Η σύζυγος του Πέτρου Φιλιππίδη αποκαλύπτει...

'Οχι, δεν είναι απλώς η σύζυγος του Πέτρου Φιλιππίδη. Είναι μια προσωπικότητα αυτόφωτη, που έψαξε τον εαυτό της προς όλες τις κατευθύνσεις του χορού. Δεν αποσύρθηκε ποτέ, δεν παραιτήθηκε από τη ζωή ή την καριέρα της και έβαλε ως προτεραιότητά της το γιο τους. Δεν αποδέχεται τους χαρακτηρισμούς «στήριγμα του Πέτρου» ή «γυναίκα πίσω από τον Πέτρο». Τα παιδικά της χρόνια στον Πειραιά, το bullying που υπέστη από τους συνομήλικούς της, τα καλοκαίρια στην Κέρκυρα 
και το πέρασμά της από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, μέχρι και το νυχτερινό Διογένη.

Ενα κορίτσι στη γειτονιά του Χατζηκυριάκειου βλέπει τα καράβια να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι του Πειραιά. Εδώ γεννήθηκε και μεγάλωσε, παρόλο που οι γονείς της έχουν και οι δύο καταγωγή από την Κέρκυρα. Στο κέντρο της Αθήνας κατέβηκε για πρώτη φορά μόνη της στα 18 της, όταν έψαχνε πληροφορίες για την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι της είχαν χρώματα κι αρώματα από το νησί των Φαιάκων. Ήταν τρεις αδελφές και ο πατέρας της –ναυτικός–ήταν πολύ χαρούμενος που συμβίωνε με τέσσερις γυναίκες. «Ήμασταν μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια. Οι γονείς μου, απλοί άνθρωποι και αγνοί, που δεν μας περιόρισαν ποτέ στις επιλογές μας. Μας μεγάλωσαν με αγάπη κι εμπιστοσύνη. Πάντα θα θυμάμαι τα καλοκαίρια στην Κέρκυρα, με αγάπη. Διασκεδάζαμε και τραγουδούσαμε όλη μέρα. Έτσι κι αλλιώς, η μητέρα μου ήταν καλλίφωνη και διέθετε μουσικό αυτί. Ακούγαμε πάντα ωραία πράγματα στο σπίτι. Και οι συγγενείς μας στην Κέρκυρα είχαν έφεση στη μουσική, παρόλο που ήταν αυτοδίδακτοι. Θυμάμαι τις φεγγαράδες στο νησί, όταν καταστρώναμε αυτοσχέδια γλέντια στην παραλία. Ήταν η εποχή του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και η ανεπτυγμένη αισθητική των Κερκυραίων συγγενών μας συνέβαλε στη δική μου διαμόρφωση» λέει στο People.



Η Ελπίδα αγάπησε το χορό, λες και ανήκε πάντα σε αυτόν. «Η μαμά ευθύνεται και για το χορό. Μας έβαλε να κάνουμε μπαλέτο, γιατί ενδιαφερόταν για εμάς. Υπήρχε μια σχολή στον Πειραιά, πήγε σε αυτήν τη μεγαλύτερή μου αδελφή και εγώ, που ήμουν 3,5 ετών, απλά βρέθηκα στον κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη στιγμή. Η δασκάλα είπε στη μητέρα μου να με αφήσει να κάνω κι εγώ χορό. Γρήγορα διαπίστωσε πως είχα χάρισμα και μου έδωσαν υποτροφία. Μέχρι τα 18 μου έμεινα στη σχολή. Οι γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί, χωρίς να ξέρουν τις προοπτικές αυτού του πράγματος. Όταν ήταν να δώσω στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, ο πατέρας μου έμεινε μαζί μου ένα ολόκληρο καλοκαίρι στον Πειραιά, για υποστήριξη. Να φανταστείς, δεν είχα κατέβει στην Αθήνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τότε απέκτησα παρέες και ήταν η πρώτη φορά που είπα στον μπαμπά ότι θα βγω το βράδυ» λέει. 

