Αφιέρωμα: Σπουδαίοι Έλληνες που δεν έγιναν διάσημοι

Στις 9/11/2019, είχαμε γράψει στο protothema.gr ένα άρθρο για Έλληνες που ενώ έκαναν σπουδαία καριέρα στο εξωτερικό κατά το παρελθόν, κυρίως από τον 18ο ως τον 20ο αιώνα, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί στη χώρα μας . Το άρθρο αυτό είχε μεγάλη επιτυχία και προκάλεσε ζωηρή αίσθηση.

Φυσικά, είναι αδύνατο να συμπεριλάβουμε όλους τους Έλληνες που διέπρεψαν στο εξωτερικό και δεν είναι γνωστοί στη χώρα μας σε μερικά άρθρα, ούτε κι εμείς τους γνωρίζουμε όλους!

Σήμερα θα αναφερθούμε σε αρκετούς ακόμα και, φυσικά, όσες αναγνώστριες ή όσοι αναγνώστες θέλουν, μπορούν να μας αναφέρουν και άλλες ή άλλους, για να τους συμπεριλάβουμε σε μελλοντικό αφιέρωμα.

Στον Παναγιώτη Ποταγό (1838-1903), τον εξερευνητή που ξεκινώντας από τη Συρία, πήγε στη Μεσοποταμία, την Περσία, το Αφγανιστάν, τα χανάτα της Μέσης Ασίας και μέσω των Ιμαλαΐων, της Γοβαϊκής Ερήμου, της Σινικής Ταταρίας και της Μογγολίας, έφτασε στην Ανατολική Σιβηρία, είχαμε αναφερθεί και στο προηγούμενο αφιέρωμα μας. Δεν σταμάτησε όμως στη Σιβηρία, αλλά συνέχισε το ταξίδι του στην Πετρούπολη και την Οδησσό, κι από εκεί βρέθηκε στην Αίγυπτο, την Αραβία, την Ινδία και το Αφγανιστάν. Επέστρεψε στη χώρα του Νείλου και από εκεί έφτασε στην τροπική Αφρική, πολύ πιο μακριά από το σημείο όπου είχε φθάσει νωρίτερα ο Schweinfurth.

Ήταν ο πρώτος λευκός που έφτασε σε ορισμένες περιοχές του Κονγκό. Ο Ποταγός, είχε σπουδάσει γιατρός. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του αποσύρθηκε στο χωριό Νύμφες της Κέρκυρας, όπου όταν εξέταζε ως γιατρός, άπορους ασθενείς, όχι μόνο δεν έπαιρνε χρήματα αλλά τους πρόσφερε και τα απαραίτητα φάρμακα. Διάσημος σε όλη την Ευρώπη, σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα, όταν κλήθηκε από τον Βασιλιά του Βελγίου να υπογράψει στη Χρυσή Βίβλο των Περιηγητών, εκείνος αρκέστηκε σε δύο λέξεις: «Εις Έλλην». Σεμνότητα και φιλοπατρία, από έναν Έλληνα περιηγητή, εφάμιλλο τουλάχιστον, των μεγάλων ξένων «συναδέλφων» του. Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να αναφέρουμε περισσότερα στοιχεία γι’ αυτόν τον σπουδαίο Έλληνα και να δημοσιεύσουμε και μία φωτογραφία του. Ίσως ο Ποταγός θα πρέπει να αναδειχθεί περισσότερο και από την Ελληνική Πολιτεία, αν και μάλλον κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο…

