Η Μαριέττα Φαφούτη δαγκώνει το mainstream!

Ακόμη και όταν θα σε συναντήσει για πρώτη φορά, θα έρθει καταπάνω σου ξεσπώντας τον αυθορμητισμό της, θα σε αγκαλιάσει όχι με αβρότητα λαϊκοπόπ αοιδού αλλά με ζεστασιά ανθρώπινου όντος και θα σου σκάσει δυο σβουριχτά φιλιά στα μάγουλα. Αν είσαι λιγάκι καχύποπτος, μπορεί να παρεξηγήσεις τη δύναμη των αισθημάτων με τα οποία σε ραίνει απ’ την κορφή ως τα νύχια. Η Μαριέττα Φαφούτη δεν είναι ένα συνηθισμένο πλάσμα. Είναι μια προικισμένη μουσικός που επέλεξε να μην κλειδώσει το ταλέντο της σε κάποιο μπαούλο με ναφθαλίνη, αλλά προτίμησε και εξακολουθεί να το διοχετεύει αφειδώς, να το ακονίζει και να το μοιράζεται με το κοινό. Αν ήταν εργαλείο, θα έκλεβε τη δόξα του Black & Decker. Γράφει τα πάντα! Αλλά καλύτερα να τα πει με δικά της λόγια: «Φτιάχνω μουσική για δια­φημίσεις. Είναι η δουλειά από την οποία ζω. Η δισκογραφία προέκυψε τυχαία, από το MySpace. Ανέβασα ένα κομμάτι με τη φωνή μου για οδηγό και άρχισα να λαμβάνω mail ενδιαφέροντος. Το πιο σημαντικό ήταν του Νίκου Αγλούπα, του παραγωγού του πρώτου δίσκου και της Inner Ear. Στην αρχή το είχα πάρει για πλάκα. Ελεγα “δεν είμαι εγώ για τέτοια, μουσική κάνω”, μετά είπα “είμαι χαζή να μην το δοκιμάσω;”». 

«Εμπνέομαι παντού»

Η Μαριέττα δεν είναι το κορίτσι που μεγάλωσε με γαλλικά, πιάνο και τρόπους καλής συμπεριφοράς. Είναι ένα κορίτσι που έπαιξε, μάλωσε και μαλλιοτραβήχτηκε με τις δύο μικρότερες αδελφές του. «Μα-Μαριέττα ήταν το παρατσούκλι μου», λέει, μια και είναι η πρεσβύτερη των αδελφών Φαφούτη. Η μουσική -το πιάνο συγκεκριμένα- μπήκε στη ζωή της συμπτωματικά, σχεδόν από σπόντα. «Οι γονείς μου από μικρές -εμένα και τις αδελφές μου- μας είχαν πει να δοκιμάσουμε ό,τι γουστάρουμε μέχρι να βρούμε την κλίση μας. Είχαμε δοκιμάσει αθλητισμό, άλλες τέχνες, γλώσσες, εγώ όμως δεν έβρισκα κάτι να με γεμίζει. Εν τω μεταξύ είχα μια φίλη που έπαιζε πιάνο και όποτε πήγαινα σπίτι της άκουγα τι έπαιζε και κατευθείαν το έπαιζα κι εγώ. Εβλεπα όμως συμμαθητές μου που παιδεύονταν με τη μουσική και σκεφτόμουν “πού να μπλέξω τώρα;”». Τελικά μια οικογενειακή φίλη άνοιξε ωδείο και η Μαριέττα βρέθηκε 15 χρόνων να ανακαλύπτει τη φυσική κλίση της. Αυτό ήταν. Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να γράφει. «Εμπνέομαι παντού. Στο κινητό μου γράφω δεκάδες μουσικές καθημερινά. Αυτές όλες είναι σημειώσεις από τραγούδια», λέει, καθώς μου δείχνει μια ατελείωτη λίστα στο κινητό της. «Εχω εκατοντάδες ιδέες. Μπορεί να πίνω τον καφέ μου, να είμαι στο μπάνιο και να μου σκάσει η μελωδία, τσακ, το σημειώ­νω. Δεν έχω θέμα...». Αναρωτιέμαι αν φοβάται πως κάποια μέρα μπορεί η έμπνευση να στερέψει. «Δεν γίνεται να τελειώσει η έμπνευση. Ποτέ. Είναι μια ροή “άρρωστη”! Είναι μια ενέργεια του εγκεφάλου μου που εξωτερικεύεται με αυτόν τον τρόπο», μου λέει.  

Συναυλίες; «Στην αρχή φρίκαρα!»

