Ερίκ Αμπιντάλ: Κάτι περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής...

Μέχρι τα 21 του χρόνια, ο Ερίκ Αμπιντάλ αγωνιζόταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, μετρά συνολικά 21 τίτλους στην καριέρα του. Για έναν άνθρωπο, που βίωσε από μικρός το ρατσισμό και την προκατάληψη, που βγήκε στους δρόμους να δουλέψει ως μπογιατζής, για να συμβάλει στο -πενιχρό- οικογενειακό εισόδημα, και που κατάφερε να νικήσει ακόμα και τον καρκίνο, για να φτάσει στις μέρες μας να διαπρέπει στα γήπεδα και να αγωνίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο, φαίνεται πως το πεπρωμένο του δεν θα μπορούσε να είναι άλλο: γεννήθηκε, για να παίξει μπάλα.



Και αυτό το έκανε με το δικό του τρόπο. Ο Ερίκ Αμπιντάλ δεν είναι απλά άλλος ένας... περαστικός των γηπέδων, ένας παίκτης που έκανε καριέρα στις «πλάτες» άλλων. Έγραψε και γράφει ο ίδιος την ιστορία του -μια ιστορία που ξεκίνησε εντελώς τυχαία, από την ομάδα Lyon-Duchere. Εκεί τον ανακάλυψε ο Κλοντ Πιέλ το 2000 και τον πήρε κοντά του στο Μονακό. Και όλα ξεκίνησαν από ένα παιχνίδι που είχαν μαζευτεί οι σκάουτερς, για να παρακολουθήσουν ένα χαμένο ταλέντο, τον Ντομινίκ Αλανιέρ. 

«Υπάρχει ένα ανώτερο πλάνο που πρέπει να αποδεχτούμε. Αν δεν είχα παίξει σε εκείνο το παιχνίδι, αν ήμουν κρυωμένος ή κάτι τέτοιο, ουδείς γνωρίζει που θα βρισκόμουν σήμερα. Ίσως θα βρισκόμουν κάπου στη Λιόν να βάφω τοίχους και να χτίζω. Όλοι είχαν έρθει να δουν τον Αλανιέρ εκείνη την ημέρα κι όμως εγώ πήγα στη Μονακό την επόμενη χρονιά. Θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από τους συμπαίκτες μου, που σήμερα παλεύουν να τα βγάλουν πέρα στη Λιόν. Όμως, συνέβη σε μένα» θα διηγηθεί αργότερα ο Αμπιντάλ, ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών του. Σε δύο χρόνια έπαιξε μόλις σε 22 παιχνίδια, αφού δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στην απότομη αλλαγή επιπέδου. 



Ο Πιέλ όμως επέμενε στο ταλέντο του. Έτσι, τον πήρε κοντά του το 2002 στη Λιλ και τότε έγινε το «μπαμ». Ο Αμπιντάλ έπαιξε 62 παιχνίδια σε δύο χρόνια και όταν η ομάδα του αποφάσισε να τον αγοράσει από τη Μονακό, η Λιόν κινήθηκε πιο αποφασιστικά. Μαζί με τη μεταγραφή του στην πρωταθλήτρια Γαλλίας, ήρθε και η κλήση στην Εθνική ομάδα της χώρας του, με την οποία έκανε ντεμπούτο τον Αύγουστο του 2004. Χρόνο με τοχρόνο, η απόδοσή του ανέβαινε και μαζί της «φούντωνε» και το ενδιαφέρον μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Τελικά, το 2007, τον «κέρδισε» η Μπαρτσελόνα, δίνοντας 16 εκατ. ευρώ για την απόκτησή του. 



Στη Βαρκελώνη θα κατακτούσε τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, τρία Σούπερ Καπ, δύο Champions League, δύο διηπειρωτικά, δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και όλα έδειχναν ότι σκόπευε να τερματίσει την καριέρα του εκεί. «Για μένα, είναι Μπαρτσελόνα ή τέλος. Αν ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου, θα μείνω και θα συνεχίσω. Αν όχι, θα σταματήσω. Εδώ απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και έχω κερδίσει τα πάντα. Μ' αρέσει, όμως, η οικογενειακή ζωή και δεν βρίσκομαι πολλές ώρες στο σπίτι» είχε δηλώσει μέσα στο 2011, πριν την ανανέωση του συμβολαίου του μέχρι το 2013.



Όμως, όταν όλα έμοιαζαν ρόδινα, τότε ήταν που η μοίρα αποφάσισε να παίξει το δικό της παιχνίδι στον Αμπιντάλ. Ένα παιχνίδι, που έμοιαζε περισσότερο με τελικό, με αγώνα -κυριολεκτικά- «ζωής και θανάτου», από τον οποίο ο Γάλλος άσος όχι απλά θα έβγαινε νικητής, αλλά θα γινόταν και σύμβολο για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. 



Όγκος στο συκώτι

Στις 15 Μαρτίου του 2011, τα νέα σοκάρουν. «Βρέθηκε όγκος στο συκώτι του ποδοσφαιριστή Αμπιντάλ και θα χειρουργηθεί την ερχόμενη Παρασκευή. Πέρα από τις ευχές μας προς τον παίκτη, παρακαλούμε να σεβαστείτε την προσωπική του ζωή» έλεγε η λιτή ανακοίνωση της Μπαρτσελόνα.

