Σοφία και Μαρία Κιοσκέρογλου: Οι δύο αδελφές που «καθηλώνουν» το YouTube τραγουδώντας... νησιώτικα

Ζούμε σε μια πολύ περίεργη εποχή και για τη μουσική, όπου οι άλλοτε πανίσχυρες δισκογραφικές εταιρείες δεν έχουν πλέον τη δύναμη του παρελθόντος, η μουσική διακινείται πολύ συχνά, ελεύθερα και είναι πολύ εύκολο για τον καθένα, την καθεμία ατομικά, αλλά και μουσικά γκρουπ να ανεβάσουν στο Youtube ένα τραγούδι δικό τους ή διασκευασμένο αναμένοντας… τους σκάουτερ της μουσικής βιομηχανίας να τους ανακαλύψουν και να τους/τις προωθήσουν.

Οι νέες και οι νέοι στην Ελλάδα του 2020 στρέφονται κυρίως σε ξενόφερτα μουσικά είδη (ραπ, τραπ, χιπ χοπ, ρεγκετόν, χάουζ κ.λπ.). Πολλοί νέοι καλλιτέχνες ασχολούνται με αυτά τα είδη της μουσικής, γράφοντας τραγούδια που δύσκολα ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο ως προς τη μουσική ενώ και οι στίχοι τους δεν έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό. «Επαναστάτες χωρίς αιτία», θα χαρακτηρίζαμε τους περισσότερους από αυτούς. Βέβαια, όσο αυξάνονται και γίνονται εκατομμύρια τα views και… πέφτει το «κασέρι», το «ζεστό χρήμα», τα υπόλοιπα γι’ αυτούς είναι ανθυπολεπτομέρειες… Θα πουν ορισμένοι, εσείς τι ακούγατε τις δεκαετίας του ’80 και του ’90; Νομίζουμε ότι αποτελεί ιεροσυλία οποιαδήποτε σύγκριση ακόμα και των πιο εύπεπτων τραγουδιών που γράφονταν πριν 30-35 χρόνια, με τα σημερινά. Ας μην πάμε πιο πίσω, στις δεκαετίες του ’70 και, κυρίως, του ’60, όπου τα τραγούδια που γράφτηκαν τότε σημάδεψαν την παγκόσμια μουσική…

Και στον τομέα της μουσικής όμως, υπάρχει μια αχτίδα αισιοδοξίας. Βλέπουμε στο διαδίκτυο νέα παιδιά, πολλά από τα οποία προέρχονται από τα μουσικά σχολεία, να «ανεβάζουν» βίντεο με δημοτικά, παραδοσιακά αλλά και παλιά λαϊκά τραγούδια, σε πείσμα των καιρών. Παράλληλα, διαβάζοντας τα σχόλια σε παλιά, κλασικά ελληνικά λαϊκά τραγούδια, βλέπουμε με ικανοποίηση νέα παιδιά, 15-16 ετών, να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τα ακούσματα των συνομηλίκων τους και να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα τραγούδια του παρελθόντος…

Σε μία από τις άπειρες αναζητήσεις μας στο YouTube, «ανακαλύψαμε» δύο νέες κοπέλες, τις αδελφές Σοφία και Μαρία Κιοσκέρογλου, που έχουν «ανεβάσει» στο διαδίκτυο αρκετά τραγούδια, κυρίως παραδοσιακά νησιώτικα, αλλά και παλιά λαϊκά. Απ’ ό,τι είδαμε, έχουν ένα σημαντικό κοινό και, ως επί το πλείστον, άκρως κολακευτικά σχόλια, αν και μερικά ξεφεύγουν από τα όρια της κοσμιότητας και αγγίζουν τα όρια του σεξισμού, για να μην γράψουμε της χυδαιότητας… Ας πάμε παρακάτω όμως.

Αναζητήσαμε τη Σοφία και τη Μαρία και επικοινωνήσαμε μαζί τους. Μας μίλησαν με μεγάλη ευγένεια και δέχτηκαν πρόθυμα να δώσουν μια αποκλειστική συνέντευξη στο protothema.gr. Άλλωστε, το κορυφαίο σάιτ της χώρας, πάντα δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς. Όσο για εμάς, αν και δεν συνηθίζουμε να παίρνουμε συνεντεύξεις, καθώς δεν είμαστε δημοσιογράφοι, κάνουμε μια εξαίρεση, θέλοντας οι δύο συγκεκριμένες κοπέλες να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό. Άλλωστε, η αγάπη μας για την παραδοσιακή μουσική λόγω καταγωγής είναι δεδομένη και ίσως στο μέλλον επανέλθουμε με ανάλογες συνεντεύξεις από άλλες/άλλους ερμηνεύτριες και ερμηνευτές.

