Ο Τάσος Νούσιας «ανακρίνει» τη Μιμή Ντενίση και τούμπαλιν!

Η Μιμή Ντενίση έχει γράψει το έργο «Σμύρνη μου αγαπημένη» όπου παίζει και σκηνοθετεί, ενώ ο Τάσος Νούσιας ενσαρκώνει τον Τούρκο. Δύο συνεργάτες και φίλοι τολμούν να μπουν σε ρόλο δημοσιογράφου και εμείς απολαμβάνουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Μιμή Ντενίση: «Αν δεν έχεις όνειρα, δεν αντέχεται η πραγματικότητα»


- Μιμή, αλήθεια, όταν έγραφες τη «Σμύρνη» πίστευες ότι θα είχε τέτοια επιτυχία;
Οταν γράφω δεν σκέφτομαι ποτέ το ταμείο. Κανείς δεν θέλει να αποτύχει, αλλά στόχος δεν μπορεί να είναι η επιτυχία. Είχα παθιαστεί με το θέμα και όσο προχωρούσα παθιαζόμουν περισσότερο. Νομίζω ότι αυτό το πάθος μου ήταν που έπεισε και τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Κόσμου, Θρασύβουλο Γιάτσιο, από την πρώτη μας συνάντηση.

- Αν και δεν σου φαίνεται με την πρώτη ματιά, τελικά είσαι άνθρωπος του ρίσκου;
Απόλυτα! Μόνο που δεν το θεωρώ ρίσκο. Πρώτα πηδάω στο κενό και μετά σκέφτομαι. Αν δεν έχεις όνειρα, δεν αντέχεται η σημερινή πραγματικότητα.

-Και να που το θέμα έπεσε ταμάμ -μια που παίζω τον Τούρκο- με το σήμερα...
Ναι. Ποιος φανταζόταν όταν κάναμε την πρώτη φωτογράφηση ως πρόσφυγες ότι θα βλέπαμε αυτές τις τραγικές φιγούρες στο κέντρο της Αθήνας!

- Είσαι μητέρα μόνη, με παιδί στην εφηβεία, με ευθύνες, σχολή και θέατρο. Τι σου δίνει τη δύναμη να κάνεις μεγάλα πράγματα;
Η ανάγκη μου να δημιουργώ όσα ονειρεύομαι. Είναι ανάγκη για μένα, όχι πολυτέλεια. Το θέατρο είναι η παράλληλη ζωή μου, η ιδεατή.

- Και επειδή είμαι σίγουρος ότι και εσύ θα με ρωτήσεις, τι σ’ αρέσει και τι δεν σ’ αρέσει στη συνεργασία μας;
 Μ’ αρέσει το πάθος σου για την τέχνη μας, η ανάγκη σου να αναλύεις την κάθε φράση, η αλήθεια που φέρεις πάνω στη σκηνή. Με δυσκολεύει η ανάγκη σου για το κάπνισμα. Αμάν, αυτό το τσιγάρο! Μ’ αρέσει ακόμη που είσαι υπέροχος πατέρας.

- Σου αρέσουν οι αντιθέσεις και το αναπάντεχο;
Ε, βέβαια, αλλιώς βαριέμαι. Οπως και ο θεατής. Είναι ωραίο να βλέπεις να συνδυάζονται στη σκηνή ο Νούσιας με τον Βουτσά ή ο Μακαλιάς με την Ντενίση. Μ’ αρέσει που η βοηθός μου είναι με τζιν και μηχανή και εγώ με φόρεμα.

- Δεν είσαι, δηλαδή, καθόλου συμβατικό άτομο, παρόλο που θεωρείσαι κατεστημένο. Κατεστημένο γίνεσαι λόγω μεγάλης διάρκειας, συμβατικός λόγω χαρακτήρα και βαρεμάρας.
Οχι βέβαια, η ζωή μου είναι γεμάτη ανατροπές, όπως και ο χαρακτήρας μου.

- Αλλωστε, όλο αστεία μού κάνεις επί σκηνής...
Σε αυτό μοιάζουμε! Απλώς έχουμε πολύ σοβαρό πρόσωπο και δεν φαίνεται η διαολιά. Πεθαίνω να κάνω αστεία στη σκηνή, χωρίς να φαίνεται φυσικά. Πεθαίνω επίσης όταν μιλάς αλαλούμ τούρκικα στις κουίντες...

