Ο Λάκης αυτοβιογραφείται

Σε ένα ιδανικό σύμπαν ο Λάκης Λαζόπουλος πιθανόν να μην κουνούσε ρούπι από το σπίτι του -ειδικά από αυτό της Πάρου- αν δεν ήταν απαραίτητο για να δει φίλους και να ακούσει τα νέα του κόσμου ή της γειτόνισσας. Θα καθόταν με τις ώρες να αγναντεύει την αγαπημένη του θάλασσα ή να ζωγραφίζει. Οι περισσότεροι μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά ο Λάκης ζωγραφίζει καταπληκτικά -αφηρημένα πορτρέτα που έχουν κάτι από πρώιμο Κλέε- και γράφει με μανία.

Γράφει ακατάπαυστα όχι μόνο κείμενα για την εκπομπή του, αλλά και προσωπικές σκέψεις, σενάρια για εκπομπές στο εξωτερικό (ναι, το κάνει και αυτό) - κάνει μέχρι και διασκευές για θεατρικά έργα. Εκτός όμως από τα πάσης φύσεως σχεδιαγράμματα που σκαλίζει στο χαρτί, έχει ήδη έτοιμο το μεγαλύτερο μέρος μιας ιδιότυπης αυτοβιογραφίας που θα περιλαμβάνει στιγμές που χάραξαν τη ζωή του ανεξίτηλα - καλές ή κακές, οδυνηρές ή φλογερές, αποσπάσματα μιας ολόκληρης ζωής όπως τα ανακαλεί τώρα στη μνήμη του. «Δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία με την αυστηρή έννοια, αφού δεν είχα σκοπό να καταγράψω με λεπτομέρεια τη ζωή μου, αλλά να δώσω μια άλλη διάσταση στα όσα με σφράγισαν έως τώρα. Πρόθεσή μου είναι να φωτίσω διαφορετικά τα πράγματα και τα πρόσωπα που έπαιζαν κάποια στιγμή καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Εξάλλου έχω την τάση να μιλάω για τα γεγονότα όχι εν βρασμώ, αλλά αφού κοπάσουν. Ευτυχώς έχω υπομονή και το γεγονός ότι μπορούσα πάντα στωικά να περιμένω να περάσει η μπόρα με βοήθησε να αντέξω πολλές δύσκολες καταστάσεις. Από μικρός θυμάμαι -προτού ακόμη χάσω τον πατέρα μου- να γίνονται διάφορα δυσάρεστα στο σπίτι κι εγώ να απομονώνομαι και να σκαρώνω ιστορίες. Πάντα μου άρεσε να “ξαναφτιάχνω” όμορφα τα πράγματα, να τους δίνω μια πιο ευάρεστη διάσταση και προοπτική».

Ομολογεί ωστόσο ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να γράψει μια αυστηρή βιογραφία αλλά «ένα ανθολόγιο με στιγμές». Ο νους άλλωστε καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες να διακρίνει ψήγματα προσωπικής ανταύγειας στη διάρκεια της μνήμης. «Θυμάμαι στιγμές που μπορεί εν πρώτοις να μη φαντάζουν βαρυσήμαντες ή σπουδαίες, αλλά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Οι πρώτες γραμμές της αφήγησης ξεκινάνε με εικόνες από όταν ήμουν μικρός και γυρνούσα τα χωριά της Λάρισας χαζεύοντας εμμονικά τα κάρα που περνούσαν. Μου άρεσε να τα βλέπω να απομακρύνονται και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα και κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα χαθούν κάποια στιγμή οι εικόνες από τη μνήμη μου - θα εξαφανιστούν από τα μάτια μου σαν εκείνα τα κάρα. Αυτές τις στιγμές προτίθεμαι να συνθέσω στο βιβλίο που γράφω με τη μορφή μοντάζ, ίσως επειδή ξέρω ότι κάπως έτσι συμβαίνουν τα πράγματα και στις ταινίες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταινίες δεν λαμβάνουν χώρα σε φυσικό χρόνο αλλά αποκαλύπτονται μέσα από μοντάζ τονίζοντας τις σκηνές που είναι σημαντικές για τη δράση. Ετσι κι εγώ - πολλές φορές δεν θυμάμαι καν τα στιγμιότυπα που ανακαλύπτω σε διάφορες ξεχασμένες φωτογραφίες, εξ ου και το ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι φωτογραφήσεις. Ισως γι’ αυτό μου άρεσαν τόσο οι εικόνες των αγίων, το να θυμούνται ένα πράγμα από εσένα μόνιμο και απαράλλακτο. Ετσι κι αλλιώς ένα πράγμα θυμάσαι και αποσπάς από τα πράγματα. Το ίχνος, το αποτύπωμα που αφήνουν είναι πάντοτε ένα».

