Γιάννης Αντετοκούμπο: Ένα αληθινό ελληνικό success story

Γιος πάμφτωχων μεταναστών από τη Νιγηρία, γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά χρειάστηκε η παρέμβαση παραγόντων του αθλητισμού και της πολιτικής για να μπορεί να φορά τη φανέλα της εθνικής ομάδας νέων. Και παρόλο που βίωσε τον ρατσισμό μέσα και έξω από τα ελληνικά γήπεδα, συνεχίζει να πανηγυρίζει κρατώντας μαζί με τον αδελφό του τη γαλανόλευκη.

Εκείνο το παγωμένο βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου του 2013 ο Γιάννης Αντετοκούμπο, ο νέος σταρ του NBA και καμάρι του ελληνικού μπάσκετ, δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Η ομάδα του, ο Φιλαθλητικός, έχει ηττηθεί από τον Αίολο Τρικάλων, στον οποίο ισχυρό παραγοντικό ρόλο στο παρασκήνιο και το προσκήνιο διαδραματίζει ο περιβόητος βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μιχάλης Ταμήλος, μέσα σε ένα γήπεδο που θυμίζει ζούγκλα.



Με τον αδελφό του Θανάση (αριστερά), λίγο πριν την έναρξη του ντραφτ

Ο Γιάννης, όπως και ο αδελφός του Θανάσης, αλλά και όλοι οι παίκτες της ομάδας του Ζωγράφου, έχουν αντιμετωπιστεί ουκ ολίγες φορές με βρισιές, φτυσίματα, προσβλητικά έως και ρατσιστικά σχόλια - ειδικά όμως οι δύο Αντετοκούμπο και για το χρώμα του δέρματός τους, παρότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και μορφώθηκαν στη χώρα μας περισσότερο από πολλούς άλλους Ελληνες, δήθεν γνήσιους.

Είναι τόσο εφιαλτικές οι στιγμές που έχουν ζήσει ο Γιάννης και ο Θανάσης, 18 και 21 ετών αντίστοιχα, με τον πρώτο να νιώθει τόσο πληγωμένος και απογοητευμένος με αποτέλεσμα να μην πηγαίνει στις προπονήσεις της εθνικής ομάδας νέων για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Ο ομοσπονδιακός προπονητής του, Κώστας Μίσσας, αλλά και ο πρόεδρος του Φιλαθλητικού, Γιάννης Σμυρλής, κάνουν τα πάντα να τον μεταπείσουν με καθημερινές πολύωρες συζητήσεις, γνωρίζοντας τον ευαίσθητο χαρακτήρα του, αλλά και το πόσο πολύτιμος είναι ο νιγηριανής καταγωγής ταλαντούχος νεαρός για το ελληνικό μπάσκετ.

Ο Γιάννης και ο Θανάσης με τους γονείς τουςκαι έναν από τους μικρότερους αδελφούς τους






Εχοντας περάσει και άλλες δύσκολες στιγμές, ο Γιάννης και ο μεγαλύτερος  αδελφός του Θανάσης αποφασίζουν και επανέρχονται στα γήπεδα και τους κανονικούς ρυθμούς τους κυρίως επειδή δεν πτοούνται από τις προσβλητικές αυτές συμπεριφορές που συνάντησαν και αλλού, αλλά κυρίως για τις αποφάσεις που τελικά θα λάβουν σχετικά με το μέλλον τους. Νιώθουν αμετανόητα Ελληνες, που όχι μόνο πείστηκαν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα όταν άλλες χώρες σφάζονταν στα πόδια τους, αλλά και το έδειξαν κατά την προχθεσινή επιλογή νεαρών παικτών για το NBA (ντραφτ): και οι δύο πανηγύρισαν με την ελληνική σημαία την επιλογή του πρώτου στο νούμερο 15 από τους Μιλγουόκι Μπακς, στην υψηλότερη θέση που έχει φτάσει ποτέ Ελληνας παίκτης - οι Ευθύμης Ρεντζιάς και Κώστας Κουφός είχαν επιλεγεί παλαιότερα στο νούμερο 23.

