Σοφία Κασσίμη: 25 χρόνια στο τρέξιμο!

Η  υπερμαραθωνοδρόμος Σοφία Κασσίμη -μία από τις τρεις γυναίκες που θα λάβουν μέρος στο φετινό Σπάρταθλον- μιλάει για τις προηγούμενες εμπειρίες της σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων και την ενεργή υποστήριξη από την κόρη της, ενώ αποκαλύπτει το «παρατσούκλι» της ως αθλήτρια.

«Είμαι δρομέας πάνω από 25 χρόνια και πάντα η συμμετοχή στο Σπάρταθλον αποτελούσε όνειρο. Το 2009 αποφάσισα να τολμήσω να σταθώ στην εκκίνηση. Η προσπάθεια αυτή δεν ήταν επιτυχημένη, δεν κατάφερα να τερματίσω. Δεν απογοητεύτηκα όμως. Είδα τι λάθη έκανα πάνω στη διαδρομή και την επόμενη χρονιά ξαναπροσπάθησα. Δυστυχώς, είχα πάλι προβλήματα και δεν τερμάτισα. Το 2011 όλα πήγαν καλά και ύστερα από 35 ώρες έφτασα στον τερματισμό και άγγιξα τα πόδια του αγάλματος του Λεωνίδα», λέει η Σοφία Κασσίμη, δύο μόλις εβδομάδες προτού επιχειρήσει για ακόμη μια φορά, με την πολύτιμη αρωγή της WIND και για φιλανθρωπικό σκοπό, να ακολουθήσει τη διαδρομή που χάραξε ο Φειδιππίδης το 490 π.Χ., όταν ξεκίνησε από την Αθήνα να πάει στη Σπάρτη προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για τον πόλεμο εναντίον των Περσών. «Υπάρχουν 75 σταθμοί (ανά 4-5 χλμ.), 75 σημεία στη διαδρομή στα οποία αν δεν φτάσεις μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο αποκλείεσαι από τον αγώνα. Το πιο δύσκολο σημείο είναι γύρω στα ξημερώματα που αρχίζεις να ανεβαίνεις το Αρτεμίσιο όρος. Την τελευταία φορά είχα την ατυχία να μου σβήσει ο φακός που είχα στο κεφάλι. Δεν έβλεπα τίποτα και επειδή από τη μια πλευρά του δρόμου υπήρχε γκρεμός αναγκαστικά δεν έτρεχα αλλά μπουσουλούσα. Εβαζα πρώτα το χέρι μου μπροστά να δω αν μπορώ να πατήσω. Ετσι έχασα μία ολόκληρη ώρα μέχρι να κατέβω από το βουνό. Αυτό σήμαινε ότι από τα ξημερώματα και μέχρι το απόγευμα δεν θα μπορούσα να σταματήσω ούτε λεπτό. Δεν άλλαξα ρούχα, ούτε σταμάτησα σε κάποιο σταθμό όταν άνοιξε η μύτη μου και έτρεχε αίμα για να μου βάλει ο γιατρός κάποιο ταμπόν», λέει και συνεχίζει τη διήγησή της: «Κάνουμε τα πάντα τρέχοντας: τρώμε τρέχοντας, πίνουμε τρέχοντας. Μερικοί τρώνε μέχρι και μπιφτέκια. Εγώ είμαι vegetarian από 15 ετών και δεν με εμπόδισε ποτέ στο να κάνω πρωταθλητισμό. Εχω τρέλα με τα ζώα και αποφάσισα ότι δεν ήθελα πια να τα τρώω. Στον αγώνα συνήθως τρώω ρύζι με μέλι, πολύ ανανά, μπανάνες, χουρμάδες, πορτοκάλι. Τη δεύτερη μέρα του αγώνα δεν μπορώ να μασήσω, οπότε τρώω παιδικές τροφές, σούπες και γιαούρτι».




