή δικαιοσύνης ανέλαβαν κανονικά ορκωτά δικαστήρια.

Στη δεκαετία του 1960 ερευνήθηκαν 51 περιπτώσεις προσώπων που ενέχονταν σε εγκλήματα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς και από αυτούς τέσσερις είχαν προσαχθεί σε δίκη το 1972, στην οποία τελικά αθωώθηκαν, ενώ η τελευταία προσαρμογή σε δίκη υπήρξε το 1975 και αφορούσε έναν δεσμοφύλακα του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν, ο οποίος επίσης αθωώθηκε.