Σύνταγμα: Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε είναι το σωστό…

Όποιος σπεύδει  να δώσει εύκολες ερμηνείες, υποτιμητικές κατά βάση στις διαδηλώσεις του Συντάγματος, κάνει οικτρό λάθος.

Ανεξάρτητα από  την εξέλιξη των πραγμάτων  η κατάσταση έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, πολλαπλά και βαθύτερα μηνύματα. Ακόμη  δηλαδή κι αν σε μία εβδομάδα το κίνημα διαλυθεί – το λέω γιατί βλέπω  ότι οι παρακρατικοί και οι κουκουλοφόροι, ούτε καν η Χρυσή Αυγή δεν έχουν  πει την τελευταία τους λέξη –  υπό το βάρος κάποιας χοντρής  προβοκάτσιας, έχει σημασία να δούμε  το υπόβαθρο αυτής της ιστορίας, να εκτιμήσουμε πού μπορεί να οδηγήσει και να ερευνήσουμε ψύχραιμα τις  τάσεις στην ελληνική κοινωνία.

Πρώτον λοιπόν, πρέπει να αναμένουμε ότι μετά από οκτώ ημέρες μαζικών διαδηλώσεων, οι Αγανακτισμένοι δεν θα φύγουν από την πλατεία  με το κεφάλι κάτω. Μόνο εάν ικανοποιηθεί αυτό το κίνημα, θα αποχωρήσει, για να δώσει νέα ραντεβού. Πώς θα ικανοποιηθεί άγνωστο ακόμη. Με μία κατάληψη στο  προαύλιο χώρο της Βουλής; Με έναν πολυήμερο  αποκλεισμό της Βουλής; Με κάποιες  άλλες δυναμικές ενέργειες; Πάντως η θερμότητα, που σωρεύεται στο  Σύνταγμα προϊδεάζει για σοβαρές  παρεμβάσεις.

Δεύτερον, δεν πρόκειται  για μία απλή εξέγερση μικροαστών, που βγήκαν στους δρόμους με τα κατσαρόλια. Ναι, υπάρχουν και οι κατά τεκμήριο βολεμένοι, που βρήκαν ευκαιρία για περατζάδα και τζέρτζελο, όμως στην πλατεία υπάρχουν οι στρατιές των ανέργων, η γενιά των 500 ευρώ, οι υπό εκτέλεση κοινωνικές ομάδες. Δεν κάνουν ούτε αγωνιστικό περίπατο, ούτε επαναστατική γυμναστική. Τους οδηγεί εκεί η μαζική απελπισία. Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε εξουσίας. Υπάρχει η «υλική βάση», που έλεγε κι ο Μάρξ.

Τρίτον, το κίνημα αυτό δεν καθοδηγείται από κόμματα. Μερικές  ατυχείς προσπάθειες για καπέλωμα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το Μέτωπο του  Αλαβάνου περιορίζονται, είτε από την αυτοσυντήρηση των επίδοξων καθοδηγητών, είτε από τη συμπεριφορά του ίδιου του κόσμου – το ΚΚΕ βρέθηκε σχεδόν από την αρχή έξω, αφού ήταν υπερβολικός για τα μέτρα του ο αυθορμητισμός του κινήματος. Υπό την έννοια αυτή είναι οι Αγανακτισμένοι ανεξέλεγκτοι και δεν κινούνται με κομματικούς υπολογισμούς.   

Τέταρτον, η διάθεση, τα συνθήματα και το περιεχόμενο των διαδηλώσεων ξεπερνά κατά πολύ το συντεχνιασμό των παραδοσιακών συνδικαλιστικών δράσεων. Οι Αγανακτισμένοι δηλαδή, δεν θέτουν απλά το πρόβλημα της μείωσης των μισθών, ή την ανεργία, αλλά εκφράζουν και την αγανάκτησή της για την εθνική υποτέλεια, την ξεφτίλα, που έχουμε δεχθεί ως λαός διεθνώς, την προσβολή από τη συμπεριφορά της πολιτικής τάξης της χώρας επί δεκαετίες. Ξεχειλίζει η οργή, ζητείται δικαιοσύνη και διατρανώνεται η αξιοπρέπεια, δεν απαιτείται ένα κομμάτι ψωμί, δεν επιδιώκεται μία «αυξησούλα», δεν ικανοποιείται αυτό το κίνημα από μία ευνοϊκή ρύθμιση, όπως γινόταν μέχρι τώρα με τα συνδικάτα.

Εγώ φίλοι μου αυτά καταλαβαίνω. Και είναι πολλά  που δεν καταλαβαίνω. Αλλά όπως μου  έλεγε ένας παλιός, αντικομφορμιστής ινστρούχτορας «όταν εσύ, που  δεν έχεις τα πολλά προβλήματα της επιβίωσης, δεν καταλαβαίνεις  μία κοινωνικής αντίδραση, να ξέρεις ότι αυτή η αντίδραση είναι  σωστή»…