Ρένος Χαραλαμπίδης: «Γλίτωσα τον γάμο από θαύμα»

«“Δείξε μου δύο σημερινούς ερωτευμένους να σου δείξω δύο αυριανούς εχθρούς”, λέει ένα ρητό. Και ίσως να έχει δίκιο», είναι η πρώτη φράση που μου λέει ο Ρένος Χαραλαμπίδης ενώ έχουμε επιτέλους καταφέρει να βρούμε λίγο χρόνο για να βρεθούμε και να τα πούμε. Αφορμή για την πρώτη αυτή κουβέντα του είναι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και το ερώτημα που τίθεται είναι αν ακολουθεί το ξενόφερτο έθιμο ή ανήκει στους «αντιρρησίες συνείδησης» στα παραφερνάλια που συνοδεύουν την επίσημη ημέρα του φτερωτού θεού. «Οσες φορές προσπάθησα να ακολουθήσω το πρωτόκολλο του Αγίου Βαλεντίνου απέτυχα οικτρά», διηγείται.

 «Η τέχνη μου είναι ο αυτοσχεδιασμός και όσες φορές προσπάθησα να ακολουθήσω νόρμες αισθανόμουν γελοίος. Νομίζω ότι το καταλληλότερο όνομα για τη γιορτή του έρωτα θα ήταν “Η γιορτή των μεγάλων ψευδαισθήσεων”. Δεν είμαι απαισιόδοξος στο θέμα του έρωτα, αλλά, όπως είπε και ο Φρανκ Σινάτρα στο “My Way”, “έχω το μερίδιό μου στον πόνο”. Οσο μεγαλώνω, όμως, εκτιμώ περισσότερο τη μαγεία της αγάπης παρά την ψευδαίσθηση του έρωτα. Η τελευταία φορά που μπήκα στη διαδικασία να κάνω κάτι για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πριν καν γίνω γνωστός από την τηλεόραση. Εν τω μεταξύ, επειδή δεν το υποστηρίζω πραγματικά όλο αυτό, όταν πηγαίνω σε μια κοπέλα, η οποία μου αρέσει, να της κάνω δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου αισθάνομαι κάπως σαν να πηγαίνω να της πω τα κάλαντα! Οπως όταν πηγαίναμε παιδιά να λέμε τα κάλαντα επειδή ήταν η παράδοση και έπρεπε -κάτι που με καταπίεζε πάαααρα πολύ- έτσι νιώθω και τώρα, σαν τον μικρό Ρένο που δεν θέλει να πει τα κάλαντα άλλα πρέπει», αποκαλύπτει και γελάει. Θερμός οπαδός του γυναικείου φύλου, με τρόπους gentleman παλαιάς κοπής και πλήθος θηλυκών φίλων, ο Ρένος διατηρεί αποστάσεις ασφαλείας από τον γάμο.


Οταν τον ρωτάω σχετικά, μου απαντά με παραδείγματα: «Εχω γλιτώσει ως εκ θαύματος από τον γάμο. Εχω έναν φίλο ο οποίος είναι ιερέας και κάθε φορά που φτάνω κοντά στον γάμο -που έχει συμβεί περισσότερες από μία φορές αλλά δεν τον αγγίζω- κάνει λόγο για “σκανδαλώδη επιείκεια του Θεού”. Εδώ δεν μπορώ να δεσμευτώ καν με έναν σκύλο, πώς μπορώ να δεσμευτώ με έναν γάμο; Είναι μια συμφωνία που για να την τηρήσω πρέπει να εμπνευστώ και προς το παρόν δεν έχω εμπνευστεί για να φτάσω μέχρι εκεί». «Και η μοναξιά;», του αντιτείνω.

 «Η μοναξιά έχει και ειρήνη», αποκρίνεται και συνεχίζει: «Μετά τα 40 ο κάθε άντρας που θέλει να λέει ότι περνάει στην ωριμότητα πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του κάποια πράγματα. Πρώτον, να έχει ξεκαθαρίσει τον βίο και την πολιτεία του, δηλαδή πολιτικά πού στέκεται. Το “φλου” και το “δεν έχω άποψη” είναι απαράδεκτο, δεν είναι ένδειξη ωριμότητας. Δεύτερον, να έχει διαμορφώσει μια άποψη σε ορισμένα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα, κι ένα από αυτά είναι η θρησκεία. Να έχει θέσει κάποια ερωτήματα και να έχει βρει μια κατεύθυνση. Εγώ είμαι χριστιανός ορθόδοξος - άσχετα με το αν αποφεύγω το “ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος µη χωριζέτω” μέχρι στιγμής», συμπληρώνει χαριτολογώντας. «Πραγματικά πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία θα πήγαινε πολύ πιο μπροστά αν εκμεταλλευόμασταν τις γυναίκες σε πόστα εξουσίας», δηλώνει με θέρμη. «Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι η Ολγα Κεφαλογιάννη, η οποία έχει κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά στο υπουργείο Τουρισμού».

Τον διακόπτω για να ρωτήσω αν η γενικευμένη αυτή τοποθέτηση -ο θαυμασμός του γυναικείου τρόπου διακυβέρνησης- περιλαμβάνει και την Ανγκελα Μέρκελ, την καγκελάριο της Γερμανίας. «Και η Μέρκελ μου αρέσει πολύ. Την εκτιμώ», απαντά δίχως να το σκεφτεί. Καταλαβαίνω το γιατί η απάντηση τού βγήκε τόσο αβίαστα όταν μου περιγράφει τη νοοτροπία που διέπει τη ζωή του και που τόσο πολύ απέχει από τον διάχυτο «ωχαδερφισμό» που μας περιβάλλει. «Για μένα η ζωή που αξίζει είναι η προσεκτική ζωή. Η ζωή που έχει έναν σχεδιασμό και δεν είναι τυχάρπαστη. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που τη μοίρα τους τη σχεδιάζουν σαν στρατηγοί και δεν λένε “ό,τι βρέξει ας κατεβάσει”. Βέβαια, έχω και συνείδηση του ότι ο άνθρωπος είναι θνητός και πεπερασμένος, ότι εγώ μπορεί να σχεδιάζω αλλά ο Θεός να έχει άλλα σχέδια για μένα».
Του θέτω το θέμα του αυθορμητισμού, τον οποίο συχνά επικαλούνται οι καλλιτέχνες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. «Ο αυθορμητισμός είναι μια λέξη διφορούμενη. Θέλει πλαίσια», εξηγεί. «Είναι όπως ο χαρταετός. Τη μια κρατάω κόντρα, ελέγχω τον χαρταετό και την άλλη αμολάω καλούμπα. Ο αυθορμητισμός είναι το “αμολάω καλούμπα”. Αν δεν υπάρχει και η κόντρα...».