Να σας ευχαριστήσω θερμά για την ευγενική αποδοχή της πρότασής μου για συνέντευξη στο protothema.gr και ελπίζω  να μου επιτρέπετε να απευθύνομαι σε σας στον ενικό. Ξεκινώντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πείτε, για να μάθει ο κόσμος, μερικά βασικά πράγματα για σας: πού γεννηθήκατε, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική, ποιες είναι οι μουσικές σας σπουδές;

Μαρία: Αρχικά, να σας ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μας δίνετε να μιλήσουμε στο protothema.gr. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Εκεί ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της μουσικής μαθαίνοντας κιθάρα όπου και πήρα και το πτυχίο μου. Αργότερα ασχολήθηκα επαγγελματικά και με το λαούτο, ένα μουσικό όργανο που δεν θα μπορούσα να μην θέλω να μάθω, μιας και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Νάξο από όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα να περπατήσουμε, μάθαμε να χορεύουμε μπάλο στο άκουσμα βιολιού- λαούτου. Η οικογένεια μου ήταν το εφαλτήριο για να γνωρίσω τον κόσμο της μουσικής καθώς στο σπίτι όλη μέρα ακούγονταν τραγούδια μέχρι και ψαλμωδίες. Όσο γνώριζα τον κόσμο της μουσικής αντιλαμβανόμουν ότι δεν είναι απλά 7 νότες κ ένα πεντάγραμμο, είναι ολόκληρη τέχνη  και επιστήμη. Οι άνθρωποι με μουσική παιδεία είναι τόσο όμορφα διαφορετικοί σε σχέση με εκείνους που δεν είχαν την ευκαιρία να γευτούν τους καρπούς της. Σαφώς δεν είναι ένας δρόμος μόνο διασκέδασης και έκφρασης αλλά  κάτω από την ομπρέλα της μουσικής μαθαίνεις να οργανώνεις τον χρόνο σου, να πειθαρχείς και να θυσιάζεις την ξεκούραση για την προκοπή. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι τρόπος ζωής και παράγοντας διαμόρφωσης χαρακτήρα.

Σοφία:  Χαίρεται. Καταρχήν να σας ευχαριστήσω και εγώ για την πρόσκληση σε αυτό τον διάλογο-συνέντευξη, καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για μουσικά καθώς και επίκαιρα θέματα. Είμαι γεννημένη,  όπως και η αδερφή μου, η Μαίρη, στην Αθήνα. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική, ξεκίνησε από την πολύ μικρή ηλικία των τεσσάρων (4) ετών με το μπουζούκι. Αν και «ανδρικό»  όργανο, μάλλον είχα δείξει από μικρή την αντιμετώπισή μου προς τη μουσική. Αναλυτικότερα, στη Μουσική δεν υπάρχει ανδρικό και θηλυκό,  παρά μόνο μεράκι, αφοσίωση ,αγάπη και πειθαρχία προς εκείνη. Αργότερα,  σιγά σιγά, αφού μπήκα σε αυτόν τον πανέμορφο χώρο της μουσικής, λάτρεψα οτιδήποτε είχε σχέση, με αυτή την πανέμορφη τέχνη και επιστήμη.  Έτσι, ξεκίνησα να παρακολουθώ τον κύκλο σπουδών και σε άλλα μουσικά όργανα, ένα εκ των οποίων και το βιολί, που έγινε και ο λόγος που μας γνωρίσατε. Καθώς όμως γνώριζα τον χώρο της μουσικής, ολοένα και τη  θαύμαζα, και κάπως έτσι πλέον γνωρίζω 6 μουσικά όργανα, καθώς έχω ολοκληρωμένες  σπουδές και στα  Θεωρητικά της Ευρωπαϊκής Μουσικής  αλλά και τη Βυζαντινή Μουσική.

Όλα αυτά, ήρθαν και πήραν σάρκα και οστά με την επιλογή μου να δώσω εξετάσεις και να εισαχθώ στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών,  του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.).  Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους καθηγητές, οι οποίοι έγιναν μέντορες μου, κάποιοι ακόμη και προσωπικοί σύμβουλοι. Ένας από όλους, και ξεχωριστός για τη σταδιοδρομία μου, ήταν ο κ. Χαλδαιάκης Αχιλλέας.  Στη συνέχεια, αποφοίτησα από το μεταπτυχιακό τίτλων Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α., με κατεύθυνση  την «Εθνομουσικολογία» καθώς και το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πλέον, εδώ και έξι χρόνια, διατηρώ με την αδερφή μου, τη Μουσική Σχολή «Η Ωδή στη Χαρά», στη Νέα Πέραμο Αττικής.

