Ευγένιος Παπαδόπουλος: Ο χαιτέος τηλεστάρ που «έκαψε» τον αντιπρύτανη (από λάθος)

Ολα κρίθηκαν από τη φράση «πρέπει να φασιστοποιηθούμε». Το φραστικό «έγκλημα» που διέπραξε σε τηλεοπτική του συνέντευξη τον περασμένο Ιούλιο ο, πρώην πλέον, αντιπρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Τζιφόπουλος προκάλεσε αλυσίδα αντιδράσεων: κάποιες από αυτές ήταν αναμενόμενες, κάποιες άλλες όχι, κάνοντας τελικά την υπόθεση της «φασιστοποίησης» που προς στιγμήν φάνηκε να ευαγγελίζεται να μοιάζει περισσότερο με πείραμα εφαρμοσμένης θεωρίας του χάους. Και αυτό διότι, εάν ο πανεπιστημιακός λειτουργός δεν υπέπιπτε σε ένα ολέθριο γλωσσικό ατόπημα, θα παρέμενε επί της ουσίας ευρύτερα αφανής.

Από την άλλη, χωρίς την ατυχή «φασιστοποίηση» και ο κ. Ευγένιος Παπαδόπουλος δεν θα γινόταν ευρύτερα γνωστός, έστω και από σπόντα εκτός του κύκλου των τηλεθεατών του περιφερειακού σταθμού της Κεντρικής Μακεδονίας Dion Τηλεόραση, και η μορφή του θα εξακολουθούσε να είναι άγνωστη σε όσους δεν έτυχε να θυμούνται ότι υπήρξε βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012.



Εξίσου άγνωστο θα εξακολουθούσε να είναι και το ψευδώνυμό του «Ολύμπιος» για εκείνους που δεν έχουν υπόψη τους ότι πρόκειται για έναν συγγραφέα 25 θεατρικών έργων, ποιητή, μαχητικό μπροστάρη σε κάθε είδους κοινωνική κινητοποίηση στην περιοχή του και όχι μόνο, επί τριακονταετία δημοσιογράφο, τέως ιδιοκτήτη τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων, για μια περίοδο δέκα χρόνων επιχειρηματία στον χώρο της ψυχαγωγίας και εστίασης, απόφοιτο πολιτικών επιστημών του Παντείου, τέκνο πάμπτωχων αγροτών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, καθώς και ποδοσφαιρικό ταλέντο που διέπρεψε ως πολλά υποσχόμενος νέος στις ομάδες πέριξ της Κατερίνης παίζοντας -εννοείται- επίθεση, έως ότου ένας τραυματισμός στο γόνατο του κόψει την ενασχόλησή του με την μπάλα. Οχι όμως και τη χαίτη, η οποία παραμένει το σήμα κατατεθέν του κ. Παπαδόπουλου, παραπέμποντας απευθείας στα στυλιστικά πρότυπα του τέλους της δεκαετίας του ’70, σε εκείνη την ανεπανάληπτη περίοδο κατά την οποία στα γήπεδα μεσουρανούσαν τα ατίθασα «σπόιλερ» ηρώων όπως ο Μηνάς Χατζίδης, ο Νίκος Βαμβακούλας και, οπωσδήποτε, ο Σάββας Κωφίδης.

Καταρχάς η ερμηνεία που δίνει ο ίδιος γι’ αυτή την εμφανισιακή, ελαφρώς οπισθοδρομική, εκκεντρικότητα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται - η μη εξήγηση: «Συνεχίζω μακρυμάλλης - και στη Βουλή έτσι πήγα, δεν κουρεύτηκα. Πιστεύω ότι πρέπει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του. Από τη στιγμή που θεωρείς πως κάτι σου αρέσει δεν χρειάζεται να ακολουθείς τη μόδα, η οποία αλλάζει κάθε καλοκαίρι. Εγώ είμαι ίδιος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τότε που παίζαμε μπάλα ήμασταν όλοι μακρυμάλληδες. Απλώς τα μπροστινά τσουλούφια μας έμπαιναν στα μάτια, γι’ αυτό και τα κόβαμε, αφήνοντας τα μαλλιά να μακρύνουν πίσω».

