Μανούσος Μανουσάκης: «Θα συνεργαζόμουν με τον Ρουβά»

Ο Μανούσος Μανουσάκης «γεμίζει» το χώρο, όχι μόνο επειδή είναι ψηλός, ούτε γιατί τον ακολουθεί η αχλή της επιτυχίας. Είναι η δύναμη στο βλέμμα του, που μεταφράζεται σε ορμή όταν μιλάει. Είναι το πάθος του για την ίδια τη ζωή! Στη φιλόδοξη ταινία Ουζερί Τσιτσάνης μάς ταξιδεύει, από 3 Δεκεμβρίου, σε έναν καταδικασμένο έρωτα από θεούς και ανθρώπους. Στη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια χαραμάδα φως: ένας χριστιανός, μια εβραία και ο Βασίλης Τσιτσάνης «γρατσουνάει» την ψυχή με το μπουζούκι.

Το Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια πολυάνθρωπη και ακριβή παραγωγή. Θέλατε να πάτε κόντρα στο «βαρύ» κλίμα της μνημονιακής Ελλάδας;
Η ταινία απαιτούσε αυτά τα «προικιά». Μου ακούγεται ενδιαφέρον αυτό περί κόντρας ενάντια στο μνημονιακό κλίμα και μπορεί όντως να λειτούργησα έτσι υποσυνείδητα. Έκανα την ταινία με την έννοια «δεν θα το βάλουμε κάτω». Είναι μια ταινία «πολυτελής» από άποψη παραγωγής. Βασιστήκαμε στη συνεισφορά του κόσμου, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, που ήταν εκρηκτική, ανεπανάληπτη. Είχαμε 1.500 βοηθητικούς ηθοποιούς, που μας περιέβαλαν με εκπληκτική αγάπη. Ήταν εκεί με την ψυχή τους, δεν ήταν φιγούρες που περνούσαν.

Πολλά από τα γυρίσματα έγιναν σε αυθεντικούς χώρους και στο τρένο που μετέφερε τους Εβραίους στο ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αυτό φόρτισε την ατμόσφαιρα ή απλά τη διευκόλυνε;
Ήταν συγκλονιστική εμπειρία! Έρχονταν γυναίκες και άφηναν λουλούδια στα βαγόνια. Άνθρωποι που ήταν 40, 50 χρόνων και δεν έζησαν την ιστορία του πολέμου, αλλά είχαν ένα βίωμα. Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει σπίτι, ακόμα κι αν δεν ήταν Εβραίοι, που να μην είχαν φίλους Εβραίους και να μην επηρεάστηκαν.

Συνηθίζετε να μας συστήνετε νέους, άφθαρτους ηθοποιούς. Πώς καταλαβαίνετε ότι κάποιος μπορεί να «τρυπήσει» την οθόνη;

Έχω συνεργαστεί με περισσότερους από 3.000 ηθοποιούς. Όταν έρχεται στο γραφείο να μιλήσουμε για το ρόλο, βλέπω τις μικρές κινήσεις του, την αύρα που αποπνέει, τον ερωτισμό του. Παρατηρώ την αμηχανία του, ακόμα κι αυτή είναι δηλωτική του ύφους και του ήθους. Πριν χρόνια κάναμε μια σειρά και ταυτόχρονα σχεδιάζαμε τη νέα σειρά για την επόμενη σεζόν. Τότε συνάντησα μια κοπέλα, που σκέφτηκα ότι θα ήταν ιδανική για τη μελλοντική δουλειά και της είπα «μπορείς να με περιμένεις ένα χρόνο και να μην κάνεις τίποτε άλλο;». Αυτή ήταν η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους κι έγινε η Ερατώ στους Ψίθυρους Καρδιάς. Άλλη περίπτωση ήταν ο Απόστολος Γκλέτσος. Κάναμε το Φάκελος Αμαζών, με τους Γρηγόρη Βαλτινό, Νάντια Μουρούζη κ.ά. και, σύμφωνα με το σενάριο, ήταν ένας από τους δύο μπράβους που ανοιγόκλειναν την πόρτα μιας έπαυλης. Είδα τον Απόστολο στα πρώτα γυρίσματα, μου άρεσε αυτό που απέπνεε. Ζήτησα από το σεναριογράφο να του γράψει δύο γραμμές για να δούμε πώς τα λέει. Ήταν γοητευτικός και στιβαρός. Του έγραψε μια σκηνούλα, μου άρεσε. Τελικά πήρε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας και έγινε δευτεραγωνιστής στο σίριαλ.

