Ορέστης Τρίκας: Η επιστροφή του «Ρώσου»

Ο Ορέστης Τρίκας σε μία ώρα θα είχε μάθημα. Βάζει μαύρη ζάχαρη στον καφέ του και μου εξηγεί πόσο του αρέσει που διδάσκει στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Τράγκα, από την οποία είχε αποφοιτήσει και εκείνος πριν από λίγα χρόνια, που είναι συνυπεύθυνος για τη διαχείριση των ονείρων τόσων παιδιών -αν και μικρός ηλικιακά και ο ίδιος-, αναφέροντας πως από το τμήμα του κατάφεραν να περάσουν πέρυσι σχεδόν όλοι οι μαθητές του στις εξετάσεις του υπουργείου Πολιτισμού. Ομολογεί ότι αισθάνεται υπερήφανος και ότι στο μέλλον θα μπορούσε να τα παρατήσει όλα και να ασχολείται μόνο με αυτό. «Φέτος δεν έχω ούτε μία μέρα κενό», επισημαίνει. Ωστόσο, κατάφερε να κοιμηθεί λίγο παραπάνω εκείνο το πρωινό του Σαββάτου που συναντηθήκαμε στο café μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο -όσο τον άφησε το σκυλί του, ο Ερμής, ένα μαλτέζ-κανίς που χουζούρευε στα πόδια του κάτω απ’ τα σκεπάσματα στο μικρό στούντιο που νοικιάζει στην Κυψέλη. «Δεν μου αρέσει η μοναξιά. Μπορεί να με ρίξει ψυχολογικά. Το ίδιο και η αποτυχία μιας δουλειάς ή αν εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον έρωτα. Εκεί αντέχω να είμαι μόνος. Είμαι ήδη ενάμιση χρόνο χωρίς σχέση και είμαι καλά. Οχι, δεν μου είναι απαραίτητο να είμαι ερωτευμένος για να είμαι ευτυχισμένος. Πάντως, η προηγούμενή μου σχέση χάλασε επειδή δεν είχα χρόνο, δεν με έβλεπε ποτέ. Δίκιο είχε».

Το ίδιο του συμβαίνει και φέτος. Χρόνος μηδέν. Σαν να το κάνει επίτηδες. «Κάνω καθημερινά γυρίσματα για τα “Κλεμμένα όνειρα” του MEGA, συμμετέχω στην παράσταση της Κέλλυς Σταμουλάκη “Ακροβάτες της τύχης” στο “Γυάλινο Μουσικό Θέατρο” μαζί με την Ευρυδίκη -της οποίας ήμουν ανέκαθεν μεγάλος θαυμαστής-, με την υπέροχη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ενώ ξεκίνησα ήδη να παίζω και στην παράσταση “Εξαψη” στο “Αγγέλων Βήμα” μαζί με τη Λίλυ Τσεσματζόγλου, τον Γιάννη Μάνιο και άλλους φίλους μου ηθοποιούς, σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου». «Γεμίζεις τον χρόνο σου για να μη σκέφτεσαι;», τον ρωτώ. «Δεν το είδα ποτέ έτσι. Τις δουλειές μου φέτος τις είδα ως ευκαιρίa», μου απαντά.

Δύσκολα παιδικά χρόνια

Μπορεί να ήταν νευρικότητα ή απλά μια αμήχανη στιγμή, αλλά ο Ορέστης -ο μη καπνιστής- έψαχνε σπίρτα για να ανάψει ένα τσιγάρο όσο αναφερόταν στην οικογένειά του, στον χωρισμό των γονιών του, στον πατέρα του με τον οποίο δεν είχε ουσιαστική επαφή, στην αδυναμία που είχε στη μητέρα του, η οποία εργαζόταν ως καθαρίστρια για να καταφέρει να μεγαλώσει εκείνον και τον μικρότερο αδελφό του. «Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ τους γονείς μου μαζί ως ζευγάρι. Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα πάντα μόνο με τη μητέρα μου. Τον πατέρα μου τον έχω στη σκέψη μου μόνο αμυδρά από εκείνα τα χρόνια. Οχι ως παρουσία. Ετσι είχα μάθει. Οπότε δεν μου έλειψε ποτέ μία “κανονική” οικογενειακή ζωή γιατί ποτέ δεν την είχα, δεν έζησα ποτέ με την ιδανική εικόνα της οικογενειακής ευτυχίας. Η μητέρα μου μάς μεγάλωσε μόνη της, έκανε τα πάντα για να είναι η ίδια δύο γονείς μαζί και πιστεύω πως τα κατάφερε. Ποτέ δεν ένιωσα κάτι άσχημο από το γεγονός ότι ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών. Μη σου πω ότι γούσταρα κιόλας».