- Τι είναι αυτό στο έργο τελικά που αγγίζει τόσο τον θεατή;
Γιατί εγώ δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εμπειρία. Δέκα λεπτά οι θεατές να κλαίνε και να χειροκροτούν... Δεν είναι μόνο η παράσταση. Είναι το θέμα. Είναι η Ελλάδα. Είναι η στιγμή που είμαστε όλοι ευαισθητοποιημένοι και πονάμε για τη χώρα μας.

- Πώς γίνεται, όμως, να ’μαστε πάλι στα ίδια και να ταυτιζόμαστε με το 1922;
Μα τίποτα, δυστυχώς, δεν άλλαξε. Ιδια είναι η στάση των Ευρωπαίων, κοντά τα συμφέροντά τους, ίδια η τουρκική πολιτική -καλή για τους ίδιους-, ίδια όμως και η φαγωμάρα εδώ. Η διχόνοια καλά κρατεί, μα και τα λάθη των κυβερνήσεων. Και η αισιοδοξία του λαού μας, πως «έλα, μωρέ, τίποτα δεν θα πάθουμε». Εκεί πατάνε και οι ξένοι και μας χειρίζονται όπως τους βολεύει. Τώρα με το Προσφυγικό θα έπρεπε να διεκδικήσουμε τα πάντα. Δεν διεκδικούμε, όμως, όταν πρέπει. Ολα τα θυμόμαστε πολύ αργότερα.

- Δηλαδή;
 Δηλαδή δεν διεκδικήσαμε τις περιουσίες των Μικρασιατών, δεν διεκδικήσαμε αποζημιώσεις για τον πόλεμο του ’40 γιατί μετά είχαμε Εμφύλιο, δεν μιλήσαμε όταν άρχισαν να μπαίνουν ταμπέλες «Μακεδονία» στα Σκόπια και άλλα πολλά...

- Αρα φταίει και ο λαός ή μόνο οι πολιτικοί του;
Ο λαός τούς βγάζει. Αλλά και αυτοί φροντίζουν να μένει απαίδευτος ο λαός, να διασκεδάζει με χαμηλού επιπέδου πράγματα και να μένει στα ίδια. Μόνοι μας πρέπει να αλλάξουμε. Πιστεύω στο «μην κοιτάς τι κάνει το κράτος για σένα, κοίτα τι κάνεις εσύ για το κράτος».

- Εσύ θα ήθελες να ασχοληθείς με την πολιτική;
Κατά καιρούς μού έχουν γίνει διάφορες προτάσεις, τις οποίες και δεν αποδέχτηκα θεωρώντας ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να έχει φωνή ανεξαρτησίας και να στέλνει το μήνυμά του παντού, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Με ενοχλεί, άλλωστε, όταν κάποιοι καλλιτέχνες αποδεικνύονται εντέλει πέραν του δέοντος συστημικοί προκειμένου να εξασφαλίζουν οφίτσια και κρατικές επιχορηγήσεις.

- Με ποιον πολιτικό, αν ήταν τώρα στα πράγματα, η κατάσταση στην Ελλάδα θα ήταν διαφορετική;
O Αντώνης Τρίτσης έφυγε εξαιρετικά νωρίς και δεν πρόλαβε να κάνει όλα αυτά που ονειρευόταν. Ζώντας επί καθημερινής βάσης τον Αντώνη από κοντά ένα έχω να πω: ήταν τόσο ιδεαλιστής και λάτρης της πατρίδας μας που, αν ζούσε, η Ελλάδα δεν θα είχε πάρει αυτή την κατρακύλα.

- Εσένα σε άλλαξε η κρίση και σε τι;
Με άλλαξε στην καθημερινότητα, όπως και όλους μας. Παλιά αγόραζα πράγματα χωρίς να ασχολούμαι καν με τις τιμές. Τώρα βλέπω, αξιολογώ, κρίνω και δεν σπαταλώ. Μ’ αρέσει όμως. Δίνουμε στα πάντα την προσοχή και την αξία που τους πρέπει. Ακόμη και στις ανθρώπινες σχέσεις.

- Τι σου λέει η κόρη σου Μαριτίνα;
 «Mαμά, είσαι σταρ, γιατί να δουλεύεις τόσο;». Της εξηγώ, όμως, ότι η ζωή είναι δύσκολη και ότι πλέον το να είσαι σταρ δεν παίζει κανέναν ρόλο. Από τα πρώτα μου βήματα, άλλωστε, έδινα αγώνα στηριζόμενη αποκλειστικά στις δυνάμεις μου, δουλεύοντας σκληρά.