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο πρώτος κυβερνήτης της Αλάσκας ήταν Έλληνας! Πρόκειται για τον Ευστράτιο Ντελάροφ (περ. 1740-1806). Γεννήθηκε στη Μακεδονία, άγνωστο πού ακριβώς. Άγνωστο είναι επίσης και το ελληνικό του επώνυμο, καθώς το Ντελάροφ, είναι ρωσικό και το έλαβε όταν πήγε στην τσαρική Ρωσία. Στη Wikipedia αναφέρεται ως Evstratii Ivanovich Delarov (και Delarof). Η πρώτη δραστηριότητα του Ντελάροφ κοντά στην Αλάσκα, χρονολογείται από το 1764, όταν βρέθηκε στις Αλεούτες Νήσους. Σταδιακά, απέκτησε μεγάλη φήμη ως πλοίαρχος. Με μερικούς άλλους Ρώσους, ασχολήθηκε με το κυνήγι ζώων στην Αλάσκα, στα τέλη της δεκαετίας του 1770. Τότε στην Αλάσκα ζούσαν μόνο Εσκιμώοι, άγρια θηρία και ήταν ολόκληρη σχεδόν καλυμμένη από χιόνι. Το 1783, ο Ντελάροφ κατέλαβε την Αλάσκα στο όνομα του Τσάρου, ο οποίος τον ονόμασε ηγεμόνα και διοικητής της. Όταν μαθεύτηκε πως στην Αλάσκα υπήρχε η δυνατότητα για κυνήγι ζώων με πολύτιμα γουναρικά, έφτασαν εκεί Άγγλοι και Ισπανοί τυχοδιώκτες. Το 1790 ο Ντελάροφ, που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους ιθαγενείς, παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Το 1799 ιδρύθηκε η Ρωσοαμερικανική Εταιρεία και ο Ντελάροφ έφυγε από την Αλάσκα και εγκαταστάθηκε στην Αγία Πετρούπολη.

Ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας ως τον θάνατό του (1806). Το όνομά του δόθηκε στα Νησιά Delarof, τον Πορθμό Delarof, το μεταφορικό πλοίο του Στρατού των Η.Π.Α «Delarof», ενώ η πόλη της Αλάσκας Unga, έρημη πλέον σήμερα, ονομαζόταν αρχικά Delarov.

Και για όσους δεν γνωρίζουν, η Αλάσκα πουλήθηκε το 1867 από τον τσάρο της Ρωσίας Αλέξανδρο Β’ στις Η.Π.Α. , έναντι 7.200.000 δολαρίων. Μάλλον οι Ρώσοι θα έχουν μετανιώσει γι’ αυτή τους την ενέργεια…

Ο Γεράσιμος Πιτζαμάνος (ή Πιτσαμάνος), ήταν ζωγράφος, γλύπτης, αρχιτέκτονας και μηχανικός, με σημαντικά έργα τόσα στην Ελλάδα, όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη. Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1787. Η οικογένειά του ήταν βοημικής (στη σημερινή Τσεχία) καταγωγής. Μετανάστευσε στη Βενετία κι ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Κατά τη διάρκεια των Ενετοτουρκικών Πολέμων, ένας πρόγονος του Γεράσιμου εγκαταστάθηκε στην Κεφαλλονιά. Πατέρας του ήταν ο ιερέας-αγιογράφος Βικέντιος Πιτζαμάνος. Το 1804 κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής, ο νεαρός Γεράσιμος κατατάχθηκε στο επιτελείου του Ρώσου στρατηγού Στέτερ που είχε έδρα τη Ζάκυνθο και μαθήτευσε δίπλα στον σπουδαίο ζωγράφο Νικόλαο Καντούνη. Παράλληλα, σχεδίασε έναν μεγάλο γεωγραφικό χάρτη του νησιού. Το 1807, όταν οι Γάλλοι κατέλαβαν πάλι τα Επτάνησα, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Λοχαγού του Μηχανικού και του ανατέθηκε η μελέτη και η εκτέλεση οχυρωματικών έργων. Το 1809, μετά από ψήφισμα της Ιονίου Γερουσίας και εντολή του Ναπολέοντα, πήγε στη Ρώμη όπου σπούδασε, με έξοδα του γαλλικού κράτους, ζωγραφική και αρχιτεκτονική στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών.

Μάλιστα το 1812, ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας του Αγίου Λουκά.