Όλοι, στο σπίτι και στο σχολείο, αναγνώριζαν τη διαφορετικότητά της σε σχέση με την κίνηση και το χορό. Με τις δασκάλες της από τη σχολή χορού στον Πειραιά πήγαινε κάθε καλοκαίρι να δει παραστάσεις στο Ηρώδειο. Και ερχόταν, μάλιστα, σε δύσκολη θέση όταν έπρεπε να εξηγήσει στα άλλα παιδιά τι σημαίνει Ηρώδειο και Νουρέγιεφ. «Αυτό μου χάρισε μια σιωπή. Έκανα πράγματα, αλλά δεν μιλούσα γι’ αυτά. Δεν τα διαφήμιζα. Ακόμη και σήμερα, ό,τι μου αρέσει το βλέπω και το κρατάω για μένα. Ήμουν σχεδόν δακτυλοδεικτούμενη στον Πειραιά. Σε μια λαϊκή γειτονιά, έκανα χορό, το κορμί μου είχε πάρει την αντίστοιχη στάση και δεν το έβλεπαν όλοι θετικά. Μου “την έλεγαν” ακόμη και κάποιοι καθηγητές μου. “Τι τα θες αυτά;” άκουγα συχνά. Συν όλα τα άλλα, ήμουν και αριστερόχειρας. Διέφερα και σε αυτό. Ντρεπόμουν, κοκκίνιζα, άκουγα πολύ, αλλά δεν μιλούσα πολύ. Ας μην ξεχνάμε ότι, εκείνα τα χρόνια, στις σχολές χορού πήγαιναν παιδιά από εύπορες οικογένειες. Υπέστην αυτό που σήμερα οι ψυχολόγοι ονομάζουν bullying. Και πολλά χρόνια αργότερα, κάποιες συμμαθήτριές μου μου ομολόγησαν ότι ζήλευαν και γι’ αυτό με έφερναν σε δύσκολη θέση».



Ακόμα και τα αγόρια δεν την πλησίαζαν εύκολα, καθώς φοβούνταν την απόρριψη. Όσοι, όμως, ενδιαφέρονταν πραγματικά για εκείνη παραμένουν φίλοι της μέχρι σήμερα. Το πρώτο της αγόρι πήγε να την πάρει από το σπίτι, χωρίς φόβο. «Η μαμά μου πάντα μας έλεγε ότι ήθελε να ερωτευτούμε στη ζωή μας. Εκείνη δεν παντρεύτηκε από έρωτα, αλλά τον πατέρα μου τον ερωτεύτηκε στην πορεία».

Γνωρίζοντας ότι προσεγγίζω ναρκοπέδιο –αποφεύγει συστηματικά να αναφέρεται στο σύζυγό της– προτείνω να ανοίξουμε, με διακριτικότητα, το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ζωής της. «Ο Πέτρος εμφανίστηκε, νεαρός ηθοποιός τότε, όταν δουλεύαμε μαζί στο θέατρο Παρκ. Εγώ χόρευα με τον Φωκά Ευαγγελινό και ήμουν στη φάση που σκεφτόμουν, επιτέλους, να νοικιάσω το δικό μου σπίτι, να φύγω από το πατρικό μου. Είκοσι χρόνια πριν. Με προσέγγισε εκείνος, εγώ στα ντροπαλά μου για ακόμη μία φορά. Ήταν πολύ αυθόρμητος, ό,τι είχε στο κεφάλι του το έλεγε. Και με ασυγκράτητο χιούμορ. Στο φλερτ δεν έπεσα εύκολα, με κυνήγησε πολύ. Όχι επειδή δεν μου άρεσε, αλλά επειδή εκείνη την περίοδο είχα στοχοπροσήλωση με τη δουλειά. Ήμουν διστακτική, γνωρίζοντας ότι, αν έμπαινε κάτι δυνατό στη ζωή μου, θα έχανα το στόχο μου. Ο Πέτρος, όμως, είναι οδοστρωτήρας. Ενέδωσα και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου, λόγω του αυθορμητισμού, του ταλέντου και της εξυπνάδας του. Μετά από τρία χρόνια σχέσης, ήρθε ο γάμος. Οι γονείς μου, όταν ήρθε να με πάρει πρώτη φορά από το σπίτι, το μόνο που ρώτησαν ήταν αν είμαι καλά κι ερωτευμένη».