Τάσος Νούσιας
«Οι κόντρες και οι εντάσεις είναι στη φύση της δουλειάς και του χαρακτήρα μας» 


- Τάσο, πώς είναι να παίζεις τον Τούρκο σε ένα έργο με ελληνικό θέμα;
Η αλήθεια είναι ότι είχα αγωνία για το πώς θα αντιμετωπίσει το ελληνικό κοινό τους Τούρκους του έργου. Η μόνη περίπτωση να γίνει συμπαθής ένας Τούρκος σε εμάς ήταν να αντιμετωπίσω τον ρόλο με τα ανθρώπινα και όχι τα εθνικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά του, να φωτίσω τις αρετές και τις ευαισθησίες του και να υποστηρίξω τον αγώνα του όπως θα υποστήριζα τον δίκαιο αγώνα ενός Ελληνα που μάχεται για την πατρίδα του.

- Ποια κοινά σημεία έχει η εποχή όπου διαδραματίζεται το έργο με τη σημερινή;
Εχει αλλάξει κάτι στην Ελλάδα και στην Ευ­- ρώπη; Ως προς την ουσία, απολύτως τίποτα. Τι κι αν γίναμε ισότιμο μέλος πια της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, οι λατρεμένοι μας «σύμμαχοι», όπως και τότε, θα απομυζούν και θα μεταχειρίζονται την αισθητική, την πνευματική και πολιτισμική κληρονομιά αυτού του τόπου με την ίδια ασέβεια και την ίδια αλαζονεία, ξεχνώντας συνεχώς πως χωρίς την πνευματική Ελλάδα η Ευρώπη δεν θα είχε ούτε όνομα.

- Τι σε εκνευρίζει και τι σου αρέσει, λοιπόν, στη συνεργασία μας;
Εχεις γράψει αρχικά ένα σπουδαίο έργο, ντοκουμέντο όπως συνηθίζω να λέω, προϊόν μεγάλης και εμπεριστατωμένης έρευνας από μεριάς σου. Η σκηνοθετική σου ματιά, δε, κουβαλάει όλη την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης με εντιμότητα, ιστορικότητα, αισθητική και ακρίβεια, μεταφέροντας συναισθήματα και συγκίνηση τόσο υψηλής ποιότητας που καθιστά την παράσταση «γεγονός» και «εμπειρία» για όλους μας, θεατές και συντελεστές. Πιστεύω ότι έχουμε εξαιρετική χημεία επί σκηνής και μια συνεργασία βασισμένη στον σεβασμό και την κοινή έγνοια για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οσον αφορά στις κόν­τρες και τις εντάσεις, αυτές είναι μέσα στη φύση της δουλειάς μας, αλλά και στη διαφορετική δυναμική των χαρακτήρων μας.

- Είσαι πολύ καλός πατέρας και το ξέρω. Νομίζεις πως είναι καλό που τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα στον χώρο της τέχνης;
 Είναι ευλογία, καταρχάς, να μπορείς να πάρεις το παιδί σου στη δουλειά, μια δουλειά που είναι γεμάτη φαντασία και δημιουργικότητα, αλλά και σπουδαία κείμενα. Είναι πραγματικά συ­γκινητικό το 7χρονο παιδί μου να γνωρίζει ήδη για τη Μικρασιατι­­­­­κή Καταστροφή και την Ιστορία μας μέσω της παράστασης, να απαγγέλλει στίχους από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» και τη «Μήδεια», να θυμάται τα τραγούδια που έγραψε ο Ξαρχάκος για το «Μεγάλο μας τσίρκο» και να λέει τους αξεπέραστους στίχους από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Ετσι κοινωνώ στην κόρη μου την κουλτούρα και την παράδοσή μας.

- Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό έχει αποκτήσει γούστο και κριτήριο;
Το ελληνικό κοινό πάντα είχε αντίληψη, ένστικτο και αισθητική γιατί προέρχεται από μια μακραίωνη παράδοση πολιτισμού. Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστεί τον κακό του εαυτό και θα κάνει πράξη τις αρετές που κουβαλάει στο επίσης μακραίωνο κύτταρό του.