Εφη Σαρρή, θα μας πεις το ζώδιό σου;

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι θαυμαστές της την αποκαλούν με τον αδόκιμο γραμματικά αλλά απολύτως ταιριαστό στην καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία της υπερθετικό του ονόματός της: «Εφάρα». Οι εμφανίσεις της στο καλλιτεχνικό προσκήνιο, μολονότι σποραδικές πλέον, καταφέρνουν να προκαλούν ένα ακαταμάχητο buzz. Το πιο πρόσφατο τραγούδι της με τον σημαδιακό τίτλο «Μη μου πεις το ζώδιό σου», σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Γιώργου Παυριανού, εξελίσσεται σχεδόν με κεκτημένη ταχύτητα στην απόλυτη ένοχη απόλαυση του φετινού καλοκαιριού. Δεν είναι κάποια πολύπλοκη μελωδία με περισπούδαστο νόημα και βαθυστόχαστες συμπαραδηλώσεις. Είναι ένα τίμιο ποπ τραγούδι, λίγο αστείο και -στο βάθος του- πολύ αληθινό, που συνοδεύει θαυμάσια την οιωνεί αμεριμνησία του ελληνικού καλοκαιριού. Για κάποιους μπορεί να ακούγεται ακόμη και ως μια ευλαβική σπονδή στον βωμό του άγνωστου θεού του τρολαρίσματος. Ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Για την Εφη Σαρρή είναι απλώς ένα παράπλευρο όφελος της στενής φιλίας της με τον Γιώργο Παυριανό. Αλλωστε μαζί έχουν ιχνηλατήσει ξανά τα μονοπάτια του viral με τραγούδια όπως το «Γυμνός μες στην Ελλάδα» αλλά και το «Θα κλειστώ σε μοναστήρι». «Συζητούσαμε καιρό με τον Γιώργο Παυριανό. Προσπαθούσαμε να σκεφτούμε ένα ενδιαφέρον πλαίσιο και κάπως έτσι φτάσαμε στον ζωδιακό κύκλο. Κατόπιν ο Γιώργος μελέτησε πολύ προκειμένου να βρει αυτό που λέμε βασικά χαρακτηριστικά κάθε ζωδίου. Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Μας πήρε χρόνο προκειμένου να τα συμπτύξουμε όλα αυτά σε στίχους. Σε αυτά τα κουπλέ διαλέξαμε να βάλουμε ένα ανατρεπτικό, κάπως πιο πιπεράτο ρεφρέν. Για μένα το “Βγάλε το μαγιό σου” είναι σαν υπενθύμιση πως, αν και πολλά πράγματα τα θεωρούμε παγιωμένα και δεδομένα, τελικά έρχεται η ίδια ζωή και μας εκπλήσσει», εξηγεί.

«Τα έχω απομυθοποιήσει όλα»

Η Εφη Σαρρή, αν και στο ξεκίνημα της συζήτησης μοιάζει υπέρ το δέον αμυντική, προσεκτική, ίσως κάπως αυστηρή, όσο ο χρόνος περνά λύνεται, απελευθερώνεται, ανοίγεται. Οπως ακριβώς ένα λουλούδι την περίοδο της ανθοφορίας του. Τη ρωτάω γιατί τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να εκφράζεται με τον συγκεκριμένο τρόπο, μέσα δηλαδή από τραγούδια με ιντριγκαδόρικους στίχους, τα οποία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ξεφεύγουν από την πεπατημένη της δισκογραφίας που και η ίδια υπηρέτησε για πολλά χρόνια με επιτυχία. «Είναι ένας τρόπος έκφρασης αυτά τα τραγούδια. Είναι και ένας τρόπος να κάνεις πλάκα. Δεν είναι ούτε μόνο το ένα, ούτε μόνο το άλλο. Πάντως, παρότι δεν τους φαίνεται, είναι δύσκολα τραγούδια.