Το 1813 τα σχέδια του Πιτζαμάνου για την θριαμβευτική αψίδα για τις νίκες του Ναπολέοντα και για τους γάμους του, παρουσιάστηκαν στο Καπιτώλιο, ενώ ο Βοναπάρτης του απένειμε το Παράσημο της Ενώσεως. Το 1814 πήγε στο Παρίσι και συνέχισε τις σπουδές του, ενώ γνωρίστηκε και με τον Αδαμάντιο Κοραή. Το 1817 (ή 1818) μετά από πρόσκληση του Άγγλου αρμοστή των Επτανήσων Μέτλαντ, έγινε καθηγητής Αρχιτεκτονικής στην Ιόνιο Ακαδημία. Το 1818, μαζί με τον Άγγλο Στρατηγό Άνταμ, ξεκίνησε μία μεγάλη περιοδεία στα Επτάνησα και σε τουρκοκρατούμενες περιοχές της Ελλάδας, ζωγραφίζοντας μνημεία και απλούς ανθρώπους. Το 1820 έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και θέλησε ν’ ανεβάσει ένα θεατρικό έργο με θέμα την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους και τη σφαγή των Ελλήνων που κατέφυγαν στην Αγία Σοφία. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στο θέατρο και ο Πιτζαμάνος σώθηκε καταφεύγοντας στην αγγλική πρεσβεία. Η φήμη του στο μεταξύ, είχε φτάσει ως τη Ρωσία, η αυτοκράτειρα της οποίας, μετά από σύσταση του Καποδίστρια, τον προσκάλεσε στη χώρα. Διορίστηκε αρχιτέκτονας της Αυλής και φιλοτέχνησε διάφορα αρχιτεκτονικά έργα. Από το 1823 όμως προσβλήθηκε από φυματίωση και παραιτήθηκε. Επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε το 1825.

Ευτυχώς, εκτός από το εξωτερικό έργα του Γεράσιμου Πιτζαμάνου υπάρχουν και στη χώρα μας, κυρίως στην Κέρκυρα και την Κεφαλλονιά.



Ο Παντελής Ράλλης γεννήθηκε το 1845, υπάρχουν όμως τρεις διαφορετικές εκδοχές για τον τόπο της γέννησής του. Χίος, Κωνσταντινούπολη και Μασσαλία. Σίγουρο είναι ότι ο πατέρας του Θωμάς καταγόταν από την περίφημη οικογένεια Ράλλη της Χίου και η μητέρα του Μαρία από την επίσης ξακουστή οικογένεια Αργέντη της Μασσαλίας.



Ο Παντελής Ράλλης σπούδασε στο Kings College του Λονδίνου και ασχολήθηκε με τη βρετανική πολιτική. Το 1875 εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Γλάδστον και ήταν ο πρώτος Έλληνας που έγινε μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου, σε ηλικία μόλις τριάντα ετών. Εκλέχθηκε μάλιστα βουλευτής και σε άλλες εκλογές ως το 1885. Πέθανε στο Σάσεξ το 1928.

Ο Βλαδίμηρος Κοκκινάκης, ήταν ένα από το επτά παιδιά (ένα κορίτσι και έξι αγόρια), της οικογένειας Κοκκινάκη. Γεννήθηκε στο Νοβοροσίσκ της Ρωσίας το 1904. Η οικογένεια του ζούσε για πολλά χρόνια στη Ρωσία και είχε καταγωγή από τη Χίο και τα Χανιά. Ο Βλαδίμηρος το 1925 κατατάχθηκε στον ρωσικό στρατό και το 1930 ολοκλήρωσε τη θητεία του στη Σχολή Αεροπορίας Borisoglebsk με επαίνους. Από το 1932 άρχισε να ειδικεύεται σε πτήσεις μεγάλου ύψους. Το πρώτο του ρεκόρ, το πέτυχε το 1935, όταν μ’ ένα μονοθέσιο Polikarpov Ι-15, πέταξε στα 14.575 μέτρα. Το 1936 διορίστηκε Πρώτος Πιλότος του Γραφείου Πειραματικών Σχεδιασμών και την 1η Μαΐου του ίδιου έτους, έκανε την πρώτη επίδειξη ενός νέου βομβαρδιστικού, μπροστά στον Στάλιν. Το 1938 κέρδισε τον τίτλο και το παράσημο του «’Ηρωα της Σοβιετικής Ένωσης», ενώ το 1939 επιχείρησε απευθείας πτήση Μόσχα - Νέα Υόρκη. Μέσα σε 23 ώρες, ο Κοκκινάκης και ο ασυρματιστής-πλοηγός Μιχαήλ Γκορντιένκο είχαν διανύσει 8.000 χλμ. (μέση ταχύτητα 346 km/h). Όμως, 1.100 χλμ. πριν την άφιξή τους στο αεροδρόμιο Floyd Bennet της Νέας Υόρκης, μηχανική βλάβη, ανάγκασε τον Κοκκινάκη να προβεί σε αναγκαστική προσγείωση στη νήσο Miscou του Καναδά.