Με όλη αυτή την εικόνα πάντως θα πρέπει να νιώθουν άβολα και άλλοι οπαδοί που συμπεριφέρθηκαν στον Γιάννη και στον Θανάση με τρόπο ανάλογο εκείνου που συνάντησαν στα Τρίκαλα. Στο Αιγάλεω και στον Απόλλωνα Αθηνών για παράδειγμα επικράτησαν οι ίδιες συνθήκες, τούτη τη φορά, όμως, στο εφηβικό πρωτάθλημα. Στη Ριζούπολη μάλιστα είχαν φτάσει ανιχνευτές ταλέντων από το NBA, ωστόσο η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο νεαρός άσος -και η ανοχή στο σκληρό παιχνίδι της γηπεδούχου από τους διαιτητές- ανάγκασε τον προπονητή του να τον χρησιμοποιήσει μόλις 8 λεπτά για να μην τραυματιστεί.








Ο Γιάννης Αντετοκούμπο με τη φανέλα της εθνικής ομάδας

Από την απόλυτη φτώχεια

Η πορεία του Γιάννη, γιου μεταναστών από τη Νιγηρία, από την απόλυτη φτώχεια, το περιθώριο και τον φόβο έως την αναγνώριση και τη διαφαινόμενη καλή ζωή, δεν ήταν εύκολη. Ούτε ήταν δεδομένο ότι το σπάνιο ταλέντο του θα καλλιεργούνταν ώστε να του εξασφαλίσει το δικό του μέλλον και ίσως να φέρει και νέες διακρίσεις στο ελληνικό μπάσκετ.

Μέχρι το 2007 ο 13χρονος τότε Γιάννης, αλλά και ο μεγαλύτερος αδελφός του Θανάσης, είχαν μια μικρή λιτή επαφή με τον αθλητισμό: έπαιζαν ποδόσφαιρο στις αλάνες των Σεπολίων. Φαινόταν όμως ότι και οι δύο θα ψήλωναν και πως το φυσικό τους άθλημα ήταν το μπάσκετ. Το είδε αυτό πρώτος ο υπεύθυνος των υποδομών του Φιλαθλητικού, ενός μικρού, τότε, σωματείου του Ζωγράφου, ο Σπύρος Βελληνιάτης. Αμέσως τους ενέταξε στον σύλλογο, ο οποίος ήταν μοντέλο στη δουλειά υποδομών, καθώς ο παλαιός μπασκετμπολίστας και πρόεδρός του Γιάννης Σμυρλής ήθελε να στηρίζεται η ομάδα στην ανάδειξη δικών της ταλέντων - κάπως έτσι ανέβηκε τέσσερις κατηγορίες σε ελάχιστα χρόνια και παραλίγο να φτάσει στην Α1 φέτος. Με πατέρα πάνω από τα δύο μέτρα, ο Θανάσης και ο Γιάννης αργά ή γρήγορα θα έπαιρναν ύψος. Χρειάστηκαν περίπου τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς για να φανεί το ταλέντο τους, ώστε την τελευταία διετία ειδικά ο Γιάννης, που στο μεταξύ έφτασε να έχει ύψος 2.06, να θαμπώσει όλο τον κόσμο του μπάσκετ - οι ειδικοί λένε ότι και ο Θανάσης, με τα 2 μέτρα και τα υπεραθλητικά του προσόντα, θα έχει ανάλογη πορεία και ότι η αργή εξέλιξή του οφείλεται στο ότι ξεκίνησε το μπάσκετ πιο μεγάλος.

Για να φτάσει ο Γιάννης στο νούμερο 15 του ντραφτ και σε ένα πλουσιοπάροχο τριετές συμβόλαιο (συνολικών απολαβών τουλάχιστον 3,5 εκατ. δολαρίων) με τους Μπακς του Μιλγουόκι, χρειάστηκε να έρθουν στην Ελλάδα για να τον δουν μάνατζερ 28 ομάδων του ΝBA! Τον παρακολουθούσαν μάλιστα και ευρωπαϊκές ομάδες, όπως η Εφές Πίλσεν, η Μπαρτσελόνα και η Σαραγόσα. Η τελευταία μάλιστα συμφώνησε μαζί του προ μηνών και ο Γιάννης θα έπαιζε στην Ισπανία για τα επόμενα χρόνια εάν δεν προέκυπτε η πρόταση των ΗΠΑ.







