Χωρίς αναισθητικό εν έτει 2010 στο Γενικό Κρατικό

Αν και Κυριακή απόγευμα, η κίνηση στη Μεσογείων ήταν αραιή, προφανώς λόγω προχωρημένου θέρους.
Από το κέντρο ως το Γενικό Κρατικό που ήταν ο προορισμός δεν χρειάστηκα περισσότερο από 20 λεπτά.

Ο πόνος ψηλά στο πόδι ήταν υποφερτός. Παρά την εφημερία, παρκάρω άνετα και κουτσαίνοντας από ένα απόστημα που με ταλαιπωρεί κατευθύνομαι στα Επείγοντα. Στις πληροφορίες δίνω τα στοιχεία μου. Η κυρία πίσω από τον γκισέ μού ζητάει να της εξηγήσω τι συμβαίνει για να με κατευθύνει ανάλογα. Κάνω μια πρόχειρη διάγνωση με τη βοήθειά της και καταλήγουμε ότι καλύτερα θα ήταν να με δει χειρουργός. Αριστερά στο βάθος του διαδρόμου είναι η Β’ Χειρουργική. Η ώρα είναι 8.20 το βράδυ.

Πρώτη του μήνα και το ελληνικό καλοκαίρι είναι στο πικ του. Οι περισσότεροι τραυματίες και οι συνοδοί είναι με μαγιό και όσοι δεν είναι έχουν τα αλάτια της θάλασσας εμφανή επάνω τους. Τρακαρίσματα και ατυχήματα πάσης φύσεως έχουν φέρει τους περισσότερους στο Γενικό Κρατικό που εφημερεύει.

Τον διάδρομο που περιμένουμε υπομονετικά μονοπωλεί μια λεπτή καστανή κοπελίτσα με κομμένα τα δύο δάκτυλα του δεξιού της χεριού. Η παρέα της προσπαθεί να της δώσει κουράγιο, λέγοντάς της ότι «όλα θα πάνε καλά». Εκείνη κλαίει γοερά, από πόνο και για το κακό που τη βρήκε. Πιο δίπλα μια μεγάλη κυρία καλοφτιαγμένη επάνω σε καροτσάκι διαμαρτύρεται για το πόδι της. Το έχει σπάσει. «Ο πόνος δεν υποφέρεται» λέει συνεχώς στον σύζυγό της που τη συνοδεύει.

Eχει περάσει ήδη μια ώρα και φορεία με έκτακτα περιστατικά μπαινοβγαίνουν στη Χειρουργική. Γίνεται μια προσπάθεια αξιολόγησης του επείγοντος, με ανεπαίσθητες αποκλίσεις αδικίας. Οι γιατροί τρέχουν από το ένα χειρουργείο στο άλλο που βρίσκονται αντικριστά. Η μυρωδιά του νοσοκομείου, ένα ανάμικτο κοκτέιλ ιωδίου, χλωρίου, αίματος και άλλων ουσιών που δύσκολα ξεχωρίζει κάποιος αδαής, είναι δυσάρεστη και με δυσκολία συνηθίζεται. Η ώρα περνά χωρίς να παρατηρείται ιδιαίτερη πρόοδος. Τον διάδρομο πλέον έχει καταλάβει μια τεράστια παρέα φίλων και συγγενών ενός νεαρού που είναι γεμάτος αίματα στο πρόσωπο. Αυτοκινητιστικό. Ο προσωπικός πόνος όμως σε συνδυασμό με την ορθοστασία αρχίζει να εξαντλεί την υπομονή μου.

Η ώρα είχε πάει 11.30 και ύστερα από κάποιες κομψές διαμαρτυρίες με δέχονται. Μπαίνω σε έναν θάλαμο με έξι φορεία, τέσσερις γιατρούς και ορισμένες νοσοκόμες. Πανζουρλισμός! Αισθάνομαι ότι χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ενας γιατρός καταγράφει τα στοιχεία μου, μιλάει στο τηλέφωνο και προσπαθεί να συνεννοηθεί με μια νεαρή ειδικευόμενη. Ο ίδιος μου ζητάει να περάσω πίσω από ένα αυτοσχέδιο παραβάν. Με εξετάζει και αποφαίνεται ότι χρειάζεται να περάσω στην απέναντι αίθουσα για να ανοίξει το απόστημα.

