Ο Άντονι Χόπκινς το φιλοσοφεί σαν τον Σωκράτη: Ζω με την αρχή ότι δεν ξέρω τίποτα - Δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου
Με αφορμή μια συγκινητική ιστορία από τη δεκαετία του '30, ο πολυβραβευμένος ηθοποιός μίλησε για τη ζωή και το έργο του, αλλά και την αξία του συμβιβασμού
Ένα περιστατικό πριν από δεκαετίες έκανε τον σερ Άντονι Χόπκινς να αλλάξει πορεία στη ζωή του, προσπαθώντας να είναι γενναιόδωρος με τον εαυτό του και τους άλλους, αποκαλύπτει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica αναφέρθηκε στη μακρά ζωή του και την ηθοποιία, ενώ επικαλέστηκε και τα λόγια του Σωκράτη: «Δεν ξέρω τίποτα και γι' αυτό πρέπει να το απολαύσω. Και αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή θα είναι υπέροχο, αν όχι, ας είναι», λέει.
Κλείσιμο
Αφορμή για τη συνομιλία, ο τελευταίος ρόλος του. Είναι η ταινία «One life» («Μια ζωή»), που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Νίκολας Γουίντον, που έγινε γνωστός τη δεκαετία του ‘80. Εκπομπή του BBC αποκάλυψε ότι ο Γουίντον κατάφερε το 1938 να διασώσει από την Πράγα 669 παιδιά -σχεδόν όλα Εβραιόπουλα- τα οποία διαφορετικά θα παγιδεύονταν μέσα στην Τσεχία που μόλις είχαν καταλάβει οι Ναζί.
Το BBC παρουσίασε τη ζωή του Γουίντον και το εντυπωσιακό του κατόρθωμα, αλλά έφερε και στο στούντιο πολλά από τα παιδιά -που πλέον ήταν μεσήλικες- χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος.
Η αποκάλυψη ότι το κοινό στο στούντιο ήταν στην πραγματικότητα τα παιδιά που έσωσε πριν από χρόνια προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στον ίδιο και σε όσους είδαν τη σκηνή.
Δείτε το βίντεο με την αποκάλυψη:
Ο Χόπκινς λέει για τη σκηνή ότι «όταν τη γυρίσαμε όπου γνώρισα τους πραγματικούς επιζώντες, συγκινήθηκα και ένιωσα ότι ήμουν κατά κάποιο τρόπο μέρος αυτής της ιστορίας».
Ο Γουίντον πέθανε το 2015 σε ηλικία 106 ετών, χωρίς να έχει ξεπεράσει το ότι οι Ναζί είχαν βρει κάποια από τα παιδιά που φυγάδευσε με τρένο.
Αναφορικά με την ταινία του είπε ότι είναι σημαντική γιατί «όλοι, ως άνθρωποι, έχουμε κάτι να μάθουμε για τη συμπόνια, για την κατανόηση. Όταν ρωτήθηκε αν υπήρχε μέλλον για την ανθρώπινη φυλή, ο Γουίντον είπε όχι, εκτός αν κάνουμε συμβιβασμό, ας μάθουμε να κάνουμε στον αντίπαλο την ερώτηση: “Τι χρειάζεσαι;”, αντί να πούμε ότι “εσύ κάνεις λάθος και εγώ έχω δίκιο”».
Τόνισε δε ότι «βιώνουμε έναν νέο φασισμό της κουλτούρας της ακύρωσης» και πρόσθεσε ότι «δεν υπάρχει πλέον ελευθερία του λόγου. Αν πεις κάτι, ακυρώνεσαι. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στον φόβο. Και αυτό θυμίζει τη ναζιστική Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν, τον αμερικανικό μακαρθισμό. Η δικτατορία της “σωστής” σκέψης είναι τρομακτική».
Για την φρίκη του πολέμου και το πώς ο διοικητής του Άουσβιτς έλεγε ότι απλώς εκτελούσε διαταγές, ο Άντονι Χόπκινς λέει ότι «αναρωτιέσαι ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο εν ψυχρώ. Η απάντηση είναι ότι είμαστε όλοι ικανοί για αυτό. Μπορεί να το αρνούμαστε, αλλά είμαστε όλοι ικανοί για αυτόν τον τρόμο. Αλλά και ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει καλό».
Ο Χόπινκς εξομολογείται, τέλος, πώς ένα περιστατικό τον έκανε να αλλάξει πορεία στη ζωή του.
Λέει στην ιταλική εφημερίδα ότι όταν ήταν νέος ήταν «αυτοκαταστροφικός και προκατειλημμένος», όπως όλοι όλοι νέοι. «Δεν ήξερα πολλά και νόμιζα ότι ήξερα τα πάντα». Ωστόσο, λέει ότι «μια μέρα πλησίασα τον θάνατο και άλλαξα. Ξαφνικά εκτίμησα τη ζωή μου. Και τα τελευταία 50 χρόνια προσπάθησα να επικεντρωθώ στο να εκτιμώ κάθε στιγμή της ζωής μου, να φροντίζω την υγεία μου, να είμαι όσο το δυνατόν πιο ευγενικός με τους ανθρώπους, να είμαι γενναιόδωρος και να απολαμβάνω τη ζωή. Μου αρέσει να λέω στους νέους: διασκεδάστε».
Για την υποκριτική λέει ότι είναι μεν «μια αξιοπρεπής ψυχαγωγία που μπορεί να στέλνει κάποια μηνύματα», αλλά «τελικά δεν έχει τόση σημασία».
Αντίθετα για τον ίδιο, «το να ζεις είναι σημαντικό, να γελάς, να αναλαμβάνεις μια άλλη ζωή, να σέβεσαι τα ζώα και τα παιδιά, όλες τις μορφές ζωής. Κανείς μας δεν ξέρει τις απαντήσεις για το τι υπάρχει πέρα από τη ζωή, ούτε ο άθεος, ούτε ο θρησκευόμενος».
Κάπου εκεί την απάντηση τη δίκη ο Σωκράτης: «Θα προτιμούσα όμως να ποντάρω στην πνευματική ιδέα ότι ίσως υπάρχει κάτι πέρα από αυτή την παράξενη ψευδαίσθηση που ονομάζουμε ζωή, η οποία ούτως ή άλλως είναι όλα ένα όνειρο. Ζω με την αρχή ότι είναι πέρα από μένα και ότι ουδέν οίδα, όπως ο Σωκράτης. Δεν ξέρω τίποτα και γι' αυτό πρέπει να το απολαύσω. Και αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή θα είναι υπέροχο, αν όχι, ας είναι. Έτσι είναι τα πράγματα».
Ο καφές στη Λάρισα δεν είναι ένα απλό ρόφημα αλλά τρόπος ζωής, και η δημοτική αρχή διοργανώνει στις 24, 25 και 26 Μαΐου μια σειρά εκδηλώσεων, με στόχο ενισχυθεί το εξωστρεφές προφίλ της πόλης.