Υπάρχει ελληνικό star system;
Φυσικά και το δημιούργησε η ιδιωτική τηλεόραση. Το ανέπτυξε και το ξεζούμισε, καταβροχθίζοντας τα προϊόντα του. Βέβαια είναι και ευθύνη των ηθοποιών, που δεν έχουν μάνατζερ να συμβουλευτούν. Το πρώτο βήμα είναι σύμπτωση και είναι ευκολότερο από το δεύτερο. Καλό το πακετάρισμα, αλλά πρέπει να υπάρχει και αξία. Δεν υπάρχει αυτό που λέγαμε «Απόψε πάμε να δούμε Κούρκουλο, Βουγιουκλάκη…». Μπορεί ακόμα και σήμερα κάποιος να ξυπνήσει το πρωί και να πει «Πάμε να δούμε Φιλιππίδη, Μπέζο ή Μαρκουλάκη», αλλά δεν υπάρχει στην έκταση που τότε έβλεπες ό,τι κι αν έπαιζε ο ηθοποιός. Η οθόνη είναι μικρή και μικραίνουν όλοι. Όλα γίνονται οικεία.



Θα συνεργαζόσασταν με τον Σάκη Ρουβά, ο οποίος έχει ανοίξει νέα σελίδα με τον κινηματογράφο;
«Βεβαίως! Τον θεωρώ εξαιρετικό! Όπου τον έχω δει, το έχει διεκπεραιώσει με επιμέλεια, με κόπο. Ποτέ δεν ξεπέταξε ό,τι έκανε. Στη βασική του καριέρα, του τραγουδιού, μελέτησε, το έκανε πλήρες και εξυπηρέτησε τους κανόνες του είδους. Στις Βάκχες ήταν πάρα πολύ καλός. Στο Άξιον Εστί μου άρεσε, δεν τρελάθηκα, αλλά το έκανε με συνέπεια και κόπιασε. Νομίζω ότι αυτό που τον επηρέασε ήταν η αμηχανία απ’ όσα είχε ακούσει και δεν μπόρεσε να βγάλει όσα μπορούσε, γιατί σίγουρα τον παγίδεψε η επίθεση που δέχτηκε. Δεν μπορώ να κρίνω αν άξιζε ή όχι το θεατρικό βραβείο, με την έννοια ότι δεν είδα όλες τις παραστάσεις εκείνης της χρονιάς και δεν μπορώ να πω ότι κάποιος ήταν καλύτερος από κάποιον άλλον, αλλά ο Σάκης ήταν σίγουρα πάρα πολύ καλός και η ερμηνεία του ήταν σε επίπεδο βραβείου και για αυτό δεν αμφιβάλλω».

Λίγες μέρες μετά τη δική σας ταινία, θα κυκλοφορήσει το Ένας Άλλος Κόσμος του Παπακαλιάτη. Κάποιοι μιλάνε για «κινηματογραφικό πόλεμο», που θα κριθεί στο box-office. Θα δείτε το φιλμ του ή δεν θέλετε να ενισχύσετε τον «απέναντι»;
Φυσικά και θα πάω και μάλιστα με μανία. Θα τη δω, όπως είδα και την προηγούμενη και θα δω και την επόμενή του. Είναι ένας εκπληκτικός σκηνοθέτης κι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Το δεύτερο ρόλο της καριέρας του τον έπαιξε στο Άγγιγμα Ψυχής, μετά τους 10 Μικρούς Μήτσους. Τον αγαπώ, τον εκτιμώ, είναι δουλευταράς, εξυπηρετεί τέλεια αυτό που σκέφτεται και το κάνει με συνέπεια και πείσμα!

Απέχετε από την τηλεόραση τα τελευταία οκτώ χρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η τηλεόραση απέχει από εμένα, γιατί δεν είναι πια η ίδια. Άλλαξε σωματοδομή. Ήταν ένα παλικάρι έφηβο που τολμούσε, δοκίμαζε πράγματα και οι επιτυχίες ήταν όντως επιτυχίες. Ξαφνικά, με την ενηλικίωσή της, γέρασε πολύ γρήγορα. Δεν πέρασε από τη μέση, δημιουργική ηλικία. Από έφηβος έγινε ηλικιωμένος. Βλέπουμε πια σειρές με ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Κοπέλες που μιλάνε κάπως. Αγόρια που μιλάνε κάπως-κάπως. Η τηλεόραση είναι το σπίτι μου, θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπει. Μου λείπει η καθημερινή επαφή με τον κόσμο. Τώρα με ρωτάνε γιατί δεν βλέπουν κάτι δικό μου. Η AGB είναι καθρέφτης της πραγματικότητας, δεν μετράει τα άστρα…