Πέρα από τις επιμέρους ιδιότητές του, όμως, ή μάλλον ως σύνθεση όλων των ετερόκλητων ενδιαφερόντων και δεξιοτήτων του, ο κ. Παπαδόπουλος συνιστά μια εξαιρετική και πιθανότατα μοναδική περίπτωση Ελληνα ενεργού και ανήσυχου πολίτη. Αυτό θα μπορούσε να ενισχύεται από το γεγονός ότι βρέθηκε να δίνει τον βουλευτικό όρκο παρόλο που αποφάσισε να πολιτευτεί μόλις 19 ημέρες πριν από τις πρώτες εκλογές του 2012 - και αφού σαγηνεύτηκε από κάποιες πλήρεις πάθους παρεμβάσεις του κ. Πάνου Καμμένου στη Βουλή. Σήμερα, σε ό,τι αφορά την άμεση εμπλοκή του στην πολιτική, ο κ. Παπαδόπουλος αποκαλύπτει ότι πιστεύει απόλυτα στο όραμα των ΑΝ.ΕΛ., σε τέτοιο βαθμό ώστε να διαβεβαιώνει τον επικεφαλής του κόμματος: «Πρόεδρε, πρώτα θα φύγεις εσύ από το κόμμα και μετά εγώ».



Ο κ. Παπαδόπουλος δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να παραδεχτεί ότι η πρότερη ενασχόλησή του με την καθαυτό πολιτική, δηλαδή προ ΑΝ.ΕΛ., ήταν έμμεση, μόνο μέσω της ευσυνείδητης άσκησης του δημοσιογραφικού του λειτουργήματος. Οντας, όμως, ιδιαίτερα ευαίσθητος ως προς τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», προφανώς και λόγω εντοπιότητας, ως Μακεδόνας, έκρινε ότι η μόνη πολιτική παράταξη που θα μπορούσε να τον εκφράζει ήταν αυτή του κ. Καμμένου: «Είμαι πάντα στους Ανεξάρτητους Ελληνες διότι εκτιμώ βαθιά κάτι ξεχωριστό, ότι δεν έχουν ανατρέψει τον εαυτό τους. Παρά τις αθρόες διαρροές -οι οποίες όμως αφορούν μόνο την κοινοβουλευτική ομάδα και όχι το κίνημα-, εκτιμώ το ότι οι ΑΝ.ΕΛ. είναι ένα στρατόπεδο που δεν χαμηλώνει τις σημαίες του».

Μαχητικός και ευθύς έως παρεξηγήσεως, ο κ. Παπαδόπουλος είναι εξαιρετικά διμοφιλής στην περιοχή της Κατερίνης απ’ όπου κατάγεται - αν και υπήρξε μια σύγχυση στις εκλογές, καθώς το ονοματεπώνυμό του δεν ήταν αυτόματα αναγνωρίσιμο από τους ψηφοφόρους του, εφόσον όλοι τον γνωρίζουν ως «Ολύμπιο». Το παρωνύμιό του το επέλεξε ο ίδιος όταν θέλησε να εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή, σε ηλικία μόλις 17 ετών: «Συνειδητοποίησα ότι το επώνυμο “Παπαδόπουλος”, ιδιαίτερα μετά την επταετία, τότε που εγώ ήμουν έφηβος, δεν ήταν αυτό που μου ταίριαζε. Γεννήθηκα δίπλα στον υπέροχο Ολυμπο και ευτυχώς παραμένω ακόμη κοντά του, γι’ αυτό, λοιπόν, διάλεξα το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ολύμπιος».

