Λίγοι άνθρωποι έχουν τη χάρη και την άνεση της Κέιτ Μπλάνσετ στο κόκκινο χαλί. Η Αυστραλή ηθοποιός, με δύο Οσκαρ (ένα Β’ Γυναικείου για τον «Ιπτάμενο κροίσο» του Μάρτιν Σκορσέζε και ένα Α’ Γυναικείου ρόλου για τη «Θλιμμένη Τζάσμιν» του Γούντι Αλεν), φαίνεται σαν να βρίσκεται σπίτι της ακόμα κι όταν της επιτίθενται χιλιάδες φλας σε όποιο φεστιβάλ ή όποια απονομή βραβείων παρευρεθεί. Στην Μπερλινάλε, όπου βρέθηκε πριν από μερικές εβδομάδες για τη «Σταχτοπούτα» του Κένεθ Μπράνα, ήταν απλώς υπέροχη: με το γεωμετρικό Givenchy φόρεμά της, δεν σταμάτησε λεπτό να γελά με τις συμπρωταγωνίστριές της, Λίλι Τζέιμς («ένα πνεύμα χαράς, μια φωτεινή, φρέσκια και γνήσια παρουσία», σύμφωνα με την Μπλάνσετ) και Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, ενώ μέχρι που έβγαλε τα παπούτσια της στο τέλος της βραδιάς κι έφυγε ανέμελη.
Στα Οσκαρ, δε, ξεχωρίζει κάθε, μα κάθε φορά: πέρυσι φόρεσε το πιο ακριβό φόρεμα της βραδιάς (18,1 εκατ. δολάρια για την Armani τουαλέτα και τα Chopard κοσμήματά της), φέτος ήταν εξίσου εντυπωσιακή με τη σαφώς πιο διακριτική εμφάνισή της με μαύρο John Galliano φόρεμα που ερχόταν σε αντίθεση με το τιρκουάζ Tiffany & Co. κολιέ της. Εχει σημασία η διαφορά: πέρυσι εμφανιζόταν ως υποψήφια -και τελικά νικήτρια- του Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την «Τζάσμιν», ενώ φέτος απλώς παρέδιδε το Οσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου. Και στη «Σταχτοπούτα» τα ρούχα που φοράει απέχουν παρασάγγας από την εικόνα που έχουμε για την Κακιά Μητριά. «Η έμπνευση για τα ρούχα που φοράω μας ήρθε (της ενδυματολόγου Σάντι Πάουελ και εμένα) από θρύλους της δεκαετίας του ’40 όπως η Μάρλεν Ντίτριχ και η Τζόαν Κρόφορντ, οι οποίες προκαλούσαν μια αίσθηση μυστηρίου και κινδύνου, ιδίως λόγω του δραματικού τρόπου με τον οποίο φωτίζονταν τότε στις ταινίες». Η αισθητική της ταινίας γενικότερα ξεφεύγει από τις προσδοκίες, καθώς ο σκηνοθέτης Κένεθ Μπράνα έχει πειράξει διάφορα στοιχεία του κλασικού παραμυθιού. «Η ταινία ξεπερνά οπτικά τις προσδοκίες. Μοιάζει λίγο με το σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς, υπάρχουν δηλαδή τα παλιά τηλέφωνα αλλά μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, οπότε δεν ξέρεις ακριβώς πού βρίσκεσαι. Αλλά η ίδια η ιστορία της Σταχτοπούτας είναι διαχρονική με όλη την έννοια της λέξης. Την πρώτη φορά που πάτησα στο σκηνικό του χορού μού έπεσε το σαγόνι. Ηταν σαν να είχα ταξιδέψει στον χρόνο και να ήμουν σε μια MGM Technicolor στιγμή. Οταν η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας χορεύουν είναι συγκινητικό». Η συνεργασία με τον Μπράνα ήταν γενικότερα πολύ εποικοδομητική: «Ο Κεν (σ.σ.: Κένεθ Μπράνα) κατάφερε να βρει τον τόνο της ταινίας, από τη μία γλυκό και απολαυστικό, από την άλλη απειλητικό. Εχει εκπληκτική αίσθηση του ρυθμού, οπότε ξέραμε ότι είμαστε ασφαλείς. Οντας ο ίδιος ένας πολύ καλός ηθοποιός, ξέρει πώς να αξιοποιεί τις πρόβες και να συμπεριλαμβάνει τις προσπάθειες όλων».