Από πότε ασχολείστε «επαγγελματικά» με τη μουσική; Στα περισσότερα βίντεο, βλέπουμε ότι δεν έχετε συνοδεία άλλων μουσικών οργάνων. Στις συναυλίες ή σε άλλες εκδηλώσεις που εμφανίζεστε, υπάρχει π.χ. και συνοδεία κρουστών;

Μ. Βεβαίως σε εκδηλώσεις που κάνουμε θα μας δείτε είτε με την παραδοσιακή ζυγιά (βιολί –λαούτο), είτε και με την εμπλουτισμένη συνοδεία άλλων μουσικών παραδοσιακών οργάνων όπως κρουστά, σαντούρι, ούτι κ.ά.

Σ. Επαγγελματικά με την μουσική; Η λέξη επάγγελμα και τέχνη δεν μπορεί να ταιριάξει . Θέλω να πω ότι εγώ δεν έχω νιώσει τόσα χρόνια ότι δουλεύω.  Απλά κάνω το μεράκι και την αγάπη μου, καθημερινή μου ενασχόληση,  μέσα από την εκπαίδευση και τις συναυλίες. Στον χώρο της εκπαίδευσης,  είμαι πλέον 10 χρόνια  όπως και στον χώρο των επαγγελματικών συναυλιών.

Βλέπω, με ικανοποίηση ομολογώ ότι στο YouΤube ερμηνεύετε κυρίως νησιώτικα τραγούδια, παραδοσιακά ως επί το πλείστον. Το ρεπερτόριό σας είναι ευρύτερο;

Μ. Το νησιώτικο για μένα είναι σαν ένας όμορφος θαλασσινός αέρας. Κάθε φορά που παίζω ένα νησιωτικό τραγούδι, μοιάζει να είμαι στο καράβι και να σαλπάρω, σαν να  έχω την ευκαιρία νοερά να ταξιδεύω σε στιγμές που οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν, αλλά παίζουμε και αλλά ρεπερτόρια καθώς με την κιθάρα έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ και με άλλα είδη μουσικής.

Σ. Στα βίντεο του You Tube δεν έχουμε συνοδεία άλλων μουσικών οργάνων διότι θέλουμε να κρατήσουμε το πρώτο μουσικό άκουσμα των νησιών, δηλαδή ένα βιολί και ένα λαούτο ή αντίστοιχα ένα τουμπί και μια τσαμπούνα.  Στις συναυλίες όμως, υπάρχουν αρκετά και ποικίλα μουσικά όργανα, ανάλογα με το ύφος μουσικής και την περιοχή που αντιπροσωπεύουμε.

Έχετε γράψει δικά σας τραγούδια; Σκοπεύετε να τα ανεβάσετε στο You Τube ή θα προσπαθήσετε να τα προωθήσετε μέσω κάποιας δισκογραφικής εταιρείας; Φυσικά δεν θέλουμε να εκμαιεύσουμε λεπτομέρειες, αλλά θα μπορούσατε να μας πείτε αν είναι νησιώτικα ή αν ανήκουν σε κάποιο άλλο μουσικό είδος;

Μ. Έχω γράψει και με την αδερφή μου και μόνη μου κάποια τραγούδια τα οποία σκοπεύουμε να τα μοιραστούμε με τον κόσμο στο μέλλον.

Σ. Οι σπουδές μας στη μουσική  είναι κλασικές αλλά και παραδοσιακές. Οπότε το ρεπερτόριο μας, είναι ευρύ. Αν και στο YouTube έχουμε δημοσιεύσει κυρίως παραδοσιακό, αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχωρίζουμε μέσα μας, το ένα μουσικό είδος από το άλλο. Προσωπικά γράφω αρκετά τραγούδια, κυρίως με το πιάνο.  Το ύφος θα έλεγα ότι μοιάζει με  παλιό «έντεχνο» (αν και δε μ’ αρέσει η λέξη «έντεχνο», γιατί αμέσως μου δημιουργείται η ερώτηση... «γιατί υπάρχει και «άτεχνο» στην τέχνη της μουσικής).  Ακόμη δεν έχω παρουσιάσει τα προαναφερθέντα τραγούδια , όμως στο μέλλον και την κατάλληλη στιγμή, αυτό θα γίνει.