«Αρχοντας είναι μόνο ο πολιτισμός»

Η εκπομπή του κ. Παπαδόπουλου στον σταθμό Dion Τηλεόραση έχει τον τίτλο «Ευ Ζην» και αυτοπροσδιορίζεται με τη φράση «άρχοντας είναι μόνο ο πολιτισμός», πιθανώς επειδή είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας ότι «η δημοσιογραφία είναι μια μορφή προσφοράς στην κοινωνία και την πατρίδα, στα δύο μαζί, αξεχώριστα».

Ως άτομο με έντονες λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες, ο κ. Παπαδόπουλος δηλώνει ότι οι βασικές αξίες του «Ευ Ζην» δεν προέρχονται μόνο από τον διανοητικό του έρωτα για την ποίηση του Ελύτη, του Καβάφη και του Λόρκα, αλλά βασίζονται εξίσου στον σεβασμό για την αλήθεια και την ελληνική γλώσσα. Και ακριβώς μέσα από το «Ευ Ζην» σκοπεύει να αποκαταστήσει την ηθική τάξη γύρω από την υπόθεση Τζιφόπουλου: αύριο, στην εκπομπή της Δευτέρας, θα προβληθεί ολόκληρη η συζήτηση από την οποία αποσπάστηκε η διαβόητη ατάκα του πρώην αντιπρύτανη του ΑΠΘ και θα ακολουθήσει σχολιασμός. Ως πρόγευση, πάντως, ο κ. Παπαδόπουλος δηλώνει: «το ότι η φράση του Τζιφόπουλου απομονώθηκε είναι μια πρακτική που από μόνη της συνιστά στοιχείο του σύγχρονου φασισμού. Εγώ θα συμφωνήσω ότι ο Τζιφόπουλος ήταν υπερβολικός στη φρασεολογία του, γι’ αυτό και προσπάθησα να τον συγκρατήσω. Ομως, η αποκοπή μιας λέξης από το νοηματικό περιβάλλον της είναι μια τρομακτική, οργουελική μέθοδος».



Απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών του Παντείου, ο δημοσιογράφος, βουλευτής, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και μαχητικός μπροστάρης σε κάθε κοινωνική κινητοποίηtση, υπήρξε ιδιοκτήτης τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων, αλλά και επιχειρηματίας στον χώρο της ψυχαγωγίας και εστίασης, ενώ δηλώνει ένθερμος Μακεδόνας

Περί «φασιστοποίησης»

Η πανεπιστημιακή κοινότητα του Αριστοτελείου συνταράχτηκε από την αποτρόπαια αποστροφή ενός καθηγητή Φιλολογίας, ο οποίος, εξ ορισμού και λόγω της ειδικότητάς του, δικαιούται ακόμη λιγότερα ελαφρυντικά από οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό του για το προφορικό ολίσθημα, αυτό που τελικά τον οδήγησε στην παραίτηση από το αξίωμα του αντιπρύτανη. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια συνέντευξής του σε ένα παλαιότερο επεισόδιο του «Ευ Ζην», ο κ. Τζιφόπουλος απεφάνθη: «Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέσεις εξουσίας, δεν βλέπω να αλλάζει αλλιώς ο Ελληνας. Εάν παραφέρεσαι, πρέπει να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία, σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε».