Τη ρωτάω πώς και πότε ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τον αθλητισμό: «Ξεκίνησα από πολύ μικρή, ύστερα από μια επιτυχία σε ένα σχολικό πρωτάθλημα όπου πήρα μετάλλιο. Είχε φανεί ότι έχω ταλέντο και βοηθήθηκα πολύ και από τους γονείς μου και από το σχολείο. Δεν ξεκίνησα ωστόσο με αγώνες αποστάσεως. Εχω κάνει σχεδόν τα πάντα, ενώ για χρόνια το επίσημο αγώνισμά μου ήταν ο Μαραθώνιος. Για μένα το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής. Εχω μεγαλώσει έτσι. Οταν ήμουν μικρούλα, πέντε-έξι ετών, με έπαιρνε ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν και αυτός δρομέας, στα πόδια του και ξεκινούσε κάθε κουβέντα με τη φράση "όταν μεγαλώσεις και γίνεις αθλήτρια...". Και αν ως παιδάκι ζητούσα κάποιο απαγορευμένο φαγητό, π.χ. τηγανητές πατάτες, με μάλωνε λέγοντας "οι αθλητές δεν τα τρώνε αυτά". Ετσι μεγάλωσα και έγινα αθλήτρια κι εγώ», καταλήγει και στα λόγια της μπλέκονται χαρά και περηφάνια.

«Μετά τη γέννηση της κόρης μου, το πιο δυνατό συναίσθημα που έχω ζήσει ήταν όταν έφτασα στον τερματισμό το 2011. Η Δήμητρα είναι 13 ετών και έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα αυτοκίνητο ακολουθώντας με με την ομάδα στους μεγάλους αγώνες. Και όταν η ένταση φτάσει στο κόκκινο και όλοι τρέχουν πανικόβλητοι, είναι η μόνη που διατηρεί την ψυχραιμία της και ξέρει πού βρίσκεται και το παραμικρό μέσα στο αυτοκίνητο. Μάλιστα τα δύο τελευταία χιλιόμετρα στο Σπάρταθλον τα έτρεξε μαζί μου και μου έλεγε "κόψε, δεν θ’ αντέξω, κόψε λίγο". Εχει μια έφεση στα σπορ, αφού και εγώ και ο πατέρας της είμαστε αθλητές, αλλά δεν την έχω σπρώξει προς τον πρωταθλητισμό. Θα ήθελα να δει τον αθλητισμό ως διασκέδαση και να αποφασίσει μόνη της αν θέλει να ασχοληθεί πιο σοβαρά», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Εγώ δεν ένιωσα ποτέ ότι στερούμαι κάτι, ότι έκανα κάποια θυσία. Ναι, δεν μπορούσα να καπνίσω, να πιω πολύ, να φάω ακατάστατα ή να ξενυχτήσω και να πάω την επόμενη το πρωί να τρέξω σε αγώνα ή προπόνηση. Αλλά αυτό μου έδινε μεγαλύτερη χαρά». Τη ρωτάω αν ένιωσε ποτέ να κουράζεται, αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. «Κάποια εποχή είχα ταλαιπωρηθεί με κάποιους τραυματισμούς και έτσι αποφάσισα να κάνω την κόρη μου ώστε να ξεκουραστεί λίγο το σώμα μου», απαντά με ειλικρίνεια και συνεχίζει: «Αφού άρχισε να μεγαλώνει και η κόρη μου, άρχισε να μου μπαίνει η ιδέα των υπεραποστάσεων - ως τότε είχα φτάσει μόνο μέχρι Μαραθώνιο. Πάντα είχα μια αγάπη για τα πολλά χιλιόμετρα. Να φανταστείς το παρατσούκλι μου ως αθλήτρια ήταν “η αχόρταγη”. Μου έλεγε ο προπονητής “κάνε λίγο χαλάρωμα”, για να τελειώσουμε την προπόνηση, κι εγώ ξεχνιόμουν και αντί για τα δέκα λεπτά μπορεί να έτρεχα μία ώρα. Eτσι δοκίμασα τις μεγάλες αποστάσεις, τα πήγα καλά και συνέχισα. Μία από τις ωραιότερες διαδρομές, την οποία έχω κάνει τέσσερις φορές, είναι τα 100 χιλιόμετρα του Del Passatore που διασχίζει τα Απέννινα Ορη. Ξεκινάει από τη Φλωρεντία και τερματίζει στη Φαέντσα. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το Σπάρταθλον», λέει και το βλέμμα της ήδη «τρέχει» από την Αθήνα στην Κόρινθο, τη Νεμέα, τη Νεστάνη, την Τεγέα, τη Σπάρτη...

info: Για περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδρομή του Σπάρταθλον, αλλά και το πώς μπορεί κανείς να συνεισφέρει στον φιλανθρωπικό σκοπό για τον οποίο τρέχει φέτος η Σοφία Κασσίμη με τη στήριξη της WIND πληκτρολογήστε: doitlikekassimi.gr