Γι’ αυτό και οι σκηνές που παραθέτει στο βιβλίο του ο Λάκης Λαζόπουλος δεν θα μπορούσαν να μην είναι εκ των πραγμάτων εξομολογητικές - προσωπικές περισσότερο και όχι μόνο πολιτικές όπως θα περίμενε κανείς. «Από τις περισσότερες πάντως ιστορίες εξάγεται κάτι εντελώς απρόβλεπτο στην προσπάθειά μου να αποσαφηνίσω συγκεκριμένες αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές. Κάποιες μάλιστα καταδεικνύουν τον εσωτερικό χειρισμό μιας δικής μου λεπτής υπόθεσης, αλλά δεν θα πω τίποτα παραπάνω. Στο βιβλίο περιλαμβάνω επίσης πολλές σκηνές από τα παρασκήνια του θεάτρου -κι αυτές είναι εκείνες τελικά που θυμάμαι με μεγαλύτερη ευχαρίστηση- αλλά και από την παιδική μου ηλικία. Επίσης, αμυδρές σκηνές από την οικογένειά μου από τότε που ζούσε ο πατέρας μου, τον οποίο έχασα πρόωρα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες από το πανεπιστήμιο ή άλλες πιο πρόσφατες από πρόσωπα και πράγματα - χωρίς όμως να θίγω κανέναν. Παρότι υπήρξαν εποχές που έξω από το σπίτι μου στο Κολωνάκι “κατέφταναν” διάφοροι φάκελοι με αποκαλύψεις για διάφορες υποθέσεις -αρχεία ανήκουστα-, δεν θέλησα ποτέ να φέρω κάποιον σε δύσκολη θέση και να τα εκθέσω. Ο χαρακτήρας μου δεν ήταν ποτέ εκδικητικός».

Ανθρωποι εμπιστοσύνης

Ωστόσο στο βιβλίο του δεν μπορεί να μην αναφερθεί και σε χρόνιες κόντρες του, όπως αυτή με το ΕΣΡ.

«Ανέκαθεν έδινα μάχη με τη λογοκρισία, από τα παλιά χρόνια στο MEGA. Από τότε επέμενα να φέρνω τις κασέτες της εκπομπής 5 λεπτά προτού ξεκινήσει και ο όρος αυτός ήταν τόσο απαράβατος που είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε ενάμιση χρόνο να υπογράψουμε συμβόλαια με τον σταθμό. Δεν έχω ποτέ φέρει αντίρρηση σε όποιον δεν συμφωνεί με τους όρους μου να λύσει τη συνεργασία, αλλά άπαξ και είμαι εκεί θέλω να έχω ελευθερία. Αν ήξερε ο κόσμος τι λογοκρισία και ανελευθερία υπάρχει στον χώρο της τηλεόρασης, θα έφριττε - αν ποτέ έβγαιναν επακριβώς τα παρασκήνια! Μπορώ επομένως να φανταστώ τι είδους πιέσεις είχαν υποστεί τα κανάλια με τα οποία συνεργάστηκα. Δεν είναι τυχαία η ιστορία με τις συχνότητες, όταν μου έλεγαν ότι πρέπει να μετακινήσω την εκπομπή μου από τις 9 στις 11 επειδή υποτίθεται ήταν κλειδωμένες οι συχνότητες και δεν μπορούσαν να μου δώσουν νούμερα. Και τι έκανε τότε το ΕΣΡ; Αποφάσισε να αποδυναμώσει την εκπομπή μου - κάτι που κάνει πάντα με εκπομπές που του μπαίνουν στο μάτι,επιβάλλοντας πρόστιμα σε ό,τι βλέπει να έχει πέραση στον κόσμο. Πρόθεσή τους είναι να καταστήσουν άνυδρο το τοπίο ώστε να υπάρχει απλώς ένα στεγνό lifestyle και κατευθυνόμενες ειδήσεις».