Πριν από πέντε περίπου μήνες, ανεβάσατε στο YouΤube, εν μέσω καραντίνας, το τραγούδι «Ντάρι Ντάρι Κορονοϊός», πάνω στον σκοπό του πασίγνωστου «Ντάρι Ντάρι», με στίχους σχετικούς με το νέο ιό. Το βίντεο έγινε viral, με περισσότερες από 500.000 θεάσεις και εκατοντάδες σχόλια. Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση; Περιμένατε την απήχηση που είχε στον κόσμο;

Μ. Χα χα. Ήταν μια πραγματική αυθόρμητη κίνηση πάνω σε μια στιγμή χαλάρωσης. Ήταν ο τρόπος μας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας μέσω της μουσικής για να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας κι ελπίδας σε μια δύσκολη και σημαντική περίοδο που διανύει όλος ο πλανήτης. Εξάλλου νομίζω όλοι μας σε κάθε στιγμή της ζωής μας αναζητούμε την μουσική (το κάθε είδος μουσικής), για να νιώσει η ψυχή μας καλύτερα. Προσωπικά πιστεύω ότι η μουσική δεν βρίσκεται μόνο στη χαρά, τον έρωτα ,την λύπη αλλά και σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.

Σ. Αχ αυτός ο ιός, ήρθε για να μείνει; Κάπως έτσι ξεκινήσαμε μια συζήτηση με τη Μαίρη . Μετά από λίγη ώρα λοιπόν, της ζήτησα να παίξουμε το δικό μας γνωστό τραγούδι του γάμου (στην ιδιαίτερη πατρίδα μας , τη Νάξο, το «Ντάρι Ντάρι», με αντίστοιχους στίχους,  είναι η πατινάδα γάμου), και αντί να πω τους καθιερωμένους στίχους,  είπα εκείνους που λέμε στο αντίστοιχο βίντεο.  Εκείνη γέλασε και μου λέει,  «έλα να το γράψουμε, να το ανεβάσουμε». Ε! Και κάπως έτσι έγινε.  Δεν το κάναμε για να γίνει viral αλλά για να περάσουμε όμορφα και να «ξορκίσουμε» τον ιό.
Είσαστε… συναυλιακές καλλιτέχνιδες ή προτιμάτε τις εμφανίσεις σε μικρότερο ακροατήριο; Ποιο είναι ηλικιακά το κοινό σας;

Μ. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προτίμηση, μ’ αρέσει να μοιράζομαι την μουσική μαζί με τον κόσμο, είτε σε μεγάλο είτε σε μικρό χώρο. Από ό, τι βλέπω το ακροατήριο μας δεν έχει ηλικιακό όριο. Χαίρομαι που ο κόσμος αγαπάει και δέχεται τον τρόπο που προσεγγίζουμε την μουσική μέσα απ’ τα δικά μας μάτια και την αγάπη για αυτό που κάνουμε.

Σ. Οι εκδηλώσεις μας είναι κυρίως θεματικές. Αναλυτικότερα, συνεργαζόμαστε με Δήμους κλπ. κάνοντας συναυλίες. Όταν ήμουν μικρότερη, ήθελα να παίζω και σε μαγαζιά με ζωντανή μουσική,  πλέον όμως δεν με ενθουσιάζει κάτι ανάλογο,  διότι σε τέτοιους χώρους,  ο εκάστοτε ακροατής δεν έρχεται, κατά βάση για τη μουσική, αλλά για να μιλήσει, να φάει κ.λπ. Η αγάπη μου λοιπόν προς τη μουσική,  με ώθησε να θέλω το ακροατήριο, να ακούει κάθε φορά τη μουσική, δηλαδή να έρχεται συνειδητοποιημένο για τη μουσική (όχι να είναι άγαλμα, ενδεχομένως και να τρώει και να χορεύει και να πίνει, αλλά όχι να ξεχνάει τη μουσική έχοντας την στο παρασκήνιο). Τη μουσική τη σέβομαι και την αγαπώ, οφείλουμε λοιπόν, ειδικά εμείς οι μουσικοί να της δίνουμε τη θέση που της αξίζει και με τον τρόπο μας, να το υπενθυμίζουμε στο κοινό. Αυτό είναι καθαρά δική μου γνώμη,  δεν μειώνω τη ζωντανή μουσική σε μαγαζιά, για αυτό όποτε πηγαίνω σε αντίστοιχο μαγαζί, κυρίως παρακολουθώ τη μουσική και τρώω ήσυχα. Προσωπικά παίζω και σε γάμους, βαφτίσια αλλά και πανηγύρια, εκτός από συναυλίες. Η μουσική δεν έχει ηλικιακά όρια , αλλά γούστα , τι αρέσει να ακούει ο καθένας , έτσι και εμείς έχουμε κοινό από μικρές μέχρι μεγάλες ηλικίες.

