Λένα Δροσάκη: «Έχω μάθει να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα»

Λένα Δροσάκη: «Έχω μάθει να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα»

Η βραβευμένη ηθοποιός με την Kαρφίτσα Μελίνα Μερκούρη εξομολογείται πώς μέσα της αισθάνεται ένα παιδί που έχει ανάγκη από μία αγκαλιά και νιώθει ευγνωμοσύνη για τον σύντροφο που υπάρχει στη ζωή της

Λένα Δροσάκη: «Έχω μάθει να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα»
Το ξανθό κορίτσι με τα εκφραστικά μπλε μάτια και την κατάλευκη επιδερμίδα ήταν πάντα ένα
ιδιαίτερο παιδί. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Πάτρα σε μια «ανδροκρατούμενη» οικογένεια,
με τρεις μεγαλύτερους αδελφούς. «Όσο περίεργο και αν σου φανεί, στην παιδική μου ηλικία
έμοιαζα με αγοράκι. Μεγάλωσα με πολλούς άντρες και μάλλον λίγο ζήλευα, γιατί ήθελα κι
εγώ να ήμουν αγόρι, έτσι λειτουργούσα περίεργα. Ήμουν ένα μοναχικό “αγόρι”, που ζούσε
Κλείσιμο
μέσα σε μια φαντασία. Έπαιζα μόνη μου και αναζητούσα την απομόνωση, παρόλο που στο
σπίτι μας είχαμε πάντα πολύ κόσμο. Δεν ξέρω αν μου άρεσε ή μου συνέβαινε η μοναξιά»
λέει με χαμόγελο η Λένα Δροσάκη, ενώ απολαμβάνει ένα διπλό καπουτσίνο στο αγαπημένο της
στέκι, στο Κουκάκι.

Θυμάται από παιδί τον εαυτό της να παίζει ρόλους. «Υποδυόμουν πάντα κάποιον άλλον, όπως
τη μητέρα μου και την καλύτερή της φίλη. Σαν να μην ήξερα ποια είμαι εγώ και ήθελα να
υπάρχω από τους άλλους» αναφέρει.

Mετά το σχολείο, θα εργαστεί για λίγο στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και το λιθογραφείο, πριν
αποφασίσει να ετοιμάσει τη βαλίτσα της και να έρθει στην Αθήνα για να κυνηγήσει το
όνειρο της υποκριτικής. «Δεν ήταν εύκολο να τα παρατήσω όλα και να έρθω μόνη μου, αλλά
το ήθελα τόσο πολύ, που τελικά τα κατάφερα. Πραγματικά τότε μου φαινόταν βουνό. Έπειτα
από οκτώ χρόνια στην Αθήνα, έχω ξεχάσει τις δυσκολίες που πέρασα. Σαν όλα αυτά να τα
έζησε κάποιος άλλος κι όχι εγώ» λέει.




Δυσκολίες πρακτικές, οικονομικές. Τελικά αποφασίζει να αφήσει το εργένικο διαμέρισμά
της και να γυρίσει στη γενέτειρά της, αμέσως μετά την τελετή των βραβείων για την
απονομή της Καρφίτσας Μελίνας Μερκούρη, όπου είναι υποψήφια για την ερμηνεία της στην
παράσταση Ραμόνα Travel: Η Γη της Καλοσύνης. Όμως, η τύχη δεν έχει πει ακόμη την
τελευταία της λέξη. Εκείνη τη βραδιά ανακοινώνεται πως η Καρφίτσα απονέμεται στη Λένα
και όλα αλλάζουν. «Ήταν σαν να μου χτύπησε την πλάτη ένα χέρι και να μου είπε “Μείνε
εδώ”». Την επόμενη κιόλας μέρα, άρχισα να ψάχνω ξανά σπίτι» λέει. «Η βράβευσή μου ήταν
δώρο εξ ουρανού. Θυμάμαι πως ήμασταν όλες οι υποψήφιες πάνω στη σκηνή και όταν άκουσα
το όνομά μου νόμιζα πως μας φωνάζουν πάλι να ανέβουμε στη σκηνή. Όταν άρχισε ο κόσμος
να χειροκροτεί είπα από μέσα μου “Ααα! Εγώ είμαι που πήρα την Καρφίτσα”. Έκανα σαν
μικρό παιδί. Λες και έπαιρνα το μεγαλύτερο δώρο. Ένιωσα τεράστια χαρά, ήταν μεγάλη
αποδοχή. Ήταν πολύ συγκινητικό οι άνθρωποι του θεάτρου να σου λένε “μπράβο” και να σε
ενθαρρύνουν να συνεχίσεις την πορεία σου».