Ο Γιάννης Αντετοκούμπο μηνών

Η πρόταση της Σαραγόσα

Παραδόξως είναι να αναρωτιέται κανείς πώς τέτοια αναγνώριση και προτάσεις δεν είχε ο Γιάννης από ελληνικές ομάδες, παρότι πολλές δεν υστερούν σε οικονομική δυνατότητα. Καμία όμως δεν του πρόσφερε ικανοποιητικό συμβόλαιο για να τον κερδίσει από τη Σαραγόσα. Από τους κορυφαίους παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ, ο πρώτος που τον εντόπισε και έκανε το παν για να τον κερδίσει η χώρα μας ήταν ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης Γιώργος Βασιλακόπουλος. Ηταν αυτός που εξασφάλισε και για τον Γιάννη και για τον Θανάση, με τις κινήσεις του στη FIBA, την ελληνική μπασκετική ιθαγένεια, πολύ πριν τους αποδοθεί η ελληνική υπηκοότητα. Κάπως έτσι βρέθηκαν να παίζουν στις εθνικές ομάδες νέων.  Ηταν αυτή η ενέργεια που προστάτευσε και τους δύο αθλητές από τη διάθεση ορισμένων παραγόντων ελληνικών ομάδων να καταθέσουν ενστάσεις για τη συμμετοχή τους στα εγχώρια πρωταθλήματα με τον Φιλαθλητικό. Και ήταν η εκτός γραφειοκρατικών διαδικασιών επιμονή του υπουργείου Εσωτερικών - του τότε υπουργού κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη και του συνεργάτη του κ. Δημήτρη Μπούκα, ο οποίος είχε παίξει παλαιότερα καλαθοσφαίριση- να τους δοθούν ελληνικά διαβατήρια που έφερε τους δύο αθλητές οριστικά στην αγκαλιά του ελληνικού μπάσκετ. Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του ο Γιάννης εξέφρασε τις ευχαριστίες του στον κ. Στυλιανίδη για την ελληνική ιθαγένεια που του δόθηκε, την οποία φυσικά πήρε και ο αδελφός του Θανάσης.


Ο τελευταίος παραμένει παίκτης του Φιλαθλητικού, στα μικρά τμήματα του οποίου αγωνίζονται και τα δύο μικρότερα παιδιά της οικογένειας, Κώστας και Αλεξ, γεννημένοι το 1997 και το 2001 αντίστοιχα.

Το αμερικανικό όνειρο

Εφόσον η οικογένεια μείνει στην Αθήνα και δεν μετακομίσει μαζί με τον Γιάννη στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι δύο μικροί θα συνεχίσουν στου Ζωγράφου. Διαφορετικά όλοι, πλην του Θανάση, θα περάσουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Σε κάθε περίπτωση θα αφήσουν πίσω τους για πάντα τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν ως πάμφτωχοι μετανάστες αναγκάζονταν να απασχολούνται σε κάθε είδους σκληρή εργασία, χωρίς μέλλον και συχνά χωρίς ανταμοιβή, ικανή να τους θρέψει.  


Παρότι καλός μαθητής -και υψηλής ευφυΐας, όπως φαίνεται και στον τρόπο παιχνιδιού του- ο Γιάννης δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τα μαθήματά του όπως τα παιδιά της ηλικίας του. Ακόμη και μέχρι τη Γ΄ Γυμνασίου δεν ήξερε τι να επιλέξει: τα μαθήματα, τις δουλειές του ποδαριού για να εξασφαλιστούν τα προς το ζην ή το μπάσκετ;


Ο ίδιος και ο Θανάσης βοηθούσαν τους γονείς τους πουλώντας ρολόγια, τσάντες και γυαλιά ηλίου. «Μερικές φορές το ψυγείο μας ήταν εντελώς άδειο. Υπήρχαν μέρες που δεν πουλούσαμε τίποτα και δεν είχαμε χρήματα ούτε για να φάμε. Οι καλές ημέρες έφερναν απλώς τα απαραίτητα: την πληρωμή του ενοικίου, του νερού και του ηλεκτρικού, όπως και την αγορά φαγητού», εξομολογήθηκε ο Γιάννης πρόσφατα στους «New York Times». Ακόμη και στην παλιά γειτονιά του στα Σεπόλια, οι συνθήκες ήταν βασανιστικές. Οπως και άλλοι μετανάστες δέχονταν συχνά επιθέσεις και ζούσαν διαρκώς μέσα στον φόβο. Για τον λόγο αυτό οι άνθρωποι του Φιλαθλητικού τους βρήκαν σπίτι στου Ζωγράφου, όπου και μετακόμισαν πριν από ενάμιση χρόνο.






Η οικογένεια Αντετοκούμπο λίγα χρόνια πριν