«Πρόκειται για μια μικροεπέμβαση, δεν είναι κάτι σοβαρό. Μάλιστα, θα σε ανακουφίσει», μου λέει χαρακτηριστικά. Βγαίνω πάλι έξω στον διάδρομο και αμέσως ενημερώνω τους γιατρούς του αντικριστού χειρουργείου ότι πρέπει να κάνω μια μικροεπεμβασούλα! Η ώρα έχει πάει 12.30 και καταλαβαίνω ότι πρέπει να οπλιστώ πάλι με υπομονή. Το κάνω χωρίς να γνωρίζω τι με περιμένει. Λίγο πριν από τη 1.30 και ύστερα από διακριτικές πιέσεις μπαίνω στο χειρουργείο (που να μην έμπαινα)! Ενας νεαρός γιατρός με κουρασμένο βλέμμα μού ζητάει να ξεντυθώ και να ξαπλώσω. Σχεδόν εξαντλημένος, μου λέει: «Θα πρέπει να ανοίξουμε το απόστημα χωρίς νάρκωση»! Στις απανωτές ερωτήσεις μου για το αν πονάει η διαδικασία, γνέφει καταφατικά. «Δεν γίνεται όμως αλλιώς», συμπληρώνει. Μια νοσοκόμα αρχίζει να καθαρίζει την περιοχή με κάποιο υγρό. Τα χειρουργικά εργαλεία δίπλα μου αρχίζουν να με τρομάζουν. Η νοσοκόμα φεύγει και ο νεαρός γιατρός με το κουρασμένο βλέμμα με ρωτάει αν είμαι έτοιμος. Ομολογώ, περίμενα να ξυρίσει την περιοχή, μια και είναι ψηλά στο μπούτι. Αλλά αυτός εννοούσε αν είμαι έτοιμος για να με… σφάξει. Ποτέ κανείς όμως δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο! Και μπήγει το χειρουργικό νυστέρι του στο πόδι μου! Πετάγομαι από τον πόνο, ενώ τον ακούω να μου ζητάει να κάτσω ήρεμος για να μην κάνει κάνα λάθος! Συνεχίζει με το νυστέρι του να ανοίγει την τομή όσο εγώ σφαδάζω από τον πόνο. Το κουρασμένο βλέμμα του διαδέχεται η απόγνωση.

Τον αισθάνομαι από πάνω μου να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει! Κάποια στιγμή γυρίζει το κεφάλι του στην αντίθετη κατεύθυνση από το τραύμα και τον ρωτάω τι συμβαίνει. «Πρέπει να ηρεμήσεις. Δεν μπορώ να συνεχίσω αν κουνιέσαι», μου απαντά. «Σωστό, και πώς μπορεί να γίνει αυτό;» τον ρωτώ.

«Κάνε υπομονή», έρχεται η απάντησή του. Προφανώς δουλευόμαστε! Θυμάμαι να τον ρωτάω: «Δεν έχει βρεθεί τρόπος το 2010 αυτές οι μικροεπεμβάσεις να μην είναι τόσο επώδυνες; Τι γίνεται σε πιο σοβαρές περιπτώσεις;».

Και μου προτάσσει μια γάζα προκειμένου να τη δαγκώσω για να μη σκούζω σαν σκυλί! «Είναι η τελευταία, δεν έχω άλλη. Δίπλωσέ τη για να έχει όγκο και να μπορείς να σφίγγεις τα δόντια». Απίστευτο! Με σφάζουν λες και έχω πέσει σε κάποια ανθρωποφάγα φυλή και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Κάποια στιγμή μπαίνει ένας γιατρός και ο δικός μου με την απόγνωση του ζητάει να συνεχίσει. Εκείνος αρνείται και πριν την κάνει, ακούω να τον ρωτάει: «Τι να κάνω;».

«Κλείσ’ τον και άφησέ τον να φύγει»! Ο πόνος που βιώνω δεν έχει προηγούμενο. «Τελειώσαμε», μου λέει με μάτια φοβισμένα. «Πάρε αντιβίωση και το πρωί γύρω στις 8 να είσαι εδώ».

Η περιπέτειά μου δεν είχε τέλος μέχρι να πάω σε ιδιωτικό ιατρείο, ύστερα από τρεις αλλαγές τις επόμενες ημέρες στο Γενικό Κρατικό, κάτω από άκρως επικίνδυνες συνθήκες. Διότι, όπως μου εξήγησε στη συνέχεια ο ιδιώτης γιατρός, πρώτον θα έπρεπε να μου χορηγήσουν αντιβίωση και να αποφύγουν το «σφάξιμο» ή αλλιώς να κάνουν νάρκωση στην ευρύτερη περιοχή της τομής που άνοιξαν! Πάνω απ’ όλα, όμως, θα έπρεπε να είχαν πάρει μέτρα υγιεινής πριν τοποθετήσουν το νυστέρι στο πόδι μου, ξυρίζοντας την περιοχή! Οπως όμως μου είπε και ένας φίλος για να με παρηγορήσει από τους πόνους και την πληγή που με καθήλωσε σχεδόν μία εβδομάδα στον καναπέ αυγουστιάτικα, «σκέψου ότι βοήθησες κάποιον νέο επιστήμονα να μάθει τη δουλειά του»!