Δεν έμεινε ήσυχη ούτε λεπτό. Όταν φοιτούσε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, συγχρόνως δίδασκε σε ερασιτεχνικές σχολές μανιωδώς και δούλευε κανονικά. Αρχικά είχε σκεφτεί να κάνει τη δική της σχολή. Επειδή, όμως, ήθελε και να χορέψει, έκανε οντισιόν στο Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Την πήραν και χόρεψε ρεπερτόριο για τέσσερα χρόνια, κάνοντας περιοδείες στα ανατολικά κράτη. 

Ως σύζυγος ενός πολυτάλαντου και αστείρευτου ανθρώπου, η Ελπίδα έχει πολλές φορές βρεθεί σε δύσκολη θέση, ακούγοντας και διαβάζοντας πολλά για εκείνη, χωρίς φυσικά να υπάρχει η παραμικρή δική της συμμετοχή. Αλήθεια, βαρέθηκε αυτό το χιλιοειπωμένο, πως «άφησε πίσω τη δική της καριέρα, για την καριέρα του Φιλιππίδη»; «Επιλογή προτεραιοτήτων λέγεται. Ο Πέτρος είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και διαγράφει την πορεία του. Ό,τι κάνω εγώ είναι προσωπική μου επιλογή. Ένα παιδί δεν μπορεί να μεγαλώσει στον αυτόματο πιλότο. Ήταν σπουδαίο το ότι δημιούργησα οικογένεια. Δεν ένιωσα ότι έκανα βήματα πίσω. Ούτε ο Πέτρος χρειάζεται υποστήριξη ή δεκανίκια. Κι εγώ να μην υπήρχα, την ίδια καριέρα θα έκανε». Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης δεν δίστασε να ανοίξει μέτωπο με τους κριτικούς του θεάτρου, να απαντήσει δημοσίως σε όσους τον έθιξαν και να αυτοχαρακτηριστεί, δικαίως, ένας καλός ηθοποιός. Εκείνη θέλησε να τον προφυλάξει; Να τον πείσει να τηρήσει σιγή ιχθύος; «Ποτέ δεν τον περιόρισα στις επιλογές του, ούτε θέλησα να τον κοντρολάρω. Είναι αυτόνομος, δεν θα επιβάλλω την άποψή μου. Δεν έχω καμία διάθεση να μαζέψω τα γκέμια. Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα. Διαφωνώ μαζί του σε κάποια πράγματα, όμως δεν τον εμποδίζω να πει την άποψή του, γιατί έτσι γίνεται διάλογος και πάμε παρακάτω» εξομολογείται στο People. Η Ελπίδα έχει πλέον θωρακιστεί καλά. «Το μεγαλύτερό μου θέμα ήταν όταν μιλούσαν για μένα άνθρωποι σαν να με ήξεραν, χωρίς καν να με γνωρίζουν. Μιλούν εξ ονόματός μου άνθρωποι που με γνωρίζουν μονάχα εμφανισιακά».

Η Ελπίδα δεν σταμάτησε ποτέ να χορογραφεί παραστάσεις και να επιμελείται την κινησιολογία, μαζί με τον καλό της συνεργάτη Θανάση Γιαννακόπουλο. «Η καλοκαιρινή δουλειά για το Ωχ... Ηλέκτρα μάς έχει ενθουσιάσει. Είναι μια παρωδία της Ηλέκτρας, σε 15σύλλαβο. Μου αρέσει πολύ το κομμάτι της κινησιολογίας. Να παίρνω ανθρώπους με διαφορετικό σωματότυπο και διαφορετική κίνηση και να τους εντάσσω στο όραμα του σκηνοθέτη, αλλά και το δικό μου. Πρέπει οι ηθοποιοί να με εμπιστευτούν κι εγώ δεν θέλω φυσικά να τους εκθέσω».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.