Σταματίνα Τσιμτσιλή: «Στον Θέμη βρήκα τον πρίγκιπά μου»

O εκδοτικός μου οίκος μου τύπωσε κάρτες με τον τίτλο της συγγραφέα, αλλά δεν τις έχω χρησιμοποιήσει. Δεν θέλω να συστήνομαι ως συγγραφέας. Νιώθω πως έχω κάνει μια συγγραφική προσπάθεια και χαίρομαι που αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που έγινε best seller» μου λέει η Σταματίνα. Δεν είναι ακριβώς συνέντευξη, αλλά μια συνάντηση δύο φίλων, πρώην συνεργατών, που γνωρίζονται εδώ και εννέα χρόνια. Και ως φίλος τη ρώτησα αν έχει προσθέσει το «συγγραφέας» στην επαγγελματική της κάρτα. Είναι κι αυτά τα περισσότερα από 6.000 αντίτυπα του Όλα για Λίγο Παράδεισο που έχουν ήδη πωληθεί, κάνοντας το βιβλίο best seller. Εκείνη, όμως, φαίνεται να πατά γερά στη γη. «Νιώθω πως, επειδή πρέπει να σεβόμαστε τους τίτλους, δεν είναι ένας τίτλος που τον έχω κερδίσει ακόμη» μου λέει, όχι με ταπεινοφροσύνη, αλλά με πλήρη συναίσθηση. Η ιδέα να γράψει δεύτερο βιβλίο τη γοητεύει, αφού πιστεύει πως θα είναι καλύτερη. «Επειδή δεν ξεκίνησα για να γράψω βιβλίο, αλλά μια ιστορία, το έγραφα λίγο στα τυφλά.

Δεν είχα τεχνική. Ξεκίνησα να γράφω, άρχισα να δίνω μια πιο έντονη πλοκή και στη συνέχεια καλλιεργήθηκε η ιδέα πως το υλικό που είχα στα χέρια μου θα μπορούσε να γίνει βιβλίο» αναφέρει για το Όλα για Λίγο Παράδεισο. Εκείνη είναι που εμπνεύστηκε τον τίτλο του βιβλίου της, αν και ο αρχικός ήταν Δεύτερη Ευκαιρία. «Είχα βρει τρεις – τέσσερις εναλλακτικούς. Ο ένας ήταν Απόπειρα Ζωής, που μου άρεσε εξίσου με τον τελικό, το Όλα για Λίγο Παράδεισο, αλλά μου είπαν από τον εκδοτικό οίκο πως το «απόπειρα» έχει μια χροιά απαισιόδοξη, αφορά μια προσπάθεια που δεν πετυχαίνει» εξηγεί.

Καθόμαστε στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού Ρυθμός 9,49. Ντυμένη casual, βαμμένη ελαφρά, πάντα πολύ εκφραστική όταν μιλάει. Σηκώνεται πού και πού, δίνει πάσες και επιστρέφει. Τη θυμάμαι από τότε να έχει στην τσάντα της κάποιο βιβλίο Ελληνίδας συγγραφέα και να το διαβάζει, όπως θυμάμαι διάφορα ανάλογα βιβλία στο ταμπλό και στις πίσω θέσεις του μαύρου Suzuki Jimny που οδηγούσε τότε. Ποιο μήνυμα ήθελε να μοιραστεί με τις δικές της αναγνώστριες; «Χάνουμε πολύτιμο χρόνο αναζητώντας δεξιά κι αριστερά το τέλειο, γιατί έχουμε θεοποιήσει το τέλειο, ενώ η χαρά και η ευτυχία βρίσκονται γύρω μας» μου απαντά και συνεχίζει: «Ψάχνουμε την ευτυχία σε ένα μοντέλο που δεν είναι δικό μας, που το βλέπουμε σε άλλους, σε ένα μοντέλο δανεικό. Δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι, γιατί έχουμε θεοποιήσει την ευτυχία. Είναι ένα μήνυμα που κι εγώ το κατέκτησα μέσα από την ψυχανάλυση, πολλές φορές με άσχημο τρόπο, από δύσκολες στιγμές που έχω περάσει».