Ωστόσο, έφτασαν με άλλη πτήση στη Ν. Υόρκη, όπου τους επιφυλάχθηκε θερμή υποδοχή, ενώ δέχθηκε και τα συγχαρητήρια των Στάλιν και Μολότοφ (Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ).

Στη διάρκεια του Β’ Παγοκσμίου Πολέμου, ο Β. Κοκκινάκης υπηρέτησε σαν πιλότος δοκιμών και αρχιεπιθεωρητής της Σοβιετικής Αεροπορίας. Μετά τον πόλεμο, έγινε μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ και τιμήθηκε για δεύτερη φορά σαν “Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης” (1957). Διετέλεσε αντιπρόεδρος, πρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αεροναυτικής (IAF). Ως στέλεχος της IAF, ήρθε στην Ελλάδα το 1962. Υπήρξε έντονο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, ωστόσο ο Κοκκινάκης δεν έδειχνε πρόθυμος να πει πολλά για την ελληνική καταγωγή του. Αρκέστηκε μόνο στη δήλωση ότι “ο πατέρας μου κάποτε είχε αναφέρει ότι καταγόταν από τη Χίο”. Ο Βλαδίμηρος Κοκκινάκης πέθανε το 1985.

Ένας από τους αδελφούς του, ο Κωνσταντίνος (1910-1990) διακρίθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κατέρριψε εννιά εχθρικά αεροσκάφη. Τον Δεκέμβριο του 1960 κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας (2.500 km/h). Θεωρήθηκε ιδανικός και για αστροναύτης και μάλιστα στη περίπτωση που ο Γιούρι Γκαγκάριν δεν θα μπορούσε να “ταξιδέψει” στο Διάστημα (1961), ο Κώστας Κοκκινάκης ήταν ο πρώτος υποψήφιος να τον αντικαταστήσει. Το 1964 απονεμήθηκε στον Κ. Κοκκινάκη ο τίτλος του “Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης”.

Όλοι γνωρίζουμε τα ράφια Dexion. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος που επινόησε τα ράφια Dexion, ήταν ο Έλληνας Δημήτρης Κομηνός. Ο πατέρας του, έμπορος στρειδιών, μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1884 από τα Κύθηρα. Ο Δημήτρης Κομηνός, γεννήθηκε στο Σίδνεϊ το 1902. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε το ταλέντο του στις εφευρέσεις. Το 1921 πήγε στην Αγγλία για να σπουδάσει ηλεκτρολογία στο University College London. Αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα με “άριστα”. Από το 1924 και για τρία χρόνια, εργάστηκε στη βρετανική εταιρεία Thomson-Huston στο Rugby. Ωστόσο ο Κομηνός δεν ήταν ικανοποιημένος. Το 1927, ίδρυσε στο Λονδίνο την εταιρεία εκτύπωσης “Krisson”, από την αρχαία ελληνική λέξη “κρείσσων” - καλύτερος (συγκριτικός βαθμός της λέξης “αγαθός”, ενώ ως συγκριτικός βαθμός της λέξης “κράτυς”, έχει την έννοια ισχυρότερος). Αν και η “Krisson” αναπτυσσόταν με γοργούς ρυθμούς, ο Κομηνός δεν έμεινε ικανοποιημένος. Το 1939 εφεύρε ένα σύστημα συναρμολογούμενων μεταλλικών ραφιών που κατασκευάζονταν από διάτρητες σιδερογωνιές για την κατασκευή κάθε είδους ικριωμάτων και σκαλωσιών. Το 1947 ίδρυσε την εταιρεία “Dexion” (από την ελληνική λέξη “δεξιόν”). Αρχικά, η εταιρεία στεγαζόταν σ’ ένα υπόστεγο και είχε προσωπικό τρείς εργάτες. Το 1962 όμως έφτασε να έχει κύκλο εργασιών 7 εκατομμύρια στερλίνες και σύντομα απασχολούσε 2.000 εργατοτεχνίτες σε 8 χώρες. Ο Κομηνός έκανε σημαντικές δωρεές στους σεισμόπληκτους του Ιονίου (1953), των Σκοπίων (1963) και του Ιράν (1966). Μάλιστα, ο τελευταίος σάχης του Ιράν Ρεζά Παχλαβί που κυβερνούσε τότε τη χώρα, ονόμασε ένα χωριό του Ιράν Cominu. Το ίδιο έτος, η εταιρεία του Κομηνού πουλήθηκε στην αμερικανική Interlake Inc με έδρα το Σικάγο, έναντι 9,4 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Κομηνός παρέμεινε στο ΔΣ της εταιρείας ως το 1978. Η εταιρεία Dexion Comino Interational ίδρυσε το 1971 έναν φιλανθρωπικό οργανισμό, το ίδρυμα Comino. Το 1935, ο Δημήτρης Κομηνός παντρεύτηκε τη Ροδίτισσα Κατίνα Γεωργιάδη. Από το γάμο τους απέκτησΑΝ μια κόρη, την Άννα. Ο Κομηνός πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1988 από καρδιακή προσβολή, ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Αθήνα...



Ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές του περασμένου αιώνα ήταν Έλληνας στην καταγωγή, σχεδόν άγνωστος στη χώρα μας και έφυγε πολύ νέος από τη ζωή. Ήταν ο Ευστράτιος Δημητρίου ή Demetrio Stratos (1945-1979). Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Δημητρίου και μητέρα του η Αθανασία Αρχοντογιώργη. Έζησε ως τα 13 χρόνια του στη Αλεξάνδρεια όπου σπούδασε πιάνο και ακορντεόν και αγγλικά στο British Boys School. Γνώρισε πρώιμα τη βυζαντινή μουσική, καθώς η οικογένειά του ήταν βαθιά θρησκευόμενη. Το 1962 πήγε με την οικογένεια του για σπουδές στο Μιλάνο και γράφτηκε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου. Στην ιταλική πόλη το 1963, δημιούργησε το πρώτο του μουσικό συγκρότημα στο οποίο μετείχε ως πιανίστας-οργανίστας. Το 1967, εντάχθηκε στο ιταλικό γκρουπ “I Ribelli” (“Οι Επαναστάτες”), ενώ το 1970 ο Δημητρίου αποχώρησε από αυτό και αφοσιώθηκε στη μελέτη της φωνητικής λειτουργίας και της μουσικής. Το 1971 κυκλοφόρησε το single “Daddy’s Dream”, με το επίσημο πλέον ιταλικό (αλλά και διεθνές) ονοματεπώνυμό του Demetrio Stratos, που αποτελούσε το τελευταίο του εγχείρημα στον χώρο της εμπορικής μουσικής.

Το 1972, ο Δημητρίου και ο ντράμερ Giulio Capiozzo ίδρυσαν τους Area, ένα πρωτοποριακό συγκρότημα. Στο συγκρότημα εντάχθηκαν και άλλοι μουσικοί, οι οποίοι αποχωρούσαν για να αντικατασταθούν από νέους. Παράλληλα ο Δημητρίου έδωσε μεγάλο βάρος στη φωνητική. Μάλιστα το 1977 οι φωνητικές του ικανότητες έγιναν αντικείμενο έρευνας από τον καθηγητή Franco Ferrero του Πανεπιστημίου της Πάντοβα σε ντοκιμαντέρ. Το 1979, ο Δημητρίου διαγνώστηκε με μία σπάνια μορφή απλαστικής αναιμίας. Νοσηλεύτηκε αρχικά στην Πολυκλινική του Μιλάνου (2 Απριλίου), αλλά η κατάστασή του επιδεινωνόταν και μεταφέρθηκε στο Metropolitan Hospital της Νέας Υόρκης για θεραπεία. Μουσικοί από κάθε είδος, δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε μία συναυλία για τον Δημητρίου, προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα νοσηλείας του. Ως ημερομηνία της συναυλίας ορίστηκε η 14η Ιουνίου. Δυστυχώς, στις 13 Ιουνίου 1979 ο Ευστράτιος Δημητρίου άφησε την τελευταία του πνοή στη Νέα Υόρκη. Η συναυλία δόθηκε κανονικά και μετατράπηκε σ’ ένα είδος μνημόσυνου για τον πρόωρα χαμένο μουσικό και τραγουδιστή. Την παρακολούθησαν 100.000 άτομα. Ο Δημητρίου ξεψύχησε αναμένοντας τη μεταφορά μοσχεύματος μυελού των οστών. Επίσημη αιτία θανάτου του, ήταν το μυοκαρδιακό έμφραγμα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Δημητρίου έχασε τη ζωή του λόγω της επιθυμίας του για εξερεύνηση των ορίων πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Στον τάφο του, στο κοιμητήριο του μικρού χωριού Scipione Castello, στην επαρχία της Πάρμα, έχουν χαραχτεί οι εισαγωγικοί στίχοι της “Οδύσσειας” : “Ανδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον”.