«Είναι το πιο σκληρό χτύπημα που έχουμε δεχτεί ποτέ. Η χειρότερη στιγμή που έχω ζήσει ποτέ σε αποδυτήρια» δήλωνε ο εμβληματικός αρχηγός των Καταλανών, Τσάβι, ενώ οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης πλημμύριζαν με «διάσημες» ευχές για την ανάρρωση του Γάλλου αμυντικού. Εκείνος υπέμεινε στωικά την κατάσταση και παρακίνησε τους συμπαίκτες του να κοιτάξουν μπροστά. «Πήγα στο γήπεδο και τους είπα να μην ανησυχούν για μένα. Το μόνο που θα γίνει είναι να μου αφαιρέσουν ένα κομμάτι από το συκώτι μου». Όλο εκείνο το διάστημα επέλεξε να το περάσει με την οικογένειά του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και το «θόρυβο» των ΜΜΕ.



Η εγχείρηση επισπεύθηκε. Μπήκε στο χειρουργείο Πέμπτη αντί για Παρασκευή, γεγονός που σήκωσε θύελλα φημών και κακόγουστων αστείων. «Ο γιατρός μου είπε ότι θα με χειρουργήσει την επόμενη εβδομάδα. Εγώ του είπα "όχι. Το χειρουργείο θα γίνει αύριο". Δεν ήθελα χρόνο να το σκέφτομαι». Τα κατάφερε. Βγήκε από το χειρουργείο υγιής. «Έπειτα από όσα μου έχουν συμβεί, βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά. Χαλαρώνω περισσότερη ώρα κάθε μέρα, ιδιαίτερα με τα παιδιά μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, γι' αυτό είναι σημαντικό να απολαμβάνεις κάθε στιγμή» λέει σήμερα. Στις 3 Μαΐου, νικώντας την ασθένεια, το χρόνο και τις ιατρικές εκτιμήσεις, ο Έρικ Αμπιντάλ θα επέστρεφε στους αγωνιστικούς χώρους. Μπήκε στις καθυστερήσεις του ημιτελικού με τη Ρεάλ στη θέση του Κάρλες Πουγιόλ. Τα δύο λεπτά που αγωνίστηκε έμοιαζαν με αιωνιότητα... «Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές της καριέρας μου. Εκείνη την ημέρα ένιωθα σαν να σκόραρα. Δεν έπαιξα πολύ, αλλά ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο για μένα» θυμάται. 



Η επόμενη μεγάλη στιγμή θα ερχόταν 25 μέρες μετά. Ο Γάλλος αμυντικός είχε χάσει τον τελικό του Champions League το 2009, λόγω της άδικης αποβολής του στον ημιτελικό με την Τσέλσι. Τα προγνωστικά ήταν εναντίον του και το 2011. Στις 28 Μαΐου επέστρεφε στο Λονδίνο. «Θυμάμαι τα λόγια του γιατρού μόλις ξύπνησα από την αναισθησία. «Αγαπημένε μου Ερίκ, θα τα πούμε στο Γουέμπλεϊ. Εγώ θα είμαι εκεί και το ξέρω πως θα είσαι κι εσύ». Πίστεψα ότι είναι τρελός». Ο Δρ Ερίκ Φουστέρ αποδείχθηκε σοφός. Ο Αμπιντάλ ήταν βασικός στα 90 λεπτά του αγώνα, αλλά ήταν και κάτι παραπάνω. Ήταν αρχηγός! Ο Τσάβι Ερνάντες και ο Αντρές Ινιέστα δεν ενδιαφέρθηκαν για τη φωτογραφία τους στο επιβλητικό μουσείο της Μπαρτσελόνα. Έδωσαν το περιβραχιόνιο στον Ερίκ Αμπιντάλ κι εκείνος σήκωσε το τρόπαιο του Champions League. «Είχα καρκίνο, έκανα εγχείρηση, έπαιξα στον τελικό του Champions League, σήκωσα το τρόπαιο, μέσα σε τρεις μήνες. Τι παραπάνω να ζητήσω;» διηγείται ο ίδιος, προσπαθώντας να συμπυκνώσει μέσα σε λίγες λέξεις τις εικόνες, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα εκείνων των ημερών.

Μεταμόσχευση ήπατος

Το 2012, το κακό ξαναχτύπησε… Και, σαν κακόγουστο παιχνίδι της μοίρας, η ημερομηνία ήταν και πάλι 15 Μαρτίου. Αυτή τη φορά, ο Αμπιντάλ χρειαζόταν μεταμόσχευση ήπατος. Ο Βραζιλιάνος Ντάνι Άλβες προσφέρθηκε να του δώσει το δικό του, ο Γάλλος αμυντικός αρνήθηκε. Στις 10 Απριλίου υπεβλήθη στην επέμβαση και αυτή τη φορά έβαζε σε προτεραιότητα τη ζωή του. Δεν σκεφτόταν το ποδόσφαιρο, όμως σταδιακά αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε χωρίς τη δουλειά που είχε μάθει να κάνει σε όλη του τη ζωή. Ξεκίνησε να προπονείται τον Οκτώβριο και έκλεισε τη χρονιά, φορώντας και πάλι τη φανέλα της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα. Έστω κι αν αυτή τη φορά ήταν για το τελευταίο χειροκρότημα.

Επιστροφή στη Μονακό και... Ολυμπιακός

Στις 8 Ιουλίου του 2013, ο Ερίκ Αμπιντάλ επέστρεψε στη Μονακό. Έγινε αρχηγός της και αγωμίστηκε σε 31 ματς σε όλες τις διοργανώσεις. Γερός και δυνατός πια, έχοντας αφήσει πίσω του τα προβλήματα υγείας, παραμένει ένα... δυνατό χαρτί στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Και ο Ολυμπιακός, που πόνταρε πάνω του και τον έφερε στον Πειραιά, μπορεί να περιμένει πως θα κερδίσει πολλά. Εντός και εκτός γηπέδων...