Γιατί όμως αποφάσισε να παίξει σε μία ακόμη μεταφορά μιας ιστορίας που ξέρουμε όλοι πολύ καλά; «Είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε παραμύθια σε μορφή κινουμένων σχεδίων που μας επιτρέπουν να χαχανίζουμε και να γελάμε με τους χαρακτήρες από απόσταση. Αλλά όταν βλέπεις τη Σταχτοπούτα σαν κανονικό άνθρωπο, τότε συνειδητοποιείς τις συνέπειες σε ανθρώπινο επίπεδο. Ολοι ξέρουμε την ιστορία της. Οπως όλοι ξέρουμε την ιστορία του Αμλετ, αλλά πάμε και τον βλέπουμε ξανά και ξανά, γιατί στις καλύτερες μεταφορές του υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι αυτή τη φορά ίσως και να σκοτώσει τον Κλαύδιο. Κάπως έτσι συμβαίνει και εδώ, υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Θα νιώσετε ότι ακούτε την ιστορία της Σταχτοπούτας για πρώτη φορά».
Ενας ακόμα λόγος που η Μπλάνσετ αποφάσισε να συμμετάσχει στην ταινία ήταν η φεμινιστική της δύναμη. «Αγαπώ τα παραμύθια και τη Σταχτοπούτα συγκεκριμένα, γιατί αναδεικνύουν τα περίπλοκα ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά. Πολλές από τις ιστορίες που ακούνε σήμερα τα παιδιά τα κάνουν να νιώθουν ότι είναι ήρωες και ότι μπορούν να ξεπεράσουν τα πάντα, ότι ο κόσμος είναι τέλειος. Τα διαχρονικά παραμύθια μάς λένε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι απαίσιος, ότι χρειάζεσαι μπόλικο κουράγιο και προσαρμοστικότητα για να επιβιώσεις. Στην ιστορία της Σταχτοπούτας η καλοσύνη είναι η σούπερ δύναμη. Εχω τρία αγόρια, οπότε ξέρω πολύ καλά ότι οι περισσότεροι υπερήρωες είναι άνδρες, άρα είμαι ενθουσιασμένη που είμαι μέρος μιας ιστορίας που έχει μια γυναίκα στο επίκεντρο».
Το αγαπημένο παραμύθι όμως έχει διάφορες γυναίκες, εξίσου καταλυτικές και στην περιφέρεια. Στη δική του εκδοχή, ο Μπράνα δίνει ένα ανθρώπινο πρόσωπο στην Κακιά Μητριά (όπως έγινε και με την Αντζελίνα Τζολί στο «Maleficent»). Η Μπλάνσετ απόλαυσε τη διαδρομή. «Ηταν τέλεια που έπαιζα την Κακιά Μητριά. Ενας φίλος μού είχε πει κάποτε: "σε ένα δείπνο θα προτιμούσα χίλιες φορές να κάθομαι δίπλα στη Λαίδη Τρεμέιν". Ο Κένεθ Μπράνα αποφάσισε εξαρχής να αποφύγει την camp αισθητική για τον χαρακτήρα, κάτι που εύκολα κάνεις σε ένα παραμύθι και να βρει αντ’ αυτού την αλήθεια του χαρακτήρα. Κανείς δεν είναι απόλυτα κακός, όλοι έχουν ένα κίνητρο. Αυτό που συνέβη στη Μητριά είναι αυτό που συμβαίνει όταν το καλό διαφθείρεται. Με ενδιέφερε να εξερευνήσω τι κάνει κάποιον κακό. Πρόκειται για μια γυναίκα που προσπαθεί να κάνει μια καινούρια αρχή, αλλά ζηλεύει όλο και πιο πολύ την αγάπη που έχει ο νέος της άνδρας για την κόρη του. Εκείνη δεν είναι ούτε τόσο όμορφη, ούτε τόσο καλή όσο η Σταχτοπούτα κι όταν πεθαίνει ο πατέρας της δεύτερης, συσσωρεύονται οι οικονομικές πιέσεις, ο πανικός και η ζήλια».
Οταν τη ρώτησαν στο Βερολίνο αν την πείραξε που δεν έπαιξε τον ρόλο της Σταχτοπούτας, η Μπλάνσετ απάντησε με τον γνωστό, αφοπλιστικό της τρόπο: «Ημουν πολύ μεγάλη για τον ρόλο της Σταχτοπούτας και όχι αρκετά αστεία για τον ρόλο της Καλής Νεράιδας, οπότε πήρα ό,τι περίσσεψε». Τραβώντας με τα χέρια τα μάτια της προς τα πίσω, σαν να κάνει λίφτινγκ, πρόσθεσε: «Ας τα αφήσουμε αυτά για τα drag shows του Σίδνεϊ».