Στην εισαγωγή της συνέντευξης, έκανα μια αναφορά στα ακούσματα των νέων σήμερα. Ραπ, τραπ, χάουζ κλπ. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Σαφώς είστε πιο ειδικές κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον η άποψή σας. Να ξεκαθαρίσω βέβαια, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα ν’ ακούει ό,τι θέλει. Εσείς, για εμπορικούς λόγους, θα γράφατε ποτέ π.χ. ένα ραπ τραγούδι;

Μ. Σέβομαι την μουσική στην ολότητα της και συνεπώς κάθε είδος της, αλλά όχι δεν θα έγραφα ή θα ερμήνευα κάποιο απ’ τα παραπάνω είδη μουσικής, ούτε για εμπορικούς λόγους ,αφενός επειδή δεν έχω εντρυφήσει σε τέτοιο ρεπερτόριο και αφετέρου  γιατί δεν αποτελεί το δικό μου τρόπο προτίμησης  και  μουσικής έκφρασης.

Σ. Χμ, ωραία ερώτηση και αρκετά στοχευμένη. Γενικά είμαι της άποψης ότι ο καθένας μπορεί να ακούει όποια μουσική των εκφράζει . Όμως, προσωπικά δε με εκφράζει η ποπ , η τραπ, η ραπ και τα παραπλήσια.  Έτσι, δε θα έγραφα  ούτε θα συμμετείχα σε κάποιο αντίστοιχο είδος,  μόνο και μόνο για εμπορικούς λόγους. Η μουσική για εμένα, είναι πρώτα από όλα Ιδέα και Αξία και μετά μέσο επιβίωσης.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, αν και βέβαια στην εποχή του κορωνοϊού τα πάντα είναι ρευστά;

Μ. Σχέδια-όνειρα θα έλεγα όπως λέει κι ο μεγάλος Διονύσης Σαββόπουλος: 
«Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν’ ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς».

Σ. Αν και τα μελλοντικά μου σχέδια, τα εναποθέτω όλα στον Θεό, θα πω ότι στα σχέδια μου είναι μια οικογένεια,  μια «εξ αίματος οικογένεια», διότι με όλους μου τους μαθητές είμαστε ήδη μια μουσική οικογένεια.

Από την παρουσία των μικρών παιδιών στο ωδείο σας στη Νέα Πέραμο, είστε ικανοποιημένες; Πιστεύετε ότι υπάρχουν ταλέντα ανάμεσα στα παιδιά αυτά;

Μ. Κάθε παιδί έχει την ικανότητα να γίνει ένας υπέροχος μουσικός με αφοσίωση, υπομονή και επιμονή στο δρόμο της μελέτης, γιατί όπως είπα και πιο πάνω η μουσική είναι ατελείωτη και απέραντη γι’ αυτό θέλει καθημερινή ενασχόληση. Φυσικά υπάρχουν και παιδιά που έχουν ταλέντο και αρχικά κάνουν πιο γρήγορα βήματα, στην πορεία όμως αν δεν διατηρήσουν την αυστηρή και επιμελή μελέτη το ταλέντο δεν αρκεί.

