Μπ. Κούτρας: Πολιτικά συμπεράσματα απο τους Αγανακτισμένους

Τα  τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο των αγανακτισμένων πολιτών με το πολιτικό σύστημα της χώρας, μας  επιτρέπουν  να καταλήξουμε σε μερικά βασικά συμπεράσματα.

      Πρώτον. Ο τρόπος που προσπαθούν οι πολιτικοί να ερμηνεύσουν και κυρίως να αντιμετωπίσουν «το κίνημα των αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, την Κέρκυρα ή την Αργυρούπολη είναι λάθος. Η χώρα καταρρέει, η εθνική κυριαρχία  έχει εκχωρηθεί, οι πολίτες βρίσκονται σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο  αλλά το πολιτικό προσωπικό (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) όχι μόνο αδυνατεί να λάβει τα μηνύματα, αλλά παρουσιάζει εμφανή συμπτώματα  αυτισμού. Επιχειρεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο με επιχειρηματολογία και μεθόδους που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα. Εξακολουθεί να κουνάει το δάκτυλο σε  απελπισμένους ανθρώπους.

      Δεύτερον. Το πολιτικό σύστημα προσπάθησε  να αμυνθεί στην γραμμή της «συνταγματικής εκτροπής» στην ουσία όμως ο κάθε υπουργός ή βουλευτής απλώς προσπαθεί αν σώσει τον εαυτό του μέσα στο σύνολο. Αρχικά προσπάθησαν να  κολακέψουν, να εκμεταλλευθούν, να ποδηγετήσουν τους «αγανακτισμένους» και όταν απέτυχαν άρχισαν να τους συκοφαντούν. Όταν οι βουλευτές λένε  «ας μας αντικαταστήσουν αλλά οι αποδοκιμασίες είναι επικίνδυνες για το πολίτευμα» ελπίζουν απλώς θα διασωθούν οι ίδιοι στο όνομα της Δημοκρατίας. Κάθε πολιτικό σύστημα που βρίσκει απέναντι του το λαό τα ίδια λέει.

      Τρίτον. Αυτή είναι ή ώρα της σύγκρουσης. Από την μία οι πολίτες και από την άλλη το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης.  Η αποδοκιμασία τους αφορά όλους. Είναι οριζόντια, όπως οριζόντια διαπερνά όλα τα στρώματα και τις ηλικίες η μείωση των  μισθών, των συντάξεων, η ανεργία, οι φόροι, η φτώχεια, η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Γιατί ο κ. Πάγκαλος να αισθάνεται «ταπεινωμένος και προσβεβλημένος» και να μην αισθάνεται το ίδιο ο δημόσιος υπάλληλος που καθυβρίσθηκε  από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Ο Γιώργος Παπανδρέου το είχε προβλέψει: «θα μας πάρουν με  τις πέτρες», είπε σε  ανύποπτο χρόνο. Απορώ γιατί  σημαίνοντα στελέχη  όλων των κομμάτων παριστάνουν τώρα τα έκπληκτα.

      Τέταρτον. Ζούμε την εξέγερση. Δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» ατομικής απόδοσης ευθυνών στο κάθε κόμμα και τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά  Ο τρόπος που κυβέρνησαν (όσοι κυβέρνησαν), ο τρόπος που αντιπολιτεύθηκαν (όσοι αντιπολιτεύθηκαν), ο τρόπος που συγκρούσθηκαν, οι κατηγορίες που διατύπωσε ο ένας για τον άλλο και ο τρόπος που συγκάλυψαν ο ένας τις ευθύνες του άλλου , έδωσαν το δικαίωμα για συνολική απόρριψη. Ο επιμερισμός των ευθυνών θα γίνει σε επόμενη φάση, στις κάλπες.

        Πέμπτον. Το ρεύμα των αγανακτισμένων είναι νέο και δυναμικό, αλλά  με «παλιά υλικά» που έγινε ορμητικό από ανάγκη. Είναι αριστεροί και πασόκοι, δεξιοί και κεντρώοι  που πέταξαν τις κομματικές σημαίες γιατί  κατάλαβαν πως τα  κόμματα δεν μπορούν να  προσφέρουν πια λύση. Άνεργοι νέοι, συνταξιούχοι, μισθωτοί που έχασαν τον μισθό τους και  οικογενειάρχες, που φοβούνται  ότι αύριο έρχεται η σειρά τους. Τους ενώνουν τα προβλήματα όχι η κομματική τοποθέτηση.  Κι είναι φυσικό, όπως κάθε μαζικό κίνημα, να είναι ευάλωτο στις προβοκάτσιες.

      Έκτον. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν είναι εναντίον της Δημοκρατίας όπως υπαινίσσονται  μερικοί. Δεν έχει ηγέτες. (Ο μόνος που έγινε αποδεκτός, σε κάποιο βαθμό, είναι ο Μίκης, στην ένατη δεκαετία της ζωής του, σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα  40 χρόνια πριν και αυτό δείχνει την «φτώχεια» της   σύγχρονης Ελλάδος.) Δεν έχει πρόταση ούτε για άλλο πολίτευμα, ούτε για τα κόμματα , ούτε  για τους πολιτικούς και την οικονομία  Είναι εναντίον της φτώχειας, της ταπείνωσης και της μιζέριας.  Μόλις τώρα, με την έμμεση παρότρυνση  των Ισπανών, βρήκε  στις πλατείες. Διαμαρτύρεται και περιμένει.