Με την Αθηνά Οικονομάκου στα «Κλεμμένα όνειρα»

Επιμένω στη σχέση του με τον πατέρα του. Αν αυτή είναι μια τρύπα στην καρδιά του που τελικά δεν έκλεισε ποτέ. Διαφωνεί. «Κάποια στιγμή είχα πει ότι δεν θέλω να έχω επαφές με τον πατέρα μου, ήμασταν διαφορετικοί κόσμοι, έμοιαζε ξένος για μένα. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, απλώς από πολύ μικρός είχα το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου ώστε να μπορώ να επιλέγω, να κατανοώ. Είχα ωριμάσει πολύ νωρίς. Και χωρίς να τον μισήσω ποτέ, είπα πως αυτός ο άνθρωπος δεν μου έκανε. Οταν όμως αρρώστησε, στα 22 μου, και τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, ένιωσα σαν να είχε πια λυτρωθεί η σχέση μας. Ο,τι και να είχε γίνει, ήταν ο πατέρας μου και ήμουν ο γιος του. Τον συγχώρεσα, με συγχώρεσε».

Ενα παιδί μεγαλώνει νωρίς

Ο Ορέστης μεγάλωσε στο Καματερό. Από μόλις 4 χρόνων έλεγε «εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ηθοποιός». Ανεξήγητα πώς, αφού δεν υπήρχε καμία καλλιτεχνική καταβολή στο περιβάλλον του. Δεκαέξι ετών αποφασίζει να φύγει από το πατρικό του και να νοικιάσει δικό του σπίτι. Λίγο μετά αφότου ήδη ξεκίνησε να σπουδάζει σε δραματική σχολή, παράλληλα με τη φοίτησή του σε Εσπερινό Λύκειο. «Ηθελα να ρισκάρω. Η αγάπη μου ήταν το θέατρο και ένιωθα πως το όνειρό μου δεν σήκωνε καμία αναβολή. Δεν με γέμιζε τίποτε άλλο εκείνη την εποχή. Ούτε τώρα».

Για να επιβιώσει, δούλευε παράλληλα ως σερβιτόρος και σε καντίνα ετοιμάζοντας hot dog και σάντουιτς. Στα 16 έπαιξε στην πρώτη του παράσταση, το «Δον Ζουάν», με τον Δημήτρη Πιατά, τη Ράνια Οικονομίδου και τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο. Ακολούθησε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» με τον Κώστα Καζάκο και τον Πέτρο Φιλιππίδη και από τότε, κάθε χρόνο, βρισκόταν σε παραστάσεις στο θέατρο κάνοντας πολύ σημαντικές συνεργασίες με έργα ρεπερτορίου. «Δεν έχω κανένα απωθημένο από τη δουλειά. Μου τα έδωσε όλα! Στάθηκα πολύ τυχερός με τις συνεργασίες μου και είμαι ευγνώμων», μου λέει και συνεχίζει: «Με την τηλεόραση ασχολήθηκα τα τελευταία πέντε χρόνια, πρώτα στο “Η ζωή της άλλης”, μετά στα “Κλεμμένα όνειρα”. Αισθάνομαι ότι χρωστάω πολλά στον Δημήτρη Αρβανίτη. Αυτός μου έμαθε τους κώδικες της τηλεόρασης». Τίποτα δεν του λείπει από τη ζωή του. Ισως ένας έρωτας.

Εχει όμως γύρω του ανθρώπους που τον αγαπάνε. Δεν νιώθει μισός. «Στο παρελθόν είχα περάσει κάποιες μελαγχολίες, κρίσεις πανικού και μια εσωτερική ενδοσκόπηση που κράτησε περίπου δύο χρόνια για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, αλλά και ειδικότερα τη σχέση με τον εαυτό μου. Είχα φάει κάποιες φρίκες, έζησα ορισμένα υπαρξιακά θέματα που με τάραξαν, πιέστηκα πάρα πολύ και τα είδα όλα λίγο διαφορετικά. Οι επισκέψεις μου σε ψυχολόγο με βοήθησαν να αντιμετωπίσω πολλά από τα θέματά μου», εξηγεί. Ο Ορέστης δεν βγαίνει -δεν προλαβαίνει άλλωστε-, δεν πίνει, δεν καπνίζει συχνά, δεν κάνει one night stands, απίστησε μόνο μία φορά σε σχέση του, αλλά κι αυτό το μετάνιωσε πικρά. Παιδί για σπίτι λοιπόν; «Δεν ήμουν πάντα έτσι. Εγινα. Ακόμη και τώρα, η καινούρια σχέση που ελπίζω πως θα κάνω θα έχει να αντιμετωπίσει έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό». Γελάει. Πηγαία και αυθόρμητα. Σαν τον «Ρώσο» των «Κλεμμένων Ονείρων» που κατάφερε να αγαπηθεί τόσο πολύ από το κοινό -και τα κοριτσάκια κυρίως- για τον πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Λίγο πριν φύγει, ζητάει δύο ακόμη φακελάκια μαύρη ζάχαρη από τον σερβιτόρο, ανακατεύει γρήγορα τον καφέ με το κουταλάκι και μου λέει, ψιθυριστά πως είναι ευτυχισμένος. Πως είναι στα καλύτερά του. Τα έχει όλα, αλλά δεν το πολυλέει μην τον ματιάσουν. Εντάξει, λίγο παραπάνω χρόνο για να κοιμηθεί αν είχε…