Ο Δημοσθένης Καρμοίρης για την πρόκριση του Ολυμπιακού: Η ομάδα του Μαρτίνς, όπως η θρυλική του Μπούκοβι

Ολυμπιακός-Άρσεναλ: Εφόσον εκείνη η ιστορική νίκη επί της Σάντος στο μακρινό ποδοσφαιρικό παρελθόν, του έτους 1961, άφησε ανεξίτηλες τις μνήμες της στο ερυθρόλευκο πάνθεον, έγινε τραγούδι, ύμνος, ανάθρεψε γενιές και γενιές Ολυμπιακών και ακόμη και σήμερα το "Ολυμπιακέ Μεγάλε, Ολυμπιακέ Τρανέ που σάρωσες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ" από τα χείλη των νεόκοπων υποστηρικτών του πειραϊκού συλλόγου περνά σαν ρεύμα υπερηφάνειας στο κορμί τους και αφορούσε ένα καλοκαιρινό φιλικό παιχνίδι, τούτο εδώ το ΕΠΟΣ του Emirates με πόσα άραγε… κοιτάσματα χρυσού "απαιτεί" να γραφτεί στο albo d’ oro της ομάδας του Μαρτίνς;



Και μια που πιάσαμε το ξεφύλλισμα της ένδοξης ιστορίας του Ολυμπιακού, ναι, είναι η ομάδα του Μαρτίνς αυτή του 2020, όπως ήταν εκείνη η θρυλική "του Μπούκοβι η ομαδάρα". Έχει την ταυτότητα του προπονητή, του δημιουργού, του εμπνευστή της.

Δεν μου αρέσει να θεοποιώ καταστάσεις, ούτε να προσωποποιώ συνολικές προσπάθειες. Δεν δηλώνω εραστής του έργου του ενός, αλλά των πολλών, ειδικά μιας που μιλάμε για μπάλα, για ποδόσφαιρο, άθλημα το οποίο πατάει αποκλειστικά στην ομαδικότητα και έχει πάψει προ πολλού να είναι one man show. Ακόμα και αν τον showman τον λένε Κριστιάνο ή Μέσι.

Μαρινάκης και Μαρτίνς

Ας θυμηθούμε όμως σε τι φάση βρισκόταν, ποια ήταν η εικόνα του Ολυμπιακού όταν ο Μαρινάκης επέλεξε τον Πορτογάλο να την αλλάξει ριζικά. Να ανοικοδομήσει την ομάδα. Να την ξαναχτίσει, ουσιαστικά, εκ του συστάδην.

Ήταν 3ος πίσω από τους Δικέφαλους. Για ένα σταθερό πρωταθλητή, κυρίαρχο 20ετίας στο ελληνικό στερέωμα, αυτό από μόνο του τα λέει όλα.

Η μεγάλη μαγκιά του ηγέτη του Ολυμπιακού, που παρασυρμένος στο παρελθόν από τον οπαδισμό και το πάθος του για τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, ήταν ότι στο πρόσωπο του Πέδρο τον διέκρινε πίστη και στωικότητα.

Δεν βιάστηκε, δεν έσπευσε να τον "σκουπίσει". Ούτε όταν η προσδοκία του πρωταθλήματος, πέρυσι, δεν έγινε πραγματικότητα.

Ήταν ήδη ορατά τα αρχικά αποτελέσματα της δουλειάς του Μαρτίνς και, επομένως, η... διορία της ολοκλήρωσης του έργου του, δόθηκε από τη διοίκηση και τους δικαιώνει όλους.

Ο Ολυμπιακός πέρα από την "τρελή" αυταπάρνηση, τον ερυθρόλευκο εγωισμό και την πίστη νικητή με ματωμένο το έμβλημα στο στήθος και ξεχειλωμένη τη φανέλα από το τσαλάκωμα στον αγωνιστικό χώρο, κόντρα μέχρι και στη... λογική πολλές φορές, αισθήματα και εκφράσεις του παραδοσιακού ψυχισμού αυτού του υπερήφανου, νικητή συλλόγου, είχε στο Λονδίνο μια "αριστούχα" ποδοσφαιρική παρουσία.

Υπό την έννοια της τακτικής, της μεθοδικότητας, της ανάγνωσης του παιχνιδιού του αντιπάλου, του τρόπου που θα έφευγε με την πρόκριση από τη φωλιά της Άρσεναλ.



Η... αυτού μεγαλειότης: Τσιμίκας!

Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν πρώτα πράξη τα όσα του ορμήνεψε ο προπονητής και εν συνεχεία έβαλαν τις δικές τους σημαντικές, ποιοτικές και αντρίκιες πινελιές για να ολοκληρωθεί το ανδραγάθημα!

Κύριος εκφραστής όλων των προτερημάτων που ξεδίπλωσε η ελληνική ομάδα στο γήπεδο την Πέμπτη το βράδυ ήταν ο Κώστας Τσιμίκας.

Σ' αυτό το παιδί συναντάμε το περίγραμμα αλλά και την ουσία της περιβόητης "Ολυμπιακής ψυχής", που ίσως μονάχα οι απανταχού ερυθρόλευκοι φίλοι μπορούν να αντιληφθούν την απόλυτη έννοια της.

Θα ομολογήσω ότι όσο και αν το επαγγελματικό καθήκον και η υποχρέωση της αντικειμενικότητας του αθλητικού συντάκτη δεν διαπραγματεύονται, προσωπικά δεν είναι δυνατόν να μην έχει επηρεαστεί το σημερινό κείμενο μου από τις βαθιές συναισθηματικές καταβολές. Ώστε να είμαι σε θέση να νιώσω και εγώ υπερήφανος, τέτοιες ώρες, που γεννήθηκα Πειραιώτης!

Η Άρσεναλ δεν είναι μεγαθήριο, ο Ολυμπιακός δεν έκανε θαύμα. Πέταξε έξω, ένα χρόνο μετά τη Μίλαν όμως, μια σταθερή αξία του ποδοσφαίρου της Premier και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Έναν τεράστιο λονδρέζικο σύλλογο περγαμηνών, ο οποίος την τελευταία 15ετία δεν απουσιάζει ποτέ από γύρο των "16". Ο Ολυμπιακός τώρα του πήρε τη θέση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο sportdog.gr