Μακριά από τους προβολείς είστε ένας αγρότης. Είναι αλήθεια ότι όλα ξεκίνησαν στη Σελλασία από πενήντα ελιόδεντρα;
Είμαι αγρότης πολυτελείας. Ο πατέρας της γυναίκας μου μας άφησε ένα κτήμα, μόνο πουρνάρια και κούμαρα. Ήμασταν στη Σελλασία, όταν η Μαρία πρότεινε να φυτέψουμε πενήντα ελιές για το λάδι της χρονιάς. Εκείνη έφυγε για την Αθήνα, εγώ έμεινα. Όταν επέστρεψε, είδε 2.500 δέντρα. Τώρα πια, πάνω από δεκαπέντε χρόνια, αποδίδουν καλά και είναι όλα βιολογικής καλλιέργειας. Ο γιος μας «τρέχει» το κομμάτι των εξαγωγών σε Αγγλία, Αμερική, Βέλγιο, Γαλλία. Πουλάμε και στην Κρήτη.



Τι σας έμαθε η ενασχόλησή σας με τη γη;
Είσαι εσύ και ο Θεός. Μαγαζί χωρίς ταβάνι, δεν έχει ενδιάμεσο. Στο χωράφι μαθαίνεις την πραγματική αξία των πραγμάτων. Μαθαίνεις, όμως, και το δικό σου μέγεθος. Συχνά στο δρόμο νομίζεις ότι είσαι ο άρχων των πάντων και μόνο στη γη καταλαβαίνεις ποιος όντως είσαι. Το ίδιο συναίσθημα έχω όταν παρατηρώ τον έναστρο ουρανό με το τηλεσκόπιό μου αλλά και όταν κάνω αγωνιστική ιστιοπλοΐα. Συνειδητοποιώ το μέτρο.


Οι μεγάλες επιτυχίες «φούσκωσαν» το «εγώ» σας;
Δεν ξέφυγα ποτέ! Λέω πάντα στους ηθοποιούς μου, που έχουν κάποια επιτυχία: «Προσέξτε, δεν είναι για πάντα! Να είστε έτοιμοι για την ανατροπή».

Τα παιδιά σας δεν ακολούθησαν το δρόμο σας. Θέλατε να ήταν διαφορετικά;
Ως γονείς τούς στηρίξαμε σε αυτά που ήθελαν. Πρέπει να σε «καίει» για να γίνεις κάτι, πόσο μάλλον στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Η Δέσποινα είναι εικαστικός video art και παίρνει το μεταπτυχιακό της στο Βέλγιο, ο Μανόλης είναι συνθέτης και παραδίδει το διδακτορικό του στο Λονδίνο. Επιπλέον, ο Μανόλης έκανε το σχεδιασμό του ήχου της ταινίας, μια τιτάνια δουλειά. Στη συνεργασία δεν είμαστε γιος και πατέρας αλλά ο σκηνοθέτης και ο υπεύθυνος του ήχου, απλά έχουμε μια μεγαλύτερη οικειότητα. Όμως οι ρόλοι είναι ξεκαθαρισμένοι.

Η πρωταγωνίστρια της ζωής σας είναι η σύζυγός σας. Τι σας κρατάει τόσα χρόνια δυνατά μαζί;
Έχουμε πολύ δημιουργικούς καβγάδες. Λέω στα πάντα «ναι» και μετά κάνω ό,τι θέλω. Λέμε τα ίδια πράγματα, αλλά εγώ έχω πάντα άδικο. Είναι πεπεισμένη ότι μόνο εκείνη έχει δίκιο (γελάει πολύ και δυνατά).

Μαζί στη ζωή και στη δουλειά. Με τέτοια καθημερινότητα, πώς βρίσκετε τις ισορροπίες σας;
Με τη Μαρία είμαστε μαζί! Είμαστε μαζί στη δουλειά, αλλά σε διαφορετικά μέτωπα. Εγώ έξω ως κυνηγός κι αυτή μέσα ως τροφοσυλλέκτης − και τελικά βλεπόμαστε πολύ λίγο. Η καθημερινή τριβή είναι το αλατοπίπερο. Είναι ο κυματοθραύστης των απαιτήσεων της παραγωγής της ταινίας, ο άνθρωπος που θα εκλογικεύσει τα πράγματα. Στο μόνο που δεν ακολουθεί είναι η ιστιοπλοΐα, αλλά παίρνει το πλοίο και βρισκόμαστε στον τερματισμό. Όπως κάθε ζευγάρι «συνωμοτούμε» εναντίον των υπολοίπων.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.