Ωστόσο στο βιβλίο του ο Λάκης Λαζόπουλος δεν μιλάει μόνο για τις κόντρες, αλλά και για αγαπημένους του ανθρώπους από το θέατρο - μου μιλάει με ιδιαίτερη αγάπη για το Θεσσαλικό Θέατρο και τον Κώστα Τσιάνο, με τον οποίο έχουν ήδη κάτι στα σκαριά. Μου λέει επίσης πως αισθάνεται ευτυχής που ακόμη έχει δίπλα του ανθρώπους τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί. «Ευτυχώς ακόμη βρίσκω ανθρώπους που να εμπιστεύομαι. Είναι άνθρωποι που είναι δίπλα μου σταθερά και στους οποίους νιώθω ότι μπορώ να βασιστώ χωρίς κρατήματα». Το ίδιο ένιωθε και μικρός, όταν ο φιλόλογός του, ο κύριος Παρασκευάς, του έδινε τον κατάλογο και την τσάντα του για να τα αφήσει σπίτι του.

«Αυτό δεν το έκανε επειδή ήμουν ο καλύτερος της τάξης ή το σπασικλάκι -μακριά από εμένα αυτός ο ρόλος-, αλλά ίσως επειδή ήξερε ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τα ανοίξω. Φυσικά και εγώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές μου θα πεθαίναμε να ανοίξουμε το φερμουάρ και να δούμε τι κρύβει ο κατάλογός του, αλλά άπαξ και του είχα δώσει την υπόσχεσή μου δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω. Οταν υποσχεθώ κάτι σε κάποιον, ξέρει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μεσολαβήσει τίποτα που να σπάσει τον όρκο μου - δεν υπάρχει δεύτερο. Αυτό έχει να κάνει για μένα με την αφοσίωση σε κάτι και μια πειθαρχία που στην περίπτωσή μου είναι περισσότερο εσωτερική». Βέβαια η λέξη «εσωτερική» είναι εξαιρετικά βαρυσήμαντη για τον Λάκη, στον βαθμό που πάντα θα βρει τρόπο να ανιχνεύσει τον χώρο που θα λειτουργήσει ως προσωπικό του καταφύγιο.

 «Αγαπώ τον κόσμο, θέλω να ζω μέσα στον κόσμο, αλλά ο μοναχισμός είναι κάτι πολύ κραταιό στη ζωή μου και φαντάζει ως κυρίαρχη ψυχολογία». Γι’ αυτό εκμυστηρεύεται ότι αγαπάει πολύ τους ερημίτες: «Είναι δικοί μου άνθρωποι και γι’ αυτό πολλές φορές θα πάρω, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον δρόμο για να συναντήσω κάποιον που ξέρω ότι ζει με αυτό τον τρόπο για χρόνια, για να συνομιλήσω μαζί του χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς. Είμαι ικανός να πάω στο Αγιον Ορος ή στην άκρη της Γης για να βρω στιγμές ηρεμίας, να καθίσω τρεις μέρες και να ακούω τις μετρημένες του κουβέντες». Ισως αυτό να είναι και το μεγάλο μυστικό και πλεονέκτημα του Λάκη: όχι μόνο ξέρει να απομακρύνεται, αλλά κυρίως να ακούει. Τους ανθρώπους, την ψυχή τους, τα λόγια τους. Κι αυτό είναι που του δίνει δύναμη να βγαίνει στον κόσμο, να εκτίθεται και να μην υπολογίζει ούτε αντιδράσεις ούτε στεγανά και να είναι ο Λάκης που όλοι ξέρουμε.