Η προαιώνια μάχη ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό προσωποποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες σε δύο γνωστούς καλλιτέχνες. Από τη μία η Χρυσούλα Διαβάτη, από την άλλη ο Σάκης Ρουβάς. Μπήκε άραγε στη θέση του pop star, μιας κι εκείνη έκανε μια προσπάθεια σε έναν άλλον τομέα; «Δεν έβαλα τον εαυτό μου στη θέση ούτε του Ρουβά ούτε της Διαβάτη. Το παρακολούθησα ως θεατής και ως επαγγελματίας που το σχολίασε στην εκπομπή του. Γιατί, όμως, να μπω στη θέση του Ρουβά; Δεν με βράβευσαν» επισημαίνει και σπεύδει να τοποθετηθεί: «Θεωρώ πως στην ουσία της διαφωνίας η Χρυσούλα Διαβάτη είχε δίκιο. Δεν μπορεί με μια προσπάθεια, με μια απόπειρα στην αρχαία τραγωδία, να κερδίζεις ένα βραβείο. Θεωρώ, όμως, πως έχασε το δίκιο της με τον τρόπο που το υποστήριξε. Θεωρώ πως μια τόσο επιτυχημένη και αγαπητή ηθοποιός δεν πρέπει να μείνει στη μνήμη όλων μας για αυτή την ιστορία. Έχει ενσαρκώσει με μεγάλη επιτυχία θεατρικούς και τηλεοπτικούς ρόλους και είναι άδικο να τη συζητά ο κόσμος για ένα τέτοιο συμβάν. Η παρουσία της σε πολλές εκπομπές, όπου έλεγε τα ίδια πράγματα με έντονο ύφος, την έκανε να χάσει το δίκιο της».

Το κορίτσι που μιλούσε συνεχώς στα τηλέφωνα στο υπόγειο του Alter, ψάχνοντας το αποκλειστικό θέμα, μοιάζει πλέον να έχει ωριμάσει. «Παλιά ήμουν πιο εύθραυστη ψυχολογικά» παραδέχεται. «Συνέβαινε κάτι άσχημο στη ζωή μου και αμέσως παρασύρονταν όλα. Τώρα, αν μου συμβεί κάτι ανάλογο, προσπαθώ να γίνομαι πιο δυνατή. Να εστιάζω στα ωραία που έχω και να προσπαθώ να νιώσω καλύτερα ακόμη και με αυτό το άσχημο που συμβαίνει».

Το ωράριό της στο Alter ήταν εξαντλητικό. Καθόταν ως το βράδυ στο γραφείο και δεν ήταν λίγες οι φορές που προγραμμάτιζε συνέντευξη στις 8.00 το πρωί της επομένης, μετά πήγαινε να τη μοντάρει, στη συνέχεια ερχόταν στο μίτινγκ και μετά είχε ζωντανό. «Πλέον δεν δουλεύω τόσο πολλές ώρες, γιατί θέλω να είμαι πολύ κοντά στα παιδιά μου» μου λέει όταν της τα θυμίζω και σπεύδει να χαρακτηρίσει «τίτλο τιμής» τους χαρακτηρισμούς «καλό παιδί και δουλευταρού» που της αποδίδουν πρώην και νυν συνεργάτες. «Εκείνη την περίοδο της ζωής μου, ο μόνος τρόπος για να επιβεβαιώσω το “εγώ” μου ήταν η δουλειά μου. Ήταν ένας τρόπος για να αυτοπροσδιορίζομαι» εξομολογείται. «Είμαι ένας άνθρωπος που βάζει στόχους και θέλω να τους πετυχαίνω. Με τα χρόνια, όμως, η φιλοδοξία μου έχει μετριαστεί. Όπως και η ανάγκη μου για επιβεβαίωση μέσα από τη δουλειά».