Οι διακρίσεις ήρθαν, όχι όμως και οι οικονομικές απολαβές που θα την κάνουν εντελώς
ανεξάρτητη. «Είναι πολύ δύσκολο το κομμάτι της επιβίωσης» παραδέχεται. «Είμαι τυχερή
που με στηρίζουν οι γονείς μου. Μέσα από το θέατρο αναγνωρίζω δικά μου κομμάτια, παίρνω
τόσα πολλά, που ξέρω πως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Έχω μάθει να είμαι
ευτυχισμένη με τα λίγα. Μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, νιώθω πως δεν στερούμαι
κάτι και κάνω όλα όσα θέλω με τα χρήματα που έχω. Η επιθυμία να θέλεις όλο και
περισσότερα κάτι κρύβει…».

Το βραβείο που κέρδισε έφερε αποδοχή. Η ίδια έχει αποδεχτεί πλήρως τον εαυτό της;
«Πρόσφατα άρχισα να αποδέχομαι τη Λένα. Έχω πολλή δουλειά ακόμα μπροστά μου. Παλιότερα κατέκρινα πολλά δικά μου κομμάτια, καμωνόμουν πως ήμουν κάποια. Ήθελα να είμαι ευχάριστη ανάλογα με τις περιστάσεις, ζούσα μέσα από τους άλλους και δεν άκουγα τις
προσωπικές μου ανάγκες. Όλο αυτό δεν μου επέτρεπε να απολαύσω ουσιαστικά τη ζωή»
εκμυστηρεύεται.


Φόβος και ευαισθησίες
Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της εσωτερικής της αλλαγής. «Συνειδητοποίησα πως ήμουν πολύ
μόνη μου και μέσα μου ένιωθα άδεια. Ό,τι κι αν έκανα δεν με γέμιζε, παρόλο που όλα
κυλούσαν πολύ καλά στη ζωή μου. Αυτό το “γιατί” ήταν που με έφερε σε επαφή με το μέσα
μου. Θέλει μεγάλο θάρρος για να το δεις και να το αντιμετωπίσεις. Κρύβει πολύ πόνο η
διαδρομή της εσωτερικής αναζήτησης, γιατί έρχεσαι σε επαφή με τα τραύματά σου και
ανακαλύπτεις πως τόσα χρόνια δεν ήσουν πραγματικά ο εαυτός σου».

Τι είναι αυτό που ανακάλυψε για την ίδια μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία; «Δεν
μπορούσα να αποδεχτώ πως ήμουν ευαίσθητη και πως φοβόμουν. Δεν ήθελα να το δείξω ούτε
στον ίδιο μου τον εαυτό. Με είχα πείσει πως δεν έπρεπε να φοβάμαι και να είμαι
ευαίσθητη κι όλο αυτό είχε μετατραπεί σε θυμό, οργή, σκληρότητα. Είχα αποκτήσει τις
πεποιθήσεις που έχουν οι άντρες κι ήμουν σκληρή κι απόλυτη. Τελικά έκρυβε πολύ πόνο
αυτό…».

Αναρωτιέμαι αν ακόμα και μέσα στις προσωπικές της σχέσεις η Λένα λειτουργούσε
«αντρικά». «Βέβαια! Ευνούχιζα κι εμένα. Δεν επέτρεπα να υπάρξω μέσα στη σχέση ως αυτό
που πραγματικά ήμουν και να αναπτυχθεί κάτι αληθινό. Φορούσα τη μάσκα της πολύ δυνατής
που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είχα ανάγκη από βοήθεια και ούτε καν τη ζητούσα».