Η επιτυχημένη λαϊκή τραγουδίστρια εξελίχθηκε σε εικονοκλαστική περσόνα που παίζει, χειρίζεται και ενίοτε αποδομεί την εικόνα της

Στην ελληνική δισκογραφία, αυτή τουλάχιστον που έχει απομείνει πλέον, το σχέδιο των τραγουδιών είναι λίγο πολύ κλισαρισμένο. Κανείς, εκτός ενδεχομένως από τους ράπερ, δεν τολμά να εκφραστεί με έναν εναλλακτικό, διαφορετικό τρόπο. Ηθελα λοιπόν να διαφοροποιηθώ, να πω κάτι άλλο. Ξέρετε, κάθε καλλιτέχνης -είτε το παραδέχεται, είτε όχι- βαριέται να κάνει διαρκώς τα ίδια πράγματα, να είναι κλεισμένος σε ένα κουτάκι και να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Ηθελα να απαλλαγώ από τα κλισέ και τα τετριμμένα», λέει. Της επισημαίνω ακόμη την εξ αποστάσεως σχέση που έχει επιλέξει να διατηρεί με τη δημοσιότητα. Εμφανίζεται με ένα τραγούδι που εξιτάρει το κοινό, σηκώνει τσουνάμι θετικών και αρνητικών αντιδράσεων και ώσπου να πεις Εφη Σαρρή εξαφανίζεται. «Θα το έθετα διαφορετικά. Θα έλεγα πως είμαι απλώς ελεύθερη. Κάνω κάτι μόνο όταν το θέλω και μου αρέσει.

Αν δεν βρω κάτι ενδιαφέρον, προτιμώ να μην κάνω τίποτα. Δεν προσπαθώ να υπάρχω στη δημοσιότητα με το έτσι θέλω. Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι τόσα χρόνια ο κόσμος με έχει παραδεί». Η τελευταία αποστροφή του λόγου της με δελεάζει να τη ρωτήσω αν από τα 17 της, οπότε και ξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά, μέχρι πριν από μία πενταετία περίπου, όταν δηλαδή αποφάσισε να διατηρεί περιστασιακή σχέση με τη μουσική και τη δημοσιότητα, τα είδε όλα και τα έκανε όλα. «Νομίζω ότι πλέον τα έχω απομυθοποιήσει όλα. Η αλήθεια είναι πως κανείς τραγουδιστής δεν θέλει να σταματήσει τη δουλειά του. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως με το πέρασμα του χρόνου η εικόνα βαραίνει, δεν μπορείς να την υποστηρίξεις εύκολα. Και από την άλλη, η έκθεση παραμένει ίδια. Τα σκεφτόμουν καιρό αυτά. Ηρθε η κρίση και κάπως επίσπευσε την απόφασή μου να απομακρυνθώ από το προσκήνιο. Δεν ήθελα να ζήσω την ντεκαντάνς.

Πριν με ρωτήσεις, θα σου πω πως, ναι, ήταν και δύσκολο και σοκαριστικό να φύγω ξαφνικά από τα φώτα, να σταματήσω. Ηθελα όμως να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που το αποφασίζουν και το πράττουν, ίσως γι’ αυτό να φαίνεται περίεργο. Στο εξωτερικό συμβαίνει κατά κόρον. Πάρε, για παράδειγμα, την Τίνα Τέρνερ. Προς Θεού, δεν πάω να συγκριθώ μαζί της, δίνω απλώς το παράδειγμα μιας κορυφαίας τραγουδίστριας. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να είμαι μια ζωή ξανθιά, μια ζωή σέξι, μια ζωή λαμπερή, μια ζωή με πλαστικές επεμβάσεις. Δεν ήθελα να γίνω δούλος της εικόνας μου», υπογραμμίζει με ειλικρίνεια.