Ένα κορίτσι, που έκανε τηλεόραση για περίπου επτά χρόνια συνεχόμενα, πόσο εύκολο ήταν να ζήσει χωρίς την έκρηξη αδρεναλίνης που σου προκαλεί το συγκεκριμένο μέσο, μετά τη λήξη της συνεργασίας της με τον ΑΝΤ1; «Συμφιλιώθηκα εύκολα, γιατί τότε είχα τη Νάγια και είχαν αλλάξει οι προτεραιότητές μου, αλλά δεν το πίστευα πως θα συνέβαινε τόσο εύκολα» μου απαντά χωρίς δισταγμό. «Μου συνέβη δύο φορές, και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Και με το Alter θυμάσαι πολύ καλά πως είχα αναλάβει το καθημερινό μεσημεριανό, με πάρα πολλές δυσκολίες και πήγαινε εξαιρετικά. Και ξαφνικά έκλεισε το κανάλι, δεν είναι ότι φταίγαμε εμείς σε κάτι. Και τότε η δουλειά μου ήταν η ζωή μου. Πλέον, μπορώ να ζήσω χωρίς την τηλεόραση, αρκεί να είμαι παραγωγική και δημιουργική. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να κάθεται στο κρεβάτι και να κοιτάζει το ταβάνι». Μιλάει για όλα αυτά χωρίς συναισθηματική ένταση, χωρίς αυξομειώσεις στη φωνή, σαν να μην την αγγίζει τίποτε πλέον. «Νιώθω ευτυχισμένη και χαρούμενη, καταρχήν που έχω τα παιδάκια μου στη ζωή μου. Γιατί, ξέρεις, λίγο ταρακουνήθηκα στην αρχή του γάμου με τις δύο αποβολές. Και χαίρομαι που υπάρχει ένας άντρας στη ζωή μου που είναι αυτός που ονειρευόμουν. Ο πρίγκιπάς μου. Θεωρώ πολύ όμορφο τα παιδιά να μεγαλώνουν έχοντας τον μπαμπά τους – και ο Θέμης είναι γεννημένος για να είναι πατέρας».

Μιλάμε για τις φοβίες της, για εκείνα που την ανησυχούν. «Μπορεί να τηλεφωνήσω στο σπίτι και να αργήσει να το σηκώσει η πεθερά μου ή η μαμά μου και σε λίγα δευτερόλεπτα να επεξεργαστώ δέκα άσχημα σενάρια, ότι “κάτι έχει γίνει με τα παιδιά και δεν το σηκώνουν”» μου λέει και μιλάει για ένα νέο μάθημα που πήρε: «Αντιλαμβάνομαι τα λάθη που έχω κάνει ως έφηβη. Μπορεί να έκλεινα την πόρτα στο σπίτι και να έλεγα “άντε άσε με”. Έχω αρχίσει να την καταλαβαίνω τη μαμά μου, γιατί πέρασα μια δύσκολη εφηβεία. Ήμουν ατίθαση και έζησα την επανάστασή μου στο έπακρο. Σέβομαι ακόμη περισσότερο τη μαμά μου για αυτά που έχει περάσει εξαιτίας μου! Κάνω το σταυρό μου, πλέον, και λέω “Θεέ μου, ας μη φάω κι εγώ κλειστές πόρτες”».