Πριν από λίγες ημέρες η Μαριέττα έπαιξε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στις 2 Αυγούστου θα παίξει στο περίφημο River Party στο Νεστόριο της Καστοριάς, ενώ μετά τα μπάνια του λαού, στις 3 Σεπτεμβρίου, θα ανοίξει με την μπάντα της τη συναυλία της Zαζ στον Λυκαβηττό. «Πολύ γέλιο οι συναυλίες. Στην αρχή φρίκαρα άσχημα. Ακόμα φοβάμαι. Με βοήθησε πολύ η μπάντα μου να το ξεπεράσω. Στην αρχή πάθαινα κρίσεις πανικού, έκλαιγα, έβγαινα στη σκηνή πρησμένη από το κλάμα. Δεν μου άρεσε η έκθεση. Ημουν ένα κοριτσάκι που ήθελε να γράφει μουσική για εικόνα και ξαφνικά με βάλανε να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο... Ούτε στη μητέρα και τον πατέρα μου δεν τραγούδαγα. Ντρεπόμουν», λέει με περίσσια δόση αυτοσαρκασμού. Μπορεί να είναι πια επαγγελματίας τραγουδοποιός με δύο δίσκους στο ενεργητικό της και τον τρίτο ήδη έτοιμο -το τραγούδι που μου βάζει να ακούσω είναι μια πανδαισία ποπ λουστραρισμένη με vintage 70s στοιχεία-, όμως η Μαριέττα βιοπορίζεται από τη μουσική που γράφει για διαφημίσεις. «Η διαφήμιση μού έχει δώσει την ευκαιρία να ασχοληθώ με άλλα είδη μουσικής, με τα οποία διαφορετικά ούτε που θα καταπιανόμουν. Γράφω μπαλάντες, γράφω τανγκό, έχω γράψει βαριά ροκιά... Μπαίνω στη διαδικασία να γράψω μουσικές που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έγραφα. Μου φαίνεται τόσο διασκεδαστικό να μου βάζεις να γράφω μουσική για 30 δευτερόλεπτα... Πεθαίνω! Δώσε μου τέτοια πράγματα και πάρε μου την ψυχή». 

Τελικά, η Μαριέττα Φαφούτη είναι τόσο ρομαντική, χαρούμενη, θετική, όσο λένε - ακούγεται - δείχνει; «Είμαι πάρα πολύ ρομαντική ως άνθρωπος, αλλά είμαι και πάρα πολύ χύμα. Στον πρώτο δίσκο έλεγαν όλοι “το γλυκό το κοριτσάκι...”. Είχαν επικεντρωθεί στη χαρά του πράγματος. Στον δεύτερο δίσκο έκανα αλλαγή, υπάρχουν βαθιά δραματικές στιγμές μέσα του, όμως είχε μείνει η αίσθηση από τον πρώτο. Λένε όλοι για το “Kookoobadi”, που το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μινοριά... Είμαι χαρούμενος άνθρωπος, όχι όμως επειδή ζω σε ένα ροζ συννεφάκι. Απλώς έχω συναίσθηση του ποια πράγματα μπορούν να μας κάνουν αληθινά χαρούμενους στη ζωή μας και αυτά -φτου, φτου, φτου- μέχρι στιγμής τα έχω. Εμένα με κάνουν ευτυχισμένη η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το να έχουμε την υγεία μας. Αυτά τα έχω. Και σε τρεις μήνες να σταματήσω να κάνω μουσική, να μη με ξέρει η μάνα μου και να γυρίσω να γίνω κειμενογράφος, όπως ήμουν, ή και να γίνω γκαρσόνα, δεν με νοιάζει. Είμαι πολύ γεμάτος άνθρωπος για να κάθομαι να προσδιορίζομαι από αυτά που κάνω». 

«Με θυμώνει ο ρατσισμός... Σαπίλα»

Τρώγομαι με τα ρούχα μου. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι που να τη θυμώνει. Τη ρωτάω. Ξεκλειδώνει και απαντά: «Με θυμώνει ο ρατσισμός. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ρατσιστής. Το θεωρώ ό,τι πιο μικρό και φτηνό υπάρχει να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από κάποιον άλλο. Σαπίλα. Θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό θα το ξεπεράσουμε. Νομίζω ότι συμβάλλει ο φόβος που νιώθει πια ο άνθρωπος απέναντι στον ίδιο του τον τόπο. Ο ρατσισμός είναι μια έκφραση αυτού του φόβου». 

Της λέω πως κάποιοι θα πουν ότι μιλάει εκ του ασφαλούς, ως τύποις βολεμένη. «Εγώ πριν από δύο χρόνια έμεινα άνεργη. Και φυσικά ένιωθα πολύ φοβισμένη. Με την οικογένειά μου τα βγάζαμε πέρα αξιοπρεπώς, αλλά ήξερα ότι κάθε μήνα θα μπει ένας μισθός. Δεν διαφέρω σε κάτι επειδή τώρα έχω τη δουλειά μου. Και τώρα προφανώς και υπάρχουν δυσκολίες όταν όλοι πληρώνουν στο εξάμηνο ή στον χρόνο. Δεν θα επέτρεπα ποτέ όμως να βγει ο κακός μου εαυτός με τον τρόπο που βγαίνει σε άλλους ανθρώπους». Οπως θα έλεγαν και οι Γάλλοι, chapeau. Η Μαριέττα μπορεί να μην πολυψήνεται με το παραμύθι πως είναι τραγουδίστρια, αναγνωρίσιμη, γνωστή. Ωστόσο, είναι καλλιτέχνις. Κυρίως ένας όμορφος άνθρωπος.