Αναφερθήκαμε μέχρι τώρα σε ανθρώπους με σημαντικό έργο και προσφορά. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Κάποιοι που αν και έχουν εξαιρετικές ικανότητες, τις χρησιμοποιούν για παρανομίες. Ένας απ’ αυτούς, ο μεγαλύτερος παραχαράκτης του 19ου αιώνα (και όχι μόνο), ήταν ο Έλληνας Κωνσταντίνος Σιμωνίδης. Οι πληροφορίες γι’ αυτόν είναι συγκεχυμένες. Γεννήθηκε στη Σύμη (τότε υπό οθωμανική κατοχή) το 1820. Επειδή προσπάθησε να δολοφονήσει τον πατριό του έφυγε και πήγε στο Άγιο Όρος, όπου έζησε από το 1836 ως το 1840. Εκεί εκδήλωσε εξαιρετικές ικανότητες στην παλαιογραφία και την καλλιγραφία, ενώ χάρη στην πρόσβαση του στις βιβλιοθήκες των μονών απέκτησε εκπληκτικές γνώσεις γύρω από την αρχαιότητα. Ωστόσο, υπεξαίρεσε και κώδικες από το Άγιο Όρος, τους οποίους πούλησε στο εξωτερικό. Από το 1840 ως το 1856, περιφερόταν στην Ευρώπη προσπαθώντας να πουλήσει αρχαία, υποτίθεται, χειρόγραφα. Κατάφερε να πείσει μερικούς συλλέκτες, άλλοι όμως κατάλαβαν ότι ήταν απατεώνας.

Το 1848, εξέδωσε στην Αθήνα το έργο “Συμαΐς, Ιστορία της Απολλωνιάδος Σχολής”, που υποτίθεται ότι γράφτηκε τον 13ο αιώνα από κάποιον μοναχό Μελέτιο.

Το 1859, εκδόθηκε στο Μπράιτον της Αγγλίας μια εγκωμιαστική βιογραφία του Σιμωνίδη, γραμμένη από κάποιον Charles Stewart, που ήταν, όπως φαίνεται, ο ίδιος ο Σιμωνίδης!

Το 1867, ο Δημήτριος Ροδοκανάκης ανακοίνωσε με επιστολή του, ότι ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης πέθανε από λέπρα στην Αλεξάνδρεια. Ωστόσο, κι αυτό μάλλον δεν ισχύει! Οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι ο Σιμωνίδης εγκαταστάθηκε σε μια μικρή πόλη της Αλβανίας, όπου έζησε, τουλάχιστον, ως το 1890. Αλλά και αυτό είναι αμφίβολό...

Το 2006, εμφανίστηκε στα πλαίσια έκθεσης στο Τορίνο ένας πάπυρος που παρουσιαζόταν ως τμήμα του δεύτερου βιβλίου των “Γεωγραφούμενων” τον Αρτεμίδωρου του Εφέσιου. Ο πάπυρος εκτέθηκε πάλι στο Βερολίνο το 2008. Πολλοί πανεπιστημιακοί, θεωρούν ότι είναι έργο του Σιμωνίδη.

Ο Ροδίτης συγγραφέας Ν. Φαρμακίδης στο έργο του “ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ: ΜΙΑ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ 1820-1867" (2020), μας ενημερώνει ότι όντως πρόκειται για έργο του Σιμωνίδη, το οποίο αγοράστηκε από το Αιγυπτιακό Μουσείο του Τορίνο έναντι 2.750.000€! θα προσπαθήσουμε να βρούμε την αλήθεια, όσο αυτό είναι εφικτό και θα ασχοληθούμε με τον Κ.Σιμωνίδη σε ξεχωριστό άρθρο.

Πηγές :
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ, “ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗ, 2020
Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