Μου είχε πει πως η Νάγια, η μεγάλη της κόρη, της μοιάζει πολύ στο χαρακτήρα. Γελάμε όταν της λέω πως βρήκε το δάσκαλό της. «Ναι, νιώθω πως όλες μου τις αμαρτίες θα τις πληρώσω από τα παιδιά μου! Στην αρχή πίστευα πως όλα τα παιδιά είναι έτσι. Τώρα, που έχω και τη Μαιρούλα, καταλαβαίνω τις διαφορές στο χαρακτήρα τους. Η Νάγια είναι ένα πολύ πιο διεκδικητικό και πεισματάρικο παιδί, σε σχέση με τη Μαιρούλα, που είναι πιο ήρεμη και εκπέμπει μια πραότητα. Και οι δύο χαρακτήρες, όμως, έχουν τα καλά και τα κακά τους. Προσπαθώ να μη “στρογγυλέψω” τη μία ή να μην κάνω τη μία να μοιάσει στην άλλη. Θέλω η καθεμία να υπάρχει με τον τρόπο της». Μιλάει και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της βγάζουν σπίθες. Τις ίδιες σπίθες είχε και ο Θέμης την ημέρα της παρουσίασης του βιβλίου της. «Ένιωθε υπερήφανος» μου λέει. «“Επειδή μπήκες σε έναν άλλον κόσμο, πέραν του τηλεοπτικού” μου έλεγε». «Εσύ θα επιθυμούσες να τον δεις σε έναν άλλον κόσμο;» τη ρωτάω. «Όχι. Γιατί ξέρω πως κι εκείνος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και δεν θα του άρεσε. Δεν διαβάζει περιοδικά, αλλά και μόνο που αντιλαμβάνεται πως μπορεί να υπάρχει μια φωτογραφία από την καθημερινότητά του, για εκείνον είναι δύσκολο. Το αντιπαθεί. Δεν μπορεί να το αποδεχτεί. Δεν του αρέσει. Θεωρεί πως οι άνθρωποι της δουλειάς του πρέπει να υπάρχουν μόνο στις δικαστικές αίθουσες, στο πανεπιστήμιο ή να μιλούν μέσα από τα βιβλία τους. Το σέβομαι αυτό και μου αρέσει. Το γεγονός πως είναι ένας άνθρωπος τόσο δυσπρόσιτος, που του αρέσει να μιλά δημόσια μόνο για το επάγγελμά του και τις υποθέσεις του και δεν εντυπωσιάζεται από όλη αυτή τη λάμψη του δικού μας χώρου για μένα είναι ακόμη πιο γοητευτικό».

Δεν της αρέσει να μιλά εξ ονόματος του συζύγου της, αλλά, καθώς είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους νομικούς της γενιάς του, την πιέζω. Το να τον βλέπαμε, για παράδειγμα, στην κεντρική πολιτική σκηνή θα ήταν μια εξέλιξη φυσιολογική. Πολλοί συνάδελφοί του έχουν πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο άλμα. Είναι κάτι που έχει γραφτεί αρκετές φορές για τον Θέμη Σοφό. «Έχει δεχτεί προτάσεις και στο παρελθόν. Όπως και ο πατέρας του Θέμη, που είχε πολιτευτεί με επιτυχία. Η πολιτική μπορεί να είναι γοητευτική, αλλά θα πρέπει να αφοσιωθείς σε αυτήν. Να αφήσεις όλα τα άλλα ενδιαφέροντά σου στην άκρη και να πεις πως “αυτή τη στιγμή θα κάνω κάτι για τη χώρα μου”. Ο Θέμης, σε αυτή τη φάση της ζωής του, επειδή είναι πολύ ενεργός στη μάχιμη δικηγορία, δεν νομίζω πως νιώθει έτοιμος να αφήσει τις υποθέσεις του για να αφοσιωθεί εκεί. Ξέρω πως, αν ποτέ το αποφασίσει, θα είναι πραγματικά επειδή θα αφιερωθεί στον τόπο του, θα έχει όραμα και θα προσφέρει».

«Τι γίνεται με το συμβόλαιό σου με τον Alpha;» τη ρωτάω. «Το έχω ανανεώσει, στην αρχή της σεζόν» αποκαλύπτει διστακτικά, αφού δεν έχει μιλήσει ξανά για αυτό. «Είναι αποκλειστικά για το Happy Day;» επανέρχομαι και, καθισμένη πάνω στο αριστερό της πόδι (έτσι κάθεται συνήθως), απαντά ευθέως: «Αν με ρωτάς, αυτό που θα κάνω φέτος είναι το Happy Day. Αυτό έχουμε συμφωνήσει. Και νομίζω πως θα ήταν λάθος και από δικής μου πλευράς και από τους ανθρώπους του σταθμού να σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι άλλο. Υπάρχει το μότο “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”. Και φαίνεται πως η ομάδα του Happy Day έχει κερδίσει το στοίχημα. Για ποιο λόγο να ρισκάρουμε; Δεν θα ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει κάτι».