Σ. Αχ, τώρα με βάζετε να μιλάω για κάτι που υπερλατρεύω. Αυτό είναι η σχέση μου με τα παιδιά. Τα παιδιά είναι ένα άγραφο χαρτί που ναι μεν γεννιούνται με κάποια προσωπικά χαρακτηριστικά, αλλά τελικά οι γονείς και εμείς οι εκπαιδευτικοί, διαδραματίζουμε αρκετά σημαντικό ρόλο, όπως και οι παρέες τους. Ας επικεντρωθώ όμως , στη σχέση  εκπαιδευτικού- μαθητή. Η μεταξύ μας σχέση μπορεί να επηρεάσει τη πορεία του μαθητή ακόμη και στην προσωπική του ζωή. Αναλυτικότερα, αν ένα παιδί νοιώσει όμορφα με τον παιδαγωγό του μπορεί να ξεδιπλώσει τον προσωπικό του χαρακτήρα (ένα απ’ τα σημαντικότερα στοιχεία που χρειαζόμαστε στη μουσική, το προσωπικό στοιχείο και όχι η αντιγραφή), να εμπιστευτεί τον καθηγητή ώστε να πειθαρχήσει στους νόμους της  μουσικής και έτσι να καρποφορήσουν οι προσπάθειες και των δύο. Τα παραπάνω όμως, όταν ο μαθητής είναι σε μικρή ηλικία, είναι αναγκαίο να συνδυαστούν με την επίμονη και απαράμιλλη προσπάθεια και του γονέα ώστε να φροντίζει για το σωστό καθημερινό προγραμματισμό των «υποχρεώσεων». Αναλυτικότερα, ένα παιδί, συνήθως, δεν  μπορεί να διαχειριστεί το ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμά του. Το «πουκάμισο της υποχρέωσης» είναι στενό και σφίγγει τον μαθητή, έτσι κάποιες φορές έρχεται στη δυσάρεστη θέση να το πετάξει από πάνω του, όμως αυτό δε θα γίνει εάν υπάρχει σωστός προγραμματισμός και καθοδήγηση τόσο από τον καθηγητή όσο και από τον γονέα που ζει καθημερινά με το παιδί.  Το «πουκάμισο των υποχρεώσεων» , είναι οι ευκαιρίες που δίνει ένας γονιός για το μέλλον του παιδιού του. Επιπλέον, θα ήθελα να τονίσω, ότι κάθε παιδί κρύβει μέσα του, το δικό του ταλέντο (την πόρτα ενός Ωδείου, μιας Μουσικής Σχολής,  δεν την διαβαίνει,  κάποιος που δεν νιώθει κάτι παραπάνω για τη μουσική, έτσι, όσα παιδιά ζητούν να ξεκινήσουν μουσική σημαίνει ότι κρύβουν ένα ταλέντο πάνω στη μουσική). Από εκεί και έπειτα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο η στάση του γονέα σε όλο αυτό, πόση υπομονή θα δείξει μέχρι να δει τα αποτελέσματα των κόπων δασκάλου και μαθητή,  χωρίς να σταματήσει λεπτό να ενθαρρύνει το παιδί του αλλά και να του θυμίζει την καθημερινή φροντίδα της μουσικής,  που είναι η μελέτη. Μη ξεχνάμε ότι για να βγει ένα ψημένο φαγητό, χρειάζεται κάποιο χρόνο να ψηθεί, έτσι και οι γνώσεις, χρειάζονται τον χρόνο και τον σωστό χειρισμό για να «καθίσουν μέσα στο μυαλό και το είναι μας», έτσι ο γονέας πρέπει να οπλιστεί με υπομονή για να δει τα αποτελέσματα και να μάθει και στο παιδί του να έχει υπομονή και επιμονή, με στόχο το καλύτερο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω ο καθηγητής, μπορεί και «δημιουργεί» επάνω στο άγραφο χαρτί που είπαμε πιο πάνω και κάθε παιδί ξεδιπλώνει το ταλέντο του, με βάση τα προσωπικά του στοιχεία, τα οποία αγαπάμε και φροντίζουμε, σε κάθε παιδί χωριστά και οφείλουμε να τα βελτιώσουμε κατά το δοκούν.
 
Και κάτι τελευταίο, πέρα από τη μουσική, που θα ήθελα να πω στους αναγνώστες αυτού του άρθρου, είναι να σέβονται και να αγαπούν τη φύση.

Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη και για το τραγούδι «Άμα χαράζει στο Αιγαίο», που ανεβάσατε στο You Tube, ειδικά για το protothema.gr. Να θυμίσουμε ότι είναι ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους του Λευτέρη Βαζαίου, που το πρωτοερμήνευσε το 1993.

Σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο μέλλον και τα χαμόγελα που φωτίζουν τα πρόσωπά σας στα βίντεο που είδαμε, να σας συντροφεύουν σε όλη σας τη ζωή.

Ειδήσεις σήμερα:

Ο Πομπέο προσπαθεί να «κτίσει γέφυρες» μεταξύ Ισραήλ και αραβικών χωρών

Φωτογραφία: Η Ελεάννα Τρυφίδου είναι πιο αδύνατη από ποτέ

Βάσεις 2020: Ιστορικό χαμηλό στις Ιατρικές - Δείτε τα αποτελέσματα