Η απελεύθερωση
Σήμερα έχει κάνει αρκετά βήματα. «Μου είναι ακόμη δύσκολο να ζητήσω βοήθεια, καθώς
κουβαλάω λάθος μοτίβα, πολλά χρόνια τώρα. Ωστόσο, μπορώ λίγο πιο εύκολα να πω “είμαι
φοβισμένη”, “είμαι ευάλωτη”. Αυτή τη στιγμή είμαι σαν παιδί που χρειάζεται βοήθεια και
μια αγκαλιά. Είναι απελευθερωτικό. Είμαι άνθρωπος! Τώρα που άρχισα να με αποδέχομαι έχω
ανθρώπους γύρω μου που με αποδέχονται όπως πραγματικά είμαι».

Στο σύντροφό της εκφράζει τα συναισθήματά της; «Νιώθω ευλογημένη που μπορώ πια να
εκφράσω οποιοδήποτε ποταπό συναίσθημα υπάρχει μέσα μου. Να του πω πως ζήλεψα και να
καταλαβαίνει αυτή την πτυχή του χαρακτήρα μου. Πραγματικά είναι φανταστικό! Άσε που
μόλις πεις κάτι, αυτό απελευθερώνεται και δεν μένει μέσα σου, να γίνει τέρας. Νιώθω
ευλογημένη που υπάρχει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου και με αποδέχεται» λέει
χαμογελώντας.

Ωστόσο, η ίδια δεν πιστεύει πως είναι εύκολη σύντροφος. «Χρειάζεται να λύσω κάποια
θέματα, αλλά με βοηθάει πολύ ο σύντροφός μου». Έχει φανταστεί τον εαυτό της να
δημιουργεί οικογένεια; «Δεν νιώθω ακόμη έτοιμη να φέρω έναν άνθρωπο στον κόσμο. Προς το
παρόν, νιώθω εγώ παιδάκι. Όταν ενηλικιωθώ, ίσως μου συμβεί. Χτες είχα συζήτηση με μια
φίλη μου και λέγαμε πως είναι πολύ αγχωτικό που για μας τις γυναίκες υπάρχει βιολογικό
deadline για να γίνεις μαμά».

Παιχνίδια του έρωτα
Η Λένα πρωταγωνιστεί στην παράσταση Όσα η Καρδιά στην Καταιγίδα με την ομάδα Bijoux de
Kant. «Η παράσταση μιλάει για την αγάπη και τον έρωτα. Ένα αγόρι μεγαλώνει στα βουνά
της Κρήτης και ψάχνει να γνωρίσει τον έρωτα, να μαζέψει εμπειρίες. Έρχεται στη ζωή του
μια μεγαλύτερη γυναίκα (σ.σ. την οποία υποδύεται η Λένα), αλλά δεν της επιτρέπεται να
τον αγαπήσει και να τον ερωτευτεί. Η μάνα του μπαίνει εμπόδιο στη σχέση και τον στέλνει
πάνω στα βουνά για να γίνει άντρας. Εκεί, λοιπόν, το νεαρό αγόρι συναντάει τον ξάδερφό
του και τον ερωτεύεται. Το μήνυμα του έργου είναι πως ο έρωτας δεν έχει να κάνει με το
φύλο. Όταν είσαι συνδεδεμένος με τα συναισθήματά σου, λάμπεις και ακτινοβολεί η
ενέργειά σου. Τραβάς τους άλλους σαν μαγνήτης».

Στην παράσταση συνεργάζεται με την Τάνια Τσανακλίδου, που φέτος επιστρέφει στο Θέατρο
Τέχνης ύστερα από σαράντα χρόνια. «Η Τάνια σε κάθε παράσταση εκφράζεται πολύ μέσα από
το κείμενο. Σαν να είχε κρατημένα πράγματα μέσα της και ήθελε να τα πει. Πράγματι, όταν
η ομάδα μας της έκανε την πρόταση για το ρόλο, εκείνη αποφάσισε να πει το “ναι” ακριβώς
γιατί την άγγιξε το κείμενο».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
δειτε ολες τις ειδησεις

Best of Network

Δείτε Επίσης