Η εκπομπή που παρουσιάζει είναι πρώτη στο νεανικό κοινό, έχοντας απέναντί της κορυφαία ονόματα της ενημερωτικής πρωινής ζώνης, ενώ για μισή ώρα είναι απέναντι από τα πρωινά. Ενδέχεται να αλλάξει ζώνη; «Πολλές φορές, πετυχαίνουμε κάτι και, αντί να χαρούμε, να το απολαύσουμε, μπαίνουμε στη διαδικασία να βάλουμε τον επόμενο στόχο. Δεν θέλω να κάνω ξανά αυτό το λάθος» επισημαίνει η Σταματίνα. Είναι η πρώτη φορά που όλος ο κόσμος έρχεται να μου πει κάτι όμορφο. «Σας βλέπω», «ξυπνάω το πρωί με χαμόγελο». Φίλοι και άγνωστοι. Μου αρέσει αυτό που ζω, γιατί να θέλω να το αλλάξω; Απλά για να μπω στη ζώνη 10.00 με 13.00; Δεν έχω αυτό τον καημό, όχι. Τώρα, αν μου το ζητήσει το κανάλι για του χρόνου, θα το συζητήσω. Αλλά και πάλι, είναι μια υποθετική κουβέντα» τονίζει.

Το καμαρίνι της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου είναι δίπλα στο δικό της, αλλά δεν συναντιούνται και τόσο συχνά, αφού τα ωράριά τους διαφέρουν. Μετά απ’ όσα συνέβησαν τις προηγούμενες εβδομάδες εύλογο είναι να τη ρωτήσω αν γνωρίζει κάτι σχετικά με τις εξελίξεις: «Αυτό που ξέρω από το σταθμό είναι πως η Κωνσταντίνα συνεχίζει κανονικά την εκπομπή της Σπίτι Μου, Σπιτάκι Μου. Επειδή είναι ένα πρόσωπο που απασχολεί τα Μέσα, για αυτό και υπάρχουν όλες οι φήμες και τα δημοσιεύματα» απαντά. Ποια είναι η γνώμη της για εκείνη ως παρουσιάστρια και ποια η σχέση που έχουν; «Όσες φορές έχει τύχει να μιλήσουμε ή να είμαι καλεσμένη στην εκπομπή της, ήταν πολύ ευγενική απέναντί μου. Ως παρουσιάστρια είναι άδικο να κρίνεται τόσο αυστηρά από το ξεκίνημά της. Ο κόσμος είναι αυτός που δείχνει αν έχει μέλλον ή όχι».

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, της ζητώ να μου πει ποιο κομμάτι που την ενοχλεί θα ήθελε να βελτιώσει το 2015. «Αν μπεις στο τριπάκι “βελτιώνω τον εαυτό μου και ψάχνομαι”, δεν τελειώνεις ποτέ. Πάντα βρίσκεις πράγματα. Λόγω παιδιών, δουλεύω πάρα πολύ την υπομονή μου. Έχω υπάρξει πολύ εκρηκτικός άνθρωπος, που στον καβγά ύψωνε τον τόνο της φωνής του, αλλά και στις προσωπικές μου σχέσεις. Αυτό προσπαθώ να μετριάσω. Πλέον, θέλω να είμαι πιο ήρεμη, υπομονετική, πρώτα απ’ όλα για μένα. Γιατί θέλω να έχουν μια τέτοια μαμά τα παιδιά μου. Δεν θέλω να έχουν μια μαμά που θα κάνουν μια ζαβολιά και θα χάνει την ψυχραιμία της και θα υψώνει τον τόνο της φωνής της. Θέλω, όταν το κάνω, να το κάνω για τους σωστούς λόγους. Τον τελευταίο καιρό, είμαι σε αυτό το τριπάκι».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