Ο καθοριστικός Δάκης

Τραγουδίστρια λέει ότι έγινε επειδή η ίδια θεωρούσε πως τραγουδάει καλά. Δεν παραγνωρίζει βέβαια τις συγκυρίες και τις συμπτώσεις που τη βοήθησαν. Θυμάται ακόμη τη φίλη και συμμαθήτριά της στη Θεσσαλονίκη, η οποία το καλοκαίρι, μετά το τέλος του σχολείου, τραγουδούσε για το χαρτζιλίκι της με ένα συγκρότημα. Εκείνη πρότεινε στην Εφη Σαρρή να πάει και να παρακολουθήσει τις πρόβες τους. Μια μέρα πριν από την πρεμιέρα η δεύτερη τραγουδίστρια του γκρουπ αρρώστησε και με συνοπτικές διαδικασίες την αντικατέστησε η πρώτη εύκαιρη, ήτοι η Εφη Ταρινίδου, όπως ήταν τότε το όνομά της. Κάπως έτσι ξεκίνησε εκείνο που η ίδια ονομάζει «όνειρο ζωής». Της λέω ότι παρακολουθώντας αυτή τη νοητή διαδρομή από το δειλό ξεκίνημα στη γενέτειρά της, τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τις μεγάλες πίστες, τις σαρωτικές επιτυχίες και τη διασημότητα μάλλον τα κατάφερε καλά. «Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου», ανταπαντά. Ωστόσο, μοιάζει παραπάνω από ευχαριστημένη, σχεδόν ευγνώμων, για τους ανθρώπους με τους οποίους συναντήθηκε επαγγελματικά: τον Νίκο Τερζή, τον Νίκο Καρβέλα, τη Ναταλία Γερμανού, τον Ανδρέα Μπονάτσο. Καθοριστικότερος όλων για τη ζωή της στάθηκε, όπως λέει, ο Δάκης. «Εκείνος ήταν που πήρε το demo μου και το πήγε στον Μάτσα. Με είχε ακούσει στο μαγαζί όπου δουλεύαμε τότε να λέω ένα τραγούδι της Βίσση και ενθουσιάστηκε. Είχα προσπαθήσει και είχα δουλέψει πολύ μέχρι τότε για να καταφέρω να κάνω τα δικά μου τραγούδια, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Οι πόρτες δεν άνοιγαν. Ηρθε λοιπόν ο Δάκης και μέσα σε μία μέρα υπόγραψα το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιό μου», θυμάται.

Η Εφη οιωνοσκοπώντας τον ζωδιακό κύκλο στην εκπομπή «ΟΛΑ Πρώτη Φορά»

«Η νύχτα σε ξυπνάει»

Σήμερα, έχοντας γευτεί σε γενναίες δόσεις τα ωραία αλλά και τα άσχημα της δουλειάς, την υπερβολική αποθέωση αλλά και τη βάναυση κακοποίηση από τα media, η Εφη Σαρρή ζει μια μάλλον ήσυχη και σίγουρα πιο ξέγνοιαστη συγκριτικά με το παρελθόν ζωή. «Ζω ήρεμα. Βλέπω περισσότερο τους φίλους μου, τρώω περισσότερο, χωρίς το άγχος αν θα πάρω ένα-δυο κιλά, και γυμνάζομαι όχι μόνο για την καλή εικόνα, αλλά και για την υγεία μου. Ζω τη μέρα. Ολα αυτά τα χρόνια της δουλειάς μού είχε λείψει η μέρα. Περνάω ωραία. Και χωρίς την τρομακτική πίεση της δουλειάς την οποία έζησα από τα 17 μου». Οχι, η Εφη Σαρρή δεν ανήκει στην κατηγορία των μεταμελημένων σταρ που απαξιώνουν τη νύχτα και όσα τους προσέφερε. Τουναντίον. «Αυτό που λένε ότι η νύχτα είναι μεγάλο σχολείο ισχύει στον απόλυτο βαθμό. Σε ξυπνάει η νύχτα. Ακούγονται διάφορα για τις δουλειές της νύχτας, τα οποία στον μεγαλύτερο βαθμό τους είναι υπερβολές και ακρότητες. Αν έχεις την ωριμότητα και την κρίση, μπορείς να επιβιώσεις σε οποιοδήποτε περιβάλλον, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τόσα χρόνια στη νύχτα ούτε τσιγάρο ούτε ποτό έβαλα ποτέ στο στόμα μου. Θα σου πω και το άλλο. Οταν κάποια στιγμή αποφάσισα να είμαι υποψήφια βουλευτής, να κάνω δηλαδή μια “πρωινή δουλειά”, διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι της νύχτας είναι πιο καθαροί από τους ανθρώπους της μέρας. Στη νύχτα σού λένε “ναι” ή “όχι” και αυτό ισχύει. Στη μέρα τούς άκουγα όλους να λένε διαρκώς “ναι”, χωρίς φυσικά να το εννοούν και να το τηρούν. Δεν είναι τόσο αθώες οι πρωινές δουλειές, ούτε τόσο καθαροί οι άνθρωποι της μέρας».