Ο κ. Τζιφόπουλος μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μια τηλεοπτική συζήτηση για τη διαχείριση των αρχαιολογικών ευρημάτων στον Μακρύγιαλο Πιερίας που προβλήθηκε τον Ιούλιο θα κατέληγε στην παραίτησή του από τον διοικητικό του ρόλο στο ΑΠΘ τον Νοέμβριο. Μάλιστα σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις δηλώνει πεπεισμένος ότι υπάρχει μια μειοψηφία φοιτητών η οποία είχε εξυφάνει «συνωμοσία» εις βάρος του, απομονώνοντας τις επίμαχες φράσεις του στο «Ευ Ζην». Οπως λέει ο ίδιος, «είμαι φιλόλογος, λέτε να μην ήξερα τι έλεγα; Απλά ήθελα να τους ταρακουνήσω λίγο και παρερμηνεύτηκα», τονίζοντας ότι δεν αναφερόταν σε πανεπιστημιακά ζητήματα. Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τζιφόπουλος εμμένει στη θέση του ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται απαρέγκλιτα, αλλά και ότι θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιεί όποιες λέξεις θεωρεί εκείνος ως πλέον κατάλληλες προκειμένου να εκφράσει τις ιδέες του, είτε θεωρούνται προκλητικές από ορισμένους είτε όχι. Υπογραμμίζει, δε, ότι «ούτως ή άλλως, δεν αρέσω σε καμία πλευρά, γιατί πάντα τα λέω έξω απ’ τα δόντια. Και η κατάσταση που δημιουργήθηκε τώρα είναι στημένη, για να πλήξει τη νέα πρυτανική αρχή».

Ο κ. Τζιφόπουλος συμμετείχε ως αντιπρύτανης στο σχήμα του νυν πρύτανη του ΑΠΘ Περικλή Μήτκα, προτεραιότητα του οποίου είναι η αποκατάσταση της υγιούς εσωτερικής λειτουργίας, το γενικότερο νοικοκύρεμα του πανεπιστημίου.

Ο 55χρονος κ. Τζιφόπουλος, ο οποίος διδάσκει Αρχαία Ελληνική Φιλολογία και Επιγραφική στο ΑΠΘ, θεωρεί ότι υπάρχουν «γιαλαντζί δάσκαλοι», όπως τους αποκαλεί, πανεπιστημιακοί οι οποίοι δεν προετοιμάζουν σωστά τους φοιτητές τους. Οι δικοί του φοιτητές, πάντως, τον χαρακτηρίζουν «άνετο» και έναν από τους διδάσκοντες που μπορούν να προσεγγίσουν άμεσα, καθώς έχει επηρεαστεί από τη νοοτροπία των αμερικανικών πανεπιστήμιων όπου έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές.

Γνήσιος Βορειοελλαδίτης, με καταγωγή από τα Σέρβια της Κοζάνης, ο κ. Τζιφόπουλος είναι εκλεγμένος πρόεδρος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και επαναλαμβάνει ότι η πραγματική πρόθεσή του με το ξέσπασμα στο «Ευ Ζην» ήταν να κεντρίσει τους νέους, να τους παρακινήσει να δραστηριοποιηθούν: «Εγώ φοίτησα στο πανεπιστήμιο το 1978 και τότε φωνάζαμε “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” και κάναμε καταλήψεις. Δεν μπορεί οι νέοι σήμερα να προχωρούν με τα ίδια πράγματα. Δεν ασπάζομαι επ’ ουδενί απολυταρχικές τάσεις και απόψεις και δεν υποστηρίζω την υιοθέτηση συμπεριφορών καταστολής. Τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας γνωρίζουν τον βίο και την πολιτεία μου».

Ο κ. Παπαδόπουλος θα έσπευδε να προσυπογράψει την απαλλαγή του κ. Τζιφόπουλου από όλα όσα, αδίκως κατά την άποψή του, του καταμαρτυρήθηκαν: «Κάποιοι είχαν κρατήσει το υλικό από την τηλεοπτική μας συζήτηση, θεωρώντας το αξιόμαχο για τη δική τους σκοπιμότητα. Μόλις ο Τζιφόπουλος άρχισε να ψηλώνει διοικητικά, το εμφάνισαν. Ο άνθρωπος αυτός, επειδή τον γνωρίζω παιδιόθεν, νομίζω ότι είναι υπέρ το δέον δημοκρατικός, δεν χρειάζεται μαθήματα δημοκρατίας από κανέναν».