"Στη φάση που είμαι θα δούλευα και σε κινέζικη παραγωγή"

Αυθεντικός, ταλαντούχος, προσγειωμένος, απλός, ανθρώπινος:ιδιότητες που δύσκολα συναντάς σε έναν καλλιτέχνη
με 22 χρόνια επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας, δεκάδες πρωταγωνιστικούς ρόλους και αμέτρητο χειροκρότημα.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με τα επαγγελματικά, ένα πεδίο από το οποίο θα πρέπει να είσαι ικανοποιημένος αφού, παρά την κρίση, δουλεύεις και στην τηλεόραση και στο θέατρο.

Δόξα τω Θεώ, είμαι ευχαριστημένος. Παρ’ όλα αυτά είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα για τους συναδέλφους μου που δεν μπορώ να το απολαύσω. Εχω άξιους φίλους και συναδέλφους που είναι σπίτι τους και δεν κάνουν τίποτα. Αυτό και μόνο δεν σου δίνει δικαίωμα για προσωπικούς «πανηγυρισμούς».

- Από την άλλη, γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα στον χώρο σου.

Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το κόστος είναι μεγάλο διότι μέσα σε όλη αυτή την ιστορία χάνονται και άξιοι άνθρωποι. Ελπίζω να μείνουν οι καλύτεροι, αυτοί που κάνουν γι’ αυτή τη δουλειά.

- Μετάνιωσες ποτέ που έγινες ηθοποιός; 

Ούτε στιγμή. Οταν τελείωσα το σχολείο θα μπορούσα να πάω να δουλέψω στο Δημόσιο, κάτι που επιθυμούσαν οι γονείς μου. Παρ’ όλα αυτά, από την ασφάλεια του Δημοσίου προτίμησα να πληρώσω το κόστος της επιλογής μου. Είχα παρατηρήσει τη νοοτροπία του δημόσιου υπαλλήλου και δεν μου άρεσε. Στο Δημόσιο δεν είσαι δημιουργικός ούτε παραγωγικός. Να γίνω δημόσιος υπάλληλος, γιατί; Για να κάθομαι σε μια πολυθρόνα και να με πληρώνουν για να ταλαιπωρώ τον κόσμο; Για να καταφέρω να γίνω ηθοποιός δούλεψα κάποια χρόνια αμισθί, κάνοντας παράλληλα μεροκάματα ως μπάρμαν, πωλητής και ό,τι άλλο φαντάζεσαι. Σημασία έχει ότι κατάφερα τον στόχο μου.

- Τι θα κάνεις αν μείνεις χωρίς δουλειά;

Από τα 14 χρόνια μου δούλευα και έβγαζα το μεροκάματο. Οι γονείς μου μού έμαθαν ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να είσαι χασομέρης. Θα μπορούσα να γυρίσω στη Ζάκυνθο, που είναι και το όνειρό μου. Ωστόσο, όταν ακούω κάποιους να λένε ότι θα γυρίσουν στο χωριό τους και θα μαζεύουν ελιές ή πατάτες, δεν είμαι σίγουρος ότι συνειδητοποιούν αυτό που λένε. Η ζωή του αγρότη δεν είναι εύκολη. Κάναμε το παν για να ξεχάσουμε τη χειρωνακτική δουλειά. Οι Ελληνες την ψωνίσαμε πολύ άσχημα - κι αυτό πληρώνουμε τώρα.

- Ποια είναι η άποψή σου για τα διασκευασμένα σίριαλ που βλέπουμε στην τηλεόραση;

Το σενάριο είναι δύσκολο πράγμα και δεν έχουμε πολλούς σεναριογράφους. Επίσης δεν διαθέτουμε πείρα στο σενάριο επειδή δεν έχουμε κινηματογραφική βιομηχανία. Τέσσερα με πέντε άτομα γράφουν καλά.

- Ξενόφερτο είναι και το σίριαλ «Βασιλιάδες» όπου πρωταγωνιστείς...

Πρόκειται για ένα ξένο concept μεταφερμένο στην ελληνική πραγματικότητα από μια αξιόλογη ομάδα σεναριογράφων. Το καστ πλαισιώνεται από τη Βασιλική Ανδρίτσου, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, τη Ζέτα Δούκα και γελάμε πολύ. Υποδύομαι τον αρχηγό μιας οικογένειας που ξαφνικά αλλάζει η ζωή του. Εκεί που είναι ένας απλός βιοπαλαιστής γίνεται πλούσιος, αλλά ευτυχώς δεν την ψωνίζει, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να έχεις χρήματα αλλά παράλληλα να διαθέτεις ανθρωπιά και κατανόηση, κάτι το οποίο σπανίζει στις μέρες μας.

- Είχες δηλώσει ότι η ιδιωτική τηλεόραση στα 20 χρόνια ύπαρξής της δεν έχει δώσει ακόμη το στίγμα της, δεν έχει ωριμάσει. Μήπως έγιναν πολλά πρόχειρα σίριαλ;

Δεν κατάφερε να ωριμάσει. Οσον αφορά στις πρόχειρες δουλειές, κι εγώ έχω κάνει. Πολλές φορές είχα πάει στον παραγωγό μου για να του πω ότι η τάδε δουλειά δεν θα πήγαινε καλά. Η απάντηση που έπαιρνα ήταν: «Εδώ τρώνε 70 άτομα ψωμί και δεν γίνεται κάθε χρόνο να κάνουμε επιτυχίες». Το σέβομαι γιατί κι εγώ δουλεύω για βιοποριστικούς λόγους, απλώς μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Χαλάστηκαν πολλά λεφτά σε άσχετα πράγματα. Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, για παράδειγμα, έκανε πάντα καλές δουλειές. Τα κανάλια όμως δεν τη θέλανε και δεν ήταν θέμα οικονομικό. Αλλά τι να κάνω εγώ; Ανοίξανε κανάλια χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι ο στόχος και οι προοπτικές τους. Δεν λειτούργησαν σαν σοβαροί επιχειρηματίες.

- Βλέπεις τηλεόραση;

Δεν βλέπω γιατί συγχύζομαι. Βλέπω να παίζει η φάτσα μου στις 5 το απόγευμα, μετά στις 9 το βράδυ και στη συνέχεια στις 6 τα ξημερώματα και δεν έχω να πάρω ούτε ευρώ από δικαιώματα εδώ και χρόνια. Το «Καφέ της Χαράς» και τα «Εγκλήματα» κρατάνε τον ΑΝΤ1 δέκα χρόνια.

- Ποια είναι η άποψή σου για τα τούρκικα σίριαλ;

Γιατί τα βλέπει ο κόσμος; Πρέπει επιτέλους να ρίξουμε μια ματιά και να μάθουμε πώς γυρίζονται τα σίριαλ. Τα τούρκικα έχουν ωραία φωτογραφία, καλή παραγωγή και καλούς ηθοποιούς. Ακόμα και στα guest δεν παίρνουν κομπάρσους αλλά ηθοποιούς. Aλλος ένας λόγος που γνωρίζουν επιτυχία είναι επειδή δεν γυρίζονται σχεδόν καθόλου ελληνικά σίριαλ. Από την άλλη, τα κανάλια κοιτάζουν την τσέπη τους. Οταν το τούρκικο κοστίζει 3.000 ευρώ το επεισόδιο και το ελληνικό 70.000, ποιο λες να επιλέξουν;

- Θα δούλευες σε μια τούρκικη παραγωγή; Πού τέτοια τύχη; Και βέβαια θα δούλευα σε τούρκικη παραγωγή. Στη φάση που είμαι, ακόμα και σε κινέζικη θα δούλευα. Αυτή την περίοδο σημασία έχει να μάθουμε από τα λάθη μας και να μην κάνουμε τα ίδια.

- Πρωταγωνιστείς επίσης στην παράσταση «Ζείτε Παίδες Ελλήνων» στο θέατρο «Λαμπέτη». Είναι μια επιθεώρηση των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου με τους Αβα Γαλανοπούλου, Λευτέρη Ελευθερίου, Σωτήρη Καλυβάτση, Ρένια Λουιζίδου, Μπέσυ Μάλφα, Κατιάνα Μπαλανίκα, Χρήστο Σιμαρδάνη και Μαρία Φιλίππου. Η παράσταση έχει πολλά τραγούδια και χορευτικά, ενώ το σενάριο καυτηριάζει την επικαιρότητα βάζοντας στη γωνία τούς πολιτικούς και την ελληνική πραγματικότητα.